Η ξεδιαντροπιά των συνδικαλιστών του συστήματος
δεν έχει όρια.
Όταν η Ε.Ε. παραδέχεται ότι «στις χώρες που
είναι σε πρόγραμμα δανεισμού δεν υφίστανται τα εργασιακά και τα ανθρώπινα
δικαιώματα» οι συνδικαλιστές κατεβάζουν τον κόσμο στους δρόμους και οργανώνουν
απεργίες, με αιτήματα εργασιακά.
Όταν οι κυβερνήσεις έχουν υπογράψει τις
δανειακές συμβάσεις και έχουν εκχωρήσει την εθνική οικονομία της Χώρας, οι
συνδικαλιστές βάζουν τους εργαζόμενους να απαιτούν αυξήσεις.
Όταν στις παράνομες δανειακές συμβάσεις
προβλέπεται η διάλυση του ασφαλιστικού οι συνδικαλιστές οργανώνουν απεργίες για
το ασφαλιστικό.
Δουλευόμαστε μεταξύ μας.
Αλλά και οι εργαζόμενοι έχουν ευθύνη γιατί ενώ
γνωρίζουν πολύ καλά τί μας συμβαίνει φοβούνται να αντιδράσουν στους
συνδικαλιστές.
Εξυπηρετεί το σύστημα ο συστημικός συνδικαλισμός
όσο δεν ξεκινά παλλαϊκό αγώνα, όλων των κλάδων των εργαζομένων ενάντια στην κύρια αιτία των προβλημάτων: Το παράνομο χρέος δανεισμού.
Τέτοιας μορφής αγώνες δεν οδηγούν πουθενά και
απογοητεύουν τους εργαζόμενους. Διχάζουν την κοινωνία και τροφοδοτούν μια χαρά τις δυνάμεις της μαύρης ακροδεξιάς
και του φασισμού.
Ο αγώνας
σήμερα για να επιτύχει πρέπει να είναι καθολικός και με έναν στόχο: Την
απαλλαγή της Ελλάδας από το παράνομο χρέος δανεισμού.
Η κλασική ερώτηση που ακολουθεί όταν το λέμε
αυτό είναι: Και μετά τί θα γίνει; Τί κυβέρνηση θα έχουμε; Τί οικονομικό
σύστημα; καπιταλισμό;
Απαντάμε: Το μετά αφορά το σύνολο του λαού και
εκείνος όταν ελευθερωθεί από τα δεσμά του παράνομου χρέους θα αποφασίσει
ελεύθερα. Εμείς δεν είμαστε φωστήρες να επιβάλλουμε τις απόψεις μας στον λαό.
Μία ερώτηση προς τους συνδικαλιστάδες: Οι δούλοι
όσες φορές εξεγέρθηκαν μέσα στο πέρασμα της ιστορίας, εξεγέρθηκαν για τα
εργασιακά δικαιώματα (τα οποία ούτως ή άλλως δεν είχαν) ή εξεγέρθηκαν πρωτίστως
για να απελευθερωθούν από τα δεσμά της δουλείας;
Δηλαδή η Ε.Ε. μας αποκαλεί δούλους κι εμείς
διαδηλώνουμε για το ασφαλιστικό;
Καλά,
αυτοί δεν ντρέπονται, οι εργαζόμενοι τί κάνουν; Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω; Ο Μίκης το έλεγε από το 2011: Ή θα ξεκινήσουμε τώρα
εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ή θα φτάσουμε στο «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω». Δεν
τον άκουσαν πάλι.
Θέλει να φτιάξει κόμμα το Αριστερό Ρεύμα και θα θέσει στόχο, λέει, τον «σοσιαλιστικό
μετασχηματισμό της κοινωνίας». Εδώ καράβια πνίγονται βαρκούλες αρμενίζουν.
Ωραίος συστημικός τρόπος να εγκαταλείπεις την
Ιστορία και να μην κάνεις το χρέος σου.
Κατά τ’ άλλα στην πατρίδα, χάος. Διαλυμένη
κοινωνία, διαλυμένος κρατικός μηχανισμός, τα αμερικάνικα αεροπλάνα κάνουν
βόλτες πάνω από την Ακρόπολη, οι Τούρκοι στέλνουν βόλια στους λιμενικούς μας κι
οι Σκοπιανοί μπαίνουν στα εδάφη μας.
Ο λαός σφιγμένα χείλη, σφιγμένα δόντια.
Αυτό που μας κυβερνά δεν είναι Αριστερά. Είναι
τα απόβλητά της.
Ούτε η αντιπολιτευόμενη (κοινοβουλευτική και
εξωκοινοβουλευτική) είναι Αριστερά. Είναι η καρικατούρα της.
Αυτό που εμείς διδαχτήκαμε από τις οικογένειες
μας και τα βιβλία για Αριστερά είναι κάτι φωτεινό, πανανθρώπινο, ωραίο και
αγωνιστικό και πατριωτικό. Δεν είναι αυτή η απάτη!
Λέει ο Σύριζα-απάτη ότι θα κάνει παραγωγική ανασυγκρότηση.
Ψέμματα! Όταν έχεις εκχωρήσει την εθνική
οικονομία και ξεπουλάς μέσω ΤΑΙΠΕΔ καμία ανασυγκρότηση δεν μπορείς να κάνεις.
Οι επενδύσεις μέσω ΤΑΙΠΕΔ δεν δίνουν κανέναν έσοδο στο ελληνικό κράτος. Όλα τα
χρήματα πάνε στους δανειστές. Το σοκαριστικό; Ο νόμος που διέπει το ΤΑΙΠΕΔ δεν
ξεκαθαρίζει αν τα χρήματα αυτά θα θεωρηθούν έναντι του χρέους! Δηλαδή παίζει
και να μας παίρνουν τα λεφτά μας και να μην τα αφαιρούν από το χρέος.
Οι υγιείς δημοκρατικές, προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις της Ελλάδας να πάρουν
στα χέρια τους την υπόθεση της Πατρίδας.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Η κομματοκρατία εδώ
και καιρό ψυχορραγεί. Ας μην την κρατάμε ζωντανή με την ανοχή μας.
Όταν ακούω εκείνο το: «Μα δεν υπάρχει κάποια
συγκεκριμένη πρόταση» γίνομαι έξαλλος. Δηλαδή ο Μίκης κι ο Κασιμάτης τί
κάνουν έξι χρόνια τώρα; Προτάσεις δεν
κάνουν; Κάνουν.
Διαβάστε τις και θα βρείτε τις απαντήσεις.
Εκτός αν τις γνωρίζετε πολύ καλά και παριστάνετε
ότι δεν τις γνωρίζετε για να μην αναλάβετε την ευθύνη να τις υλοποιήσετε…
Γιατί η αντίσταση είναι δύσκολο πράμα και
απαιτεί μεγάλη πίστη, αποφασιστικότητα και αντρειοσύνη.
O Σπινθήρας
info@theodorakism.gr
Αγαπητέ Σπινθήρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα δύσκολο άρθρο καλούμαστε σήμερα να αναλύσουμε
Αν και πολλοί είναι κατά της «ψιχουλοποίησης» γιατί λένε ότι αυτό δεν οδηγεί πουθενά
Και θέλω αμέσως να περάσω σε ερωτήσεις :
Ο συνδικαλισμός πρέπει να είναι συνδεδεμένος με τον κομματικό ομφάλιο λώρο;
Ποιοί στην Ελλάδα χρησιμοποίησαν τον συνδικαλισμό για να έχουν οντότητα και ύπαρξη μέσα στον εργαζόμενο κόσμο;
Η απεργία μέσα σε εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα και δή όταν το κράτος τελεί υπό μορφή κατοχής δεν έχει νόημα;
Η αφύπνιση ενός ολόκληρου λαού δεν έχει μέρισμα στην απεργία;
Κιλελέρ 1910
Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί μέσα από αυτό το πρίσμα του συνδικαλισμού δηλαδή η αγροτική εξέγερση;
Σήμερα στο αγροτοπαραγωγικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μπορεί να συγκριθούν οι κινητοποιήσεις τους μέσα από τους συνδικαλιστικούς τους φορείς με το 1910; Γιατί και τότε στα πρώιμα χρόνια της Βενιζελικής διακυβέρνησης η οργάνωση του κράτους σχεδιαζόταν στο Εξωτερικό
Δηλαδή έχουμε μία συνέχεια κατοχής που σήμερα σίγουρα είναι στην τελική της φάση με μία διαφορά
Η διαφορά είναι ότι πρέπει να περάσουμε από το μικροσκόπιο της Ιστορίας την συνδικαλιστική τακτική για να δούμε το τίς πταίει
Συνδικαλισμός - ομφάλιος κομματικός λώρος και εΘνικό ζήτημα ή καλύτερα εθνικές ανάγκες - ταυτίζονται;
Ο αγώνας ναι στις μέρες μας πρέπει να είναι εθνικο-απελευθερωτικός
Ποιοί υποβίβασαν την έννοια του όρου;
Και αν υπάρχουν ευθύνες εμείς ως πολίτες έχουμε μερίδιο σε αυτές μέσα από την Καζαντζακική οπτική;
Ο περκασμός και ο αφορισμός είναι μία εύκολη διαδικασία
αλλά πού οδηγεί αυτή η πρακτική;
Πολίτες του Χρέους και αυτή τη στιγμή το Χρέος είναι ο εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας
Πώς λοιπόν και ποιός συνδικαλισμός χωράει στο τερταρτιμόριο της πρακτικής ενός Αγώνα;
Γιατί η αφύπνιση έχει πολλά εφαλτήρια και ένα από αυτά είναι η απεργία
Αλλά τα εφαλτήρια έχουν εργαστήρια κατασκευής και αυτά πρέπει να αναλύσουμε
Αγαπητέ Σωτήρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ για το άνοιγμα του διαλόγου και απαντώ στις ερωτήσεις σου.
Τον όρο "ψιχουλοποίηση" για την ιστορία εισήγαγε ο καθηγητής του ΑΠΘ κ. Γιώργος Μαργαρίτης, "απαντώντας" στον πολύ κ. Μαζάουερ, γνωστό αντικομμουνιστή.
Αλλά ας περάσουμε στις απαντήσεις.
Κατά τη γνώμη μας, των Σπιθιστών, ο συνδικαλισμός δεν πρέπει να είναι συνδεδεμένος με τον κομματικό ομφάλιο λώρο, στις σημερινές συνθήκες του παλαιοκομματισμού, αλλά πρέπει οι εργαζόμενοι να δημιουργήσουν αυτοδύναμα και ανεξάρτητα συνδικάτα.
Ο συνδικαλισμός χρησιμοποιήθηκε, κυρίως από το πασοκ, ως μέσο πίεσης της τότε κυβέρνησης για συντεχνιακά αιτήματα. Το πασοκ έδινε αφειδώς ό,τι ζτηούσαν οι κομματικοί συνδικαλιστές, προκειμένου να μην χάσει ψήφους. Ολέθριο το σφάλμα του ΚΚΕ, το 1985 όταν έδωσε στο πασοκ συνδικάτα που είχε την πλειοψηφία.
Απεργία για κλαδικά αιτήματα τη στιγμή που η ΕΕ σου λέει κατάμουτρα ότι στην Ελλάδα δεν ισχύουν τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, είναι αστείο πράμα. Η απεργία έχει νόημα όταν έχεις το Παλλαϊκό Μέτωπο και συντονίζεις μια απεργία μαζί με τους άλλους κλάδους. Παράδειγμα: Ναι σε μια απεργία των εργαζομένων στα 14 αεροδρόμια που ξεπουλιούνται και την ίδια μέρα απεργία και στον ΟΛΠ, αλλά και σε όλους τους κλάδους των περιοχών αυτών, σε ένδειξη συμπαράστασης. Κάπως έτσι...δεν δίνω συνταγές...
Κιλελέρ: Ένας λόγος που η Αριστερά σήμερα δεν έχει πρόταση είναι ότι παίρνει ηρωικές σελίδες της ιστορίας και τις προτείνει για το σήμερα. Σήμερα ο καπιταλισμός βρίσκεται στη δεύτερη φάση του: την ιμπεριαλισιτική, όπου δεν αποφασίζουν πρόσωπα αλλά τα funds.
Σήμερα οι αγρότες πρέπει να κινητοποιηθούν ενάντια στο παράνομο χρέος δανεισμού γιατί θα χάσουν τη γή τους, η οποία ανήκει πλέον στα funds. Χάσανε τον πρόσφατο αγώνα τους επειδή τα αιτήματά τους ήταν οικονομίστικα. Ζητούσαν από την κυβέρνηση ασφαλιστικό, ΦΠΑ, φορλογικό κ.λπ. Ποια κυβέρνηση; Αφού στην ουσία δεν υπάρχει. Ναι επί Βενιζέλου σχεδιαζόταν στο εξωτερικό η οργάνωση του κράτους, αλλά δεν είχε εκχωρηθεί ολόκληρη η εθνική οικονομία στους ξένους. Είχαν δεσμευετεί έσοδα από συγκεκριμένους κλάδους κρατικής παραγωγής. Αλλά δεν μπορούμε ούτε έτσι να το συγκρίνουμε γιατί το διεθνές δίκαιο του δανεισμού των κρατών έγινε αργότερα, το 1919 (συνθήκη της Βιέννης).
Υποβιβάζουν την έννοια του όρου "εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας" τα κόμματα της αριστεράς που έχουν εγκαταλείψει από το 1980 το διακύβευμα.
Βεβαίως και οι πολίτες έχουν ευθύνη με την καζαντζάκεια έννοια. Γιατί ενώ γνωρίζουν ότι το χρέος είναι παράνομο, ακόμα περιμένουν από τα κόμματα. Καλομελέτα κι έρχεται το νέο Αντισύριζα σχήμα, που θα είναι ένα νέος Σύριζα.
Δεν ξέρω τί εννοείς με τη λέξη "περκασμός". Αδόκιμος όρος. Αν ουσιαστικοποιείς το ρήμα περκάζω που σημαίνει μελανιάζω, μαυρίζω και το λένε για τα σταφύλια, να υποθέσω ότι αφού θέτεις τη λέξη μαζί με τη λέξη "αφοριμός" εννοείς "το μαύρισμα; Αλλά και πάλι αδυνατώ να σε παρακολουθήσω γιατί ούτε μαυρίζω κάτι ούτε αφορίζω. Τάσσομαι όμως σαφώς κατα της κομματοκρατίας που χρησιμοποιεί τον συνδικαλισμό για να ξεγελά τους εργαζόμενους.
Η απεργία χωράει στην πρακτική ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Είπα παραπάνω παράδειγμα.
Δεν έχει νόημα σήμερα να αναλύσουμε τα "εργαστήρια κατασκευής" γιατί το νόημα είναι να γίνει το Μέτωπο. Οι αναλύσεις πρέπει να γίνονται και μπορούν να γίνονται με ελεύθερους ανθρώπους σε ελεύθερες συνθήκες, όχι σε συνθήκες δουλείας.
Οσο συζητάμε αενάως για το παρελθόν, τόσο δεν κάνουμε κάτι για το παρόν και το μέλλον. Κλασική συνταγή της συστημικής αριστεράς, που ενώ τους λές "Μέτωπο" σου απαντάνε "ο Ζαχαριάδης...οι εκλογές του 1946...η Κροστάνδη...οι μενσεβίκοι..." μέχρι να βαρεθείς και να πας για σουβλάκια και μπίρες...
Aγαπητέ Σπινθήρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπανέρχομαι για να καταθέσω και πάλι κάποια ερωτήματά μου για μία ακόμη φορά, γιατί φαίνεται ότι δεν έγινα αντιληπτός.
Ακολουθώ συγκεκριμένη μέθοδο ιστορικής ανάλυσης, παρά την θέση του Γιώργου Μαργαρίτη για "ψιχουλοποίηση" της Ιστορίας. Δεν είμαι ιστορικός αλλά ως πολίτης και ως ερευνητής της Ιστορίας, έχω δικαίωμα να επιλέγω ποιά σχολή μου ταιριάζει για την ανάλυση της Ιστορίας και αυτό το αναφέρω μόνο ως πολιτική μου θέση με την έννοια του πολίτη.
Αγαπητέ Σπινθήρα, μέσα στην προσπάθεια ανάλυσης που παραθέτεις, αναφέρεις την λέξη παλαιοκομματισμός. Υπάρχει και νεοκομματισμός; Οι κομματικές δομές είναι γνωστές και δεν μπαίνουν στα όρια του παλαιού και του νέου. Είναι αστεϊσμός να θεωρήσουμε ότι ο κομματισμός μπορεί να περάσει σε μία νέα μορφή παρουσίασής του. Αυτό έχει γίνει στην προσπάθεια να χειραγωγήσουν κάποιοι την έννοια της Δημοκρατίας, που άλλοι την θέλουν άμεση, άλλοι έμμεση, άλλοι αστική και άλλοι λαϊκή, αγνοώντας ότι η Δημοκρατία είναι μία και γεννήθηκε από την πρακτική του Εφιάλτη.
Εδώ θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την λέξη περκασμός αλλά φοβάμαι ότι θα μπεις πάλι στην διαδικασία να ψάχνεις λεξικά, για να αιτιολογήσεις την ρίζα. Γιατί το ρήμα περκάζω δεν αναφέρεται μόνο στο μαύρισμα των σταφυλιών, όπως αναφέρουν τα λεξικά αλλά το χρησιμοποιούν αρκετοί συγγραφείς από τον Αίσωπο έως τον Αριστοφάνη αλλά και ο Αθήναιος στους "Δειπνοσοφιστές"αναφέρει ότι το ρήμα αυτό προέρχεται από το ψάρι πέρκα, που λόγω του σκουρόχρωμου χρώματός του αιτιολογεί την έννοια μαυρίζω. Η ελαστικότητα της ελληνικής γλώσσας είναι γνωστή. Άλλωστε και ο Κικέρωνας λέει "Ει Θεοί διαλέγονται, τη των Ελλήνων γλώττη χρώνται".
Αλλά αρκετά περί περκασμού και μαυρίσματος. Μέσα στην κατάθεση της σκέψης σου, χρησιμοποιείς την λέξη Αριστερά και εγώ θα ρωτήσω : στην Ελλάδα Αριστερά αυτοαποκαλείται ακόμα και το Πασόκ αλλά και το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού, με τις μεταλλάξεις Συνασπισμού και Σύριζα. Αυτό καλύπτει τις έννοιες της Αριστεράς;
Όταν το ΚΚΕ όχι το '85 αλλά από το '82 κι όλας παραχωρεί τα συνδικαλιστικά του όπλα και τα τοποθετεί στην φαρέτρα του Πασόκ, είναι απλά ένα λάθος; Γιατί ο συνδικαλιστικός φορέας δεν είναι ένα οίκημα που το παραχωρείς αλλά έχει οντότητα, έχει ψυχή. Και όταν οι ψυχές παραχωρούνται χωρίς αντίδραση, μήπως χρειάζεται περαιτέρω "ψιχουλοποίηση", για να δούμε τί συμβαίνει;
Ναι, αυτό είναι μία μεγάλη συζήτηση, που προσωπικά εγώ αντέχω να την κάνω, χωρίς να αναζητώ ως λύση τα σουβλατζίδικα και τις μπυραρίες του Ψυρρή.
Όταν μιλάμε για ενιαίο συνδικαλιστικό Μέτωπο, έχει μέρισμα μόνο η Αριστερά ή όχι; Είναι δυνατόν ο Έλληνας να περάσει σε Μέτωπο, αγνοώντας τους ομφάλιους κομματικούς λώρους που τροφοδοτούν την πολιτειακή του υπόσταση;
Και για να μην κουράζω με μακρόσυρτα κείμενα, θα ρωτήσω και κάτι τελευταίο :
Επί γερμανικής Κατοχής υπήρξαν απεργίες με εργασιακά προτάγματα;
Θα περιμένω μία απάντηση πάνω σε αυτό, γιατί χαίρομαι ιδιαίτερα τον διάλογο, που τελικά βοηθάει στην βαθειά ανάλυση της Ιστορίας.
Αγαπητέ Σωτήρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ τακτική της συζήτησης στην οποία επιθυμείς να με παρασύρεις είναι γνωστή και αδιέξοδος. Είναι η κλασική μέθοδος: πιάνομαι από μία λέξη και ανοίγω νέα θεματική, που όμως ούτε αυτή κλείνει γιατί πάλι ο συνομιλητής μου θα πει μία λέξη και θα πιαστώ από αυτήν προκειμένου να ανοίξω νέο κύκλο συζήτησης, που δεν θα ολοκληρωθεί γιατί και πάλι θα πιαστώ από μία του λέξη για να ανοίξω νέα θεματική χωρίς τέλος και ούτω καθεξής, ώστε να μην καταλήξει πουθενά η συζήτηση" και να πάμε για μπύρες.
Αυτό μάλλον επιχειρείς να κάνεις. Να, ήδη, έχω πει πολλές λέξεις από τις οποίες μπορείς να πιαστείς.Αυτό στην πολιτική ορολογία έχει λέξη...ξέρεις ποιά...
Το "παλαιοκομματισμός" δεν είναι δική μου λέξη. Οι πολιτειολόγοι επιστήμονες την χρησιμοποιούν...
Για το ρήμα περκάζω: Δεν μπήκα στον κόπο να αντιγράψω τις 2 σελίδες από το λεξικό του Δημητράκου, αν αυτό χρησιμοποιείς.
Επί της ουσίας, γιατί τα άλλα είναι άνευ λόγου: Για τα κόμματα: Ας κάνουν εκείνα την κριτική τους. Για μένα τα προαναφαιρόμενα κόμματα είναι πλέον ημιθανή, σε κωματώδη κατάσταση, διασωληνωμένα και ο λαός, ενώ μπορεί να τους κλείσει τη στρόφυγγα του οξυγόνου, τα κρατά ζωντανά. (Μην αρχίσεις τις ερωτησεις τί σημαίνει λαός και πώς τον εννοούμε κλπ κλπ, δεν θα απαντήσω. Προτιμώ τις μπύρες)
Το Μέτωπο θα γίνει όταν ο λαός συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να πάρει την υπόθεση πατρίδα στα χέρια του (ουπς! κι άλλη λέξη: πατρίδα)
Τα έχει πει όλα ο Μίκης αυτά, τί και πώς και με ποιούς. Διάβασε τα κείμενα της Σπίθας κι αν θέλεις συζητάμε επ' αυτών.
Για την κατοχή: Ναι, έκαναν απεργίες. Αλλά και πάλι πέφτεις στο ίδιο ολίσθημα. Δεν μεταφέρονται οι τακτικές αγώνα από τη μια ιστορική φάση στην άλλη.
Τελειώνοντας: Διαπιστώνω ότι όλοι μιλούν ακατάπαυστα άνευ ουσίας. Παρελθοντολογία, ορολογία...μια νοησιαρχία, ένα σχετικισμός...άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε, που λέει κι ο λαός. Αυτό δηλώνει ένα πρωτοφανές βόλεμα για τα ελληνικά δεδομένα. Μπλα, μπλα, μπλα, για να μην κάνουμε τίποτα τελικά. Γι αυτό ο κόσμος προτιμάει τις μπύρες...
Κανένας δεν κάνει τίποτα και όλοι βολεμένοι την κουτσοπαλεύουν ενώ η Ελλάδα ξεπουλιέται κομματάκι-κομματάκι.
Όποιος θέλει να αγωνιστεί ξέρει τί πρέπει να γίνει. Τα έχει γράψει ο Μίκης, βρες τα.
Ή μάλλον, όλοι ξέρουν τί πρέπει να κάνουν και για να μην το κάνουν ψάχνουν αναλύσεις και θεωρητικούρες.
Βαρεθήκαμε πια.
Θα κάνουμε κάτι ενάντια στη νέα Κατοχή; Θα κάνουμε το Μέτωπο της Αντίστασης και της Εθνικής Ανεξαρτησίας;;;
Αυτό είναι το δικό μου ερώτημα.
Και φυσικά δεν περιμένω απαντήσεις, γιατί όποιος θέλει να κάνει, πράττει, δεν...φιλοσοφεί, ούτε παίζει με τις λέξεις.
Κι αυτή η τακτική κομματισμός είναι...
Από το Χρέος του ΜΊΚΗ : Ωρωπός, 1970 (παρατηρήστε τις ομοιότητες με την Σπίθα του 2012, 2013 αλλά και διαχρονικά έως την σημερινή κατάσταση, πάντοτε με την συμμετοχή των αριστερών φραξιονιστών και πάντοτε έτσι στην ιστορία της Αριστεράς των πολλών σπασμένων κομματιών)..
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφει τότε ο Μίκης :
"ΕΚΚΛΗΣΗ" Είναι λυπηρό, αλλά είμαι υποχρεωμένος πια να παραδεχθώ ότι η τρίχρονη προσπάθειά μου για την αποκατάσταση της ενότητας απέτυχε. Είναι λυπηρό, αλλά είμαι υποχρεωμένος πια να καταγγείλω ανοιχτά την διασπαστική ομάδα (Κολιγιάννη γράφει τότε, στην Σπίθα βάλτε άλλο όνομα και γενικά πάντοτε θα βρείτε έναν Κολιγιάννη στα ενωτικά Μέτωπα και πάντοτε, Αριστερό..), που τα προσωπικά της πάθη και μίση τά'βαλε πάνω από τα συμφέροντα του λαϊκού προοδευτικού κινήματος. Η ομάδα αυτή, εκμεταλλευόμενη τους συναισθηματικούς δεσμούς και την κακώς εννοούμενη κομματική πειθαρχία, εξακολουθεί να ασκεί μια κάποια επιρροή σε αριθμό αγωνιστών και να διαθέτει μια κάποια δύναμη χάρη στην υποστήριξη ορισμένων προοδευτικών εργατικών κομμάτων, που, αγνοώντας την ελληνική πραγματικότητα,επιμένουν να υποστηρίζουν την δήθεν νόμιμη κομματική ηγεσία, που τους παρουσιάζει πληθώρα από πλαστά και ανύπαρκτα στοιχεία επιρροής, οργάνωσης και δράσης. Παντού, πάντοτε και με όλα τα μέσα αγωνίστηκα για την επίτευξη της ενότητας στο προοδευτικό μας κίνημα,καθώς και ευρύτερα ανάμεσα σε όλες τις δυνάμεις που μάχονται (την δικτατορία γράφει τότε, αλλά ισχύει και σήμερα ακριβώς το ίδιο). Σήμερα, είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι το μοναδικό εμπόδιο στον δρόμο της αγωνιστικής ενότητας των προοδευτικών δυνάμεων του ελληνικού λαού είναι η ύπαρξη της διασπαστικής ομάδας (Κολιγιάννη) - (εδώ τό'χω να γράψω μερικά άλλα ονόματα..), που διασπά τις δυνάμεις σε όλους τους χώρους όπου ζουν και μάχονται οι Έλληνες πατριώτες.
Συνεχίζει το κείμενο, αλλά θέλω να σταματήσω στην λέξη "πατριώτες". Γιατί ο Μίκης, νομίζει ότι είναι αριστερός, αλλά είναι πατριώτης. Κάτι που δύσκολα θα βρεις σε διασπαστές που το μόνο που ξέρουν να κάνουν, είναι να συζητούν επί της διαδικασίας, να αναλύουν το ιδεολογικό και η Ιστορία συνεχίζεται..
Α.Ρ.Η.Σ.
Αγαπητέ/ή Α.Ρ.Η.Σ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε πολλά έχεις δίκιο.
Με μια διαφορά: Οι τότε Κολιγαννικοί ήταν, τουλάχιστον, φυλακισμένοι αγωνιστές. Λάθος έκαναν, αλλά αγωνιστές ήταν...
Οι σημερινοί φραξιονιστές είναι απλώς βολεμένοι. Και οι περισσότεροι υλοποιούν...project...
Βέβαια φράξιες στήνουν και οι δεξιοί, όταν εισχωρούν εισοδιστικά σ' ένα κίνημα...
Και μια παρατήρηση: Ο Μίκης δεν "νομίζει" ότι είναι αριστερός. ΕΙΝΑΙ! Και μάλιστα αυτοπροσδιορίζεται (γραπτώς) "ουτοπικός κομμουνιστής".
Το "πατριώτης" με το "αριστερός" είναι ταυτόσημες έννοιες. Αριστερός που δεν είναι πατριώτης δεν είναι αριστερός. Μην κοιτάς που σήμερα η πλειοψηφία των "αριστερών" έχει χάσει τον πατριωτισμό της, επομένως και την όποια αριστερη συνείδηση.
Αφού διαβάζεις το μνημιώδες και μεγαλειώδες έργο του Το Χρέος, θυμήσου τις αναλύσεις του για τον σοσιαλισμό. Κι εκεί θα διαπιστώσεις πόσο βαθειά κομμουνιστής είναι.
Αλλά και πάλι θα επιμείνω: Το ζητούμενο είναι το Παλλαϊκό Μέτωπο.
Φιλικά.
Στο "ουτοπικός κομμουνιστής" θα συμφωνήσουμε. Όπως γνωρίζεις, η Ουτοπία, είναι μία φανταστική κοινωνία που διαθέτει ένα φαινομενικά τέλειο κοινωνικό, πολιτικό και νομικό σύστημα. Υπό αυτήν την έννοια, ουτοπικοί κομμουνιστές, είμαστε όλοι. Πραγματικοί κομμουνιστές όμως, είναι εκείνοι που αγωνίζονται για το κόκκινο λάβαρο και όχι για το εθνικό.
ΔιαγραφήΜόνος σου γράφεις, ότι η πλειοψηφία των αριστερών δεν είναι πατριώτες σήμερα. Βέβαια, το σήμερα δεν ισχύει, πηγαίνοντας πίσω το ίδιο θα δεις. Δεν έχουν χάσει τον πατριωτισμό τους, γιατί ποτέ δεν τον είχαν βρει..Μοναδικό αίτημα πάντοτε η ταξική συνείδηση και ο λαϊκός αγώνας, όχι ο εθνικός.
Όσο για το λάθος που γράφεις ότι έκαναν οι Κολλιγιαννικοί, είσαι πολύ επιεικής..
Λάθος, ακόμη και μέσα στην φυλακή η φαγωμάρα και ο διχασμός ;
Ούτε πίσω από τα σίδερα η ενότητα ; με μία δικτατορία από πάνω να τους μισεί και να τους βασανίζει ;
Πώς θα ενώσει η Αριστερά τους Έλληνες όταν ποτέ δεν υπήρξε ενωμένη η ίδια ;
Και με ποιο διακύβευμα ;
Δεν υπάρχουν γνήσιοι και imitation αριστεροί.
Υπάρχουν εκείνοι που μάχονται για το κόμμα τους κι εκείνοι που μάχονται για την πατρίδα τους.
Α.Ρ.Η.Σ.
Αν σήμερα, αγαπητέ Α.Ρ.Η.Σ, έχεις το δικαίωμα και το ελεύθερο να μιλάς δημόσια και να κρίνεις, αυτό το δικαίωμα και την ελευθερία σού την πρόσφεραν οι χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, που εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν και έγιναν ολοκαύτωμα από το 1918 έως το 1974.
ΔιαγραφήΑυτό που γράφεις ότι ποτέ δεν τον βρήκαν, τον πατριωτισμό τους, δηλαδή, είναι απαράδεκτο.
Κάνε όση κριτική θες για τα λάθη των αριστερών και των κομμουνιστών, αλλά δεν επιτρέπεται να λες ότι δεν ήταν πατριώτες. Υπήρξαν αριστεροί που εκτελέστηκαν καθισμένοι σε καρέκλα γιατί από τα βασανιστήρια τους είχαν σπάσει τα πόδια και δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι. Ενας αγωνιστής εκτελέστηκε ξεπλωμένος σε ράντζο γιατί οι βασανιστές του είχαν σπάσει την σπονδυλική στήλη.
Όταν του ζήτησαν στο στρατοδικείο ν΄απολογηθεί, είπε μόνον 3 λέξεις. ΑΓΑΠΩ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Όλοι όταν τους εκτελούσαν φώναζαν: Ζήτω η Ελλάδα!
Ο μέσος όρος ηλικίας των 16.000 εκτελεσμένων από τα στρατοδικεία, τα ελληνικά, ήταν 20 χρονών. Δεν έφτασαν ποτέ στην ηλικία σου ούτε στη δική μου.
Να το θυμάσαι αυτό.
ΥΓ: Σοφό είναι οι άκαπνοι να μην κρίνουμε τους καπνισμένους.
"Ο Μίκης νομίζει ότι είναι αριστερός,αλλά είναι πατριώτης".
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι η συγκεκριμένη πρόταση είναι η ποιο αστεία που έχει γραφτεί ποτέ.Σήμερα 21Απριλίου.
Σπύρος Βούλγαρης.
Αγαπητέ Σπινθήρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι διατεθειμένος να συνεχίσω έναν διάλογο σε τόνο προστακτικής : διάβασε, ψάξε, βρέστο
Βλέπεις οι δικοί μου οι δάσκαλοι, από τότε που ήμουν παιδί, χρησιμοποιούσαν εκφράσεις "αν θέλετε", "αν μπορείτε", "αναζητείστε αν είναι εύκολο τις πηγές".
Αλλά ακόμα και η προστακτική δεν με ενοχλεί, έχω ξεπεράσει πολλά.
Δεν σημαίνει ότι ένας που είναι επιστήμονας, έχει το αλάνθαστο. Υπάρχουν δύο βασικές σχολές προσέγγισης της Ιστορίας. Η ανάλυση των ιστορικών γεγονότων γίνεται μόνο στον χωροχρόνο που διαδραματίζεται το γεγονός και καμία ιστορική στιγμή δεν είναι ίδια με κάποια άλλη
Μέσα από τις συγκρίσεις όμως δεν αποκομίζεις την γνώση, ώστε να δημιουργήσεις νέα ιστορικά δεδομένα, πάνω στα θεμέλια των πεπραγμένων, αν αυτά βοηθούν στην ιστορική εξέλιξη;
Όσο για τα λεξικά και τους λεξικογράφους, τα εκτιμώ και τους εκτιμώ ιδιαίτερα, γιατί σου δίνουν το έναυσμα να αναζητήσεις σε βάθος αυτό που ψάχνεις. Αλλά είναι άλλο πράγμα να πίνεις νερό από την πηγή και άλλο πράγμα να πίνεις εμφυαλωμένο.
Όσο για το αν ο Μίκης Θεοδωράκης είναι Αριστερός, Πατριώτης ή Κομμουνιστής, ο Μίκης όχι απλά έχει αυτοπροσδιοριστεί αλλά η πρακτική του τον καθιστά κορυφαίο μέσα στους λαϊκούς αγώνες. Και όποιος θέλει μπορούμε να συζητήσουμε, γιατί ο κομμουνιστής Μίκης Θεοδωράκης είναι πραγματικά πατριώτης, σηκώνοντας μάλιστα το βάρος πολλών θεωρητικών, που αυτοπροσδιορίστηκαν κομμουνιστές αλλά δεν ακούμπησαν καθόλου την πρακτική.
Αν μη τι άλλο, διαβάζοντας αυτήν την στήλη, ο καθένας μπορεί να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν για κάτι χαιρόμαστε όμως ιδιαίτερα, είναι για την δημιουργία της επικοινωνίας και του διαλόγου, κάτι που λείπει από την σημερινή παγκόσμια Κοινωνία και κάτι το οποίο αποτελεί και στόχο του παρόντος ιστολογίου!
Αρχίζουμε να το πετυχαίνουμε και σας ευχαριστούμε όλους θερμά!
Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού/Theodorakism