Ήταν όλα αναστημένα - Της Αναστασίας Βούλγαρη

Θέατρο Πέτρας 3 Ιουνίου 2015.

Ξεκίνησε ο λαός από όλες τις γειτονιές της Αθήνας και ήλθε στη συναυλία-γιορτή, κουβαλώντας μέσα του έναν κόμπο καημό, όλες του τις μνήμες και τις ελπίδες του. Χιλιάδες λαού, μέσα στο θέατρο, στα βράχια, όρθιοι ως πέρα από την εξέδρα.

Ο Μίκης φθάνει, ο κόσμος τον αποθεώνει.

Το λόγο παίρνει ο Γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας. Κάνει μια ιστορική αναφορά στους αγώνες και στην καλλιτεχνική δημιουργία του Μίκη, υπενθυμίζοντας, ταυτόχρονα, σημαντικές σκέψεις και θέσεις από κείμενά του.

Σημαντικό για τις μέρες μας το παρακάτω απόσπασμα της ομιλίας του Γραμματέα: «Θυμάμαι τις πρώτες συναυλίες του Μίκη, τονίζει ο Δ. Κουτσούμπας, πριν 45-50 χρόνια στο Λυκαβηττό που ξεκίνησε ο Μίκης κι έγινε ο ίδιος ένα μεγάλο κίνημα. Ποτέ άλλοτε δεν δέθηκε τόσο πολύ το πολιτικό σύνθημα με την τέχνη. Πρέπει να ξαναγεννηθεί αυτό το κίνημα. Ο Μίκης έδωσε τα πάντα σ’ αυτό και αυτό δεν το ξεχνάμε ποτέ».

Στη συνέχεια, το λόγο παίρνει ο Μίκης. Η ομιλία του, ωδή στους αγώνες του λαού μας, ραγίζει τις καρδιές μας. Με τη μετριοφροσύνη, που τον διακρίνει, αφηγείται και τη δική του συμμετοχή σ’ εκείνους τους αγώνες. Ο Μίκης αναφέρεται στον Χαρίλαο Φλωράκη. Τον σύντροφό του στους αγώνες και στις φυλακές όταν, δεμένοι με τις ίδιες χειροπέδες, πολεμούσαν τη βαρβαρότητα ανυπότακτοι, γράφοντας με το αίμα τους επάνω στους δρόμους της ιστορίας την ύψιστη αλήθεια: Ελεύθερος είναι εκείνος που θυσιάζεται για την ελευθερία του Ανθρώπου.

Ο λόγος του διακόπτεται από τα χειροκροτήματα. Ο Μίκης είναι βέβαιος ότι ο Χαρίλαος είναι παρών και του αφιερώνει την εκδήλωση. Κλείνει ευχαριστώντας τους συντρόφους του. Υψώνει το χέρι, «γεια- χαρά» μας χαιρετάει και γίνεται πάλι εκείνος ο νέος άντρας που ξεσήκωνε τα πλήθη. Ορμητικά χειροκροτήματα από τις κερκίδες. Εκείνος, επιστρέφει στη θέση του και προτάσσει την έναρξη της συναυλίας με την Μαρία, από τη θέση της στο πλάι του, να τραγουδά για τον Χαρίλαο Φλωράκη:

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της κι εσύ να λείπεις,

να ‘ρχονται οι άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,

κι εσύ να λείπεις,

να ‘ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου

με χρωματιστά φορέματα κι εσύ να λείπεις…

Ακολουθούν τα τραγούδια που αγαπήσαμε. Όμορφη πόλη, Δραπετσώνα, Μέρα Μαγιού, Δρόμοι παλιοί, Τί ωραία πού είναι η αγάπη μου… Στην Άρνηση (Στο περιγιάλι το κρυφό) σηκωνόμαστε όλοι όρθιοι και τραγουδάμε.

Ο κόσμος, συγκινημένος, τραγουδά καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, χειροκροτώντας δυνατά. Ο Μίκης χαμογελάει, χαίρεται, συγκινείται. Μια κοπέλα από τις κερκίδες φωνάζει: «Μίκη σ’ αγαπάω!» κι ένας νεαρός: «κι εγώ!».

Το πρόγραμμα κλείνει με τον Ταμένο και Τη ρωμιοσύνη μη την κλαις με την συγκλονιστική, την υπέροχη Μαρία Φαραντούρη , σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες τής ζωής της. Όλοι, όρθιοι, τραγουδάμε σαν να δίνουμε όρκο, να τη πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου. Σείεται το θέατρο.

Φινάλε. Όλοι οι τραγουδιστές επί σκηνής τραγουδούν Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, που η Μαρία αφιερώνει στον Δημήτρη Κουτσούμπα.

Καθώς ο Μίκης αποχωρεί κυκλωμένος από την περιφρούρηση, ο λαός τον ακολουθεί, ιερή πομπή. Μάτια γεμάτα αγάπη, τρυφερά χαμόγελα, πρόσωπα γαληνεμένα, ψυχές που πάλλονται από συγκίνηση και σεβασμό.

Αν θέλαμε να χωρέσουμε τη συναυλία σε τρεις λέξεις θα λέγαμε:

Δικαίωση (γι αυτό τα μάτια μας έγιναν ποτάμια)

Χαρά (ήμασταν ευτυχισμένοι)

Αγάπη (ξεχείλιζε από όλες τις καρδιές).

Καθώς κατηφορίζαμε από το θέατρο, ακολουθώντας το φως του φεγγαριού, είδαμε για μια στιγμή στο μακρινό βάθος του χρόνου, να ανατέλλει μια νέα εποχή. Η εποχή που τα τραγούδια θα γίνουν πράξη. Κι ήταν μέσα μας όλα αναστημένα.