Στην πιο κρίσιμη εθνική στιγμή του, και καθώς εδώ και κοντά δέκα χρόνια υποφέρει κάτω από τον ζυγό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο ελληνικός λαός νικά μέσα του τις σειρήνες της υποτέλειας και διαδηλώνει παντού την αντίθεσή του στη σχεδιασμένη παράδοση του ονόματος –και όχι μόνο– της Μακεδονίας. Παντού, και προπάντων στην πρωτεύουσά του. Εκεί, στο τεράστιο, ακομμάτιστο Συλλαλητήριό του, γυρεύει έναν μεγάλο, διορατικό και γενναίο, πανεθνικό εκφραστή του. Και ευτυχώς τον βρίσκει φυσικά μακριά από το σχεδόν ολοκληρωτικά παραδομένο Κοινοβούλιο.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν εκεί. Γιατί είναι και θα είναι πάντα εδώ. Με την παρουσία του και τη μουσική του να πάλλονται στο βάθος της ψυχής μας. Ο Μίκης ήταν εκεί, για εμάς. Βαδίζοντας στα ενενήντα τρία του χρόνια φώτισε το Όχι στην εθνική απειλή, αποκάλυψε τους αφ’ υψηλού φορείς της υποτέλειας, μας έκανε να ξανανιώσουμε ότι η αγάπη μας για όλες τις πατρίδες του κόσμου αρχίζει από την αγάπη μας για την Ελλάδα και άρθρωσε τον αποφασιστικό, ευφυή πολιτικό λόγο της αλήθειας. Και έτσι μας εμψύχωσε όπως και όσο κανείς. Βλέποντας και ακούγοντας αυτόν το πολύτιμο, μέγιστο Έλληνα, σκέφτηκα πως αν ήταν είκοσι χρόνια νεότερος, η Ελλάδα τώρα δεν θα ήταν η ίδια. Θα είχε αρχίσει να βγαίνει στο φως.
Σκέφτηκα όμως και πόσο κουράγιο δίνει αυτή η ιστορική ομιλία του Μίκη σε όσους πιστεύουμε μαζί του στη δύναμη της ενότητας. Αυτής που μπορεί να αφήσει πίσω της τους εξουσιομανείς, μηδενιστές πολιτικούς και να απελευθερώσει τον κρυμμένο ενωτικό λόγο που ετοιμάζει την αγωνιστική δράση του στην υπαρξιακή μας ετοιμότητα για τη μεγάλη συνάντηση που ονειρευόμαστε.
Βέβαια σκέφτηκα και εκείνους που δεν αντέχουνε τα ιδανικά. Και πασχίζουν –άλλοτε ανόητα ή γελοία, άλλοτε μικρόψυχα και άλλοτε επικίνδυνα και αρπακτικά– να σβήσουν το φως που γεννά ο Μίκης – και ο κάθε μεγάλος άνθρωπος.
Αλλά το φως είναι άπλετο, και η μεγαλόψυχη λάμψη του σβήνει το θλιβερό τους σάλεμα. Η Ελλάδα τούς ξέρει και τους πολεμά από τότε που γεννήθηκε. Το κακό τους μοιάζει επίμονο, αλλά είναι απλώς παρασιτικό. Νικιούνται, γιατί κανένα μεγάλο ιδανικό δεν αγγίζεται από τον φθόνο τους. Στο τέλος τούς περιμένει ξανά η αυτολύπηση.
Μίκη, το έχουμε καταλάβει: στο άδειο εγώ του μηδενισμού απαντούμε με τον οίστρο της δημιουργίας και τη νίκη της εθνικής αυτοκατάφασης. Μέσα στο φως που μας ενώνει, έχουμε δρόμο μπροστά μας. Το ξέρεις όμως: στην ευλογημένη και ενωμένη πατρίδα που ονειρεύεσαι, είμαστε μαζί και είμαστε εδώ.
Για έναν ελεύθερο κόσμο. Για μια ελεύθερη Ελλάδα.
Παναγιώτης Δόικος
Αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Θεσσαλονίκη, 18 Φεβρουαρίου 2018
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Πάρτε μέρος στον διάλογο.
Σχόλια υβριστικά και σχόλια που δεν έχουν σχέση με το περιεχόμενο της εκάστοτε ανάρτησης, όπως επίσης και σχόλια που προκαλούν εντάσεις και διαπληκτισμούς, θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Επίσης ανώνυμα σχόλια δεν θα αναρτώνται.