Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, με αφορμή την εκδήλωση της ερχόμενης Τετάρτης, δήλωσε:
«"Μίκης Θεοδωράκης: Ο πολυτάλαντος, ο πολυδιάστατος, ο πολυσύνθετος, ο πολυδύναμος. Είναι απ' αυτούς που «όταν χορεύουν στην πλατεία/μέσα στα σπίτια τρέμουν τα ταβάνια/και κουδουνίζουνε τα γυαλικά στα ράφια». Ρωμιός. Γνήσιος Ρωμιός. Κι έχει πάντα κρεμασμένο στον κόρφο του, σε χοντρό, λαϊκό, τσαγκαράδικο σπάγκο (κι όχι χρυσή αλυσιδίτσα) γκόλφι του την Ελλάδα. Κι η Ελλάδα αναγνωρίζει στο έργο του το πρόσωπό της".
Αυτά τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου δε θα μπορούσα να τα καταλάβω, όταν 10χρονο παιδί, το 1965, έβλεπα και άκουγα για πρώτη φορά τον Μίκη, στη μεγάλη συναυλία του στο Δημοτικό Θέατρο στη Λαμία. Τότε που ζητούσα να μου δώσουν να φορέσω κι εγώ την κονκάρδα με το "Ζ" που φόραγαν οι Λαμπράκηδες, για να θυμίζουν σε όλους ότι ο Λαμπράκης ΖΕΙ. Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.