ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ ΕΡΓΑ: ΣΕΡΕΝΑΤΕΣ

"...Είπα τέρμα η μιζέρια, 

κι άλλαξα στην πόρτα το κλειδί, 

έβαλα στο όνειρο πανί, 

και φεύγω για τ' αστέρια..."

Έτος κυκλοφορίας δίσκου: 1998

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Στίχοι/Ποίηση: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη

Ενορχήστρωση, διεύθυνση παραγωγής: Γιάννης Σπάθας

Ολόκληρο το έργο μπορείτε να ακούσετε δωρεάν και σε κορυφαία ποιότητα ήχου απ' την προσωπική ιστοσελίδα του Μίκη Θεοδωράκη πατώντας εδώ

Διαβάστε επίσης:

• ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΑΚΙΣΜΟ

• ΣΤΗΛΗ: ΤΑ ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ ΕΡΓΑ (αναλυτική παρουσίαση των έργων)

Αγαπητοί αναγνώστες,

Παραθέτουμε σήμερα ακόμη ένα εξαιρετικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στα "προδομένα" της περιόδου 1980-2000 και που δεν αναγνωρίστηκε, μέχρι και σήμερα, ποτέ "εμπορικά", παραμένοντας ωστόσο φωτεινή αχτίδα μέσα στο σκοτεινό μουσικό μεσαίωνα της δεκαετίας '90.

Ο δίσκος "Σερενάτες", αποτέλεσε τη δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική συνεργασία Μίκη Θεοδωράκη/συνθέτη και Λευτέρη Παπαδόπουλου/στιχουργού, 14 χρόνια μετά «Τα πικροσάββατα» του 1984 με τον Δημήτρη Μητροπάνο. Πρόκειται για τραγούδια που ξεκίνησαν να γράφονται γύρω στο 1985, αλλά τελικώς ολοκληρώθηκαν το 1997 και κυκλοφόρησαν ένα χρόνο μετά (1998). Εξαίρεση αποτελεί το πασίγνωστο «Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν» που γράφτηκε το 1978 κι ερμηνεύτηκε από τον Παύλο Σιδηρόπουλο ένα χρόνο αργότερα (1979) στη ταινία«Ο ασυμβίβαστος»…

Δίσκος μελωδικός, ερωτικός και βαθιά ελληνικός, με τον Γιάννη Σπάθα να πραγματοποιεί ακόμη μία φορά μία μαγευτική ενορχήστρωση στα 12 τραγούδια του έργου , ενώ η Μαρία Φαραντούρη εμφανίζει έναν -τολμούμε να πούμε- διαφορετικό φωνητικό χαρακτήρα από δουλειές της που είχαν προηγηθεί. Δυστυχώς, εκτός από την ανύπαρκτη στήριξη των ραδιοφωνικών συχνοτήτων της εποχής και της ελλειπούς προώθησης της δισκογραφικής εταιρείας (SONY), η ίδια η ερμηνεύτρια θα λέγαμε πως δεν υποστήριξε στις ζωντανές εμφανίσεις της τα τραγούδια του δίσκου, όπως ενδεχομένως θα μπορούσε, με εξαίρεση ίσως το "Ένα τραγούδι αλλιώτικο" που αποτέλεσε και τη μεγαλύτερη επιτυχία.

ΥΓ. Η μελωδία του τραγουδιού «Ένα φεγγάρι αλλόκοτο» είχε ξανακουστεί από τον Βασίλη Λέκκα στο «Ασίκικο Πουλάκη» το 1996, με διαφορετικά λόγια του Μιχάλη Γκανά και τίτλο «Οι δρόμοι του αρχάγγελου», ενώ με τους στίχους του Παπαδόπουλου το είχε τραγουδήσει ο ίδιος ο Μίκης στο δίσκο «Mikis sings his songs» το 1997, με τίτλο «Στρέφη».

- Πηγή: Ogdoo.gr - http://www.ogdoo.gr/erevna/rakosyllektika/o-mikis-theodorakis-melopoiei-lefteri-papadopoulo

Οι Συντελεστές του Θεοδωρακισμού

Σημείωμα Θεοδωράκη-Παπαδόπουλου στον δίσκο:

Τα τραγούδια αυτού του δίσκου είναι τραγούδια του ονείρου και του ταξιδιού, ερωτικά τραγούδια με τη μαγεία, τη μοναξιά, τη μελαγχολία, αλλά και το θρίαμβο του έρωτα.

Είναι τραγούδια που ανάβλυσαν ατόφια, μέσα από ακριβές, μοναδικές στιγμές και ευτύχησαν να τραγουδηθούν από τη Μαρία Φαραντούρη. Μια μεγάλη, πραγματικά, ερμηνεύτρια, ώριμη, παλλόμενη, νεανική, γεμάτη φρεσκάδα και δροσιά.

Ευχαριστούμε θερμά τον Γιάννη Σπάθα, που δούλεψε γι’ αυτό το δίσκο, βάζοντας πολύ ταλέντο, πολλή καρδιά και πολύ μόχθο. Και βέβαια ευχαριστούμε τον Γιώργο Μάρκαρη, που ξαγρύπνησε αρκετά βράδια για να φτάσουν στα χέρια σας, έτσι όπως είναι, οι Σερενάτες.

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Τα τραγούδια 

01. Τα μάγια 

Στο Μόλυβο, στη Μυτιλήνη | θα βρω μια μάγισσα που λύνει | τα μάγια που σου έχουν κάνει | και την καρδιά σου έχουν μαράνει. | Κι όταν λυθούν τα μαύρα μάγια | κάτω απ' των άστρων την ανταύγεια | σ' ένα κοχύλι θα κλειστούμε | και στο βυθό θ' αγκαλιαστούμε. | Να μην μας δει ανθρώπου βλέμμα | γιατί τα μάγια σαν το αίμα | φεύγουνε και ξαναγυρνάνε | και την αγάπη τυραννάνε.

02. Ένα φεγγάρι αλλόκοτο 

Ένα φεγγάρι αλλόκοτο με βλέπει | σαν μάλαμα παλιό θαρρώ πως μοιάζει | και το στερνό μου τάλιρο στην τσέπη | θαμπώνεται, πονεί κι αναστενάζει. | Ένα φεγγάρι αλλόκοτο μου λέει | κι απόψε θ’ αγρυπνήσουμε αντάμα | ένα φεγγάρι αλλόκοτο που κλαίει | μαζί με της καρδιάς το μαύρο κλάμα. | Ένα φεγγάρι αλλόκοτο στους δρόμους | με παίρνει το κατόπι και μου γνέφει | κι ύστερα μ’ αγκαλιάζει από τους ώμους | και πάμε για τα στέκια σου στου Στρέφη.

03. Ένα τραγούδι αλλιώτικο 

Ένα τραγούδι αλλιώτικο | στο στήθος μου ζεσταίνω | τραγούδι ηπειρώτικο | π' ακούω και αρρωσταίνω. | Έχει για λόγια δυο σπαθιά | για μουσική μαχαίρια | και μια πληγή πολύ βαθειά | απ' τ' ακριβά σου χέρια. | Ένα τραγούδι έρωτα | που βαριαναστενάζει | κι όλο στα μάτια με κοιτά | και λέει πως μου μοιάζει. | Έχει για λόγια δυο σπαθιά | για μουσική μαχαίρια | και μια πληγή πολύ βαθειά | απ' τ' ακριβά σου χέρια.

04. Κάποτε θα 'ρθουν 

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν | πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν | και πώς σε θένε | Έχε το νου σου στο παιδί, | κλείσε την πόρτα με κλειδί | ψέματα λένε | Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί, | λογάδες και γραμματικοί | για να σε πείσουν | Έχε το νου σου στο παιδί | κλείσε την πόρτα με κλειδί, | θα σε πουλήσουν | Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί | που θα 'χει σβήσει το κερί | στην καταιγίδα | Υπερασπίσου το παιδί | γιατί αν γλιτώσει το παιδί | υπάρχει ελπίδα

05. Σε ποια πελάγη 

Και πώς ν' αρχίσω απ' την αρχή | να βρω κουράγιο και ψυχή | και πάλι ν' αγαπήσω; | Και να χαρίσω μια καρδιά | πού 'χει νωπή τη μαχαιριά | κι όλο κοιτάζει πίσω; | Καλύτερα στην ερημιά | παρά ξανά μες στη φωτιά. | Με τι ψυχή να ονειρευτώ | σε ποια πελάγη ν' ανοιχτώ | για μια καινούρια αγάπη; | Όλα τα γκρέμισες εσύ | κι είμαι ένα έρημο νησί | και μέσα μου όλα στάχτη. | Καλύτερα στην ερημιά | παρά ξανά μες στη φωτιά.

06. Τέρμα η μιζέρια 

Είπα τέρμα η μιζέρια | κι άλλαξα στην πόρτα το κλειδί, | έβαλα στο όνειρο πανί | και φεύγω για τ' αστέρια. | Μια καινούργια αγάπη θα ζητήσω | όμορφη φευγάτη και τρελή | και με το γλυκό της το φιλί | τη δίψα μου θα σβήσω. | Είπα τέρμα πλέον η μιζέρια | μόνο η αγάπη είναι γιορτή | και με περιμένει στην στροφή | μ' ορθάνοιχτα τα χέρια.

07. Ερωτικό 

Φεγγάρι μου θαλασσινό | κορίτσι του Ιούλη | στης νύχτας το πεζούλι | κοιμόσουνα γυμνό. | Και μ' έδεναν στο σώμα σου | τα τρυφερά σου χέρια | και σμίγανε τ' αστέρια | με τον ωκεανό. | Φεγγάρι μου θαλασσινό | χαρά που 'χει πετάξει | σα ρούχο από μετάξι | το σώμα σου φορώ | Το σώμα που μου έμαθε | ως της ψυχής τα βάθη | όσα δεν μου 'χαν μάθει | το φως και τ' όνειρο.

08. Ήσουνα παράπονο 

Στο καθρέφτη μας κοιτώ | μήπως δω τα δυο σου μάτια | και στο στήθος μου κρατώ | τ' αναφιλητό. | 'Ησουνα παράπονο, ήμουνα βροχή | μια χουφτίτσα ουρανό είχα στην ψυχή. | 'Ησουνα παράπονο, ήμουνα βροχή | τώρα δίχως ουρανό θα 'μαι πιο φτωχή. | Στάλα-στάλα στο γυαλί | στάζει δάκρυ σα φαρμάκι | και η νύχτα η σιωπηλή | μοιάζει μ' απειλή. | 'Ησουνα παράπονο, ήμουνα βροχή | μια χουφτίτσα ουρανό είχα στην ψυχή. | 'Ησουνα παράπονο, ήμουνα βροχή | τώρα δίχως ουρανό θα 'μαι πιο φτωχή.

09. Με τα μαύρα σου τα μάτια 

Με τα μαύρα σου τα μάτια | μ' έβγαλες στον ουρανό | μού ‘δωσες φτερά και νιάτα | κι έναν ήλιο κόκκινο. | Έναν ήλιο σα μπαλόνι | που στα χέρια μου κρατώ | κι όλη μέρα με μαλώνει | άμα δεν σ' ονειρευτώ. | Με τα μαύρα σου τα μάτια | και το χάδι σου φτερό | μες στο σύννεφο περπάτα | κι έλα μου να σε χαρώ. | Να χαρώ την αγκαλιά σου | το γλυκό σου το φιλί | και ν' αγγίξω τη φωτιά σου | να με κάψεις πιο πολύ.

10. Αλάτι 

Στων τραγουδιών μου τα ταξίδια | θα βρεις λιμάνια και ακρωτήρια | που ανακαλύψαμε μαζί | Θα βρεις και τα τρελά φιλιά μας | που γράφανε στην αγκαλιά μας | «πάντα η αγάπη μας θα ζει» | Στων τραγουδιών μου τα συντρίμμια | θα βρεις μαλάματα κι ασήμια | απ' τον παλιό καλό καιρό. | Τότε που ήσουν η ζωή μου | το επιούσιο κορμί μου | που πάντοτε θα λαχταρώ | Στων τραγουδιών μου τις παλάμες | μπήκαν οι κοφτερές σου λάμες | και κόβουνε και με πονούν | Γιατ' η αγάπη σου ήταν κάτι | απ'την πληγή κι από τ' αλάτι | κι απ' τους καημούς που δεν περνούν.

11. Στου Σιφνιού το μπαρ

Έπαιζε χαρτί και ζάρι | στου Σιφνιού το μπαρ | κι έλεγε πώς θα μπαρκάρει | για το Γιβραλτάρ. | Ήταν σβέλτος σα μαχαίρι | κι όμορφος πολύ | κι είχε βλέμμα σαν τ'αστέρι | που φεγγοβολεί. | Κι εγώ γέμιζα ποτήρια | στου Σιφνιού το μπαρ, | σκάρωνα ταξίδια μύρια | για το Γιβραλτάρ. | Μια βραδιά μ' είχε φιλήσει | μες στην σκοτεινιά | κι η καρδούλα μου είχε λύσει | κάβους και πανιά. | Μα μια νύχτα στο παιχνίδι | στην στερνή ζαριά, | άστραψε ένα λεπίδι | βρήκε την καρδιά. | Κι εγώ γέμιζα ποτήρια | στου Σιφνιού το μπαρ, | έχασα ταξίδια μύρια | για το Γιβραλτάρ.

12. Δε θέλω πια 

Δε θέλω πια να ξαναρθείς | να μ' εύρεις νικημένη | να κλάψεις και να πληγωθείς | για μια ζωή χαμένη. | Χίλιες φορές να μ' αρνηθείς | παρά να με λυπάσαι, | πάρε το δρόμο της φυγής | και πια μη με θυμάσαι. | Δε θέλω πια να ξαναρθείς | αγάπη να μου δώσεις | τα λάθη μου να θυμηθείς | και να με ταπεινώσεις. | Χίλιες φορές να μ' αρνηθείς | παρά να με λυπάσαι, | πάρε το δρόμο της φυγής | και πια μη με θυμάσαι.