Το έχουμε τονίσει επανειλημμένα, πως σκοπός της παρούσας ιστοσελίδας είναι η διάδοση του Λόγου και του Έργου του Μίκη Θεοδωράκη, ως απαραίτητα και βασικά συστατικά για την δημιουργία ενός νέου τρόπου σκέψης, με γνώμονα τη βελτίωση της Κοινωνίας μας.
Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει όμως, όσο συνεχίζονται οι ιστορικές στρεβλώσεις - εσκεμμένα ή μη - σχετικά με τον Λόγο και το Έργο του Μίκη Θεοδωράκη.
Μία τέτοια ιστορική στρέβλωση της Αλήθειας, είναι και η διαχρονική σχέση του Μίκη Θεοδωράκη με την κομμουνιστική νεολαία (ΚΝΕ) και το περιστατικό του 1975.
Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει όμως, όσο συνεχίζονται οι ιστορικές στρεβλώσεις - εσκεμμένα ή μη - σχετικά με τον Λόγο και το Έργο του Μίκη Θεοδωράκη.
Μία τέτοια ιστορική στρέβλωση της Αλήθειας, είναι και η διαχρονική σχέση του Μίκη Θεοδωράκη με την κομμουνιστική νεολαία (ΚΝΕ) και το περιστατικό του 1975.
Στο κείμενο των ΝΕΩΝ, του συντάκτη Δημήτρη Ν. Μανιάτη Η μεγάλη επιστροφή του "κόκκινου Μίκη" (22/09/2017), αναφέρεται συγκεκριμένα πως:
«…Οι παλιότεροι θυμούνται τις σχέσεις αγάπης και αντιπαλότητας του δημιουργού με το ΚΚΕ καθ' όλη τη Μεταπολίτευση. Κάποτε ο ίδιος είχε πει τους κνίτες «γενίτσαρους». Περασμένα - ξεχασμένα».
Προφανώς ο συντάκτης, αναφέρεται πίσω στα 1975 και στο δημοσίευμα του Ριζοσπάστη που παρουσίαζε τον Μίκη να αποκαλεί τα μέλη της ΚΝΕ «γενίτσαρους».
Ποια είναι η Αλήθεια, όμως;
Η Αλήθεια είναι πως, ο Μίκης Θεοδωράκης ουδέποτε αποκάλεσε γενίτσαρους τους ΚΝίτες. Ο Μίκης Θεοδωράκης, τόνισε όμως, κάνοντας αυστηρή κριτική στην ηγεσία του τότε κομμουνιστικού κόμματος ότι η πολιτική που ακολουθεί το ΚΚΕ πάνω στην νεολαία ήταν πολιτική ΓΕΝΙΤΣΑΡΙΣΜΟΥ!
Το γιατί το έχει αναλύσει πάρα πολλές φορές ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης σε πάρα πολλές συνεντεύξεις, άρθρα, διηγήσεις, βιβλία και αυτοβιογραφίες.
Το αποτέλεσμα ήταν να βγει την άλλη μέρα πρωτοσέλιδο στον Ριζοσπάστη αναγράφοντας ότι ο Θεοδωράκης αποκάλεσε τους ΚΝίτες «γενίτσαρους», πυροδοτώντας βέβαια το κλίμα μέσα στις σχέσεις των δύο πλευρών! Άλλο όμως να κάνεις κριτική στην ηγεσία ακριβώς για να μην μετατρέψει την νεολαία σε νεολαία γενίτσαρων και άλλο να χαρακτηρίζεις γενίτσαρους τους Κνίτες, πράγμα που ο Μίκης Θεοδωράκης ουδέποτε έκανε, ακριβώς για τον λόγο ότι σεβόταν (αλλά και σέβεται) απόλυτα την νεολαία.
Δυστυχώς, αναγκαζόμαστε να επανερχόμαστε απαντώντας σε ανακρίβειες και ψεύδη, πάνω στα οποία βασίστηκε η προσπάθεια σπίλωσης, κατασυκοφάντησης και αποδόμησης του πολιτικού λόγου και δράσης του Μίκη Θεοδωράκη αμέσως μετά την μεταπολίτευση και συνεχίστηκε για δεκαετίες ολόκληρες και δυστυχώς συνεχίζεται και ως τις μέρες μας, από διάφορα κέντρα τόσο της αριστεράς, όσο του κέντρου και της δεξιάς.
Σε ότι αφορά την κομμουνιστική νεολαία, σε κομμάτι της οποίας ο Μίκης Θεοδωράκης υπήρξε Ηγέτης για αρκετά χρόνια, ως πρόεδρος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, το δυστύχημα είναι ακόμη μεγαλύτερο, καθώς πριν το 1975, ουδέποτε θα διανοούνταν κάποιος να σκεφτεί πως υπάρχει… ρήξη ανάμεσα στον Μίκη και στους νέους καθώς ο Μίκης αποτελούσε τον κατ’ εξοχήν φίλο και εμπνευστή των αγώνων της Νεολαίας, από τα δύσκολα χρόνια πριν την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1960-67) έως την διάρκεια της επταετίας (1967-1974).
Γιατί να υπάρξει όμως προσπάθεια σπίλωσης, συκοφάντησης και πολιτικής αποδόμησης του Μίκη, μεταπολιτευτικά;
Ας προσπαθήσουμε να το αναλύσουμε για να γίνει κατανοητό από τον καθένα, μελετητή ή μη της ιστορίας.
Με την πτώση της Χούντας, σήμερα έχει γίνει ξεκάθαρο πια, πως ο πρωτεργάτης του αντιδικτατορικού αγώνα, Μίκης Θεοδωράκης, ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΙ, από ένα πολιτικό Σύστημα που είχε εκτεθεί ανεπανόρθωτα κατά της διάρκεια της Χούντας.
"Σημαντικοί" αριστεροί πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο την 21η Απριλίου 1967, ενώ "σημαντικοί" δεξιοί έριξαν τα προσωπεία τους και συνεργάστηκαν με το καθεστώς!
Την ίδια στιγμή, ολομόναχος ο Μίκης Θεοδωράκης απηύθυνε το πρώτο κάλεσμα Αντίστασης προς τον ελληνικό λαό (23/4/1967, αφού για δύο ημέρες κατάφερε να αποφύγει την σύλληψη), εκθέτοντας κάθε επίσημη οργάνωση της εποχής, είτε για άγνοια, είτε για εγκληματική ολιγωρία, καθώς έτσι ένα ολόκληρο Κίνημα άφηνε στη μοίρα του έναν ολόκληρο Λαό, έρμαιο των ερπυστριών των τανκς των παρανοϊκών τυράννων.
"Σημαντικοί" αριστεροί πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο την 21η Απριλίου 1967, ενώ "σημαντικοί" δεξιοί έριξαν τα προσωπεία τους και συνεργάστηκαν με το καθεστώς!
Την ίδια στιγμή, ολομόναχος ο Μίκης Θεοδωράκης απηύθυνε το πρώτο κάλεσμα Αντίστασης προς τον ελληνικό λαό (23/4/1967, αφού για δύο ημέρες κατάφερε να αποφύγει την σύλληψη), εκθέτοντας κάθε επίσημη οργάνωση της εποχής, είτε για άγνοια, είτε για εγκληματική ολιγωρία, καθώς έτσι ένα ολόκληρο Κίνημα άφηνε στη μοίρα του έναν ολόκληρο Λαό, έρμαιο των ερπυστριών των τανκς των παρανοϊκών τυράννων.
Έπειτα, ο Μίκης μαζί με άλλους αγωνιστές, πέρασε από την απομόνωση και τα βασανιστήρια, στην εξορία, μέχρι να αφεθεί ελεύθερος, μεταφερόμενος στη Γαλλία τον Απρίλιο του 1970. Αλλά και τότε, δεν ασχολήθηκε με την μουσική του… καριέρα, αλλά προσπάθησε να συνεχίσει τον αντιδικτατορικό Αγώνα, μέσα από το ΠΑΜ (Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο) που είχε ιδρύσει με δική του πρωτοβουλία και την βοήθεια λίγων συντρόφων του τις πρώτες ημέρες της επιβολής της Χούντας (Απρίλιος 1967). Η κύρια προσπάθειά του, ως αρχηγού του ΠΑΜ, ήταν η Ένωση όλων των αντιδικτατορικών οργανώσεων σε ένα ενιαίο Μέτωπο αντιδικτατορικής αντίστασης (Εθνικό Αντιστασιακό Συμβούλιο - ΕΑΣ). Αυτή η προσπάθεια όμως αν και βρήκε αρκετούς συμμάχους και υποστηρικτές, προσέκρουσε πάνω σε εμπόδια αρκετών συναγωνιστών στον αντιδικτατορικό Αγώνα, απ' το ΚΚΕ (παράνομο) και το ΠΑΚ (με αρχηγό τον Ανδρέα Παπανδρέου), με αποτέλεσμα να ναυαγήσει κάθε προσπάθεια κατάρτισης ενιαίου Μετώπου αντιδικτατορικής αντίστασης.
Έτσι, στο τέλος σχεδόν της χουντικής διαδρομής (1973) προτάθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη η μόνη «συστημική» λύση, που άκουγε στο όνομα Κωνσταντίνος Καραμανλής και που έχει γίνει πλέον ιστορικά γνωστή ως Λύση Καραμανλή.
Ο "φόβος" του Μίκη Θεοδωράκη να πάμε σε μια διαρκή και μακροχρόνια χούντα τύπου Χιλής και Πινοσέτ και η δεδομένη αδυναμία των αντιδικτατορικών δυνάμεων να συννενοηθούν ώστε να καταρτίσουν ένα ενιαίο αντιδικτατορικό μέτωπο για να πέσει η χούντα με έναν πιο σκληρό και πιο άμεσο τρόπο, τον εξώθησε να πάρει την μεγάλη ιστορική απόφαση - ευθύνη. Γι' αυτήν την μεγάλη, ιστορική απόφαση διαχρονικά έχουν γραφτεί εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις που οι περισσότερες είναι εκ του πονηρού, αλλά η ιστορία έχει δικαιώσει ήδη τον Μίκη Θεοδωράκη.
Ουδείς μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να μας πείσει με επιχειρήματα που ήταν το "λάθος" και που ήταν η "προδοσία" του Μίκη. Αντίθετα, αυτοί που ιστορικά τον κατηγόρησαν για την λύση Καραμανλή, ήσαν αυτοί που έγιναν υπουργοί, βουλευτές και πήραν αξιώματα στον κρατικό μηχανισμό μετέπειτα, απο αυτήν την τόσο "προδοτική" λύση, φτάνοντας το 1981 να γίνουν με ομαλό και Δημοκρατικότατο τρόπο... κυβέρνηση!
Έτσι, στο τέλος σχεδόν της χουντικής διαδρομής (1973) προτάθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη η μόνη «συστημική» λύση, που άκουγε στο όνομα Κωνσταντίνος Καραμανλής και που έχει γίνει πλέον ιστορικά γνωστή ως Λύση Καραμανλή.
Ο "φόβος" του Μίκη Θεοδωράκη να πάμε σε μια διαρκή και μακροχρόνια χούντα τύπου Χιλής και Πινοσέτ και η δεδομένη αδυναμία των αντιδικτατορικών δυνάμεων να συννενοηθούν ώστε να καταρτίσουν ένα ενιαίο αντιδικτατορικό μέτωπο για να πέσει η χούντα με έναν πιο σκληρό και πιο άμεσο τρόπο, τον εξώθησε να πάρει την μεγάλη ιστορική απόφαση - ευθύνη. Γι' αυτήν την μεγάλη, ιστορική απόφαση διαχρονικά έχουν γραφτεί εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις που οι περισσότερες είναι εκ του πονηρού, αλλά η ιστορία έχει δικαιώσει ήδη τον Μίκη Θεοδωράκη.
Ουδείς μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να μας πείσει με επιχειρήματα που ήταν το "λάθος" και που ήταν η "προδοσία" του Μίκη. Αντίθετα, αυτοί που ιστορικά τον κατηγόρησαν για την λύση Καραμανλή, ήσαν αυτοί που έγιναν υπουργοί, βουλευτές και πήραν αξιώματα στον κρατικό μηχανισμό μετέπειτα, απο αυτήν την τόσο "προδοτική" λύση, φτάνοντας το 1981 να γίνουν με ομαλό και Δημοκρατικότατο τρόπο... κυβέρνηση!
Τα όσα αναλύονται παραπάνω, είναι μόνο ελάχιστα από όλα όσα συνέβησαν τις ταραγμένες εκείνες εποχές. Πολιτικά γεγονότα που συνέβαλαν στην άδικη και ανιστόρητη απομόνωση και αποκλεισμό του Μίκη Θεοδωράκη από το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας απ' το 1974 έως τις μέρες μας. Γεγονότα που ως φίλοι του Μίκη Θεοδωράκη και ως συντελεστές του ιστολογίου Θεοδωρακισμός έχουμε χρέος να αναδείξουμε, ώστε να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια και να γίνουν απολύτως γνωστά τα πατριωτικά (σε κάθε περίπτωση) κίνητρά του.
Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού/Theodorakism
Εγκυρότατο και πληρέστατο το κείμενο και ρίχνει φως σε πολλές πτυχές της ιστορίας, αλλά για να είναι 100% πλήρες θα πρέπει να αναφερθεί και το περιστατικό του 1975 με το σύνθημα που έγραφε: "Θάνατος στον Θεοδωράκη - ΚΝΕ".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟυδέποτε διέψευσε η νεολαία του ΚΚΕ ότι το σύνθημα αυτό γράφτηκε απ' αυτήν. Ουδέποτε η νεολαία του ΚΚΕ καταδίκασε έστω αυτό το σύνθημα. Όταν ο ίδιος ο Μίκης ζήτησε απ' το κόμμα να διαψεύσει ότι το έγραψε ή ΚΝΕ ή το ΚΚΕ και δηλώνοντας μάλιστα ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν πιστεύει ότι η ΚΝΕ το έχει γράψει, ούτε πιστεύει ότι το κόμμα βρίσκεται πίσω από αυτό το σύνθημα αλλά αποτελεί πράξη προβοκάτσιας ενάντια και στο κόμμα και ενάντια στον ίδιο, ο πόλεμος απ' το κόμμα και το επίσημο όργανό του τον ριζοσπάστη, εντάθηκε.
Όταν το ΠΓ του ΚΚ πρότεινε για υποψήφιο δήμαρχο τον Μίκη το 1978΄, στην ΚΝΕ έγινε χαμός. Παίζανε ξύλο. Βρίζανε και τον Μίκη και την ηγεσία που τον πρότεινε. Τελικά το αποδέχτηκαν, αλλά μόνο επιφανειακά. Σιωπηρά αλλά και στην πράξη (μην κάνοντας τον απαραίτητο προεκλογικό αγώνα για εκείνον στις Δημοτικές) αποδοκίμασαν αυτήν την επιλογή της ηγεσίας. Και αυτό διότι επί 3-4 χρόνια απ' το 1974 έως το 1978 η ηγεσία τους είχε ποτίσει με "αντιθεοδωρακισμό" και ξαφνικά τους κατεβάζει τον Μίκη για υποψήφιο δήμαρχο.
Τον γιο του Μίκη τον Γιώργο τον είχαν χτυπήσει οι κνίτες λέγοντάς του ότι ο πατέρας του είναι προδότης. Την κόρη του Μίκη την Μαργαρίτα το ίδιο, δεν την άφησαν να πάει το 74' στην σχολή σκηνοθεσίας να σπουδάσει και ανεβοκατέβαζαν τον πατέρα της προδότη. Όλα αυτά επιτέλους κάποιος πρέπει να τα αναφέρει και επιτέλους θα πρέπει να πάψουν όλοι να χαϊδεύουν και τους Κνίτες και το ΚΚ. Στην τεράστια υπόθεση ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΚΝΕ και ΚΚΕ είναι φάουλ και θα είναι φάουλ για πάντα, όπως είναι φάουλ με όλους τους άλλους σπουδαίους Κομμουνιστές όπως ήταν ο Άρης, όπως ήταν ο Πλουμπίδης και όπως ήταν τόσοι και τόσοι άλλοι!
Κλείνω με τούτο: Δυστυχώς για την ΚΝΕ, ο Μίκης δεν είναι ένας μεγάλος αγωνιστής, δεν είναι ένα σημαντικό ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ, δεν είναι ένα σημαντικό στέλεχος της Εθνικής Αντίστασης, δεν είναι ένα σημαντικό στέλεχος της Αντιδικτατορικής Πάλης, δεν είναι ένας πρωτοπόρος πατριώτης. Ξέρετε τι είναι; Είναι ο "σπουδαίος μουσικοσυνθέτης" (δεν το λέω εγώ αλλά οι ίδιοι. Έτσι τον προσφώνησε η Κνίτισα κοπέλα στο βήμα του φεστιβάλ).
Φίλοι οι νεολαίοι του ΚΚΕ και το ΚΚΕ το ίδιο, φίλτατη όμως η αλήθεια.
Συμφωνώ με κάθε λέξη και του κειμένου και του σχολίου του Χρήστου Ανδρέα. Και εμάς μας ενόχλησε η προσφώνηση της κοπέλας από την ΚΝΕ. Και, επιτέλους, το "μουσικοσυνθέτης" δεν υπάρχει σαν λέξη ούτε σαν έννοια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά θα ήθελα να πω κάτι για τη "λύση Καραμανλή" που γράφετε. Εχω τις εφημερίδες της εποχής όπου το ΚΚΕ, το ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ και η ΕΔΑ, δια των εκπροσώπων τους δηλώνουν την αποδοχή τους στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή. (Στη διαθεσή σας οι εφημερίδες).
Όσο για το περί "γενίτσαρων" είναι ένα μεγάλο ψέμμα. Έζησα την ΚΝΕ από το 1978 μέχρι το 1985 που πέρασα στο Κόμμα και ξέρω πολύ καλά τι συνέβαινε.
Αλλά μη στεναχωριέστε, ο κόσμος πια ξέρει. Όσο για το δημοσίευμα των ΝΕΩΝ, ποιος θα ασχοληθεί; Ο λαός είναι κοντά στον Μίκη και συνεχώς του εκφράζει την αγάπη του. Ο κόσμος πια συζητάει ανοιχτά για τον Μίκη, η περίοδος της τρομοκρατίας πέρασε.
Τώρα έχει ανοίξει μια νέα εποχή γα τον Μίκη στη σχέση του με τον λαό.Τώρα ο λαός είναι πιο ώριμος σ' αυτή τη σχέση. Θα μπορούσα να γράψω δεκάδες σελίδες από περιστατικά που έζησα και ζω σχεδόν καθημερινά. Η αγάπη του λαού είναι πολύ μεγάλη.
Όμως το ΚΚΕ κάνει λάθος στο κεφάλαιο Θεοδωράκης. Κι αυτό το λάθος το έχει πληρώσει (από τον λαό) και εξακολουθεί να το πληρώνει, αλλά δεν το βλέπει. Κι αυτήν την τυφλότητά του την πληρώνει όλος ο λαός.
Γιατί αν είσαι λενινιστής, όπως λες, και βλέπεις έναν Θεοδωράκη να βγαίνει στους δρόμους στα 85 του και να γράφει αυτά που γράφει, τότε πρέπει να κάνεις δύο πράγματα: α) να καταλάβεις ότι αυτά που γράφει δεν απέχουν καθόλου από τον λενινισμό και β) να πας μαζί του. Εάν δεν κάνεις ούτε το ένα ούτε το άλλο, τότε μάλλον πρέπει να ξαναδιαβάσεις Λένιν.
Οι κριτές έλεγαν πως στην θέση του Μίκη θα αναδείξουν τον Σπύρο Σαμοιλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να καταλάβουμε πως λειτουργεί αυτό το συστηματάκι το επικοινωνιακό, που έχει την δύναμη να στρεβλώνει ακόμη και τον ιστορικό ρόλο ενός Μίκη Θεοδωράκη, θα αναφέρω το παρακάτω σχόλιο του χρήστη ΧΡΗΣΤΟΣ/christos σε παλαιότερη ανάρτηση του παρόντος ιστολογίου (μπορείτε να το δείτε σε αυτό το λινκ: http://theodorakism.blogspot.gr/2014/10/blog-post_13.html)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάφερε λοιπόν ο χρήστος ΧΡΗΣΤΟΣ/Christos, για να δικαιολογήσει προφανώς το "θάνατος στον Θεοδωράκη" και την όλη συμπεριφορά κάποιας μερίδας μελών του ΚΚΕ προς τον Μίκη:
"Φυσικά, όταν αποκαλούσε γενίτσαρους τους Κνίτες, τι ήθελες να κάνει η ΚΝΕ, να τον λιβανίζει ή όταν έγινε, για τους δικούς του λόγους, θέλεις σωστούς, θέλεις λανθασμένους, υπουργός στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη, τι ήθελες να κάνει το κόμμα, να χαριεντίζεται μαζί του? Υπήρξαν περίοδοι που ήταν στα μαχαίρια και είναι λογικό να κρατούνται ιδεολογικές αποστάσεις. Και πιο πάνω, όταν έγραφα για τις παλινδρομήσεις του Μίκη, αυτές εννοούσα (γενίτσαροι, υπουργιλίκι κλπ.).".
Αυτά έγραψε ο συνοννόματος! Τώρα αυτά, αν τα αντιπαραβάλετε με την Αλήθεια, όπως αναφέρεται στην παρούσα ανάρτηση του theodorakism.gr, τότε καταλαβαίνετε για τι εγκληματική άγνοια, αφέλεια ή ανοησία μιλάμε...
Ναι, η Ηγεσία του ΚΚΕ έπαιξε πολλές φορές βρώμικο ρόλο στις σχέσεις της με τον Μίκη, αλλά και η αφέλεια των μελών ή πιστών φίλων του Κόμματος που ακολουθούσαν πιστά και άκριτα ότι μαύρη προπαγάνδα τους πλάσαρε η Κ.Ε. ή το Π.Γ. σχετικά με τον Μίκη, είναι ...παροιμιώδης!
Ας αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του όμως, και ας προχωρήσουμε...
Φιλικά,
Χρ. Σωτ.