ΤΟ ΑΠΕΛΕΥΘΡΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ «ΣΠΙΘΑ» (ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟ «ΒΗΜΑ» ΤΗΣ 26.8.2018)

Πάγια τακτική όλων των αυταρχικών καθεστώτων είναι η προσπάθεια να θάβουν με κάθε τρόπο κάθε μορφή αντίστασης που τα απειλεί και κάθε δυνατή φωνή που λέει την αλήθεια. Σε άλλες εποχές χρησιμοποιούσαν τα βάρβαρα μέσα φυσικής καταστολής. Σήμερα χρησιμοποιούνται «πολιτισμένα» μέσα, όπως ο αποκλεισμός από κάθε πηγή οικονομικής επιβίωσης, ο τάφος της αγνόησης και της σιωπής, ο τάφος της απαξίωσης και της υποβάθμισης κ.ά. παρόμοια. Η πρώτη μέθοδος, την οποία έζησε με πνεύμα αυτοθυσίας ο σε όλες τις βάρβαρες μορφές της ο ισόβιος Αγωνιστής Μίκης Θεοδωράκης, δεν είναι πρόσφορη σήμερα. Οι μέθοδοι φυσικής εξόντωσης του παρελθόντος είναι βλαβερές και επικίνδυνες για τις δυνάμεις του αυταρχισμού, που κρύβονται πίσω από τις αρχές νομιμότητας, τις οποίες χρειάζονται ακόμη. Έτσι, για τη «Σπίθα» έπρεπε αναγκαστικά να χρησιμοποιηθούν οι δύο άλλες: η αγνόηση και η σιωπή σε πρώτη φάση και η υποβάθμιση μέχρι και την εκμηδένιση σε δεύτερη φάση. Φαίνεται ότι, με την απλή αναφορά του κινήματος του Μίκη Θεοδωράκη, που ξαφνικά θυμήθηκε να κάμει για πρώτη φορά η παντογνώστρια μεγάλη εφημερίδα «Το Βήμα», αρχίζει η δεύτερη διαδικασία, η διαδικασία της εκμηδένισης. Είναι, επομένως, χρήσιμο να δούμε τα βασικά στοιχεία ταυτότητας των κινημάτων «Σπίθα» και «ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α», τα οποία ήταν αποκλειστικά πρωτοβουλία και δημιουργήματα του Μίκη Θεοδωράκη για την αντιμετώπιση της νέας ολοκληρωτικής υποδούλωσης της Χώρας μας με το απάνθρωπο καθεστώς που επιβλήθηκε παράνομα στον ελληνικό λαό. Στα κινήματα αυτά, τα οποία, στην ουσία τους, αποτελούσαν ένα και ενιαίο κίνημα, είχα την τύχη και την τιμή να είμαι άμεσος συνεργάτης του Μίκη Θεοδωράκη και βασικός μελετητής του καθεστώτος και των αιτίων, των δυνάμεων που το δημιούργησαν και των στόχων τους. Τα έζησα από τη σύλληψή και τη γέννησή τους, βιώνοντας όλες τις ωδίνες τοκετού και όλες τις αιτίες που οδήγησαν τελικά στο θάψιμο –όχι στον θάνατό τους. Με αυτή την ιδιότητα είμαι σε θέση να είμαι μάρτυρας για τα στοιχεία της ταυτότητάς τους. Σίγουρα θα σκεφτεί κανείς ότι ούτε ο Μίκης ούτε εγώ ως «συνεργός» του εγχειρήματος είμαστε αξιόπιστοι μάρτυρες για την ταυτότητά του. Ωστόσο, έχομε ένα βασικό «χαρτί» αξιοπιστίας: ότι ούτε ο Μίκης, ούτε εγώ προσωπικά είχαμε διασυνδέσεις σ’ αυτή την προσπάθεια με συγκεκριμένη ιδεολογία, πολιτική εξουσίας ή συμφέροντα οποιασδήποτε κατηγορίας του εσωτερικού ή του εξωτερικού, ούτε επιδιώκαμε την εξουσία, όπως αυτοί που φτιάνουν κόμματα για να μπουν στο σύστημα. Η μόνη αυτοδέσμευσή μας ήταν ο σκοπός του κινήματος: η απελευθέρωση του ελληνικού λαού από το καθεστώς δουλείας, ώστε να μπορεί ελεύθερος να αποφασίζει την τύχη του και τις διεθνείς υποχρεώσεις του. Αυτό το «χαρτί» αποτελεί πάντοτε μια ισχυρή βάση αξιοπιστίας και είναι πάντοτε στη διάθεση όλων να ερευνήσουν την αξιοπιστία του.

Στην υποδούλωση της Ελλάδας το 2010 αντέδρασε ο λαός αυθόρμητα με πολλούς τρόπους, χωρίς πολιτική ηγεσία και χωρίς τη συμπαράσταση ανθρώπων της πνευματικής ηγεσίας, της πολιτικής και γενικά της δημόσιας ζωής της Χώρας. Όλοι αυτοί μιμήθηκαν τη στρουθοκάμηλο και έχωσαν το κεφάλι στην άμμο για να αποκτήσει το άτομό τους κάθε είδους «βόλεμα» ραγιά, προσβλέποντας στα τετρακόσα χρόνια. Η πνευματική ηγεσία και τα επίσημα κέντρα της (Ακαδημία, Πανεπιστήμια και άλλα πνευματικά ιδρύματα) σιώπησαν, όπως άλλωστε σιωπούσαν σε όλες τις περιπτώσεις επιβουλής και κατάλυσης της δημοκρατίας, της εθνικής κυριαρχίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Συχνά, μάλιστα, δικαιολογούνται χωρίς αιδώ ότι δεν πρέπει να ανακατεύονται με την πολιτική, διδάσκοντας οι μεγάλοι αυτοί δάσκαλοι ότι τα κορυφαία ζητήματα του πολιτισμού (αξία και δικαιώματα του ανθρώπου, δημοκρατία και ανεξαρτησία και πολιτισμική ταυτότητα των λαών) αποτελούν κομματικού χαρακτήρα πολιτικά ζητήματα, με τα οποία μόνο οι πολιτικάντηδες ασχολούνται. Όσοι θέλησαν να ασχοληθούν έβγαλαν το κεφάλι από την άμμο και στήριξαν φανερά τις δυνάμεις που τα καταλύουν όλα. Έτσι, επώνυμοι διανοούμενοί μας είπαν με την υπογραφή τους: ΝΑΙ στην Ευρώπη της υποδούλωσής μας ως δούλοι και πρόσφατα επώνυμοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι, πάλι με υπογραφή, είπαν: ΝΑΙ! να έχουν κράτος με ελληνική ταυτότητα την πανάρχαιη «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» οι Σλάβοι και οι Αλβανοί του Βαρδάρη, οι οποίοι απόκτησαν πολιτική οντότητα και εγκαταστάθηκαν μετά από πολλούς αιώνες στην ακραία γωνιά της πάλαι ποτέ ελληνικής γης του Φιλίππου και του Μ. Αλεξάνδρου, η οποία, μάλιστα, αργότερα, επί Τουρκοκρατίας, έγινε πάτρια γη χιλιάδων Ελλήνων.

Ο δόλιος στρουθοκαμηλισμός, που γίνεται για το ατομιστικό «βόλεμα» στη ζωή, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει καμιά λογική δικαιολογία και χρησιμοποιεί θελημένα την «αφέλεια». Πρόκειται για την τακτική αποφυγής από όλους αυτούς τους επώνυμους μιας απλής διερεύνησης και αναφοράς της αλήθειας που κρυβόταν και κρύβεται μέχρι σήμερα πίσω από το καθεστώς του δανεισμού από το 2010 και εδώ, πίσω από το πρόσφατο «Μακεδονικό», πίσω από το Κυπριακό, πίσω από το Θρακικό, πίσω από τα «ελληνοτουρκικά ζητήματα» και από πολλά άλλα της πολιτικής εκείνης που έχει βάλει στόχο τη σταδιακή απαλοιφή της Ελλάδας από το χάρτη των εθνικών κρατών. Αυτή, μάλιστα, η «αφέλεια» ενισχύεται και με την υιοθέτηση των επίσης «αφελών» ψευδών επιχειρημάτων των «πρωταιτίων». Δεν ξέρουν όμως –ή μάλλον δε θέλουν να ξέρουν– ότι η στρουθοκάμηλος, όταν χώνει το κεφάλι της στην άμμο μοστράρει πιο πολύ το κορμί της.

Σ’ αυτό το κλίμα, ο ανώνυμος ελεύθερος λαός αντέδρασε αυθόρμητα, αγανακτισμένα, πατριωτικά, χωρίς τον επώνυμο σκυφτό λαό της «πολιτισμένης» δουλείας: με συγκεντρώσεις, με φωνές οργής, με ΟΧΙ, με συλλαλητήρια κ.ά. Όλα αυτά, όμως, ήταν ανώνυμα και στιγμιαία ξεσπάσματα αγανάκτησης των ανώνυμων θυμάτων του καθεστώτος – σωστά τα είπαν εκδηλώσεις «αγανακτισμένων». Δεν μπορούσε να ήταν αλλιώς. Η επώνυμη ηγεσία της ελληνικής κοινωνίας, όλα τα πολιτικά κόμματα της Βουλής των Ελλήνων, όλα τα σημαντικά μέσα ενημέρωσης και σχεδόν όλη η πνευματική ηγεσία ήταν «από κει» και «ξυλεύονταν» από το καθεστώς δουλείας της Δρυός που έπεφτε.

Όσον αφορά στο κίνημα «Σπίθα» και το κίνημα «ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.», τα οποία ήταν αποκλειστική σύλληψη και δημιουργία του Μίκη Θεοδωράκη κα τα οποία αποτελούσαν ένα ενιαίο, θα έλεγα, κίνημα αντίστασης με μοναδικό και αταλάντευτο στόχο της απελευθέρωση της Ελλάδας από το καθεστώς δουλείας που ήταν ήδη υπογεγραμμένο από τον Μάη του 2010. Ήταν ένα κίνημα που, όπως από την αρχή δηλώθηκε, δεν απέβλεπε ούτε σε ίδρυση κόμματος, ούτε στην κατάληψη της εξουσίας, για να εφαρμόσει δική του πολιτική, αλλά στη δημιουργία ελεύθερου εδάφους για μια νέα πολιτική ηγεσία. Ήταν ένα κίνημα που απευθυνόταν σε όλους τους δημοκρατικούς Έλληνες. Ήταν ένα κίνημα αντίστασης, που εκινείτο και θα εκινείτο στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, πάνω και ανεξάρτητα από ιδεολογίες και πολιτικές διακυβέρνησης με βάση τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία των λαών και την αξία του ανθρώπου. Θα εκινείτο σε μορφή μετώπου όλων των πατριωτών δημοκρατικών Ελλήνων και όλων των προσωπικοτήτων και κοινωνικών ομάδων σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, που θα στήριζαν τον αγώνα απελευθέρωσης της Ελλάδας από το καθεστώς υποδούλωσης χάριν του ελληνικού λαού και χάριν των αρχών συνταγματικής, ευρωπαϊκής και διεθνούς νομιμότητας, που παραβιαζόταν βάναυσα.

Η ιδρυτική κίνηση του Μίκη Θεοδωράκη και η παρουσίαση της προσπάθειας στην κοινωνία αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό από τον ανώνυμο ελληνικό λαό όλης της Ελλάδας. Η πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη αποτέλεσε πράγματι μια ζωντανή σπίθα, που έβαλε φωτιές στην πάντοτε στο βάθος της δημοκρατική και πατριωτική ψυχή του λαού. «Σπίθες» οργανώθηκαν ή άρχισαν να οργανώνονται σε όλη σχεδόν την Επικράτεια, η δε ιδρυτική κίνηση της οργάνωσης «ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.» εδραίωσε ακόμη περισσότερο σε ολόκληρη τη Χώρα την κοινωνική συνείδηση της απελευθέρωσης.

Τι έγινε μετά; Απλά, επαληθεύτηκε άλλη μια φορά ο στίχος του Κωστή Παλαμά: «Κακή η σκλαβιά. Χειρότεροι οι ραγιάδες» (Σατυρικά Γυμνάσματα, Β΄ Σειρά, αρ. 7):

1. Ολόκληρη η πολιτική ηγεσία της χώρας, όλα τα Κόμματα της Βουλής και όλα τα κεντρικά έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, τα οποία είχαν επίσημα ή ανεπίσημα αποδεχτεί και στήριζαν με όλες τις δυνάμεις τους το καθεστώς δουλείας, αντιμετώπισαν το διπλό Κίνημα Θεοδωράκη με τη γνωστή μέθοδο της αγνόησης και της σιωπής και με μέσα υπόγειας υποσκαφής, ενώ διατηρούσαν, συχνά άλλα όχι πάντοτε, δημόσια ευγενική συμπεριφορά απέναντι στο πρόσωπο του Μίκη. Λίγες εξαιρέσεις μικρών ΜΜΕ και ειδικών εκπομπών των μεγάλων, που έγιναν αρχικά για λόγους κυρίως αύξησης της τηλεθέασης, σταμάτησαν σύντομα, προφανώς κατ’ εντολήν και για ίδιον συμφέρον.

2. Ολόκληρη η Αριστερά, «ορθόδοξη» και «πεφωτισμένη», υπέσκαψαν ενεργά και συστηματικά και του δύο σχηματισμούς του πανελλήνιου πατριωτικού κινήματος του Μίκη Θεοδωράκη. Από πολλά δε σημεία του αριστερού χώρου ριχνόταν και λάσπη για εθνικισμό και αυταρχισμό του μεγάλου αγωνιστή. Οι βαθύτεροι υπόγειοι σκοποί αυτής της στάσης της Αριστεράς αποκαλύφθηκαν στη συνέχεια της ισχυροποίησης του καθεστώτος δουλείας. Η μεν «πεφωτισμένη» Αριστερά, αφού εκμεταλλεύθηκε με πολιτική απάτη τη βαθιά και έμφυτη αντιστασιακή θέληση του ελληνικού λαού, όχι απλά με στροφή 180 μοιρών, αλλά με ολοκληρωτική εκμηδένιση της ιστορικής υπόστασής της και της ελληνικής ιστορίας, μεταβλήθηκε σε άμεσο υποστηρικτή και στον πιο καλύτερο εφαρμοστή του καθεστώτος δουλείας, καθώς και στον πιο τέλειο εκτελεστή της θέλησης των δυνάμεων επιβολής του. Όσον αφορά την «ορθόδοξη» Αριστερά, κάλυψε και καλύπτει την πιο δύσκολη πλευρά στήριξης του καθεστώτος, που αδυνατεί να προσφέρει ολόκληρη η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερή πολιτική: δίνοντας στο καθεστώς δουλείας καθημερινά πιστοποιητικά δημοκρατικότητας και πολιτικής ελευθερίας, χρησιμοποιεί με φωνασκίες τα άσφαιρα πυρά του παρελθόντος, ότι το καθεστώς είναι αστικό προϊόν του καπιταλισμού, ότι θίγεται μόνο η εργατική τάξη και ότι μόνο όταν η εργατική τάξη ανατρέψει το αστικό καπιταλιστικό καθεστώς, θα οδηγηθεί ο λαός σε σύστημα κοινωνικής ευημερίας. Τι άλλο θέλει το καθεστώς δουλείας από μια τόσο σημαντική στήριξη της «Αριστεράς»;

3. Ολόκληρη (σχεδόν) η πνευματική ηγεσία, κρύβοντας το κεφάλι της στην άμμο, απείχε με πλήρη σιωπή ή και ρητή άρνηση από την πατριωτική πρόσκληση του κινήματος του Μίκη Θεοδωράκη. Πολύ λίγοι δέχτηκαν αρχικά να δηλώσουν συμπαράσταση και να μπουν στη λίστα φίλων της Κίνησης, οι οποίοι σιγά-σιγά αραίωσαν και εξαφανίστηκαν με τρόπο. Άλλοι (λίγοι σε αριθμό) επώνυμοι της διανόησης άρχισαν– ορισμένοι από αυτούς εξακολουθούν– να ασκούν κριτική στο καθεστώς, αλλά μόνοι τους, για να προβάλλεται με αυτή τη δημοφιλή δράση ο εαυτός τους και όχι για την επίτευξη του ουσιαστικού σκοπού της αντίθεσης, που είναι η απελευθέρωση. Και αυτό, παρά το ότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι ένας αγώνας κατά καθεστώτος δουλείας δεν είναι ποτέ ατομικός, ούτε μπορεί να έχει αποτέλεσμα ως ατομικός. Πολλοί, μάλιστα, από τους «επικριτές» του καθεστώτος, ασκούν συνήθως μια όχι πολύ καθαρή αλλά μια μεσοβέζικη κριτική, η οποία τους χρησιμεύει μάλλον ως άλλοθι για την ουσιαστική στήριξη που του κάνουν.

4. Τα περισσότερα πρόσωπα που πλαισίωσαν εξαρχής ως μαχητικά στελέχη της «Σπίθας» και αργότερα το ξεκίνημα του «ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.» αποδείχθηκαν όχι μόνο ότι ήταν απλά ανεπαρκή για τέτοιον αγώνα μετώπου, αλλά και ότι έπασχαν από σοβαρές ασθένειες και ανεπάρκειες προσωπικότητας. Ο στόχος τους ήταν να προβληθούν τα ίδια ή/και να κάμουν πολιτική καριέρα από το μηδέν. Έτσι, άλλοι άρχισαν δόλια υπονόμευση για να αντλήσουν δυνάμεις από το Κίνημα Μίκη ή να προβληθούν προσωπικά, ή να το κηδεμονεύσουν με δική τους γραμμή. Άλλοι άρχισαν αμείλικτο πόλεμο συκοφαντίας και λάσπης κατά άλλων μελών ή στελεχών του Κινήματος για το δικό τους προβάδισμα. Άλλοι, με τα χαρτιά του Κινήματος, προσπάθησαν να μπουν σε πολιτικά κόμματα και κυρίως στον τότε «αντιστασιακό» ΣΥΡΙΖΑ. Η χειρότερη αρρώστια σχεδόν όλων των μελών αυτών, η οποία πλήττει θανάσιμα κάθε αγνή αντίσταση, ήταν το έλλειμμα προσωπικότητας που οδηγούσε στο χάος των προσωπικών αντιθέσεων και αντεγκλήσεων. Αυτό κατέλυε, στην ουσία του, τον ένα και μοναδικό σκοπό του αγώνα. Αν δεν υπήρχε αυτή η βαθιά παθολογική ανεπάρκεια και ανωριμότητα, οι δόλιες υπονομεύσεις θα εκμηδενίζονταν και το Κίνημα θα θέριευε αποτελεσματικά για την επίτευξη του σκοπού του.

6. Το κίνημα Θεοδωράκη και η ορφανή οργή του λαού

Από όσα εκθέσαμε προκύπτει σαφώς η βαθιά πολιτική διαφορά του διπλού Κινήματος απελευθέρωσης του Μίκη Θεοδωράκη, η «Σπίθα» και ο «ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.» από τις αυθόρμητες εξεγέρσεις οργής του ελληνικού λαού:

Το Κίνημα Μίκη Θεοδωράκη ήταν ένα κίνημα το οποίο είχε συγκεκριμένο στόχο την απελευθέρωση της Ελλάδας από το καθεστώς δουλείας που επέβαλαν, από το Μάη του 2010, και μετά οι παράνομες και απάνθρωπες «δανειακές συμβάσεις». Είχε σχηματίσει μια συγκεκριμένη δημοκρατική και πλήρως αποκεντρωμένη οργάνωση δράσης με προοπτική ανάπτυξής της με βάση τα δεδομένα των μεταβαλλόμενων αναγκών της και απευθυνόταν με σαφή πρόσκληση για αγώνα Εθνικού Μετώπου προς όλους τους δημοκρατικούς Έλληνες, ανεξάρτητα και πάνω από πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις. Από αυτό το πανελλήνιο Μέτωπο Αγώνα θα γεννιόταν η πολιτική ηγεσία και η συγκεκριμένη πολιτική απελευθέρωσης της Ελλάδας από το καθεστώς δουλείας, ώστε ο ελληνικός λαός ελεύθερος και από ισότιμη με τα άλλα μέλη της διεθνούς κοινότητας θέση να καθορίσει την πολιτική του πορεία ζωής στο πλαίσιο της διεθνούς κοινότητας. Ο στόχος αυτός δεν ήταν ούτε ουτοπία, ούτε όνειρο. Ήταν ο μόνος ρεαλιστικός στόχος που μας προσφέρει η ιστορία. Στο Κίνημα του Μίκη Θεοδωράκη ήταν σαφές ότι αυτού του είδους οι δουλείες και πολιτικές κρίσεις που απειλούν τη ζωή λαών δεν είναι προϊόν συγκεκριμένης πολιτικής διακυβέρνησης κράτους, ώστε να μπορούν να ανατραπούν με μεθόδους κοινοβουλευτικών και κομματικών αντιπολιτεύσεων. Αυτή την «αντιπολίτευση» κάνουν σήμερα πολιτικοί και κόμματα όχι για να ανατρέψουν το καθεστώς δουλείας, αλλά για να πάρουν τον θώκο και τον πύργο του υποτελούς βασάλου.

Η πολύμορφη αντίσταση οργής του ανώνυμου ελληνικού λαού εκφράζει την πανάρχαιη ελληνική ψυχή της ελευθερίας. Έμεινε, όμως, και μένει ένα ορφανό παιδί. Κολυμπάει ορφανό, με την κληρονομιά μιας καταναλωτικής κοινωνίας που στοχευμένα διαφθείρει τη ζωή, σε ένα πέλαγος συνεχούς πλύσης εγκεφάλου και σε ένα χάος τρομοκρατικού και πλαστής αισιοδοξίας ψεύδους. Η επώνυμη κοινωνία που περιγράψαμε, όπως έθαψε το Κίνημα Μίκη Θεοδωράκη ζωντανό για να πεθάνει, άφησε επίτηδες ορφανό την αυθόρμητη και πηγαία αντίσταση οργής του ανώνυμου λαού, για να πνιγεί και να αφομοιωθεί από την κοινωνία του «άσε να δούμε», την «κοινωνία ραγιάδων» των τετρακοσίων χρόνων.

Η επώνυμη κοινωνία της εξουσίας, όμως, εθελοτυφλεί, όπως πάντα, και δε θέλει να δει την ιστορική αλήθεια: το θάψιμο και ο ραγιαδισμός της επώνυμης κοινωνίας της εξουσίας ποτέ δε θανάτωσε τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία. Στο βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης μένει πάντα ζωντανή η σπίθα της θέλησης για ελευθερία και αξιοπρέπεια, η «Σπίθα» του Μίκη Θεοδωράκη.

Κύθηρα, 31 Αυγούστου 2018

Γιώργος. Ι. Κασιμάτης

Πηγή: http://www.kassimatisdimokratia.gr/index.php/news/item/294-26-8-2018