Βλέποντας την Αφροδίτη Μάνου στο βήμα του Συλαλλητηρίου της περασμένης Κυριακής, έκανα κάποιες σκέψεις. Σκέφτηκα πως σε κρίσιμα ζητήματα κάποιοι
άνθρωποι βάζουν τα πρόσωπά τους μπροστά, επειδή απαιτείται ομοψυχία. Ο Μίκης το έκανε πάντοτε. Το έκανε και πέρυσι και
θυσιάστηκε επί ένα χρόνο να λοιδορείται και να χλευάζεται ως "φασίστας".
Ποιος, ο Μίκης...
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, οι φωνές πολλαπλασιάστηκαν. Και καταλάβαμε παράλληλα, πως έπιασε τόπο η θυσία του Μίκη. Φύτρωσε ο σπόρος.
Έγινε η Μάνου, η τραγουδίστρια του Μίκη στις αντιδικτατορικές συναυλίες επί Χούντας, φασίστρια; Έγινε ο Κασιμάτης φασίστας; Έγιναν ο Λιγνάδης, ο Παπακωνσταντίνου και ο Μαχαιρίτσας φασίστες; Έγινε ο Ηλίας Ανδριόπουλος φασίστας;
Όχι βέβαια. Κάποιοι άνθρωποι όμως τιμούν την πατριωτική Αριστερά, όπως έκαναν και οι νεκροί της Αριστεράς σε κάθε εθνική υπόθεση του παρελθόντος.
Σε μία εθνική υπόθεση χωρούν εθνικιστές και ακροδεξιοί και φασίστες; Μακάρι να μην υπήρχαν, αλλά δυστυχώς δεν το αποφεύγεις. Αλλιώς δεν μιλάς για εθνική υπόθεση, αλλά για κλειστά κλαμπς (όπως το Συλλαλητήριο που ετοιμάζει το ΚΚΕ!). Το μόνο που μπορείς να κάνεις με τους φασίστες είναι να τους απομονώνεις τις φωνές και να προτάσσεις τη φωνή της Λογικής.
Και η φωνή της Λογικής, μας φέρνει απέναντι σε ΝΑΤΟ και Οικονομική Παγκόσμια Ελίτ που διχάζει και διχοτομεί λαούς και κράτη. Μας φέρνει απέναντι σε όσους πυροδοτούν σχέσεις κρατών, με προσχήματα και λοιπές πολιτικές εφευρέσεις, ώστε να καταφέρουν να ελέγχουν λαούς, χώρες και περιοχές ολόκληρες. Μας φέρνει απέναντι σε Συμφωνίες που διχάζουν, παρά ενώνουν τους λαούς.
Κάποιοι προτιμούν, είτε εμμονικά είτε για χαβαλέ και για likes, να προβάλουν περικεφαλαίες, δόρια και Λαγούς από την Αντίδραση ενός Λαούς σε ένα εθνικό ζήτημα.
Εγώ προτιμώ να προβάλω τον Μίκη, τον Ελύτη, τη Μελίνα, τον Ρασούλη, τον Ξαρχάκο, την Ακαδημία Αθηνών, και τόσους άλλους που όχι μόνο δεν μας εκθέτουν, αλλά μας κάνουν και υπερήφανους για τον Πολιτισμό που παρήγαν ή παράγουν.
Και μη ξεχνάμε την ουσία: Το αίτημα του Συλλαλητηρίου ήταν το ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Το ότι το υποστήριξαν και ακροδεξιοί ή νεοναζί ή ότι άλλα φρούτα έχει αυτός ο τόπος, ποσώς με ενδιαφέρει!
Και αν κάποιοι φίλοι μας Δημοκράτες χλευάζουν ένα αίτημα για Δημοψήφισμα σε ένα εθνικό θέμα, τότε να ξανασκεφτούν το δημοκρατικό τους αίσθημα!
Την είπα κι εγώ την Αλήθεια μου!
ΥΓ. Και μία υστερόγραφη Αλήθεια:
Μετά τους ψηφοφόρους της ΧΑ που κρύβονται και δεν το λένε προπαγανδίζοντας υπέρ της εγκληματικής οργάνωσης (οι γνωστοί "εγώ δεν ψήφισα ΧΑ, δεν είμαι φασίστας, αλλά..."), πλέον υπάρχουν και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που δεν το λένε αλλά προπαγανδίζοντας υπέρ μίας ξεπουλημένης Κυβέρνησης, χλευάζουν την κάθε αντίθετη άποψη στις κυβερνητικές τακτικές, ακριβώς για να αποπροσανατολιστεί η Κοινή Γνώμη μακριά από τις κυβερνητικές τακτικές!
Ο Σπινθήρας
info@theodorakism.gr
Αγαπητέ Σπινθήρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με όσα γράφεις.
Κάποιος από τους ομιλητές –Δήμαρχος είναι και ας με συγχωρέσει που δεν ξέρω το όνομά του, δεν το άκουσα καν από τη φασαρία που έκαναν οι κρότου-λάμψης που πετούσαν τα ΜΑΤ– είπε: «Μας λένε φασίστες, αλλά ξεχνούν ότι το 1940 και το 1941 οι φασίστες δεν κρατούσαν ελληνικές σημαίες», εννοώντας φυσικά ότι οι φασίστες τότε ήταν με τον κατακτητή. Και σήμερα είναι.
Δεν ξέρω αν ήταν οι φασίστες στο συλλαλητήριο. Εκεί που στεκόμουν, στη συμβολή των οδών Βασ. Σοφίας και Σέκερη, δεν τους είδα. Αλλά είδα έναν λαό σε ομοψυχία και ΝΑ ΜΗΝ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ούτε από τη βροχή, ούτε από τα χημικά που η κάπνα τους έφτανε έως εκεί που στεκόμουν. Και πώς να μην έφτανε; Ρίχνανε συνέχεια!
Αλλά να ρωτήσω κάτι: Αν σους 100 υπάρχουν και 5 φασίστες, οι υπόλοιποι 95 δεν πρέπει να πάμε στο συλλαλητήριο;
Όσο για εκείνους που εννοούν να αναβιώνουν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, ώστε να πρέπει κάθε φορά να απολογούμαστε αν ο διπλανός μας ήταν δεξιός ή ακροδεξιός να πω ότι ο Άρης Βελουχιώτης δεν ρωτούσε εκείνους που πήγαιναν μαζί του να πολεμήσουν τους Γερμανούς τί είχαν ψηφίσει στις εκλογές!
Όπως κι ο Μίκης όταν ίδρυσε τη Σπίθα δεν ρώτησε εκείνους που τον πλησίασαν τι είχαν ψηφίσει. Όταν πιστεύεις στον εαυτό σου και στον αγώνα σου δεν φοβάσαι τον διπλανό σου. Και με τις πράξεις και τη γενικώτερη στάση σου τού δείχνεις πού είναι το φως και πού το σκοτάδι. Άλλωστε, όταν ενώνεσαι για ένα μεγάλο εθνικό θέμα ακόμα και με εκείνους που διαφωνείς ιδεολογικά, πολλά μπορούν να αλλάξουν. Και μέσα σου και μέσα στον άλλον. Ο πατρικός μου παππούς ήταν συντηρητικός, γιατί ήταν από αστική οικογένεια. Ένας κομμουνιστής όμως που βρέθηκε στη ζωή του, επειδή ήταν σπουδαίος άνθρωπος τον άλλαξε και τον έκανε κι εκείνον κομμουνιστή. Πού τον γνώρισε; Πολεμούσαν μαζί στα 1919 στον Α' παγκόσμιο πόλεμο.
Το αίτημα του δημοψηφίσματος παραμένει και θα παραμείνει όποια και αν είναι η απόφαση της Βουλής για την έκνομη Συμφωνία των Πρεσπών.
Αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε. Και να συνεχίσουμε.