Γράφει ο… Σπινθήρας: Τώρα μας λείπεις Μίκη

Ο Μίκης μας λείπει. Μας λείπει καθημερινά από τον περασμένο Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα. Κάποιοι δεν το έχουμε δεχθεί, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Ίσως γιατί στις καρδιές όσων των αγάπησαν πραγματικά, θα υπάρχει για πάντα ολοζώντανος. Ο Μίκης λείπει στην Ελλάδα και τον κόσμο όμως. Σήμερα το αντιλαμβανόμαστε περισσότερο από ποτέ. 

Σήμερα στην Ελλάδα γίνεται σαφές πως δεν υπάρχει ανάμεσά μας ο Μίκης. Σήμερα που η ελληνική κυβέρνηση που για ακόμη μία φορά σύρεται σαν τοπικός διοικητής αποικιοκρατικής χώρας, στη συμμετοχή σε έναν πόλεμο που ουδεμία σχέση έχει. Η ελληνική κυβέρνηση, μέλος του ΝΑΤΟ, υπακούοντας πιστά τις εντολές των ΗΠΑ, δέχθηκε να στείλει πολεμική βοήθεια στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο, βοηθώντας την Ουκρανία που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα τίθεται ανοικτά και επίσημα κατά της Ρωσίας. Και το κάνει στη μέση πολεμικών συγκρούσεων σε μία περίπτωση που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει αφορμή ενός μεγάλου παγκόσμιου πολέμου. 

Το ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν πάντοτε δοτές και ορισμένες από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ μέσα από κίβδηλες δημοκρατικοφανείς εκλογικές διαδικασίες, δεν είναι κάτι άγνωστο. Συμβαίνει σχεδόν σε ολόκληρη τη Δύση. Όπως άγνωστη δεν είναι και η απόλυτη και καθολική υποτέλεια του ελληνικού κοινοβουλίου στις εντολές των ΗΠΑ και των βορειοαμερικανικών συμφερόντων. Αυτό που είναι άγνωστο όμως κάθε φορά, είναι η λαϊκή βούληση, είναι η φωνή του λαού, είναι αυτό που κάθε κυβέρνηση και κάθε εξουσία φοβάται. Σε αυτό το «άγνωστο» έδινε φωνή για περισσότερα από 75 χρόνια, ο Μίκης Θεοδωράκης στην Ελλάδα και τον κόσμο. 

Σε αυτό έδωσε φωνή ο Μίκης το 1999, όταν η κυβέρνηση Σημίτη έβαλε την υπογραφή της για τον βομβαρδισμό της Σερβίας. Ήταν ο Μίκης που συγκέντρωσε ολόκληρο τον καλλιτεχνικό και πνευματικό κόσμο της εποχής και διαδήλωσε με το 90% των Ελλήνων σε κάθε γωνιά της χώρας, φωνάζοντας ένα βροντερό ΟΧΙ στα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ελληνικής κυβέρνησης. Το 1999 ο ελληνικός λαός, ίσως ο μοναδικός λαός της Δύσης που το έκανε με τέτοια επιτυχία και σαφήνεια, εκφράστηκε ενάντια στις κυβερνητικές και ΝΑΤΟϊκές αποφάσεις. 

Σήμερα, οι λαοί και ιδιαίτερα ο ελληνικός λαός που οφείλει να φωνάξει για ουδετερότητα και Ειρήνη, είναι έρμαια της πολιτικής της Δύσης, είτε είναι προς το συμφέρον τους είτε όχι. Ποιος θα σηκώσει το ανάστημά του, να πάρει αυτόν τον λαό από το χέρι και να του δώσει φωνή; Ποιος είναι ικανός να εμπνεύσει τον λαό και να τον βγάλει στον δρόμο για την Ειρήνη; Ποιος θα φωνάξει με στεντόρια φωνή που θα φτάσει από την Ελλάδα σε κάθε γωνιά του πλανήτη ότι «Είμαστε με τους λαούς. Θέλουμε Ειρήνη, όχι πολέμους. ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ». 

Ο λαός στο έλεός του. Οι άνθρωποι ολομόναχοι και ανήμποροι. Δεν μπορούμε να κοιμηθούμε καν ήσυχοι πως έχουμε κάνει ότι περνάει από το χέρι μας. Το μέλλον προβλέπεται ζοφερό και αργά ή γρήγορα θα συρθούμε όλοι σε ένα επικίνδυνο θανατηφόρο παιχνίδι. Τα παιδιά μας, το μέλλον τους, το μέλλον όλων των παιδιών… 

Μας λείπεις τόσο απίστευτα πολύ Μίκη. Και τι δεν θα δίναμε να σε είχαμε μπροστά μας, να ανοίξεις τις φτερούγες σου και να μας προστατέψεις ακόμη μία φορά. Να απλώσεις τα χέρια σου πάνω από την Ελλάδα και να μας σηκώσεις λίγο ψηλότερα, να μας ανοίξεις τη πόρτα το βράδυ.  

Στα μάτια μας δάκρυα και μόνη μας ευχή, οι στίχοι του ποιητή:

“…Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει

θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά

και θα `ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου

παλιέ μου φίλε

Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις

μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου

κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμη…”

Ο Σπινθήρας

info@theodorakism.gr