Το όπλο της ανυπακοής - του Μίκη Θεοδωράκη

Αγαπητοί αναγνώστες,

Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας απ' την τωρινή μνημονιακή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αναρτούμε ξανά το πολύ σημαντικό και προφητικό κείμενο του Μίκη Θεοδωράκη που δημοσιεύθηκε στο Βήμα στις 14/11//2010, 6 μόλις μήνες μετά την υπαγωγή της χώρας μας απ' την κυβέρνηση Παπανδρέου στο πρώτο μνημόνιο, τον Απρίλιο του 2010. 

Έκτοτε πέρασαν σχεδόν 7 χρόνια αλλά η εξάρτηση, η επιτροπεία, η αιχμαλωσία και ουσιαστικά η εθνική κατοχή, παραμένουν. Η ανάλυση του Μίκη Θεοδωράκη, παρότι πέρασαν 7 χρόνια από τότε που γράφτηκε, φαίνεται ότι δεν έχει χάσει κανένα ίχνος απ' την φρεσκάδα και την επικαιρότητά της.

Καλούμε τους αναγνώστες να κάνουν τις αντίστοιχες συγκρίσεις με την τωρινή πολιτική πραγματικότητα και να σχολιάσουν αν νομιμοποιείται η κυβέρνηση του 20% (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) να δεσμεύει με τις αποφάσεις και τις υπογραφές της ολόκληρη την χώρα, τον λαό της και φυσικά τις επόμενες γενιές. Έχει άραγε δικαίωμα να το κάνει; Ποιος είναι ο ρόλος του προέδρου της Δημοκρατίας σήμερα και ποιες δυνατότητες αντίστασης και άμυνας υπάρχουν από πλευράς της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού στις αποφάσεις του ενός (πρωθυπουργού) σε αυτό το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα όπου όλες οι εξουσίες είναι μαζεμένες γύρω του;

Ας θυμηθούμε το άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη και ας ανοίξει ένας διάλογος στα σχόλια για να ξετυλίξουμε όλοι μαζί (για άλλη μια φορά) το κουβάρι της πολιτικής σχιζοφρένειας που ζει ο τόπος εδώ και 7 ολόκληρα χρόνια...


Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού / Theodorakism


Άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη στο ΒΗΜΑ 14/11/2010


Τα αποτελέσματα από τις τελευταίες εκλογές θέτουν σοβαρά προβλήματα σε σχέση με εκείνο το ποσοστό των ψηφοφόρων που νομιμοποιεί μια κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα να ισχυρίζονται ότι διαθέτουν την πλειοψηφία ενός λαού και επομένως το δικαιούται να ασκούν την εξουσία. 

Ηδη το γεγονός ότι οι ποικίλες αλχημείες -απαραίτητες για να λειτουργήσει δήθεν το σύστημα- επιτρέπουν να αναδειχθούν κυβερνήσεις ουσιαστικής μειοψηφίας κάτω του 50% και να λαμβάνουν αποφάσεις και μέτρα που είναι δυνατόν ακόμη και να αντίκεινται στα συμφέροντα της πραγματικής πλειοψηφίας έχει ως αποτέλεσμα να υποσκάπτεται η ενότητα του λαού που μονάχα μια ουσιαστική πλειοψηφία μπορεί να εξασφαλίσει και επομένως η εθνική σύμπνοια που θα πρέπει να αποτελεί το ΑΛΦΑ και το ΩΜΕΓΑ τόσο για την ομαλότητα όσο και για την πρόοδο του συνόλου μιας κοινωνίας. 

Τι γίνεται όμως όταν η μεγάλη αποχή και η ύπαρξη πολλών κομμάτων κατεβάζουν τον πήχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ένα τρίτο του συνόλου των ψηφοφόρων; Δεν πρόκειται πλέον για ένα ποσοστό περιορισμένης μειοψηφίας όπως πριν, αλλά για ένα αποτέλεσμα μιας ελάχιστης μειοψηφίας, που επομένως είναι απαράδεκτο να μπορεί να εκπροσωπήσει το σύνολο του λαού και μάλιστα σε μια περίοδο εθνικής κρίσεως. 

Από τις αλχημείες των συνταγματολόγων του ισχύοντος κοινοβουλευτικού μας συστήματος εκπέσαμε στην καρικατούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που επιτρέπει σε μια ασήμαντη για κοινοβουλευτικά σταθμά μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι, αλλά αν το επιθυμεί και εις βάρος, της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού. 

Το γεγονός αυτό κατά τη γνώμη ενός απλού πολίτη όπως εγώ αποτελεί εκτροπή από τη δημοκρατική νομιμότητα κατά την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Γιατί σήμερα η μεν μειοψηφία κυβερνά, η δε πλειοψηφία είναι καταδικασμένη να υφίσταται παθητικά τις αποφάσεις της. 

Γεγονός που κατά τη γνώμη μου νομιμοποιεί την ανυπακοή και την καθιστά όργανο άμυνας των πολλών απέναντι σε μια έωλη και ουσιαστικά αντιδημοκρατική νομιμοποίηση των ολίγων. 

Στον πρώτο γύρο των εκλογών για τον «Καλλικράτη» το ΠαΣοΚ απώλεσε ένα εκατομμύριο των ψηφοφόρων του. Αυτό σημαίνει ότι με τον α΄ ή τον β΄ τρόπο οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος διαφώνησαν με την πολιτική του. Πώς καταγράφεται λοιπόν αυτή η αποδοκιμασία του κυβερνητικού προγράμματος από τους ίδιους τους οπαδούς του σε συνταγματικό επίπεδο ουσίας και όχι τύπων; Και κυρίως ποια είναι στο επίπεδο πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος; Και με ποιες επιπτώσεις στην πορεία της χώρας; Και με ποιο ουσιαστικό και όχι τυπικό και διάτρητο κύρος όπως τώρα θα εξακολουθεί να έχει το μονοπώλιο των αποφάσεων στη Βουλή για την ψήφιση νόμων και μέτρων χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία; 

Πρόκειται για ένα συνταγματικό αδιέξοδο, που βαρύνει, αλλοιώνει και βλάπτει τη χρηστή διακυβέρνηση της χώρας, οδηγώντας σε μια ουσιαστική κατάχρηση εξουσίας, και μετατρέπει τη Βουλή σε ένα άλλοθι για μια κατ΄ ουσίαν δικτατορική επιβολή μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας. Με άλλα λόγια οδηγεί στην καταπάτηση της Δημοκρατίας ως συστήματος που διασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες. Υποθέτω ότι μετά τη μετατροπή του πολιτεύματος από προεδρικό σε πρωθυπουργοκεντρικό ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας, που είναι κατά το Σύνταγμα «ρυθμιστής του πολιτεύματος», παραμένει παθητικός. 

Τι δέον γενέσθαι; Το ιδεώδες θα ήταν η ίδια η κυβέρνηση να αποκτούσε συναίσθηση της θέσης της και να αναζητούσε μέσα και έξω από τη Βουλή την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, επιδιώκοντας οι όποιες αποφάσεις να έχουν την έγκριση της ουσιαστικής πλειοψηφίας του λαού, παύοντας να οχυρώνεται αλαζονικά σε μια συνταγματική νομιμότητα που μοιάζει με το «άδειο πουκάμισο» του Γιώργου Σεφέρη. 

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, δηλαδή ιστορικά και εθνικά ακατάλληλος να υποστηρίξει τα δικαιώματα του λαού του. 

Στο μεταξύ και ώσπου η πολιτική εξουσία να επιλύσει τα προβλήματά της, εμείς η συντριπτική πλειοψηφία των ανεξάρτητων πολιτών έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας, σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους, ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της. 

Ανυπακοή, ατομική και συλλογική, σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται μάλιστα κατ΄ επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν, εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια. 

Στην ιστορία των δημοκρατιών η πολιτική ανυπακοή υπήρξε το μέσο μη βίαιης και διαφανούς αντίστασης του συνειδητού πολίτη απέναντι στις αποφάσεις μιας κυβέρνησης που παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης. Η πολιτική ανυπακοή δεν είναι μια αυθαίρετη έννοια. Είναι μια ολόκληρη θεωρία της πολιτικής επιστήμης και του Συνταγματικού Δικαίου και κεκτημένο του πολιτικού και συνταγματικού μας πολιτισμού. Ας μην ξεχνάμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων». 

Σχόλια

  1. Δεν χρειάζονται σχόλια....πρακτική χρειάζεται να προλάβουμε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μίλησε ο ιντερνετικός σχολιαστής της επανάστασης!

      Μαρία

      Διαγραφή
    2. Με κριτικάρεις ανόνημα ενώ το δικό μου επίθετο είναι ορατό.
      Εκτός και αν είσαι η πασίγνωστη
      ""ΜΑΡΙΑ Η ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΙΣΣΑ""

      Διαγραφή
    3. Θα μπορούσε να βάλει ακόμα και ένα ψεύτικο επίθετο αγαπητέ! 'Η ακόμα θα μπορούσε να υπογράψει και ως καρνάβαλος!
      Δυστυχώς η ειρωνία,ο εμπαιγμός και η εξαθλίωση είναι πλέον χαρακτηριστικά της επόχής μας!
      Καλό Μήνα!

      Διαγραφή
  2. Ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα του Θεοδωρακισμού για διάλογο και καταθέτουμε την άποψή μας μαζί με μία πρόταση:
    Συμφωνούμε με το κείμενο του Μίκη Θεοδωράκη.
    Απαραίτητη προϋπόθεση για την πολιτική ανυπακοή είναι να υπάρξει λαϊκό μαζικό κίνημα.
    Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι οι ηγεσίες των κομμάτων, των κινημάτων και των συλλογικοτήτων εμποδίζουν την ενότητα.
    Αυτή η διαίρεση ακινητοποιεί τον λαό και τον απογοητεύει, με αποτέλεσμα όλοι να λειτουργούν ατομικά με μόνο σκοπό πώς θα σώσουν τους εαυτούς τους και την οικογένειά τους. Λογικό.
    Επομένως το ζητούμενο είναι η ενότητα.
    Προτείνουμε μια σειρά άρθρων από τον Θεοδωρακισμό, για το ζητούμενο της ενότητας. Παραδείγματος χάριν:Τι σημαίνει ενότητα λαού; Πώς κατακτάμε την ενότητα; Ιστορικά παραδείγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το άρθρο αυτό του Μίκη Θεοδωράκη μαζί με το κείμενό του "Είμαστε θύματα μιας τραγικής φαρσοκωμωδίας" της 21/5/2016, εξηγούν κατά την γνώμη μου τους λόγους της κακοδαιμονίας της Ελλάδας απ' την δεκαετία του 80' έως σήμερα. Ο βασικός υπαίτιος της οποίας δεν είναι άλλος απ' τον λαοπρόβλητο ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου, που αποτελεί τον μέγιστο φταίχτη για όσα περνάει η πατρίδα μας σήμερα.

    Η ιστορία είναι γνωστή. Με την αναθεώρηση του συντάγματος του 1986 ο Ανδρέας Παπανδρέου αφαίρεσε όλες τις εξουσίες που παρέμεναν ακόμα μέχρι τότε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τις έστειλε στον πρωθυπουργό, στον εαυτό του δηλαδή... Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα πρωθυπουργοκεντρικό κράτος όπου ο πρωθυπουργός από τότε και στο εξής θα ήταν πανίσχυρος. Και για να γίνω πιο μονοκόμματος, ΑΠΟΛΥΤΑ ισχυρός.

    Ο Μίκης Θεοδωράκης διέκρινε από τότε - την ίδια στιγμή - το τραγικό αυτό λάθος και ήταν ο μοναδικός βουλευτής του ΚΚΕ μαζί με τον Στάθη Παναγούλη που ψήφισαν ΟΧΙ σε αυτόν τον αντιδημοκρατικό παραλογισμό, ρίχνοντας ΆΚΥΡΟ ψηφοδέλτιο στην θρυλική ψηφοφορία με τα χρωματιστά ψηφοδέλτια, την θεατρική παράσταση που έστησε το ΠΑΣΟΚ με μοναδικό σκοπό την μακροημέρευση του στην εξουσία και την δημιουργία και επιβολή ενός ανώτατου άρχοντα ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ, του Ανδρέα Παπανδρέου.

    Η συνέχεια επίσης γνωστή σε όλους μας. Η Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του 80' σάπιζε απ' τα σκάνδαλα, τον Αυριανισμό και την σήψη της εξουσίας αυτού του ανώτατου άρχοντα! Σήμερα πληρώνουμε ακόμα (και θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα) τα καμώματα του Ανδρέα. Σήμερα πληρώνουμε ακόμα (και θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα) τα δάνεια του Ανδρέα. Σήμερα πληρώνουμε ακόμα (και θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα) τις μαγκιές, τα ζεϊμπέκικα και της βόλτες στην Ρίτα Σακελαρίου, του Ανδρέα... Με την πολιτική του αυτός ο άνθρωπος - όπως αποδείχθηκε αυτός ο πολιτικός απατεώνας - κατέστρεψε την χώρα και το μέλλον των επόμενων, πολλών γενιών!

    Την ώρα που ο Μίκης Θεοδωράκης διέβλεπε τον τεράστιο αυτόν κίνδυνο και έγραφε τον ΔΙΟΝΥΣΟ, οι Έλληνες ζητωκραύγαζαν τον Ανδρέα στις συγκεντρώσεις, χώριζαν τα καφενεία σε πράσινα και μπλε και γέμιζαν τα μπουζουξίδικα και τα σκυλάδικα ξεκωκαλίζοντας τα δανεικά...

    ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΣΥΝΕΧΕΙΑ

    Είμαι πολύ σκληρός με το σχόλιό μου αυτό και είμαι βέβαιος ότι δεν θα αρέσει στον Μίκη Θεοδωράκη το τεταμένο αυτό ύφος. Αλλά είναι τέτοια η συσσωρευμένη αγανάκτηση απ' την ιστορική αδικία στο πρόσωπό του και απ' την πορεία που πήρε η χώρα έως σήμερα, που δεν μπορεί κανείς να μην εκραγεί!

    ​Η επικαιρότητα του παρόντος άρθρου του Μίκη Θεοδωράκη κατά την γνώμη μου συνί​σταται στο ότι βλέπει τον κίνδυνο και τους εφιάλτες του Ανδρέα για την πατρίδα μας ξανά, στο πρόσωπο του νέου πολιτικού απατεώνα που ακούει στο όνομα ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ. Ο Αλέξης Τσίπρας ακολουθεί την ίδια πολιτική και το ίδιο επικίνδυνο στιλ με τον Ανδρέα. Χρησιμοποιεί τα εργαλεία του Ανδρέα με τον χειρότερο τρόπο, στην πιο κρίσιμη ιστορική στιγμή της πατρίδα μας! Μέρα με την μέρα βιδώνεται (ή επιδιώκει να το κάνει) στην καρέκλα της εξουσίας με τον ίδιον τρόπο που το έκανε και το κατάφερε ο Ανδρέας, με τα γνωστά "αποτελέσματα" για την χώρα.

    ​Τις αποφάσεις του Αλέξη Τσίπρα τις παίρνει πλέον έχοντας ένα ποσοστό σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις που δεν ξεπερνά το 20% του εκλογικού σώματος. Και δηλαδή στην πραγματικότητα πολύ παρακάτω, αν υπολογίσουμε τον συνολικό πληθυσμό που για τον α ή β λόγο δεν προσέρχεται στην κάλπη. Κανένας δεν μπορεί να του πάει κόντρα και να τον σταματήσει! Με την ανοχή του συντάγματος (που όπως είπαμε αναθεωρήθηκε για αυτόν τον σκοπό απ' τον Ανδρέα αφαιρώντας όλες τις εξουσίες του προέδρου της Δημοκρατίας τον οποίον κατέστησε γλάστρα) κάνει (και θα κάνει) ότι θέλει! ​

    Έχω ξανα γράψει ότι ο Μίκης Θεοδωράκης αυτήν την περίοδο αισθάνεται όπως το θηρίο στο κλουβί! Διαβλέπει έναν τεράστιο και ίσως ακόμα μεγαλύτερο εθνικό κίνδυνο από αυτόν της δεκαετίας του 80'!

    Η εξίσωση είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να λυθεί και γι' αυτό χρειάζεται εθνική ενότητα στο μέτρο του δυνατού, συσπείρωση απ' όλους τους λαϊκούς πατριώτες αγωνιστές και μελέτη των σημερινών αλλά και των ιστορικών δεδομένων!

    Τελειώνοντας το σχόλιο παραθέτω τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη απ' τον άρθρο του ​"Είμαστε θύματα μιας τραγικής φαρσοκωμωδίας" που αναφέρεται στην άκυρη ψήφο του σε αυτήν την κρίσιμη ψηφοφορία της αναθεώρησης του Συντάγματος το 1986'.

    ​"​Γι’ αυτό αφιερώνω σ’ όλους αυτούς την ΑΚΥΡΗ ΨΗΦΟ μου, που σήμερα αναδεικνύεται σε πράξη τόσο μεγάλης πολιτικής σημασίας, όσο μεγάλο είναι το πολιτικό αδιέξοδο που κυριολεκτικά μας σέρνει πίσω από μια ομάδα νομιμοφανών, που μας οδηγούν στο χάος οχυρωμένοι πίσω από μια εκλογική παρωδία που ουσιαστικά δολοφόνησε τη Δημοκρατία στην χώρα μας.​"​ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Πάρτε μέρος στον διάλογο.

Σχόλια υβριστικά και σχόλια που δεν έχουν σχέση με το περιεχόμενο της εκάστοτε ανάρτησης, όπως επίσης και σχόλια που προκαλούν εντάσεις και διαπληκτισμούς, θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Επίσης ανώνυμα σχόλια δεν θα αναρτώνται.