ΟΙ
ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ
Όπερα
σε δύο πράξεις σε κείμενο του συνθέτη
και στίχους Κώστα Καρυωτάκη και Κώστα
Βάρναλη.
Τα Πρόσωπα :
ΔΙΟΝΥΣΟΣ, μπάσος
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ, κοντράλτο
ΠΟΙΗΤΗΣ, βαρύτονος
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, τενόρος
ΦΑΙΔΡΑ, σοπράνο
ΠΟΥΝΕΝΤΕΣ, τενόρος
ΒΑΣΙΛΙΑΣ, τενόρος
ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ, σοπράνο
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ, βαρύτονος
ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, τενόρος
ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ, ΛΑΟΣ.
ΕΠΟΧΕΣ : 1928 – 1942 – 1850 – 1948 – 1980
ΠΡΑΞΗ
ΠΡΩΤΗ
Σκηνή 1
ΣΚΗΝΙΚΟ: Παραλία της Πρέβεζας στον
Αμβρακικό. Αριστερά, η θάλασσα. Στο
κέντρο, η ακτή. Δεξιά, ένας στενός,
χωμάτινος, επαρχιακός δρόμος, πλάι στη
θάλασσα. Στη δεξιά πλευρά του δρόμου,
ένα μικρό καφενείο. Ο «Ουράνιος Κήπος».
Στο πεζοδρόμιο μερικά σιδερένια τραπέζια
με ψάθινες καρέκλες. Μάντρες με μεγάλες
πόρτες κρύβουν μερικά διώροφα σπίτια
πίσω από φοίνικες, δέντρα, λουλούδια.
Αριστερά από το δρόμο, σε μια μικρή
λουρίδα γής, ένα τραπέζι και λίγες
καρέκλες. Πάνω στο κύμα. Στο βάθος δεξιά,
μόλις διακρίνονται τα σπίτια της πόλης.
Η παραλία. Ίσως και κανένα βαπόρι. Στο
βάθος της θάλασσας, αριστερά, το ακρωτήρι
του Άκτιου και στο κέντρο, η έξοδος προς
το Ιόνιο. Ο ουρανός χάλκινος. Ουρανός
του Ιουλίου από τις 5 το απόγευμα και
μετά. Έχει λίγα σύννεφα λευκά, για να
παίξει μαζί τους το φώς του ήλιου. Είκοσι
δευτερόλεπτα περίπου, πριν αρχίσει η
μουσική, απόλυτο σκοτάδι. Πρέπει οι
πρώτες νότες να παιχτούν μέσα σε νεκρική
σιωπή. Στο δεύτερο μέτρο, ανοίγει η
αυλαία. Το σκηνικό σε ημίφως. Εξωπραγματικό.
Και στο μέλλον θα υπάρχει αυτή η εναλλαγή
: εξωπραγματικό – ρεαλιστικό. Βγαίνει
ο Διόνυσος από τα δεξιά. Είναι ντυμένος
με μακριά πορφυρή χλαμύδα. Και τραγουδά
απευθυνόμενος προς το κοινό. Η Ρωμιοσύνη
και ο Ποιητής έρχονται από το βάθος στο
κέντρο της σκηνής. Οι φιγούρες τους
πρέπει να συγχέονται με τις σκιές. Η
Ρωμιοσύνη φυσιολογική (δηλαδή, δεν είναι
έγκυος). Όσο τραγουδούν η Ρωμιοσύνη και
ο Ποιητής, ο Διόνυσος υπάρχει και δεν
υπάρχει.
ΔΙΟΝΥΣΟΣ : Είμαι ο Διόνυσος. Σας χαιρετώ.
Στη σκηνή μας αυτή θα
αναπαραστήσουμε για σας το εύθυμο
δράμα του τέλους του Ποιητή. Ας περάσει το πρώτο πρόσωπο.
(Μπαίνει η Ρωμιοσύνη)
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ : Όλα τα πράγματα μου έμειναν
όπως…
ΔΙΟΝΥΣΟΣ : Η Ρωμιοσύνη…
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ : να’ χω πεθάνει πριν από
καιρούς.
ΔΙΟΝΥΣΟΣ : …πληγωμένη πικραμένη…
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ : Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο
τόπος…
ΔΙΟΝΥΣΟΣ : …Η Ρωμιοσύνη ορφανή.
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ : …και γράφω με το δάχτυλο
σταυρούς.
ΔΙΟΝΥΣΟΣ : Ήρθε στον Αμβρακικό να
συναντήσει…
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ : Ήταν ευτυχισμένη τότε η ώρα…
ΔΙΟΝΥΣΟΣ : …τον Ποιητή…
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ : …ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό
ΔΙΟΝΥΣΟΣ : …που με μια σφαίρα στην
καρδιά…
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ : Έχω πεθάνει τόσα χρόνια
τώρα…
ΔΙΟΝΥΣΟΣ : …ήλιους εκτυφλωτικούς…
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ : …κι έμεινε το παράθυρο
κλειστό.
ΔΙΟΝΥΣΟΣ : …εσκόρπισε μες στα σκοτάδια.
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ : Έχω πεθάνει τόσα χρόνια
τώρα…
ΔΙΟΝΥΣΟΣ : Το δράμα αυτό…
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ : …κι έμεινε το παράθυρο
κλειστό
ΔΙΟΝΥΣΟΣ : …σε λίγο θα ξετυλιχτεί μπροστά
σας.
