Από τη ΝΙΝΕΤΤΑ ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ
Στις 3 Δεκέμβρη, μέρα σημαδιακή για τη νεότερη ελληνική ιστορία, μαύρη μέρα για όσους έζησαν πριν από εβδομήντα χρόνια τη μεγάλη διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος και είδαν τους συντρόφους τους αιμόφυρτα πουλιά πεσμένα κάτω από τις αστυνομικές δυνάμεις, διάλεξε η Ακαδημία Αθηνών να υποδεχθεί τον Μίκη Θεοδωράκη ως επίτιμο μέλος της.
Μια τιμή που απονέμεται σε θρησκευτικούς ηγέτες και αρχηγούς κρατών (Αϊζενχάουερ, Ζακ Σιράκ, Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Κώστας Στεφανόπουλος κ.ά.).
Προσκεκλημένοι σ' αυτή τη βραδιά δεν θα είναι οι συνήθεις «πελάτες» των ακαδημαϊκών, αυτοί που τριγυρίζουν στα παπούτσια τους προκειμένου να τους έχουν «υπόψη» τους για κάποια βράβευση ή νέα έδρα. Θα είναι παλιοί σύντροφοι στους αγώνες και φίλοι του μεγάλου Ελληνα συνθέτη. Κι επειδή ζούμε κι εμείς έναν Δεκέμβρη μιας άλλης κατοχής, κι επειδή οι αναμνήσεις του Μίκη παραμένουν ζωντανές, ας δούμε πώς περιέγραψε την ψυχική του κατάσταση στο ποίημα «Πέντε Στρατιώτες» (Σημειωματάριο Πολέμου) και τη συμμετοχή του «στην κορυφαία μάχη της νεότερης ιστορίας» και όσες μάχες ακολούθησαν:
«(...) Αναγκάστηκα να αμυνθώ για τη ζωή μου (...) Προχωρήσαμε όλοι μαζί/ αναγκαστικά σφιχτοδεμένοι/ με αλλαγμένες καρδιές/ από στήθος σε στήθος./ Δεν είχαμε δικαίωμα να μιλήσουμε. /Γυρίσαμε σχεδόν μαζί τα μάτια στο βάθος του ορίζοντα/ Χίλια πουλιά ασύνταχτα σβήναν./ Είχαμε ήδη διανύσει περπατώντας μεγάλη απόσταση./ Μπορέσαμε να διακρίνουμε την κόκκινη πινακίδα./ Υποθέσαμε πως μπορεί να σημαίνει το σύνορο που χωρίζει το παρόν απ' το μέλλον (...) Πέντε αμούστακοι στρατιώτες του Δεκεμβρίου δρασκελίσανε με τόση αγάπη το σύνορο του θανάτου».
Κι έπειτα από λίγο αγγίζει και ο ίδιος το σύνορο του θανάτου:
«Φτάνοντας στην πλατεία, είδαμε ότι γύρω γύρω υπήρχαν μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις και καμιόνια. Η Ομόνοια ήταν τότε γεμάτη με ξύλινα ανθοπωλεία. Προχωρώντας προς την πλατεία πιαστήκαμε και χορεύαμε το "Εχετε γεια, βρυσούλες". Σε λίγο τα κλομπ ανεβοκατέβαιναν σαν πλήκτρα γραφομηχανής (...). Με πήραν τα αίματα. Επεσα. Λιποθύμησα. Από διηγήσεις τρίτων έμαθα ότι εν συνεχεία, με έσυραν ώς τη διασταύρωση με την Πανεπιστημίου, όπου με χτυπούσαν αν και λιπόθυμος (...) Είχε μαθευτεί ότι με σκότωσαν στην Ομόνοια. Ομάδες από ΕΠΟΝίτες φέρναν στην πλατεία λουλούδια πάνω στο αίμα μου. Και ο Δεσποτίδης, ανεβασμένος σε μια καρέκλα στην Κεντρική Λέσχη, είπε: "Σύντροφοι, σκότωσαν τον Μίκη στην Ομόνοια, το πτώμα του βρίσκεται στο Πρώτων Βοηθειών, να γίνει επιτροπή και να το πάρει...".
«Ομως οι συναγωνιστές μου βιάζονται να με εξαφανίσουν, πριν με βρει η Αστυνομία. Στο Λαϊκό Νοσοκομείο φίσκα οι τραυματίες. Με πήραν αμέσως στο χειρουργείο. Το δεξί μάτι κατεστραμμένο (...)».
Οι αναμνήσεις του από τα Δεκεμβριανά περνούν ξυστά και ξεπλένουν με μια άγνωστη πτυχή τα φαιόχρωμα (για πολλά χρόνια) σκαλοπάτια της Ακαδημίας: «Φανταστείτε ότι στη μεγάλη διαδήλωση, στις 3 Δεκέμβρη, είδα με τα ίδια μου τα μάτια τον Μενέλαο Παλλάντιο, διευθυντή του Ωδείου Αθηνών και Ακαδημαϊκό, να κρατά την κόκκινη σημαία επικεφαλής της ομάδας των ΕΑΜικών μουσικών».
Ένα τεράστιο "ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ" και το πέρασμά σου από την Ακαδημία Αθηνών στις 3 Δεκέμβρη 2013, Μίκη της αγαπημένης μας πατρίδας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς ευχηθούμε τούτη τη φορά να μην ξεχαστούν και πάλι τα ΜΜΕ όπως συνηθίζουν, σε ό,τι αφορά το πρόσωπό σου, την ιστορία σου και τις δράσεις σου τα τελευταία χρόνια, των μοναδικών σου επίπονων και επίμονων προσπαθειών και πάλι για Εθνική Ανεξαρτησία...