Το Άξιον Εστί και ο Σάκης Ρουβάς

"Κανένας μας στη συναυλία του Δήμου Νέας Σμύρνης. Κι αυτό δεν είναι προτροπή. Είναι καθήκον. Είναι πράξη αντίστασης!"

Το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη είναι η «βίβλος» της ιστορίας του ελληνικού έθνους. Από την γέννησή του -«τα θεμέλιά μου στα βουνά»- έως το «Προφητικό» όπου ο ποιητής προβλέπει τα δεινά του Λαού από τον Εμφύλιο και μετά.

Η ελληνικότητά του το τοποθετεί στην πρώτη γραμμή του αγώνα του ελληνικού λαού για την ολοκλήρωσή του, τόσο σαν ιστορική αξία όσο και σαν ηθική στάση και τρόπο ύπαρξης.

Στο Άξιον Εστί ο λόγος του ποιητή είναι ο λόγος του λαού. Η μνήμη του λαού γίνεται η μνήμη του ποιητή. Τα πάθη του λαού γίνονται τα πάθη του ποιητή. Και τα δοξαστικά δικά του. Ποιητής και λαός μετουσιώνονται στο Όλον.

Αυτή η μοναδική κι απόλυτη ταύτιση του ποιητή οδήγησε τον λαό, μετά την μελοποίηση του έργου από τον Μίκη Θεοδωράκη, στην δική του μοναδική κι απόλυτη ταύτιση με το ποιητικό κείμενο. Σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι, ακόμα και στις σημερινές συνθήκες, το Άξιον Εστί κυλάει μέσα στις φλέβες των Ελλήνων. Γιατί είναι βγαλμένο από το δικό του αίμα.

Το Άξιον Εστί είναι ο καθρέφτης του ελληνικού λαού. Επάνω του αναγνωρίζει το πρόσωπό του στην ιστορική του πορεία. Πώς διαμορφωνόταν από την ιστορική νομοτέλεια ενώ ταυτόχρονα την διαμόρφωνε.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, μελοποιώντας το ποιητικό κείμενο, δημιούργησε ένα τέλειο αισθητικό οικοδόμημα, που μπόλιασε και μπολιάζει όλους του λαούς της ανθρωπότητας με Λόγο, Μουσική και Ιστορία. Την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό λόγο. Ιστορία αγώνων και λόγο ελευθερίας.

Το θεοδωρακικό Άξιον Εστί με την οικουμενικότητά του μεταλαμπάδευσε, εκ νέου, στην Οικουμένη την ελληνική τέχνη.

Το Άξιον Εστί λύτρωσε τον λαό από το άλγος της πληγής που άνοιξε ο εμφύλιος. Τον παρηγορούσε στα χρόνια της δικτατορίας. Όταν τραγουδούσε το «ένα το χελιδόνι» ψιθυριστά, με τον φόβο του χωροφύλακα έμοιαζαν όλα αναστημένα. Ο χωροφύλακας κι ο βασανιστής δεν υπήρχαν κι η ελπίδα άνθιζε και πάλι από τα βάθη της ψυχής των Ελλήνων.

Σήμερα, το Άξιον Εστί είναι επίκαιρο όσο ποτέ.

Τα θεμέλια μου στα βουνά

και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους

και πάνω τους η μνήμη καίει

άκαυτη βάτος.

λέει ο ποιητής.

Η ιστορία και πάλι μας καλεί να υπερασπιστούμε αυτά τα βουνά, υπερασπιζόμενοι την ίδια μας την ιστορική και πολιτισμική ύπαρξη.

Τί σχέση μπορεί να έχει με όλα αυτά ένας σταρ όπως ο κ. Ρουβάς; Απολύτως καμία.

Ο κάθε καλλιτέχνης είναι η διαδρομή που κάνει. Και η διαδρομή του κ. Ρουβά είναι η αναπαραγωγή της παρακμής, του αποπολιτισμού και της λήθης. Είναι η κουλτούρα της Εξουσίας που στόχο έχει την αποξήρανση της σκέψης και της αισθητικής, ειδικά της νεολαίας. Με μια λέξη, είναι η υποκουλτούρα.

Μια επιγραμματική αναφορά στην ιστορία της: Η υποκουλτούρα κατασκευάστηκε μέσα στα εργαστήρια του φασισμού και επιβλήθηκε με τη δικτατορία. Λίγο αργότερα, στην Μεταπολίτευση, προωθήθηκε από την ελεύθερη αγορά στην πιο εκχυδαϊσμένη της μορφή μέσα στα νυχτερινά κέντρα του ξεπεσμού. Με το πέρασμα των χρόνων και εξαιτίας της έλλειψης αντίλογου, μιας και ο Θεοδωράκης ήταν απαγορευμένος από την Εξουσία (σε μια μοναδική απαγόρευση για την ιστορία της αστικής δημοκρατίας) η υποκουλτούρα επιβλήθηκε παντού στα πάντα. Γιατί η υποκουλτούρα αναπαράγει τον εαυτό της ως ξενιστής. Αναπαράγοντας ανθρώπους που της μοιάζουν.

Αυτό ακριβώς υπηρετεί ο κ. Ρουβάς καθώς και όσοι και όποιοι τον μανατζάρουν και τον ακολουθούν.

Ο κ. Ρουβάς δεν δικαιούται να τραγουδήσει το Άξιον Εστί και η συναυλία θα πρέπει να ακυρωθεί. Μιας και δια παντός. Διότι θα ανοίξει τον δρόμο της κατάλυσης του τελευταίου προπύργιου των αντιστεκόμενων Ελλήνων ενάντια στην διάλυση του πολιτισμού μας. Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη δεν ανήκει στο σταρ σύστεμ. Δεν είναι καταναλωτικό προϊόν. Είναι η δική μας μουσική. Είναι η μουσική όλων των αγωνιζόμενων λαών του κόσμου ενάντια στην βαρβαρότητα της παγκοσμιοποιημένης εξουσίας.

Ο «τζιχαντισμός» της βιομηχανίας του θεάματος δεν θα περάσει!

Κανένας μας στη συναυλία του Δήμου Νέας Σμύρνης. Κι αυτό δεν είναι προτροπή. Είναι καθήκον. Είναι πράξη αντίστασης!

Αν τραγουδήσει ο Ρουβάς το Άξιον Εστί θα έχουμε παραδεχτεί ότι η Χούντα νίκησε.   

Μία φίλη του Θεοδωρακισμού