ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ, ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ...

Ένα επίκαιρο κείμενο, που δε γράφτηκε ποτέ!

Λίγες ημέρες μετά την εξαγγελία των επερχόμενων εκλογών (25/01/2015), τη τρίτη εκλογική διαμάχη σε πέντε μνημονιακά χρόνια, και ΤΙΠΟΤΑ δε δείχνει να έχει αλλάξει στα ελληνικά δεδομένα. Μία εξαρτημένη συγκυβέρνηση δωσιλόγων διεκδικεί ξανά το "τιμόνι" του κράτους, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να πάρει τη θέση του μηχανοδηγού στα βαγόνια ενός τραίνου με προδιαγεγραμμένη πορεία και ένας Λαός σε απόλυτη σύγχυση, καθηλωμένος μπροστά από τις οθόνες του, όπου κατευθυνόμενοι δημοσιογράφοι προάγουν τη τρομολαγνεία, τη κινδυνολογία και οτιδήποτε σκουπίδι επιπλέει σε ένα σαπισμένο Σύστημα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Θεοδωρακισμός/Theodorakism, το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να συνεχίσει να προωθεί τις ιδέες του, να υπενθυμίζει  αξίες διαχρονικές και να κρούει τον κώδωνα μπροστά στους αληθινούς κινδύνους που ελλοχεύουν.

Αυτή τη φορά, επιλέξαμε έναν πρωτότυπο, όσο και πολύ απλό, τρόπο να το κάνουμε, βάζοντας την πηγή έμπνευσής μας, τον Μίκη Θεοδωράκη, να σχολιάσει την επικαιρότητα, χωρίς ο ίδιος να το... γνωρίζει! Η διαχρονικότητα του Λόγου και η πολιτική ευστοχία του Μίκη Θεοδωράκη, αρκούν για να αφυπνιστεί ο ελληνικός Λαός, να συνειδητοποιήσει τη πραγματικότητα, να ενημερωθεί για προτάσεις και λύσεις αλλά και να διακρίνει τους πιθανούς κινδύνους. 

Είναι πράγματι εντυπωσιακό, πως ο Λόγος του Μίκη Θεοδωράκη στα χρόνια που πέρασαν, αγγίζει σήμερα την επικαιρότητα, σχετικά με τον ρόλο του Γιώργου Παπανδρέου, τον ρόλο και τη σημασία της συγκυβέρνησης, τον ρόλο που παίζει και επιδιώκει να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ και η γενικότερη κοινοβουλευτική Αριστερά, κ.α. τη στιγμή που οι περισσότεροι εξ ημών πιστεύουν πως ζουν πρωτόγνωρες καταστάσεις...

Όλα τα παρακάτω αποσπάσματα αυτού του λεκτικού κολάζ, προέρχονται από άρθρα, βιβλία και ομιλίες του Μίκη Θεοδωράκη τα περασμένα χρόνια. Ανάμεσα στις αγκύλες στο τέλος κάθε αποσπάσματος υπάρχει ένας αριθμός που παραπέμπει στη πηγή και το πότε γράφτηκε ή ειπώθηκε, ενώ οι φράσεις με έντονα μαύρα γράμματα έχουν τονιστεί από εμάς. 

Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού

Την πρώτη του Δεκέμβρη σε μια δημόσια ομιλία μου που παρακολούθησαν 1000 άτομα και στη συνέχεια αναδημοσιεύθηκε στον ημερήσιο τύπο, έθεσα στην κυβέρνηση, όπως είχα δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να κάνω, μια σειρά ερωτήματα και διατύπωσα ορισμένες καταγγελίες που αφορούσαν σημαντικά εθνικά μας θέματα. Φυσικά δεν είμαι Βουλευτής ούτε κατέχω κάποιο δημόσιο αξίωμα. Είμαι ένας απλός πολίτης με τη διαφορά ότι κουβαλάω στην πλάτη μου ιστορική πείρα μισού και πλέον αιώνα και με αποδεδειγμένη την αφοσίωσή μου στην υπεράσπιση του Λαού και της Πατρίδας μας σε ιδιαίτερα κρίσιμες στιγμές. Και ως εκ τούτου πιστεύω ότι σε οποιαδήποτε χώρα με στοιχειώδη έστω δημοκρατική ευαισθησία αποκλείεται να συναντούσα αυτή την περιφρονητική στις απόψεις μου απαξίωση, που τελικά αποκαλύπτει τον αλαζονικό χαρακτήρα της κυβερνητικής παράταξης, των φίλων και συμμάχων της, λες και είμαι πολίτης β΄ κατηγορίας, μόνο και μόνο γιατί τολμώ να ασκήσω δημόσια κριτική στην πολιτική της. Όμως τα ερωτήματα και οι καταγγελίες παραμένουν. Και αν νομίζουν ότι με τη μέθοδο της φίμωσης θα ξεχαστούν, κάνουν μεγάλο λάθος. [3]

Στις εκλογές του Οκτώβρη του 2009 η Ελλάδα ήταν άρρωστη. Τότε εμφανίστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου επί κεφαλής του ΠΑΣΟΚ και για να πάρει τις εκλογές, μας είπε ότι υπάρχουν λεφτά και ότι θα κάνει την Ελλάδα μια Δανία του Νότου. Ο Λαός του έδωσε 11 μονάδες πάνω από τη Ν.Δ. Όμως από τη στιγμή που έγινε Πρωθυπουργός, εγκατέλειψε τον άρρωστο στην τύχη του έχοντας ήδη συμφωνήσει κρυφά με τον Στρος Καν για το ΔΝΤ. Όμως για να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ και στην Τρόικα, έπρεπε πρώτα να φτάσουν τα επιτόκια δανεισμού τόσο ψηλά, ώστε να μην μπορούμε πια να δανειστούμε με τους συνήθεις όρους όπως κάναμε ως τότε. Φρόντισε λοιπόν, με τις δηλώσεις τις δικές του, του Παπακωνσταντίνου και του Προβόπουλου, να τρομάξει τις διεθνείς αγορές γνωρίζοντας πως θα σπεύσουν να ανεβάσουν τα επιτόκια , ώστε να οδηγηθούμε σε οικονομική ασφυξία και έχοντας συμφωνήσει, όπως είπα, με το ΔΝΤ, να μπορεί να βάλει στον ελληνικό λαό το εκβιαστικό δίλημμα: Από τη μια μεριά ο θάνατος από οικονομική ασφυξία. Από την άλλη η ζωή με τη μάσκα του οξυγόνου του αμερικανικού ΔΝΤ. [11]

Αν θυμάμαι καλά, το τελευταίο κύμα λαϊκής οργής εκδηλώθηκε με την κολοσσιαία συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 12 Φεβρουαρίου, που την προκαλέσαμε βασικά εμείς: ο Μανώλης Γλέζος, ο Γιώργος Κασιμάτης κι εγώ, που υπογράψαμε την αφίσα της Ε.ΛΑ.Δ.Α. με φόντο την ελληνική σημαία. Εκεί που χτυπηθήκαμε κατά μέτωπο από τα ΜΑΤ με δακρυγόνα και χημικά και στη συνέχεια μας υποδέχθηκε μέσα στη Βουλή ο ίδιος ο Τσίπρας. [4]

Με το Μέτωπο ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. (με δύο λάμδα) εμείς επιδιώκαμε την όσο γίνεται πιο πλατειά ενότητα στην κορυφή (δηλαδή σ’ αυτούς που είχαν την πρωτοβουλία για τη δημιουργία του) και τον συντονισμό, έτσι που η ενότητα του Λαού να αναπτύσσεται και να προχωρά με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες, υπεύθυνα και πειθαρχημένα, έχοντας η ίδια εξασφαλίσει την αυτοάμυνά της απέναντι στους κουκουλοφόρους και κάθε είδους εξτρεμιστές που θα προσπαθούσαν να αλλοιώσουν τον απόλυτα πατριωτικό, δημοκρατικό και υπεύθυνο χαρακτήρα της. [4]

Όταν όμως ο Λαός είδε ότι το κάλεσμα αυτό του Μετώπου ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. ήταν ένα τέχνασμα για να μπουν οι μισοί, δηλαδή εκείνοι του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, ζαλίστηκε, σιχάθηκε, απογοητεύτηκε και ακινητοποιήθηκε. Μήπως όλα αυτά δεν επιβεβαιώνουν την ακτινοβολία των ιδεών μας; Τη σωστή τακτική μας; Τη βαθειά γνώση των κρυφών οραμάτων που κλείνουν στα σπλάχνα τους οι Έλληνες; [4]

Το προοδευτικό μαζικό μας Κίνημα ελέγχεται ιδεολογικά και πολιτικά από τα δύο κόμματα της ιστορικής Αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Που το καθένα για δικούς του λόγους, επειδή έχουν παραιτηθεί από την προοπτική της ριζοσπαστικής - επαναστατικής αλλαγής με στόχο την Παλλαϊκή Εξουσία στα πλαίσια της κατάκτησης της Εθνικής Ανεξαρτησίας, χτυπούν μετωπικά (όπως έγινε με την Σπίθα) κάθε ιδέα-κίνηση-οργάνωση που θα προσπαθήσει με τα συνθήματα αυτά να δημιουργήσει ένα Μέτωπο Παλλαϊκής Εξουσίας συμπαρασύροντας τις απονευρωμένες μάζες τόσο στους χώρους που ελέγχουν όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο που εξ ίσου πλήττονται από τους ίδιους εχθρούς, είναι θύματα της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής και έξω από μερικές διαφορές αποβλέπουν σε κοινές λύσεις τόσο κοινωνικές όσο και εθνικές. [6]

Στο σημείο της πάλης για το Έθνος υπάρχει μια άτυπη σύμπλευση ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο κόμματα με την εκδήλωση ενός καθαρού εθνομηδενισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ και από την υποταγή του εθνικού στο ταξικό, που είναι εξ άλλου το κύριο και μοναδικό ιδεολογικό εύρημα των ηγετών του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια. [6]

Μετά τον τελευταίο αντιστασιακό «σπασμό» του ελληνικού Λαού με την παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων στο Σύνταγμα στις 12 Φεβρουαρίου του 2012, άρχισε να εφαρμόζεται το σχέδιο αποπροσανατολισμού του. Πρώτη κίνηση προς την κατεύθυνση αυτή ήταν η ένταξη στο Σύστημα των αντιμνημονιακών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες, που μαζί με το συνετό ΚΚΕ νομιμοποιούν το κύριο όργανο που χρησιμοποίησε ως τώρα η Τρόικα για να περάσει με αντισυνταγματικές διαδικασίες την οικονομική της πολιτική δηλαδή την Βουλή των Ελλήνων κουρελιάζοντας κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμότητας και σεβασμού της θέλησης της συντριπτικής λαϊκής πλειοψηφίας. [5]

Έτσι μπορεί ο Σόιμπλε να διατείνεται ότι όχι μόνο το Μνημόνιο αλλά και όσα ακολούθησαν ως τώρα (Μνημόνιο, Μέτρα, Φόροι, Απολύσεις κλπ.) είχαν την έγκριση του ανώτατου πολιτειακού οργάνου της χώρας, μέσα στο οποίο η μόνη υπηρεσία που προσφέρει στον Λαό μας η Αντιπολίτευση (αξιωματική και άλλη) είναι ότι με την ψήφο τους νομιμοποιούν τυπικά τις αποφάσεις μιας δήθεν πλειοψηφίας που ουσιαστικά εφαρμόζει πιστά τις εντολές της Τρόικα. [5]

Από την άλλη μεριά, η «επαναστατική γυμναστική», με στόχους-συνθήματα σχεδόν εξωπραγματικά και ανέφικτα, κούρασε το λαό και ιδιαίτερα το χώρο της ευρύτατης Αριστεράς, όπου άρχισαν να παρουσιάζονται φαινόμενα πολιτικού εκφυλισμού. Προσανατόλισε το δυναμικό του μαζικού πολιτικού κινήματος προς την κατεύθυνση μιας αλλαγής καθαρά επαναστατικού χαρακτήρα – ενώ ήξερε ότι δεν υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις – και έτσι άφησε το χώρο ελεύθερο, εκεί που υπήρχαν υπαρκτά, ουσιαστικά εθνικά-λαϊκά προβλήματα που οι λύσεις τους ήταν εφικτές εάν και εφόσον έπεφτε επάνω τους ο όγκος του λαϊκού κινήματος. [1]

Έτσι, ενώ η ελληνική κοινωνία θέλει να τραβήξει μπροστά, το κράτος και η δομή της πολιτικής ζωής την τραβούν πίσω. Δεν την αφήνουν να λάβει επαφή με την υπαρκτή πραγματικότητα. Την μπερδεύουν και τη ζαλίζουν με έναν καθημερινό πολιτικό λόγο που βρίσκεται όλο και πιο πολύ έξω και πέρα απ’ τα καθημερινά, ουσιαστικά και υπαρκτά προβλήματα του λαού μας και της εποχής μας. Και κυρίως το μέγιστο, δηλαδή το πρόβλημα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ανάπτυξης. [1]

Με αποψιλωμένο τον Λαό από τους έως προχτές κομματικούς εκφραστές των αντιμνημονιακών πεποιθήσεων και συναισθημάτων, ανοίγεται ο δρόμος για την μαζική προπαγάνδα εκφοβισμού και αποπροσανατολισμού, ώστε να φτάσει ο Λαός κάποτε στο σημείο να πει: «Αφού δεν υπάρχει άλλη λύση και αφού είναι μοιραίο να ζούμε με την Τρόικα, ας δοκιμάσουμε τη νέα συνταγή ΣΥΡΙΖΑ και Τρόικα. Αφού έτσι κι αλλιώς είναι μοιραίο να πιούμε το καθάρσιο, ας το πιούμε με μια γεύση γλυκύτερη, που τελικά μπορεί και να μας αρέσει… Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε σήμερα.

Στη γεύση… [5]

Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι για όσες δυνάμεις είναι εγκλωβισμένες στο Σύστημα δεν υπάρχει λύση. Γιατί πολλοί μας λένε να γίνουμε κόμμα και να πάρουμε μέρος στις εκλογές. Τι να κάνουμε λοιπόν; Να πάρουμε 15-20%, θα βγάλουμε 10-15 βουλευτές να πάνε στα ορεινά, τα δύο μεγάλα κόμματα θα συνεχίζουν την ίδια πολιτική του ξεπουλήματος της χώρας, θα ανεβαίνουμε στο βήμα όπως κάνει τώρα και η αριστερά. Την ώρα που θα ανεβαίνουνε, θα αδειάζει η αίθουσα και άλλους να βλέπει, άλλους ν' ακούει και έτσι θα λένε αυτοί α κυβερνάμε, ξεπουλάμε αλλά είμαστε δημοκράτες. Έχουμε και αντιπολίτευση. Όχι φίλοι μου, δε θα μπούμε σε αυτή τη λογική. Θα μας βρουν απέναντι. ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ θα κάνουμε, πρέπει να το καταλάβετε. Δεν υπάρχει άλλη λύση Να το καταλάβετε αυτό. [12]

Ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ως άμεσο πολιτικό του στόχο τις Εκλογές. Δεν απαντά όμως στο ερώτημα: Στην περίπτωση που κερδίσει και σχηματίσει Κυβέρνηση, τι θα γίνει με τα Μνημόνια; Θα εξακολουθήσει η συνεργασία με την Τρόικα τηρώντας τις δεσμεύσεις που περιέχουν ή θα τα καταγγείλει; [13]

Με την παρουσία της Τρόικα και του ΔΝΤ, όποια κυβέρνηση είτε μονοκομματική είτε κυβερνητικής συνεργασίας, θα είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Δηλαδή αντιλαϊκά μέτρα που θα χειροτερεύουν συνεχώς και παράλληλα θα οδηγούν στη διαρκή αύξηση της οικονομικής μας εξάρτησης με την εκτίναξη του Χρέους. [12]

Στο μεταξύ όσον καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθεί τη λογική της προσαρμογής και θα πιστεύει ότι η όποια εκλογική δύναμη μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις που θα βοηθούσαν τον ελληνικό λαό να ανακτήσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα, το περισσότερο που θα μπορέσει να κάνει είναι να γίνει ένα κόμμα εξουσίας νέας κοπής στα πρότυπα του ΠΑΣΟΚ της «επαναστατικής» του περιόδου. [13]

Η κοινή γνώμη είναι παγιδευμένη από το πολιτικό θέατρο σκιών, όπου πρωταγωνιστούν καθημερινά οι ίδιες και οι ίδιες φιγούρες: Ο Χατζατζάρης, ο Χατζηαβάτης, ο Βεληγκέκας, ο Μπαρμπα-Γιώργος και, προπαντός, ο Πασάς. Ο Καραγκιόζης και το Κολλητήρι είναι ο ίδιος ο λαός, που αφού χάζεψε επτά ολόκληρα χρόνια αρχίζει να ξυπνά απότομα και διαπιστώνει ότι όπου και να κοιτάξει γύρω του βλέπει ντουβάρια. Τείχη από δω, τείχη από κει. Κλεισμένος πανταχόθεν. Χωρίς διέξοδο. Χωρίς ελπίδα. Χωρίς μέλλον.

Τι του προτείνουν; Μια καραβάνα με την ίδια σούπα. [1]

Υπενθυμίζω ότι μια από τις βασικές μου θέσεις είναι ότι βρισκόμαστε 100% έξω και ενάντια στο Σύστημα Εξουσίας που εκφράζει και υπηρετεί την Εξάρτηση της χώρας από ξένες δυνάμεις. Ειδικά στα δύο τελευταία χρόνια με την παρουσία της Τρόικα η εξάρτηση έγινε φανερά Ξένη Κατοχή. Επομένως εκλογές κάτω από τη βαρειά σκιά των ξένων γκαουλάϊτερ είναι αδιανόητες για κάθε ελεύθερο πολίτη, δεδομένου ότι η όποια Βουλή μέσα στις παρούσες συνθήκες δεν θα είναι παρά ένα άλλοθι για να συνεχίζουν οι ξένοι να διαλύουν τη χώρα μας με δημοκρατικό μανδύα. [14]

Μετά από όλα αυτά, άραγε πιστεύει κανείς ότι ο ρόλος της όποιας Κυβέρνησης μπορεί να είναι άλλος εκτός από το να εφαρμόζει τις αποφάσεις-εντολές των ξένων; Και τότε ποιος είναι ο ρόλος της Βουλής; [7]

Πώς και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γίνονται από λάθος; Από ανικανότητα; Ή το ακριβώς αντίθετο; Ο Γ. Παπανδρέου επιβάλλοντάς μας την Τρόικα δήλωσε ότι «παραδίδει ένα μέρος της εθνικής μας αυτοτέλειας στους ξένους». Δηλαδή μας είπε καθαρά και ηθελημένα ότι θα πρέπει να παραδώσουμε εθελοντικά ένα κομμάτι της εθνικής μας αυτοτέλειας, κυριαρχίας και ανεξαρτησίας στους εκπροσώπους των Τραπεζών. Γιατί αλλοιώς δεν θα πληρωθούν οι υπάλληλοι - και οι Βουλευτές; Ποιος να φανταζόταν, αλήθεια, ότι εμείς, οι απόγονοι των χιλιάδων και χιλιάδων που σκοτώθηκαν για την τιμή και την ακεραιότητα της Ελλάδας, θα την ξεπουλούσαμε όπως συμβαίνει σε κάποιους που ξεπουλούν το κορμί τους «επί χρήμασι»; [7]

Επομένως θα πρέπει να θεωρούμε το σύνολο των παραγόντων που διαχειρίζονται την ουσιαστική εξουσία στη χώρα μας: Οικονομικοί ολιγάρχες, διαμορφωτές της κοινής γνώμης (δημοσιογράφοι, ιδιοκτήτες καναλιών, ραδιοφώνων και εφημερίδων) ισχυροί πολιτικοί παράγοντες, διακεκριμμένα μέλη της υψηλής διανόησης (ειδικά οι εκπαιδευτικοί) με το πλήθος των προσώπων που τους περιστοιχίζουν και αμείβονται πλουσιοπάροχα, για να διοχετεύουν εκλαϊκεύουν και επιβάλουν τις ιδέες και τις αποφάσεις τους, με λίγα λόγια όλος αυτός ο συρφετός, που σαν ένα μαύρο σύννεφο σκεπάζει την χώρα μας και μας κρύβει τον ήλιο για να ζούμε στο σκοτάδι και τελικά μας μεταβάλλει σε μια μάζα αλληλοσυγκρουόμενων κοπαδιών διαφόρων χρωμάτων που ακολουθούν τους διορισμένους από το Σύστημα βοσκούς, αυτό το δηλητηριώδες νέφος δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι πιστοί τοποτηρητές της ξένης εξάρτησης (σήμερα των Αμερικανών), η οποία επιβλέπει, καθοδηγεί και παρεμβαίνει παρακολουθώντας με άγρυπνο μάτι τις κάθε είδους εσωτερικές μας εξελίξεις. Είναι η εξάρτηση! Επομένως θα πρέπει να αποτελεί τον κύριο στόχο της Αντίστασης για την ουσιαστική Απελευθέρωση του λαού και της χώρας. [3]

Θα ρωτήσετε ίσως, τι διαφορετικό θα μπορούσε να κάνει μια Ανεξάρτητη Κυβέρνηση. Είναι φανερό ότι για την αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου μας χρειάζονται κεφάλαια και τεχνογνωσία. Το κριτήριο για τη σχέση μας με τους υποψήφιους συνεργάτες μας είναι με ποιον τρόπο θα διαφυλάξουμε το δικαίωμα ιδιοκτησίας σε κάθε περίπτωση και με ποιους οικονομικούς όρους θα γίνεται η συνεργασία. Το μοντέλο της Κοινοπραξίας για κάθε έργο πιστεύουμε ότι μας εξασφαλίζει και στις δύο περιπτώσεις. Δηλαδή απ’ τη μια μεριά να εξασφαλίσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, ενώ απ’ την άλλη η αμοιβή του συμβαλλόμενου ανταποκρίνεται στις δαπάνες που καταβάλλει. [9]

Επίσης θα πρότεινα να αντικατασταθεί το ρήμα ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ με το ρήμα ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ. Γιατί σύμφωνα με όσα είπα πιο πριν, δεν είναι δυνατόν να απαιτούμε ο,τιδήποτε από κάποιους που θα πρέπει να θεωρούμε και να τους αντιμετωπίζουμε σαν συνειδητά όργανα εξάρτησης από ένα ή και περισσότερα διεθνή κέντρα εξουσίας, γιατί δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί που μας διαφεντεύουν αλλά και ορισμένες χώρες της Ευρώπης. Άλλωστε η σημερινή Τρόικα αποτελεί συνύπαρξη μιας αμερικανικής (ΔΝΤ) και δύο ευρωπαϊκών τραπεζών. [3]

Σήμερα αντιπαλεύουν η ελλαδικότητα με τη βαρβαρότητα. Ίσως για την Ελλάδα και το λαό μας, η πολιτική και η ιδεολογική μάχη που καλείται να δώσει να είναι η πιο αποφασιστική στον τελευταίο μισό αιώνα – από την εποχή της μάχης στην Αλβανία. Γιατί θα καθορίσει το μέλλον της χώρας μας σε στιγμές που η παγκόσμια και ιδιαίτερα η ευρωπαϊκή συγκυρία θέτουν το ερώτημα:

Λαός δημιουργός ή λαός για βοηθητικές υπηρεσίες; [1]

Πιστεύω ακράδαντα ότι όταν αυτός ο λαός πει μέσα του «Μπορώ» και το πιστέψει βαθειά, είναι ικανός να μετακινήσει βουνά. [10]

Ας φανταστούμε μια Ελλάδα Ελεύθερη, Ανεξάρτητη, Ακέραιη, Άφοβη, Αυτοδύναμη. Ας παλέψουμε για ένα Λαό Ελεύθερο, Ανεξάρτητο, Ακέραιο, Άφοβο, Αυτοδύναμο, μέσα σε μια κοινωνία χωρίς ανεργία, αδικία, φτώχεια, αμάθεια με κανόνα τη Δίκαιη Ανισότητα αλλά και την δια νόμου επιβολή της ισότητας ως προς τα δικαιώματα, τις ανάγκες και ένα επίπεδο ζωής και μόρφωσης κάτω από το οποίο θα απαγορεύεται να κατεβαίνει έστω και ένας συμπολίτης μας. Δίκαιη ανισότητα σημαίνει ότι η ικανότητα και η προσπάθεια πρέπει να ανταμείβονται και επομένως να ενισχύονται, γατί έτσι μόνο μια κοινωνία πηγαίνει μπροστά. Η ισοπέδωση αντίθετα είναι άδικη και λειτουργεί ανασταλτικά στην προσπάθεια και στην πρόοδο. [3]

Τελειώνοντας, ξαναγυρίζω στο άγραφο χαρτί, πάνω στο οποίο πρέπει να μπει η λέξη ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Με κάθε τρόπο. Με γράμματα στους τοίχους, στους δρομους «ΕΑ» (Εθνική Ανεξαρτησία), είτε και με 3 Α (Ανεξαρτησία-Ανάπτυξη-Αναγέννηση). Να τα βλέπουν συνεχώς, ώσπου να περάσει στο μυαλό και το αίμα τους! [2]

Στην ιστορία των δημοκρατιών η πολιτική ανυπακοή υπήρξε το μέσο μη βίαιης και διαφανούς αντίστασης του συνειδητού πολίτη απέναντι στις αποφάσεις μιας κυβέρνησης που παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης. Η πολιτική ανυπακοή δεν είναι μια αυθαίρετη έννοια. Είναι μια ολόκληρη θεωρία της πολιτικής επιστήμης και του Συνταγματικού Δικαίου και κεκτημένο του πολιτικού και συνταγματικού μας πολιτισμού. Ας μην ξεχνάμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων». [8]

Ο σπόρος έπεσε κι αν χρειαστεί ακόμα και δέκα και είκοσι χρόνια για να γίνει δέντρο και να καρποφορήσει, γνωρίζω ότι αυτός ο τόπος που έγινε από τις εξαιρέσεις του, θα γεννήσει τους εξαιρετικούς που θα βοηθήσουν την Σπίθα να γίνει Φως. [5]

Εκείνο που θέλω από σας είναι να με ακούσετε προσεχτικά τώρα όσο είναι καιρός, για να μη βρεθείτε στη θέση να ξαναπείτε για πολλοστή φορά «Είχε δίκιο ο Μίκης», όταν θα είναι πια αργά και θα έχει χαθεί κι αυτή η ύστατη για την χώρα ευκαιρία. [9]

Αυτά ήθελα να σας πω. [5]

Μίκης Θεοδωράκης

(με το... μοντάζ των συντελεστών του Θεοδωρακισμού/Theodorakism)

[1] ΕΙΚΟΣΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΣΗΜΕΡΑ (Περιλαμβάνεται στο συγγραφικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη "ΠΟΥ ΠΑΜΕ;" που εκδόθηκε το 1989. Το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε τον Δεκέμβρη του 1987)

[2] Το τελευταίο (ανέκδοτο) κείμενο του Μίκη Θεοδωράκη, ως ηγέτη της ΣΠΙΘΑΣ - 7/9/2013

[3] Μπορούμε! - Ομιλία στο θέατρο Rex - 17/1/2011

[4] Μίκης Θεοδωράκης: Τρία επίκαιρα σχόλια - 13.7.2012

[5] Δυο δρόμοι για το μέλλον της χώρας - Α. Η πρόταση της Κ.Α.Π.- Β. Η λύση της ανακύκλωσης - Γ. Σχόλιο - 23.8.2013

[6] ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ - ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΚΕ - 02.05.2013

[7] ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΑΓΡΑΝΑΠΑΥΣΗ - Ιούλιος 2011

[8] Το όπλο της ανυπακοής - 14.10.2011

[9] Πατριωτικό κίνημα αντίστασης – απαλλαγής – ανεξαρτησίας και ανάπτυξης - 7.11.2012

[10] Ομιλία στην πλατεία Καρατάσου της Νάουσας - 26.11.2011

[11] Ομιλία στην πλατεία Αριστοτέλους Θεσσαλονίκης - 9.6.2011

[12] Ομιλία στα Προπύλαια - 31.5.2011

[13] Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι εκλογές - 2.9.2013

[14] ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ (δ) - 27.3.2012