ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΔΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Αναδημοσιεύσαμε στο blog μας το άρθρο του κ. Παληοτάκη, μέλος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ) http://theodorakism.blogspot.gr/2013/11/blog-post_7.html#more, για την ημερίδα που είχε διοργανώσει η Εταιρία Μελέτης της Ιστορίας της Αριστερής Νεολαίας (ΕΜΙΑΝ) www.emian.gr με θέμα «Ιστορικές προσεγγίσεις για τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη (ΔΝΛ)». Όπως μας ενημερώνει με το άρθρο του ο κ. Παληοτάκης, στην ημερίδα δεν είχε προσκληθεί ο πρόεδρος της ΔΝΛ Μίκης Θεοδωράκης. Ο Γραμματέας Τάκης Μπενάς, ο νομικός υπεύθυνος της οργάνωσης Χριστόφορος Αργυρόπουλος καθώς επίσης και οι ίδιοι οι Λαμπράκηδες. Η ημερίδα επρόκειτο να γίνει την Πέμπτη 7-11-2013. Αναβλήθηκε λόγω της επέμβασης των ΜΑΤ στην ΕΡΤ.

Μετά την αναδημοσίευση του άρθρου τού κ. Παληοτάκη, δεχθήκαμε δεκάδες μηνύματα και τηλεφωνήματα που καταδίκαζαν την ενέργεια αυτή με μια λέξη: ντροπή! Οι φίλοι του blog μας ζήτησαν να τοποθετηθούμε γι αυτή «την κατάπτυστη πράξη», όπως την χαρακτήρισαν.

Εμείς πιστεύουμε ότι η συγκεκριμένη απόφαση της Διοίκησης της ΕΜΙΑΝ είχε συγκεκριμένο στόχο: Την απόκρυψη από την ελληνική νεολαία της ιστορίας και των επιτευγμάτων της Νεολαίας Λαμπράκη κατά την περίοδο 1963-1967. Για να μην αποτελέσει παράδειγμα και σημείο αναφοράς για τη σημερινή νεολαία.

Μέσα από μια καθαρά συστημική ενέργεια οι συντελεστές της ημερίδας, αποκλείοντας τα στελέχη και τα μέλη των Λαμπράκηδων και κυρίως τον πρόεδρο της οργάνωσης Μίκη Θεοδωράκη, συνειδητά αποφάσισαν να αποκρύψουν από την κοινωνία και κυρίως τη νεολαία ότι ο αγώνας των Λαμπράκηδων ήταν αγώνας πατριωτικός και ταξικός με στόχους: την Εθνική Ανεξαρτησία, τη Λαϊκή Δημοκρατία και την Εθνική Αναγέννηση.

Αποφάσισαν να αποκρύψουν ότι ο Μίκης Θεοδωράκης μαζί με τους Λαμπράκηδες, μέσα σε 45 μήνες κατάφεραν να ιδρύσουν 500 Λέσχες Λαμπράκηδων σε όλη την Ελλάδα και να εγγράψουν 300.000 μέλη. Δημιούργησαν ένα τεράστιο επαναστατικό και πολιτιστικό νεολαιίστικο κίνημα, που μέχρι τότε η Ευρώπη δεν είχε γνωρίσει.

Αποφάσισαν να αποκρύψουν ότι η Νεολαία Λαμπράκη ήταν το πρώτο επαναστατικό κίνημα που έκανε πράξη την πολιτιστική επανάσταση. Αυτό ήταν το επίτευγμα του Μίκη Θεοδωράκη.

Ήταν το πρώτο κίνημα στην Ευρώπη που «έσπασε» τη γραμμική σχέση: παλεύω για την αλλαγή της κοινωνίας διαμέσου της ιδεολογίας και του επαναστατικού αγώνα- κατακτώ την εξουσία-καταργώ την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο- επομένως αυτόματα αλλάζει και ο άνθρωπος. Πρότεινε τη σχέση: παλεύω για την αλλαγή της κοινωνίας (κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο) και παράλληλα αγωνίζομαι για την αλλαγή του ανθρώπου διαμέσου της τέχνης και της πνευματικής δημιουργίας. Ο άνθρωπος διαμορφώνει μια τέτοια συνείδηση, έναν τέτοιο ανυψωμένο ψυχικό και πνευματικό κόσμο που τον καθιστά ελεύθερο και ικανό να ελέγχει και να διαμορφώνει αυτό που έχει κατακτήσει. Ο άνθρωπος παύει να είναι μόνον κοινωνός αποφάσεων. Αποφασίζει ο ίδιος.

Όπως γράφει ο κ. Παληοτάκης, «…όλ’ αυτά μαρτυρούν ότι οι Λαμπράκηδες, με τις λέσχες που είχαν δημιουργήσει σε όλη την Ελλάδα, στόχευαν στην καλλιέργεια του λαού - μέσα από πολιτιστικές εκδηλώσεις, μορφωτικές παρεμβάσεις και εκπαιδευτικές δραστηριότητες, με ευρύτερο περιεχόμενο και στόχο. Σ' αυτές τις δραστηριότητες μελετούσαν και «δίδασκαν» ποίηση […]. Σε εθνικές γιορτές αλλά και σε πολιτικές εκδηλώσεις, σε προσωπικές στιγμές αλλά και σε συλλογικές δράσεις, η ποίηση είχε τη θέση της. Είχαν κατανοήσει ότι πολιτισμός και αλλαγή, εκπαίδευση και επανάσταση δεν μπορούν παρά να βαδίζουν μαζί. Δεν μπορείς να απαιτήσεις από ένα λαό να προχωρήσει σε επαναστατικές αλλαγές και δημιουργικές ρήξεις, αν δεν ενημερωθεί, αν δεν εκπαιδευθεί, αν δεν γνωρίσει το βάθος του πολιτισμού του, της παράδοσής του, των αγώνων του. […] Αυτό είναι που βαθιά είχε καταλάβει το Κίνημα των Λαμπράκηδων και γι' αυτό είχε καταφέρει να συγκεντρώσει και να κερδίσει τέτοιο εύρος από τις λαϊκές μάζες. […]

Πολιτιστική ήταν η παράλληλη επανάσταση που συντελείτο την εποχή εκείνη».

Ο Θεοδωράκης με τα τραγούδια του και με τα υψηλής αισθητικής μουσικά έργα του ανύψωσε το φρόνημα του αγωνιζόμενου λαού. Η ελληνική νεολαία έκανε κτήμα της τη μελοποιημένη ποίηση και υπόθεση του κινήματος της την υπεράσπιση του ελληνικού πολιτισμού. Αντιστάθηκε με επιτυχία στην επέλαση της αμερικάνικης υποκουλτούρας που στήριζε η τότε μοναρχοφασιστική δεξιά. Στο τεράστιο κίνημα της μαχόμενης κουλτούρας που δημιούργησε ο Μίκης προστέθηκαν δημιουργοί και ερμηνευτές και από το συντηρητικό χώρο που ενώθηκαν με το λαό, ενώνοντάς τον ευρύτερα και με ισχυρότερους δεσμούς.

Ο εργάτης στο μεροκάματο, ο αγρότης στο χωράφι, ο λαός στην ταβέρνα τραγουδούσε Ρίτσο, Λειβαδίτη, Ελύτη, Σεφέρη, Βάρναλη…Τραγουδούσε δηλαδή τους στίχους που μέσα τους κυλάει το αίμα της Ελλάδας. Οι αγώνες της, η ιστορία της, η σκληρή καθημερινότητα του εργαζόμενου, η ελληνική γλώσσα, τα μεγάλα οράματα της Ελλάδας, τα πανανθρώπινα οράματα της ειρήνης, της λευτεριάς, της αγάπης, της δικαιοσύνης, της ομορφιάς, του έρωτα, της λευτεριάς. Κι όλ’ αυτά ανάμεσα στα γκλοπς, την ανεργία, το φασίστα που παραμόνευε, τον τραμπούκο που έδερνε και δολοφονούσε. Αλλά εκείνος ο λαός ήταν ακλόνητος. Γίγαντας λαός. Και αυτό πρέπει να ξεχαστεί μια για πάντα.

Αποφάσισαν να αποκρύψουν ότι οι Λαμπράκηδες έκαναν πράξη την ενότητα του λαού. Στους Λαμπράκηδες συμμετείχαν και νεολαίοι από τον κεντρώο χώρο αλλά και (μεμονωμένα) νεολαίοι από δεξιές οικογένειες. Οι κομματικοί μηχανισμοί της εποχής βάλθηκαν να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα με τους Λαμπράκηδες κι ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου επέβαλε το νόμο που απαγόρευε τη συμμετοχή της μαθητιώσας νεολαίας στους Λαμπράκηδες. Δεν τα κατάφεραν. Το έργο τους αποτελείωσε η δικτατορία του 1967.

Υπάρχει όμως και ένας ισχυρότερος πολιτικός λόγος για την απόφαση της διοίκησης της ΕΜΙΑΝ.

Σήμερα η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης όπου η εθνική αντίσταση, κυρίως το ΕΑΜ που γέννησε τους Λαμπράκηδες, έχει ακόμα βαθιές και ισχυρές ρίζες μέσα στο λαό. Αυτές τις ρίζες το σύστημα θέλει να ξεριζώσει για πάντα. Αν όμως αυτό το έκανε εμφανώς η δεξιά ο λαός θα αντιδρούσε έντονα. Γι αυτό το σύστημα ανέθεσε τη βρώμικη δουλειά σε άλλους.

Έτσι μετά τη Ρεπούση και τη Δραγώνα, μετά το ΕΛΙΑΜΕΠ, τους αποδομητές της ιστορίας και τους εθνομηδενιστές, μετά από είκοσι χρόνια ιδεολογικής τρομοκρατίας που ενοχοποίησε την έννοια της πατρίδας και του έθνους, ήλθε να προστεθεί τώρα και η αποδόμηση των Λαμπράκηδων. Κι έφτασαν στο έσχατο σημείο του ευτελισμού τους να αγνοήσουν έναν Μίκη Θεοδωράκη!

Θέτουμε το εξής ερώτημα: Όλο αυτό το τερατώδες εγχείρημα θα έχει τη σφραγίδα της αριστεράς;

Η Αριστερά δεν ανήκει στους κομματικούς μηχανισμούς και στο στενό κύκλο κάποιων στελεχών. Η Αριστερά ανήκει σ’ ολόκληρο τον ελληνικό λαό, ακόμα και σ’ εκείνο το τμήμα του που δεν ανήκει σ’ αυτήν. Γιατί η κάθε κοινωνία γνωρίζει ότι μόνον η Αριστερά μπορεί να την υπερασπιστεί. Αριστερά για τον κάθε άνθρωπο (είτε είναι αριστερός είτε όχι) σημαίνει πρωτίστως ΕΛΠΙΔΑ. Που την σκοτώνουν καθημερινά οι κομματικοί μηχανισμοί, σκοτώνοντας και την ίδια την Αριστερά.

Οι ενέργειες των κομματικών μηχανισμών μας προσβάλλουν ηθικά και πολιτικά και βλάπτουν την Ελλάδα. Τα γνωρίζουμε όλα αυτά, σύντροφοι. Τα συζητάμε στις παρέες. Μένουμε άπραγοι. Στροβιλιζόμαστε μέσα στη δίνη της ιστορίας. Το καινούριο όμως έχει ήδη γεννηθεί. Δεν το βλέπουμε ή κλείνουμε τα μάτια; Η ζωή δεν θα σταματήσει όταν ολοκληρωθεί ο δικός μας βιολογικός κύκλος. Ίσως κάποιοι από εμάς να μην προλάβουμε να ζήσουμε την ενηλικίωση του καινούριου. Καθήκον μας όμως είναι να αποτελέσουμε μέρος του.

Αν δεν κάνουμε ούτε αυτό, τότε ας πάψουμε τουλάχιστον να είμαστε υποκριτές. Ας παραδώσουμε και επισήμως στο σύστημα μαζί με τους εαυτούς μας και ό,τιδήποτε έχει απομείνει όρθιο από την ιστορία, τα τραγούδια και τα λάβαρα. Κι ας πάψουμε επιτέλους να αναμασάμε τα ίδια τσιτάτα για τον καπιταλισμό που είναι «γερασμένος», «παλιός», «ετοιμοθάνατος». Αφού σ’ αυτόν τον απάνθρωπο, αδηφάγο γέρο θα έχουμε στο τέλος παραδοθεί, αφήνοντας παρακαταθήκη στα παιδιά τα σύνδρομα και τους φόβους μας. Αλλά τις λέξεις- έννοιες «αριστερά», «ΕΑΜ», «Λαμπράκηδες» «ελευθερία», «σοσιαλισμό», «ανεξαρτησία» ας μην τις ξαναβάλουμε στο στόμα μας. Γιατί όσο δεν τις τιμάμε δεν ανήκουν σ’ εμάς. Ανήκουν μονάχα στους νεκρούς. Και βεβαίως στους αγέννητους.

Οι Συντελεστές του Θεοδωρακισμού.