ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΚΟΡΠΙΟΥΣ - του Στέλιου Διαμαντή

Πρόσφατα επισκέφθηκα την Ικαρία. Ο κύριος λόγος της επίσκεψής μου ήταν να γνωρίσω το Μουσείο του Μίκη Θεοδωράκη που βρίσκεται στο χωριό Βρακάδες. Είναι στην πραγματικότητα το παλιό πέτρινο σπίτι του Μίκη και των συντρόφων εξορίστων, που είναι γνωστό ως "το σπίτι με τους σκορπιούς". Μια παλιά αγροικία Ικάριου, που τους " φιλοξένησε" κατά τη διάρκεια της εξορίας τους στο νησί. Γνώριζα ότι το σπίτι αυτό έχει επίσημα αναγνωριστεί από το ελληνικό κράτος ως διατηρητέο κτήριο. Εξάλλου, αναγράφεται σαν αξιοθέατο σε κάθε τουριστικό οδηγό της Ικαρίας. Ο βασικός μου σκοπός ήταν να αποτίσω φόρο τιμής για όλα όσα έζησαν οι εξόριστοι της Εθνικής Αντίστασης την περίοδο 1938- 1954. Να θυμήσω εξάλλου ότι κατά την περίοδο 1947- 1948 στην Ικαρία βρίσκονταν 15.000 εξόριστοι, όταν ο ντόπιος πλυθησμός ήταν γύρω στις 10.000.

Το νομικό καθεστώς που διέπει το Μουσείο φαίνεται από την σχετική ανάρτηση http://theodorakism.blogspot.gr/2014/07/blog-post_84.html.

Πλήθος εκδηλώσεων έγιναν για να υποστηριχτεί και να διαδοθεί το "Μουσείο - Μνημείο αγώνων και συμφιλίωσης Μίκης Θεοδωράκης".

Ποιος θα ξεχάσει την τελευταία εκδήλωση τον Μάρτιο του 2015 της Λαϊκής Ορχήστρας "Μίκης Θεοδωράκης" που στήριξαν όλοι οι Ικαριακοί Σύλλογοι παρουσιάζοντας το μουσικό οδοιπορικό μνήμης, με τη συμμετοχή γνωστών καλλιτεχνών, ικαριώτικων συγκροτημάτων, παντρεύοντας τα τραγούδια του νησιού της εξορίας με τα γνωστότερα τραγούδια του Μίκη.

Εκεί στην Ικαρία, ως γνωστόν, ο Μίκης άλλαξε από "συμφωνιστής" σε "λαϊκό".

Στο καΐκι που τους μετέφερε στον Άγιο Κήρυκο - Εύδηλο - Αρμενιστή μια παρέα Πειραιώτες τραγουδούσαν τον "Καπετάν Ανδρέα Ζέππο", το πρώτο λαϊκό που άκουσε στη ζωή του και με μιας άλλαξαν όλα μέσα του. Από συνεξόριστους από λαϊκές περιοχές κατέγραψε δεκάδες λαϊκά τραγούδια.  Αργότερα αυτά οι "Ικαριώτες"  εξοριστοι τα μετέφεραν στην Μακρόνησο.

Το γνωστό τραγούδι "... Βράχο βράχο τον καημό μου..." σε μουσική Μίκη και στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου αναφέρεται στην βραχώδη Ικαρία.

Με όλες αυτές τις σκέψεις έφτασα στο χωριό. Ήταν μεσημέρι. Περίμενα να βρω πινακίδες που να με οδηγήσουν στο σπίτι. Τίποτα. Απευθύνθηκα στο καφενείο του χωριού. Η κοπέλα,πολύ ευγενικά μου είπε "Τι να πας να κάνεις εκει;.... Δεν έχει τίποτα. Το σπίτι είναι κλειστό...". "Θα πάω", απήντησα αποφασιστικά. Με κοίταξε... "Έλα να σου δείξω", μου είπε. "Πηγαίνοντας στο δρόμο, θα δεις ένα μεγάλο βράχο. Δεξιά επάνω θα σε βγάλει σε ένα χωματόδρομο. Εκεί θα το βρεις. Ψάξε...." 

Σημειωτέον, δεν ήξερα καν πως είναι το σπίτι. Ακολούθησα τις "οδηγίες". Καμία ταμπέλα στο δρόμο. Τίποτα που να σε οδηγεί εκεί. Με πολυ κόπο τελικά το βρήκα. Μπαίνοντας στο σπίτι, ησύχασα. Πεσμένη κάτω μια ξύλινη ταμπέλα ξεθωριασμένη έγραφε "Σπίτι Εξορίας του Μίκη Θεοδωράκη".

Όλα κλειστά. Πόρτες - παράθυρα. Παρατημένο και εγκαταλελειμμένο. 

Απογοητεύτηκα...

Κατόπιν έμαθα ότι και αυτόν το χωματόδρομο που οδηγεί στο σπίτι, τον άνοιξαν -άκουσον άκουσον- ομογενείς Ικαριώτες, εξ Αμερικής ορμώμενοι, με φτυάρια και αξίνες σε πρόσφατη επίσκεψή τους στο νησί.

Ρωτάω λοιπόν ευθέως το Δήμο Ικαρίας και την Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου Περιφερειακή Ενότητα Ικαρίας: Γιατί δεν έχει δοθεί ακόμα το Μουσείο στον ικαριώτικο λαό, ενώ είχαν δεσμευτεί από τον Ιούνιο του 2013 ότι θα ήταν έτοιμο; Το όραμα του Μουσείου που ξεκίνησε από το 2008 ακόμα δεν έχει γίνει πραγματικότητα. Τι φταίει για αυτό; Ποιοι αποφάσισαν να μην προχωρίσει το Μουσείο; Ας μας απαντήσουν οι υπεύθυνοι.

Παρακάτω παραθέτω το βίντεο της επίσκεψης που έγινε στις 21/08/2017.

Φεύγοντας άφησα ένα λουλούδι στην είσοδο του σπιτιού. Φόρο τιμής στους αγώνες και την προσφορά των εξορίστων στον Ικαριώτικο λαό που με τη σειρά του αγκάλιασε και στήριξε τους κατατρεγμένους.

Εδώ, στην Ικαρία. Στο νησί της Ειρήνης.