Γράφει ο ...Σπινθήρας: Περιμένοντας στην ουρά…

Απολαυστικές οι ώρες που περνάω στην ουρά στην τράπεζα, καθημερινά, περιμένοντας να κάνω ανάληψη το 50άρικο. Σήμερα ήμασταν τυχεροί, γιατί καθίσαμε μέσα. Ήταν ανοιχτό και ένα ταμείο (σιγά μην άνοιγαν δύο…) και πέρασα καταπληκτικά. Όλοι πληρωμές κάναμε. Εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, δάνεια…μια χαρά.  Είσπραξη; Κανένας. Αφού να σκεφθείτε, ένας κύριος κατάθεσε επιταγή και τον κοιτάζαμε σαν φαινόμενο.  

Σχόλια, σκωπτικά, γελάκια, κάτι σαν αρχαία αγορά. Είχε και δροσιά από τον κλιματισμό… Να ‘ναι καλά οι τραπεζίτες μας. Οι υπάλληλοι, βέβαια, ξεθεωμένοι, να ανατρέχουν στις «οδηγίες» της διοίκησης για να μας εξυπηρετήσουν. 

Κάποια στιγμή, το μυαλό μου πέταξε στη σημερινή ψηφοφορία της Βουλής των μνημονίων και της εξάρτησης. Αυτής της Βουλής, που όπως είπε η Πρόεδρός της «εκτελεί εντολές καθ’ υπαγόρευση».  

Θυμήθηκα και τον κύριο Κατρούγκαλο που είπε το κορυφαίο: « Η συμφωνία δεν είναι Βάρκιζα, δεν παραδόθηκαν τα όπλα». 

Σωστά, γιατί στη Βάρκιζα τα παντελόνια τους τα φορούσαν. 

Ο Πρωθυπουργός ενδιαφέρεται, κυρίως, για τη σταθεροποίηση της κυβερνητικής δύναμης. Τί είχες Γιάννη; Τί ’χα πάντα, που λέει κι ο λαός.  

Ο κύριος Κοτζιάς στην ομιλία του χθες στους εκπροσώπους της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης Ελληνισμού μάς ενημέρωσε ότι η Ελλάδα, πλέον, κάνει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Πολύ χάρηκα που το άκουσα. Μετά διάβασα ότι οι ΗΠΑ ετοιμάζουν τις τρεις Ευρώπες σε μία και συνήλθα. 

Αποφάσισαν οι ΗΠΑ, γράφει το newsnea.gr, να διασπάσουν την Ευρώπη σε τρία μέρη. «Η δυτική υπό γαλλική ηγεμονία, η ανατολική υπό πολωνική και η ανατολική Μεσόγειος-Βαλκάνια υπό Ελληνοϊσραηλινή». Όπου το «ελληνό-» πλήρως υποταγμένο, στα πλαίσια της… πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, επομένως ισραηλινή –σκέτο- ηγεμονία. 

Διάσπαση, ε; Τότε γιατί θα εξαθλιωθούν τα δύο τρίτα των Ελλήνων και θα ξεπουληθεί ολόκληρη η χώρα για χάρη της ενωμένης Ευρώπης; Άμα δεν έχεις ούτε τρία ευρώ στην τσέπη σε νοιάζει για το…Γκρέγκζιτ, που λέει κι η Φώφη; 

Εμείς εδώ στην Ελλάδα ξέρουμε καλά τί σημαίνει «διάσπαση». Γι αυτό οι καλοί μας φίλοι, οι δανειστές και εταίροι μας (πάνε αυτά τα δύο μαζί;) είπαν να μας διαμελίσουν μια ώρα αρχύτερα. Έτσι πουλάνε κομματάκι-κομματάκι τη χώρα, ξεκινώντας από τα νησιά μας…

Πάλι μπροστά μας η πρόταση του Μίκη για την Ουδετερότητα! Το έχω συζητήσει με πολλούς και ούτε ένας διαφώνησε. Αντίθετα, όλοι μου είπαν ότι «αυτή θα είναι η σωτηρία της Ελλάδας». 

Χθες στη Ζάκυνθο, σε κάποιο ξενοδοχείο, μια εκπαιδευόμενη μαθήτρια, πέθανε από εξάντληση εν ώρα εργασίας. Οι μαθητευόμενοι, αλλοδαποί, εργαζόμενοι δουλεύουν 12 ώρες την ημέρα για 300 ευρώ το μήνα. (πηγή 902.gr)

Ποιος ανθρώπινος νους και ποια καρδιά αντέχει μια τέτοια είδηση; 

Επιτέλους, φθάνει η σειρά μου και μετά από λίγο βγαίνω από την Τράπεζα. Καθώς βαδίζω, παρατηρώ σε μια πολυκατοικία την εξής σκηνή: Δυο κυρούλες, ακουμπισμένες η καθεμία στα κάγκελα του μπαλκονιού της, κουβεντιάζουν. Ξέρετε, εκείνες οι κυρούλες με τα κουρασμένα πρόσωπα και τα ταλαιπωρημένα χέρια. Εκείνες οι κυρούλες, οι αφανείς, που μεγάλωσαν παιδιά κι εγγόνια και φρόντισαν γονείς και πεθερικά και δούλεψαν η καθεμιά τους σαν δυο άντρες μια ολόκληρη ζωή. 

Κουβέντιαζαν οι κυρούλες και λέγανε «τα όσπρια ακρίβυναν», η μια, «κι ο ελληνικός καφές», η άλλη, «πάει το απογευματινό  μας καφεδάκι…». 

Τότε θυμήθηκα, στα Προπύλαια στις 31 Μαΐου του 2011, στην μεγάλη συγκέντρωση του Μίκη, κάποιες άλλες κυρούλες. Ήταν οι καθαρίστριες από τον «Ευαγγελισμό». Θυμάμαι που μοίραζα, μαζί με τους συναγωνιστές μου, το κείμενο της ομιλίας του Μίκη κι εκείνες ήλθαν κοντά μου (τα μάτια τους είχαν γίνει ποτάμι)  και παίρνανε την ομιλία από τα χέρια μου σαν να ήταν αντίδωρο. Κάποια, την θυμάμαι σαν τώρα, ακούμπησε την ομιλία στον κόρφο της, γύρισε και με κοίταξε κι είδα στα μάτια της ολάκερη την κατάνυξη και την ελπίδα του κόσμου. Και μου είπε ντροπαλά σαν κοπελούδα: «Εγώ καθαρίστρια στον Ευαγγελισμό είμαι, μόλις σχόλασα κι ήρθα για τον Μίκη» κι ύστερα χαμήλωσε το βλέμμα της. Και τότε φανερώθηκε στο μυαλό μου η εικόνα της Παναγίας… Ήμασταν 50 χιλιάδες εκείνη την Τρίτη…

Σαν να έγινε ο χρόνος μια στιγμή. Από τη μια οι γυναίκες στην πολυκατοικία σήμερα, από την άλλη οι γυναίκες το 2011 κι οι 50 χιλιάδες… Το ‘βλεπες στο πρόσωπό τους πώς φτερούγιζε η καρδιά τους… Την έβλεπες στο χαμόγελό τους την πίστη  σαν έλεγαν «ο Μίκης!», προφέροντας, στα παιδιά τους που κρατούσαν από το χέρι,  τ’ όνομά του συλλαβή-συλλαβή, σαν να ‘θελαν να τους μεταδώσουν την αγάπη.   

Στο κέντρο της σκέψης μου το πρόσφατο κορυφαίο, μεγαλειώδες και ιστορικό άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη «Η ανατομία του «ΟΧΙ», η υποταγή και η αντίσταση».

Σύντροφοι, φίλοι και συναγωνιστές,  

Διαβάστε το και σκεφτείτε. Δεν έχουμε άλλο δρόμο. Ο μοναδικός μας δρόμος αυτός που μας δείχνει ο Μίκης. 

Ή όλοι μαζί στο χαμό μας

Ή όλοι μαζί για τη Λευτεριά.

Ο Σπινθήρας