Αυτή
η συνάντηση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τη μουσική μου μού προσφέρει
μεγάλη χαρά. Το σημερινό ελληνικό κοινό ίσως να μην γνωρίζει ότι
πρωτοσυναντηθήκαμε στα 1974 και συνεργαστήκαμε σε συναυλίες και
ηχογραφήσεις ως τα 1977 με καρπούς κάποια τραγούδια από τον «Προδομένο
Λαό» και τους κύκλους «Της Εξορίας» και «Εχθρός Λαός». Λίγο αργότερα μας
έφερε κοντά η ποίηση του Καρυωτάκη, που μου έδωσε την αφορμή να γράψω
και την πρώτη μου όπερα, τον «Κώστα Καρυωτάκη».
Πιστεύω ότι η περίπτωση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου μέσα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι είναι μοναδική.
Δηλαδή έχει τον αποκλειστικά δικό του τρόπο που τραγουδά, που σκέφτεται
και που αντιμετωπίζει την περιρρέουσα πραγματικότητα. Το γεγονός ότι
επέλεξε τον ήχο και το στυλ ροκ είναι μονάχα ένα από τα χαρακτηριστικά
του.
Το άλλο χαρακτηριστικό του για μένα είναι η
ακτινοβολία του προσωπικού του Ήθους, που κατάφερε να το διαφυλάξει
ακέραιο σε χρόνους πονηρούς, όπως ήταν η δεκαετία του ΄80 ως σήμερα.
Ακόμα θεωρώ ότι η δυναμική στον τρόπο της ερμηνείας του Βασίλη είναι
στο βάθος παράλληλη με τη δική μου, με τη διαφορά ότι όταν εκείνος
αποφάσιζε το μοναχικό του πέταγμα (αμέσως μετά τα τραγούδια «Της
Εξορίας»), είχε τα φτερά του ελεύθερα, ενώ τα δικά μου μοιάζανε με του
αετού του Ριζίτικου τραγουδιού, που παρακαλεί τον ήλιο να ανατείλει για
να λιώσουνε τα χιόνια από τα φτερά του και τα κρούσταλλα από τα ακρόνυχά
του για να μπορέσει να πετάξει.
Βασίλη, θυμήσου τα
κλειστά στάδια της Γερμανίας και κείνον τον ψηλό «ροκά» που τραγουδούσες
κι εσύ μαζί του και το νεανικό ακροατήριο να πηδά και να φωνάζει «κι
άλλο - κι άλλο - κι άλλο» σχεδόν επί μία ώρα μετά το τέλος της
συναυλίας… Με τη διαφορά ότι το «ροκ» το δικό μου γεννήθηκε μέσα από τα
βράχια της Κρήτης μαζί με τον Δία…
Αθήνα, Αύγουστος 2014
Μίκης Θεοδωράκης
H σωστη απαντηση του σε αυτους που κατα καιρους πηραν λαμψη απο το αστρο του και μετα τον ξεχασαν . Μολις πηραν χαμπαρι τι παρηγαγαν ολα αυτα τα χρονια που μεσολαβησαν ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΑΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΡΓΑ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ .ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΤΣΙ .ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ ΤΟΥΣ !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ανόητοι, δεν κατάλαβαν ποτέ ότι εγκαταλείποντας τον Μίκη Θεοδωράκη, στην ουσία εγκατέλειπαν τα θεμέλια του ελληνικού πολιτισμού. Γιατί ο Θεοδωράκης επάνω σ' εκείνα τα θεμέλια οικοδόμησε το έντεχνο λαϊκό τραγούδι, τα λαϊκά ορατόρια, τη μετασυμφωνική μουσική, τη νεοελληνική όπερα. Ο Θεοδωράκης είναι ο πατέρας της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, που στα σπλάχνα της κουβαλάει τρεις χιλιάδες χρόνων μουσική και ποίηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί κατάφεραν τελικά; Να συμβάλλουν στον αφελληνισμό της μουσικής. Να είναι κι εκείνοι μέρος του συστήματος που στόχευσε κάποτε στον αφελληνισμό της ίδιας της ελληνικής νεολαίας και δυστυχώς, σε πολύ μεγάλο βαθμό, το κατόρθωσε.
Τώρα που οι πόρτες των χρηματοδοτήσεων των Δήμων έκλεισαν, λόγω των μνημονίων, θυμήθηκαν την αρετή, την τόλμη και την ελευθερία.
Ο λαός, όμως, όταν θα ξαναγίνει λαός, δηλαδή το πολιτικό υποκείμενο που θα κάνει το επαναστατικό του άλμα, τότε στα τραγούδια του Μίκη και πάλι θα στραφεί. .