Μίκης Θεοδωράκης, Ο Ωκεανός... - του Μάρκου Δεληγιάννη

Από την επίσημη ιστοσελίδα του Μίκη Θεοδωράκη 
(ανάρτηση: 22/8/2014)

mikistheodorakis.gr

 Μίκης Θεοδωράκης, Ο Ωκεανός... - του Μάρκου Δεληγιάννη

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" στις 2/8/2014

Καιρός, σύντροφε, τις ψεύτικες ζυγαριές, εκείνες που φέρουν στο κορμί τους της σκοπιμότητας την ανεξίτηλη σφραγίδα, καιρός να τις αποσύρεις και στου κελαριού την αχρηστία να τις καταχωνιάσεις. Έλα, σύντροφε, χωρίς χρονοτριβή και στάσου απέναντι στου Ωκεανού το μεγαλείο. Άφησε τη ματιά σου λεύτερη, όσο μπορείς, τη μεγαλοσύνη του ν’ αγκαλιάσει και σκέψου, πόσο η τύχη σ’ ευνόησε, να ’χεις δίπλα σου, εδώ, κάτω απ’ το παραθύρι σου, το γέρο Ωκεανό, που σήμερα γίνεται 89 χρονών, να κυλάει τις γαλαζωπές ραβδώσεις, την άχαρη ζωή σου να ομορφαίνει.

Αναμέτρησες ποτέ, σύντροφε, πόσες φορές εναπόθεσες στη σίγουρη αγκαλιά του, την ελπίδα σου χαρούμενα να κλυδωνίζεται; Πόσες φορές στ’ ανηφόρι της ζωής δεν τραγούδησες τον ψίθυρο της απαλής του αύρας, ή το μουγκρητό του οργισμένου κύματός του; Αλήθεια, σύντροφε, θυμάσαι πόσες φορές η μανιασμένη ορμή του έκοβε τις άγκυρες που αιχμάλωτο σε κρατούσαν στου λιμανιού τα στάσιμα νερά;

Κι όταν στης νιότης σου το διάβα, αντίκριζες ηλιοκαμένους μηρούς και δυο μαύρες σπίθες πλαισιωμένες από αλμυρά κυματιστά μαλλιά να σε πολιορκούν, ενώ δυο στήθη ατίθασα την καρδιά σου σπαθίζανε, αυτός, ο γέρο Ωκεανός, με τις νότες του, σου απάλυνε του πόνου του ερωτικού το γλυκό μαρτύριο. Κι ύστερα, θυμάσαι σύντροφε, με πόση σοφία αγκάλιαζε και κανάκευε κάθε λογής κολυμβητή ή πλοίο που πάσχιζε την υδάτινη σάρκα σου να οργώσει; Κι, όμως, όλοι αυτοί οι επίδοξοι ναυτίλοι δεν κατάφεραν μεταξύ τους ένα όρκο αδελφοσύνης να ομόσουν. Ο καθένας ρότα διαφορετική χάραζε.

Αναρωτιέμαι, σύντροφε, τι να ’ναι πιο βαθύ, του γέρο Ωκεανού το βάθος ή των συντρόφων η απύθμενη αοριστολογία;

Ο γέρο Ωκεανός, ο Μίκης Θεοδωράκης, της ομορφιάς ο εραστής, της επανά¬στασης ο τραγουδιστής, της ζωής ο ποιητής, πάντα μπροστάρης, πάντα παρών στα προσκλητήρια τα λαϊκά κι ας έχουν άλλη γνώμη των κομματικών γραφείων οι ένοικοι. Στίχοι ατίμητοι, ποιητικοί θησαυροί, πλάγιασαν με τις νότες του και γέννησαν πεντάμορφα παιδιά, αμέτρητα. Δάκρυσαν στο άκουσμά τους της Χιλής και του Μεξικού και της Κούβας και του Περού και της Βραζιλίας και της Αργεντινής των καταφρονεμένων τα ολάνοιχτα μάτια. Και εδώ, γέρο Ωκεανέ, η σημαία ορφανή της Αριστεράς, αναζητάει σημαιοφόρο. Όμως, δεν πειράζει. Εσύ ξέρεις, πόσο πλούσιους τα τραγούδια σου μας έκαναν. Πάντα όρθιος να ’σαι, να δημιουργείς, γέρο-Ωκεανέ, σε χρειάζεται η ζωή...