Οι παγκοσμίως δύο πανίσχυροι Προκαθήμενοι της Χριστιανοσύνης ήλθαν πιασμένοι χέρι-χέρι στη Λέσβο, στον τόπο της τραγωδίας των προσφύγων, και έχυσαν δάκρυα για τα τραγικότερα θύματα της εξουσίας, -που λίγο διαφέρουν από εκείνα των γενοκτονιών- στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σίγουρα στα θύματα αυτά οφείλει ολόκληρη η ανθρωπότητα δάκρυα ανθρώπινης συμπόνιας, αλλά και ενοχής. Όμως, δε φαίνονται πουθενά δάκρυα ενοχής των ηγετών εκείνων λαών της λευκής φυλής που έχουν αμαυρώσει και εξακολουθούν να αμαυρώνουν την ιστορία της ανθρωπότητας με εγκλήματα κατά του ανθρώπου.
Πραγματικά γνήσια δάκρυα συμπόνιας και ενοχής για ανθρώπινα θύματα συνοδεύονται από θαρραλέες και δυνατές πράξεις μάχης κατά των θυτών. Για να μπορεί κανείς να κλαίει για τα θύματα, οφείλει να βάλει μπροστά τον αγώνα κατά της πηγής του Κακού. Διαφορετικά, βοηθά τους δυνάστες και καλύπτει τα εγκλήματά τους, μένοντας για πάντα στο ημίφως της υποψίας.