Γράφει ο ...Σπινθήρας: Οι Αθάνατοι οδηγούν τους ζωντανούς-νεκρούς

Η αρθρογραφία του Σπινθήρα έχει αραιώσει, όχι επειδή η επικαιρότητα δεν δίνει ερεθίσματα' Το ακριβώς αντίθετο. Η επικαιρότητα δίνει εδώ και χρόνια συνεχώς ερεθίσματα, με αποτέλεσμα να λειτουργεί απόλυτα το "δόγμα του σοκ", η πολιτική του "σοκ και δέος", σε έναν λαό που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε έναν κυκεώνα αρνητικών πληροφοριών για τη ζωή του. Την δεκαετία της οικονομικής κρίσης (2010-2020 και συνεχίζεται…), την άνοδο του νέο-ναζισμού, της πλήρους αποδόμησης και απαξίωσης των ιδεολογιών και των πολιτικών παρατάξεων-κομμάτων, ακολούθησε η υγειονομική κρίση της πανδημίας για να σβήσει και την τελευταία σπίθα αντίδρασης και την τελευταία ανόθευτη συνείδηση. Έκτοτε επιβιώνουμε σε ένα δυστοπικό τοπίο, σαν ζωντανοί-νεκροί. Το μόνο που θα μπορούσε να σπάσει αυτή τη ραστώνη ήταν το «τυχαίο συμβάν», ο απρόβλεπτος, αστάθμητος παράγοντας για το Σύστημα, που θα ενώσει τους πολλούς γύρω από ένα υπερ-εθνικό, υπερ-κομματικό, υπερ-πολιτικό γεγονός.

Δυστυχώς αυτό το τυχαίο συμβάν, έμελλε να είναι ο χαμός δεκάδων συμπολιτών μας, ανάμεσά τους τα περισσότερα νεαρά άτομα, παιδιά, αδέρφια, εγγόνια, φίλοι…

Το δυστύχημα των τραίνων στα Τέμπη, ανέδειξε περίτρανα το «σήμερα» της πολιτικής σκηνής και τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου ελληνικού κράτους: διαφθορά, ανικανότητα, αμέλεια, ανευθυνότητα, ανοργανωσιά, χυδαιότητα, αταξία, συγκάλυψη.

Σε δύο εικοσιτετράωρα συμπληρώνονται δύο χρόνια από το συμβάν. Από το δυστύχημα που όλα καταδεικνύουν ως έγκλημα. Ως πολιτικό έγκλημα. Οι αποδείξεις θα παρουσιαστούν στις αίθουσες των δικαστηρίων, αλλά οι ενδείξεις ενός πολιτικού εγκλήματος είναι συνεχώς μπροστά μας, τουλάχιστον για όσους έχουν μάτια και βλέπουν. Οι σπασμωδικές κινήσεις του πολιτικού προσωπικού της χώρας, από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο βουλευτή της κυβέρνησης, μαρτυρούν ενοχή. Συγκάλυψη, απαξίωση, επίθεση. Όλα τα χαρακτηριστικά που σταδιακά και μεθοδικά ακολουθούν ένα έγκλημα στην προσπάθεια των ενόχων να το αποκρύψουν.

Έχω υποστηρίξει στο παρελθόν, πως το μοναδικό ζήτημα που μπορεί να ενώσει έναν ολόκληρο λαό, είναι το εθνικό. Εξ ου και η πολεμική που ακολούθησε η κυβέρνηση της ψευδοαριστεράς της περιόδου 2015-2019, ονομάζοντας «φασίστες» όσους αντιστέκονταν στο ξεπούλημα του «σκοπιανού» ζητήματος και ξεπουλώντας και την τελευταία εμπιστοσύνη στην Αριστερά με την μετατροπή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ» στο μεγάλο δημοψήφισμα του 2015. Το αμέσως επόμενο ζήτημα που μπορεί να ενώσει τον κόσμο, μακριά από κόμματα, χρώματα και πολιτικές, είναι τα παιδιά. Γι’ αυτό και σήμερα, η πολεμική που ακολουθεί η κυβέρνηση είναι απέναντι στους γονείς των παιδιών που βγήκαν μπροστά και σε όσους τους στηρίζουν.

Αυτοί οι γονείς, έχουν γίνει πλέον σύμβολα απέναντι στον αυταρχισμό ενός ολόκληρου πολιτικού, κυβερνητικού συστήματος. Τα λόγια των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους σε αυτά τα τραίνα, γίνονται κάθε μέρα καρφιά πάνω στα πολιτικά κουφάρια των ανθρώπων που βρίσκονται στο τιμόνι της χώρας. Ένας πατριώτης, ίσως υποχωρήσει υπό το βάρος της βίας ή της απειλής της ζωής του. Ένας γονιός όμως προτιμά να πεθάνει, παρά να πάθει κακό το παιδί του. Και όταν το παιδί του χαθεί, τότε φορά τον χαμό του σαν αδιάτρητη πανοπλία και δεν φοβάται κανέναν. Αυτόν τον γονιό δεν τον νικάς. Οι επιθετικές φωνές της χυδαιότητας των πολιτικών φερέφωνων αυτής της κυβέρνησης, αποτελούν τον επιθανάτιο ρόγχο και ακόμη μία απόδειξη της ενοχής τους.

Τα αδικοχαμένα παιδιά δεν θα γυρίσουν πίσω. Αυτό είναι σίγουρο. Όπως σίγουρο είναι πως πίσω δεν θα γυρίσει και το ποτάμι που έχουν εξαπολύσει οι γονείς τους, αποφασισμένοι να ξεπλύνουν την διεφθαρμένη πολιτική κόπρο του Αυγεία και να φέρουν την αλήθεια στο φως και την τελική δικαίωση. Μία δικαίωση που δύναται να αποτελέσει την αρχή, μίας γενικευμένης κάθαρσης.

Αν ζούσε ο Μίκης Θεοδωράκης, είμαι σίγουρος πως θα ήθελε να περπατήσει την Παρασκευή δίπλα στους γονείς αυτών των παιδιών, όπως στάθηκε σε όλη του τη ζωή δίπλα σε κάθε μαχόμενο άνθρωπο υπέρ του δίκαιου και απέναντι στον αυταρχισμό και την αδικία.

Στους Αθάνατους…

Παρακάτω παρατίθεται το εξαιρετικό ποίημα «Immortality» («Αθανασία») της Αμερικανίδας Clare Harner, αφιερωμένο από εμάς στον αθάνατο Μίκη Θεοδωράκη και σε όλα τα θύματα του εγκλήματος των Τεμπών που στέκονται αθάνατα μέχρι την τελική δικαίωση…

 

Do not stand By my grave, and weep. I am not there, I do not sleep— I am the thousand winds that blow I am the diamond glints in snow I am the sunlight on ripened grain, I am the gentle, autumn rain. As you awake with morning’s hush, I am the swift, up-flinging rush Of quiet birds in circling flight, I am the day transcending night. Do not stand By my grave, and cry— I am not there, I did not die.   — Clare Harner, Immortality (1934)

Μην στέκεσαι Θρηνώντας στο μνήμα μου πάνω Δεν κείτομαι εκεί, Δεν κοιμάμαι – Είμαι οι χίλιοι άνεμοι που πνέουν Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι Είμαι το φως του ήλιου πάνω στα σπαρτά, Είμαι η απαλή, φθινοπωρινή βροχή. Καθώς αγρυπνάς στη πρωινή σιωπή, Είμαι η γοργή, η φιλόδοξη βιάση Των πουλιών των ήσυχων στο κυκλωτικό πέταγμα Είμαι η μέρα όπως διώχνει τη νύχτα. Μην στέκεσαι Κλαίγοντας στο μνήμα μου πάνω– Δεν κείτομαι εκεί, Δεν πέθανα.  — Clare Harner, Αθανασία (1934) (ελεύθερη απόδοση: Θεοδωρακισμός)

Ο Σπινθήρας

info@theodorakism.gr