«Αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο»
Την Τετάρτη 3 Ιούνη, η μεγάλη εκδήλωση - συναυλία
Ο μουσικοσυνθέτης θα παραβρεθεί στην εκδήλωση και θα απευθύνει μήνυμα
 |
| Ο Μίκης Θεοδωράκης (κάτω δεξιά) με συνεξόριστους στη Μακρόνησο, το 1948-'49 |
ΚΕ του ΚΚΕ τιμά τα 90 χρόνια ζωής του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, με μεγάλη εκδήλωση - συναυλία που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 3 Ιούνη, στις 20.30, στο Θέατρο Πέτρας του Δήμου Πετρούπολης.
Θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.
Ο μουσικοσυνθέτης θα παραβρεθεί στην εκδήλωση και θα απευθύνει μήνυμα.
Στην εκδήλωση θα προβληθεί βίντεο - αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη. Θα ακολουθήσει συναυλία με τραγούδια από διάφορα έργα του συνθέτη. Θα ερμηνεύσουν οι Μαρία Φαραντούρη, Λάκης Χαλκιάς, Βασίλης Λέκκας, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Μίλτος Πασχαλίδης και Ρίτα Αντωνοπούλου. Θα ενορχηστρώσει ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης.
Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από κείμενα του ίδιου του μουσικοσυνθέτη, που γράφτηκαν το Γενάρη του 1995 και δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Ελίτροχος». Ο Μ. Θεοδωράκης περιγράφει πως γνώρισε το μεγάλο κομμουνιστή ποιητή μας, Γιάννη Ρίτσο, αλλά και για τη συναυλία που έδωσαν το καλοκαίρι του 1966, στο γήπεδο της ΑΕΚ.
«... Μετά μπήκαμε ορμητικά στη θύελλα... Χρόνια αντίστασης. Παρανομία, συλλήψεις, μάχες, συλλαλητήρια...
Ο Γιάννης Ρίτσος, τυλιγμένος και αυτός στους ίδιους ανέμους, να ταξιδεύει τις ίδιες τρικυμίες... Τον πρωτοείδα στη Λέσχη της ΕΠΟΝ. Ακαδημίας και Κριεζώτου, την Ανοιξη του 1945, είχα αναλάβει να ανακαλύψω και να συγκεντρώσω του άξιους νέους ποιητές και συγγραφείς, τον Κώστα Κοτζιά, τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Μιχάλη Κατσαρό και τόσους άλλους, που το όνομά τους θα το γνώριζε κάποτε όλη η Ελλάδα.
Ο Ρίτσος, ο Βρεττάκος, ο Ρώτας ήταν αυτοί, που ακούγοντας τα κείμενά τους και συζητώντας μαζί τους μια φορά την εβδομάδα, θα βοηθούσαν ώστε να γεννηθεί μια νέα γενιά ποιητών και συγγραφέων, η Γενιά της Αντίστασης. (...)
Η συναυλία το καλοκαίρι του '66 στο γήπεδο της ΑΕΚ
Τη "Ρωμιοσύνη" μού την είχαν φέρει στο σπίτι γυναίκες κρατουμένων πολλά χρόνια πριν. Είχαν περάσει πρώτα από τον Ρίτσο, που διάλεξε ο ίδιος τα αποσπάσματα από τη "ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ", για να μου τα εμπιστευθεί. Ομως, τα χειρόγραφα σκεπάστηκαν από άλλα. Χάθηκαν. Ξεχάστηκαν. Ωσπου εκείνη ακριβώς τη στιγμή, κάποιο χέρι (σ.σ. Γιορτή των Φώτων του 1966) τα ανέσυρε και τα ακούμπησε στο πιάνο. Είχαν προηγηθεί συγκρούσεις στον Πειραιά με την Αστυνομία. Ο άγριος ξυλοδαρμός και η κακοποίησή μου, γεγονότα που με επηρέασαν βαθιά. Τόσο που, μόλις διάβασα τον πρώτο στίχο "Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό...", κάθισα, όπως ήμουν λερωμένος με λάσπη και αίματα, και συνέθεσα μονορούφι τη "Ρωμιοσύνη".
Οταν την άλλη μέρα την άκουσε ο Ρίτσος, έμεινε άφωνος. Ποτέ άλλοτε δεν τον είδα τόσο χαρούμενο, τόσο συγκλονισμένο, όσο τη μέρα που στο "Κεντρικόν", που ήταν γεμάτο με αντιστασιακούς, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγούδησε τη "Ρωμιοσύνη".
Το καλοκαίρι του '66, αποφασίσαμε να κάνουμε το μεγάλο άλμα: Συναυλία σε γήπεδο, μιας και δε μας χωρούσαν πια οι μικρές αίθουσες. Διαλέξαμε την ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια. Ηταν η πρώτη Λαϊκή Συναυλία σε ανοιχτό χώρο. Περάσαμε με το αυτοκίνητο και πήραμε απ' το σπίτι τους τον Γιάννη και την Φαλίτσα. Μπροστά στο γήπεδο, καθισμένοι στα καφενεία, οι ηλικιωμένοι άντρες και γυναίκες, όλοι τους αντιστασιακοί, περίμεναν να μπουν πρώτοι.
Τι δεν έκανε η αντίδραση τότε, για να εμποδίσει το λαό να ρθει να μας ακούσει! Εκατοντάδες με στολές γύρω - γύρω, σαν μπαμπούλες, για να φοβίζουν. Αλλες εκατοντάδες χαφιέδες, για να αναγνωρίζουν και να τρομοκρατούν. Ως και το ηλεκτρικό ρεύμα σταμάτησαν, με αποτέλεσμα να μείνουν στο τούνελ οι συρμοί του Ηλεκτρικού.
Εμείς με τον Ρίτσο βγαίναμε απ' τα αποδυτήρια στο γήπεδο, που ήταν ακόμα άδειο. Κοιτάζαμε τον ουρανό και σαν μέλη κάποιου φανταστικού αρχαίου χορού, φωνάζαμε μισοαστεία - μισοσοβαρά:
- Ελα Λαέ! Νίκησε Λαέ! Λαέ, δείξε τη δύναμή σου!
Και από μέσα, οι γυναίκες μας να μας μαλώνουν, μήπως και μας ακούσει κανείς και μας περάσει για τρελούς... Φαίνεται, όμως, πως οι προσευχές μας εισακούσθηκαν, γιατί αιφνιδίως το στάδιο γέμισε. Λες και ήταν συνεννοημένοι, όρμησαν όλοι μαζί, γυναίκες, άντρες, παιδιά. Ξεχύθηκαν απ' τα σοκάκια και τα στενά...
Παραμέρισαν τη φανερή και τη μυστική τρομοκρατία και έγιναν στην αρχή ένα χαρούμενο, πολύβουο πλήθος, που μας γέμισε αγαλλίαση και αμέσως μετά ένα σιωπηλό, παλλόμενο εσωτερικά εκκλησίασμα.
Διηύθυνα πρώτα το "Μαουτχάουζεν" με την Μαρία Φαραντούρη και μετά τη "Ρωμιοσύνη" με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Ο Γιάννης Ρίτσος, καθισμένος ακριβώς πίσω μου, ρουφούσε τη συγκλονιστική στιγμή με όλους τους πόρους της ψυχής του.
Δεν ήταν μόνο η μουσική, η ποίηση, το τραγούδι. Ηταν προπαντός αυτή η μυστική μέθεξη όλων αυτών των χιλιάδων, που μέσα απ' τη "Ρωμιοσύνη", ξαναζούσαν μέσα τους και ξαναδημιουργούσαν ιδεατά το μέγα όνειρο που είχαν όλοι μαζί ζήσει, αφού οι ίδιοι το είχαν πρώτα δημιουργήσει...».
Το ΚΚΕ τιμά τον Μίκη Θεοδωράκη ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 2010 πού ήτανε; Κάλλιο αργά, παρά ποτέ;
Ο Μίκης δεν άλλαξε ποτέ. Πρωτοπόρος το 2010 ξαναείπε τα πράγματα με το όνομά τους.
Ποιοί δεν θέλησαν την συσπείρωση; Γιατί τότε το ΚΚΕ δεν χαιρέτησε την πρωτοβουλία του;
Αλλά εδώ μετράει η καρδιά του Μίκη. Που ξέρει να συγχωρεί τους πάντες.
90 χρονών έφηβος. Διαχρονικός μα πάνω απ' όλα καυστικά επίκαιρος.
Και πάντα κάποιοι φοβούνται τα Κυνικά Καύματα. Είναι η μοίρα του Λέοντα από την μιά να τον λατρεύουν και από την άλλη να τον κυνηγούν. Αλλά ο Μίκης ξέφυγε ακόμα και από τον Αστερισμό του και ευτυχώς για τον κόσμο, έφτιαξε τον δικό του αστερισμό.
Ας ανατρέξουν οι πολιτικοί αστρονόμοι να αναλύσουν την πορεία των φωτεινών του αστέρων, γιατί ανάμεσα στον Διόνυσο και στην Μήδεια, υπάρχει η τεράστια πολιτική παιδεία του Μίκη Θεοδωράκη.
Υ.Γ.: Ευτυχώς που σε αυτή την συναυλία υπάρχουν αληθινοί καλλιτέχνες να κοινωνήσουν την μουσική του στον κόσμο.
Αγαπητέ Σωτήρη, μπράβο για το σχόλιο!
ΔιαγραφήΕίχαμε βγει από ένα ματωμένο, και πονεμένο αδελφοκτόνο πόλεμο οι μνήμες νωπές, οι πληγές ανοιχτές και τα αχ! Ατέλειωτα. Και εκείνη η δεκαετία του πενήντα με δικαστήρια, αναθεωρήσεις, καταδίκες και εκτελέσεις των πολιτικών τους αντιπάλων,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλαπλασιάζονται οι Ρουφιάνοι, Οι εκβιασμοί πληθαίνουν, Οι εκφοβισμοί και το Αστυνομικό κράτος του Νέου τότε Καραμανλισμού στις μεγάλες τους δόξες, Ασφαλίτες, ΤΕΑ Χωροφύλακες όλοι είχαν εξουσία και δέρνουν και προπηλακίζουν και εκβιάζουν
και προσβάλουν ασύστολα. Η Ανάσα μας κομμένη, το μεροκάματο λίγο και το ψωμί λειψό.
Μας έλειπε φως. Ήμασταν στα σκοτάδια αγωνιζόμασταν να μην χαθούμε σε αυτήν την ατέλειωτη νύχτα. Τα ξένα ακούσματα κέρδιζαν την νεολαία Οι ξέφρενοι ρυθμοί τους ταίριαζε με την δύναμή μας. Θα πηγαίναμε λοιπόν με τον ρυθμό του Πρύσλεη; Κόντευε να παρασύρει όλες τις μουσικές του Κόσμου να ταυτιστούν οι νέοι με αυτήν την μουσική και να χαθούν από τον Κόσμο οι Μουσικές τους ταυτότητες, Και το κύμα, Μας πήγαινε εκεί χωρίς σκέψη χωρίς αντιστάσεις. Αυτά όμως δεν ήταν δικά μας και δεν μας ταίριαζαν οι μουσική ήχοι. Χρειαζόμασταν λοιπόν έναν Ήλιο να μας φέξει να μας καθοδηγήσει να μας δείξει τον δρόμο. Και τότε Πάνω στην κρίσιμη στιγμή ήρθε ο Μίκης Θεοδωράκης Και τραγουδήσαμε και ονειρευτήκαμε και διασκεδάσαμε, και σκεφτήκαμε. Και αρχίσαμε να προβληματιζόμαστε, να ψηλώνουμε, να βλέπουμε ποιο μακριά ποιο καθαρά, Με το μπόι που πήραμε ατενίζαμε τις κορυφές των βουνών μας, Σαν να μας προστάτευαν τα Ελάτια με τις ψηλές κορφές τους νιώθαμε την ασφάλεια του Δάσους. Νιώθαμε το χάδι του βουνίσιου αέρα, τις
μοσχομυρισμένες ανάσες των αγριολούλουδων. Βρήκαμε την δύναμή μας
Αυτό λοιπόν ήταν το πάντρεμα των τραγουδιών που είχαν δύναμη. Και ξεσήκωναν, Ήταν η ποίηση, ήταν οι μουσικές ήταν οι ερμηνείες ταιριαστά ζευγάρια χωρίς διαζύγια. Αυτά έβλεπαν και οι κρατούντες και φοβόντουσαν και ανησυχούσαν και αγρίευαν. Φοβότανε τον πολιτισμό Αυτή η ασπίδα όταν υπάρχει δεν νικιέται. Ποτέ κανείς δεν νίκησε τον πολιτισμό δεν νίκησε την ποίηση μπορεί να σκότωσαν τον ποιητή, Όπως τον Ρήγα και άλλους αλλά η ποίηση έγινε σπόρος που φύτρωσε και θέριεψε και κατατρόπωσε αυτούς που σκότωσαν τον ποιητή. Έτσι και εδώ οι κρατούντες δεν την ήθελαν την μουσική του Θεοδωράκη Ούτε τα λόγια των ποιητών ούτε τις λαγαρές και επικές μπορείς να πεις φωνές των τραγουδιστών. Γι’ αυτό θύμωναν και
έδερναν τα όργανά τους, δημιουργώντας ματωμένες καταστάσεις. Αυτή η φιλοσοφία τους άντεξε πολλά χρόνια μέχρι που άρχισε ο κόσμος να τραγουδά να μαθαίνει τα λόγια των τραγουδιών που τα είχαν γράψει ποιητές Νομπελίστες, Σήμερα ίσως ‘όλα αυτά να φαίνονται περίεργα παράξενα ή και υπερβολικά όμως δεν είναι στα τελευταία 70πέντε χρόνια η Ελλάδα έζησε τόσα πολλά αλλά και σκληρά γεγονότα που ότι και αν πεις δεν θα είσαι υπερβολικός δυστυχώς και εδώ τα γεγονότα ξεπέρασαν την Φαντασία.
Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη απελευθέρωσε από μέσα μας δυνάμεις που πολλοί ούτε καν φανταζόταν πως έχουν. Τι άλλο κάνεις από το να κοιτάς ψηλά, να κοιτάς μακριά, να βλέπεις αισιόδοξα,
Χρωστάμε σε κείνους που έγιναν λίπασμα, στους αγωνιστές που χωρίς φαΐ, με παρέα την ψείρα, μας είπαν οι αγώνες δεν πάνε χαμένοι. Αλλά στου Θεοδωράκη χρωστάμε την ατσάλωση της ψυχής μας. Και το ΚΚΕ έπρεπε να βλέπει μακρύτερα, Ευτυχώς πήγε και πάλι ο Μίκης ποιο κοντά και τον είδαν Τέλος καλό όλα καλά.
τον Θεό του πολιτισμού θά πρεπε να τον λένε Μίκη.
ΑπάντησηΔιαγραφή