Γράφει ο ...Σπινθήρας: Ελπίδα: Το αρχαιότερο και πιο ύπουλο δεινό

Πριν φτάσουμε στο σήμερα, ας κυττάξουμε πίσω και ας αρχίσουμε από τον μύθο της Πανδώρας με το περίφημο κουτί της (ή ορθότερα πιθάρι,κατά το πρωτότυπο)!

Ο πανάρχαιος μύθος αναφέρει πως ο ίδιος ο Δίας δώρισε ένα κουτί στον Επιμηθέα, με μόνη του εντολή να το κρατήσει πάση θυσία κλειστό. Γι αυτό και ο Επιμηθέας, επέστησε την προσοχή στην σύζυγό του Πανδώρα, ώστε να μην ανοίξει ΠΟΤΕ αυτό το κουτί. Το κουτί αυτό, περιείχε μέσα όλα τα δεινά του κόσμου. Σε αυτό ο μύθος, σε κάθε του παραλλαγή, είναι ξεκάθαρος. Αναφέρεται λοιπόν σε «δεινά», χωρίς εξαιρέσεις.

Όπως είναι επίσης γνωστό, η Πανδώρα μπήκε στον πειρασμό και άνοιξε τελικά το κουτί, ελευθερώνοντας κάθε γνωστό δεινό στον κόσμο (ασθένειες, νοσηρότητες, αρνητικά συναισθήματα, οργή, φόβο, κ.α.). Όταν κατάλαβε το λάθος της, προσπάθησε να κλείσει το κουτί, κρατώντας μέσα ένα τελευταίο στοιχείο. Ήταν η Ελπίδα. Τελικά, η Πανδώρα πείστηκε από τα λόγια της Ελπίδας και την ελευθέρωσε κι αυτή. 

Προσέξτε, το τελευταίο από τα δεινά του κουτιού, ήταν η Ελπίδα.  

Μα είναι δεινό η Ελπίδα; 

Ας πάρουμε τα πράγματα λίγο «αλλιώς»…

Τόσα χρόνια, μεγαλώνουμε διδασκόμενοι πως η Ελπίδα, κάθε άλλο παρά δεινό είναι. Μάλιστα, αρκετοί υποστηρίζουν πως ανήκει στα μεγάλα αγαθά και πρέπει να διαφυλάττεται και να συντηρείται, σε κάθε περίπτωση! Πόσο αληθές είναι όμως αυτό;

Ας πάμε πάλι στον μύθο. Τι ακριβώς αναφέρει ο μύθος; Αναφέρει  πως η Ελπίδα ήταν κάτι καλό ανάμεσα στα δεινά, το οποίο ελευθερώθηκε για να τα  καταπολεμήσει; Όχι. Αντιθέτως, την κατατάσσει ως το τελευταίο από τα δεινά (το χειρότερο θα έλεγε κάποιος!). Με ποια χρησιμότητα; Μα να μας κάνει να υπομένουμε τα υπόλοιπα δεινά. Η Ελπίδα δεν απαλύνει τον πόνο, δεν λιγοστεύει την οργή, δεν γιατρεύει καμία ασθένεια. Αντιθέτως, προσφέρει κάτι πολύ χειρότερο. Προσφέρει την δύναμη να αντέχεις τα δεινά! Εδώ είναι το «σαμαράκι» που σκοντάφτουμε δυστυχώς. Και κάποιους αυτό το παραπάτημα, τους βολεύει πάρα πολύ. Είτε για να εγκαθιδρύσουν θρησκείες, είτε αυτοκρατορίες, είτε δικτατορίες, είτε ψευτοδημοκρατίες…

Διότι αγαπητοί φίλοι, θα πρέπει κάποτε να αναρωτηθούμε για την χρησιμότητα της Ελπίδας στην ζωή μας. Είναι όντως ωφέλιμη;

Ο άρρωστος ελπίζει να γίνει καλά. Αν δεν ήλπιζε, δεν θα γινόταν καλά; Ή αν τελικά δεν γίνει καλά, είχε σημασία αν ήλπιζε ή όχι; Σημασία θα είχαν μόνο δύο πράγματα: Να προσέξει την υγεία του, προληπτικά, και έπειτα να εμπιστευθεί τους γιατρούς, σε περίπτωση που νοσήσει.

Η μητέρα ελπίζει να σωθεί το άρρωστο παιδί της. Θα το εμπιστευθεί στους γιατρούς. Θα προσπαθήσει μάλιστα να βρει τους καλλίτερους γιατρούς! Οι γιατροί θα προσπαθήσουν να κάνουν ότι μπορούν, για να σώσουν το παιδί. Είτε η μητέρα ελπίζει, είτε δεν ελπίζει, το αποτέλεσμα δεν πρόκειται να αλλάξει! Αν η μητέρα ελπίζει οι γιατροί να κάνουν καλά την δουλειά τους, αλλά οι γιατροί είναι κομπογιαννίτες, τότε το παιδί θα νοσήσει ακόμη περισσότερο. Ίσως πεθάνει. Αντιθέτως, αν οι γιατροί είναι ικανοί και η θεραπεία έχει αποτέλεσμα, τότε δεν χρειάζεται καμία ελπίδα να στηριχθείς, για να σωθεί το παιδί. Στη περίπτωση αυτή, το παιδί θα σωθεί, είτε η μητέρα ήλπιζε, είτε όχι!

Ο σπουδαστής ελπίζει να περάσει τις εξετάσεις. Μα αν δεν διαβάσει, αν δεν προετοιμαστεί, όσο και αν ελπίζει, δεν θα περάσει! Στην περίπτωση που προετοιμαστεί κατάλληλα, τότε θα περάσει τις εξετάσεις και η ελπίδα δεν έχει καμία θέση σε αυτό. Δεν χρειάζεται να ελπίζει, διότι απλά είναι σίγουρος πως είναι έτοιμος.

Ο θρησκόληπτος ελπίζει στην μετά θάνατον ζωή. Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Εδώ μιλάμε για εκατομμύρια ανθρώπων που αντί να επικεντρώνονται στο να βελτιώσουν τον κόσμο γύρω τους ΤΩΡΑ, ευελπιστούν μέσω μίας «ενάρετης» ζωής, να αποκτήσουν έναν βελτιωμένο κόσμο μετά τον θάνατό τους! Ο θρησκόληπτος εναποθέτει τις ελπίδες του σε κάποιον θεό. Αυτό αυτομάτως τον εμποδίζει από τα πάρει την τύχη του στα χέρια του!

Ο ψηφοφόρος ελπίζει στο Κόμμα του. Σιγά-σιγά φτάνουμε στο ζουμί, ε; Ίσως να μην υπήρξατε άρρωστοι, γονείς, ή θρησκόληπτοι, αλλά το κόμμα να είναι καλά! Εντάξει παραδεχθείτε το, μεταξύ μας είμαστε. Εξάλλου σε αυτό το παράδειγμα, δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις για να αποδειχθεί πως η ελπίδα μόνο καλό δεν κάνει. Στους μόνους που χρησιμεύει η ελπίδα, είναι στους κομματάρχες και στα κομματαρχάκια. Και τους χρησιμεύει για να την έχουν και να την πουλάνε φτηνά, για να την πάρουν όλοι. Και όσοι νομίζουν πως η ελπίδα είναι κάτι καλό, την βρίσκουν στο κόμμα φτηνή και την αγοράζουν με το τσουβάλι.

Και θα μου πείτε, αν ΔΕΝ υπήρχε η ελπίδα τι θα κάναμε; Πως θα…ελπίζαμε για ένα καλλίτερο αύριο; Αυτή ακριβώς είναι η απάντηση:

Αν δεν υπήρχε ελπίδα, δεν θα ελπίζαμε. Τόσο απλά.

Και αν δεν ελπίζεις, δεν φοβάσαι. Και αν δεν φοβάσαι, παίρνεις την ζωή στα χέρια σου και την στύβεις. Την πλάθεις όπως εσύ θες. Αναλαμβάνεις τα ηνία, χωρίς να περιμένεις «Μεσσίες», «Σωτήρες» ή «Απελευθερωτές».

Ο μέγας Νίκος Καζαντζάκης θέλησε να γράψουν στο μνήμα του: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». ΟΛΟΙ μας το γνωρίζουμε αυτό. Ποιος όμως αναρωτήθηκε γιατί εξισώνει ο Καζαντζάκης τον φόβο με την ελπίδα; Ποιος αναρωτήθηκε γιατί η ελπίδα, κατά τον Καζαντζάκη, κάνει κακό στην ελευθερία; Προφανώς μας κουράζουν αυτές οι σκέψεις και τις προσπερνάμε…

Ο ελεύθερος δεν ελπίζει σε τίποτα και σε κανέναν. Απλά είναι ελεύθερος. Κι αν σκλαβωθεί, δεν ελπίζει σε κανέναν να τον σώσει ή να τον απελευθερώσει. Ελευθερώνεται μόνος του. Και μπορεί να είναι ελεύθερος, ακόμη και με χειροπέδες. Διότι, τα «δεσμά» της ελπίδας και του φόβου, είναι οι αληθινές χειροπέδες, και όχι το κρύο ατσάλι στα χέρια σου από ένα ένστολο πιόνι.

Στο πρώτο μου άρθρο σε αυτήν εδώ την στήλη, χρησιμοποίησα τον αναγραμματισμό του «ΕΛΠΙΔΑ» και έφτιαξα την «ΛΕΠΙΔΑ» στο γνωστό πολιτικό σλόγκαν με την ελπίδα που ακόμη έρχεται… Σήμερα λοιπόν ήρθε η ώρα να το αναλύσω. Σήμερα που η λεπίδα έχει μπει ακόμη πιο βαθιά. Σήμερα που η ελπίδα φαίνεται χαμένη και στεναχωριόμαστε γι αυτό. Απογοητευόμαστε. Λες και πριν που ήταν πανταχού παρούσα, ζούσαμε στον επί γης παράδεισο.

Γι’ αυτό λοιπόν, όπου ακούμε ελπίδες, ας στρίβουμε. Διότι, στην καλλίτερη περίπτωση, η ελπίδα είναι πλεονασμός. Στην χειρότερη, είναι η απόλυτη καταστροφη, το απόλυτο ανάχωμα μπροστά στην πράξη. Να αντικαταστήσουμε λοιπόν το ρήμα "ελπίζω" με το ρήμα "κάνω". Δεν αρκεί να ελπίζουμε να τελειώσει ο πόλεμος. Πρέπει ΕΜΕΙΣ να τον τελειώσουμε. 

Ο Σπινθήρας
info@theodorakism.gr

Η Πανδώρα (ή ανυποψίαστη ψηφοφόρος μπροστά στην κάλπη)