Σκέψεις προς τους νέους για το σήμερα και το αύριο της Ελλάδας

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ 85 ΧΡΟΝΙΑ

ΆΞΙΟΣ ΕΣΤΙ - Απ' τον Μεσοπόλεμο στη Χρεοκοπία, σελ 875 έως 898

Η πικρή προφητική διαπίστωση στο τέλος του προηγουμένου κεφαλαίου ήταν και το τέλος της πρώτης έκδοσης του Άξιος εστί. Τώρα όμως, το 2010, περίπου πέντε χρόνια μετά από εκείνη την έκδοση και οκτώ χρόνια μετά από την ηχογράφηση των συζητήσεων μας, συναντιόμαστε φέτος ξανά, στην επέτειο των 85 σας χρόνων. Και, η στιγμή που συναντιόμαστε, δεν είναι η καλύτερη δυνατή για την Ελλάδα. Η χώρα διέρχεται μία πολλαπλή και βαθιά κρίση, που όμοιά της δεν έχουν ξαναζήσει οι γενιές μετά τη Μεταπολίτευση.  Όχι μόνον οι έφηβοι, οι νέοι εργαζόμενοι ή οι φοιτητές, τα παιδιά που ξεκινούν τώρα τη ζωή τους, αλλά και η γενιά «αιχμής», αυτή των ανθρώπων στα πιο παραγωγικά τους χρόνια, την τέταρτη δεκαετία τους, δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ανησυχία έχει απλωθεί παντού, φόβος και ανασφάλεια για όλα. Για την αντιμετώπιση των αναγκών της καθημερινής ζωής, για την ανεργία που καλπάζει, για το κοινωνικό κράτος, για την πολιτική σταθερότητα, για τη διατήρηση της κυριαρχίας της χώρας, για όλα... 

Από την άλλη πλευρά, εσείς, στα 85 χρόνια σας, έχετε ζήσει κατοχές, πολέμους, εμφύλιους, δικτατορίες, καταρρεύσεις κάθε μορφής κι ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Θέλω λοιπόν αυτό το βιβλίο να γίνει τώρα η οδός μέσα από την οποία θα μιλήσετε σε αυτούς τους νέους της σημερινής Ελλάδας, που τα έχουνε κυριολεκτικά χαμένα. Να τους πείτε όσα σας λέει εσάς η εμπειρία ζωής σας για το που βρισκόμαστε, το που πάμε, το που θέλουμε να πάμε, το πώς θα φτάσουμε ως εκεί. Να τους δώσετε έναν «οπλισμό» για να μην τους γονατίσει αυτή η κρίση, μια κατεύθυνση ελπίδας. Αν υπάρχει. Κι αυτό είναι τελικά το ερώτημα: Υπάρχει; Κι αν ναι, πού βρίσκεται; Σπεύδω εδώ να πω ότι αυτή μου η ερώτηση, δεν έχει το χαρακτήρα όλων όσων έχουν προηγηθεί. Διαφέρει κατά τούτο: Δεν έχει σκοπό να οδηγήσει σε μία συζήτηση.  Έχει σκοπό να οδηγήσει στο ξετύλιγμα της σκέψης σας χωρίς να παρεμβληθούν σ’ αυτή οι δικές μου σκέψεις και οι ασφαλώς όχι λίγες διαφωνίες, που γνωρίζετε ότι έχω με την ανάλυσή σας, ιδίως σχετικά με το ρόλο του διεθνούς παράγοντα, αλλά και στο βάρος των ευθυνών που φέρει ο ίδιος ο ελληνικός λαός για όλα αυτά..  Όμως, εδώ τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά και εκείνο που θεωρώ χρέος αυτού του βιβλίου σε αυτή τη στιγμή επί αυτού του συγκεκριμένου θέματος είναι η καταγραφή της θέσης σας. Τόσο για τους σημερινούς Έλληνες, όσο και γι’ αυτούς που θα ακολουθήσουν στις γενιές που έρχονται. Θέλω αυτή η θέση σας, σε αυτή τη στιγμή να μείνει «παγωμένη» στο χρόνο όπως ακριβώς διατυπώνεται. 

Απευθυνόμενος λοιπόν και σε εσάς αλλά και στους αναγνώστες αυτού του βιβλίου, θέλω να σας πω ότι, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, οι όποιες – δεδομένες άλλωστε - διαφωνίες και οι αντιρρήσεις μου, δε θα γίνουν ερωτήσεις. Λοιπόν, ξεκινάμε;



Αγαπητέ μου Γιώργο, το ερώτημα είναι πολύπλοκο και η απάντησή του δύσκολη. Και ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της τρέχουσας επιφάνειας, αυτού του φαίνεται. Όλον αυτό τον καιρό, πολλοί, όπως κι εσύ, με ρωτούν: «Πώς και γιατί  φτάσαμε στη σημερινή κρίση; Ποιος φταίει; Τι πρέπει να γίνει για να βγούμε από το τούνελ;». Η πρώτη απάντηση  που μου έρχεται στα χείλη και που απευθύνεται σε όλο το λαό μας, είναι «Καλά να πάθεις, γιατί “όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς…”».
Στις 17 Φεβρουαρίου είχα κάνει μία δήλωση με τίτλο «Είναι ντροπή». Έλεγα τότε: «Διαβάζω στον Τύπο ότι σε λίγο θα εγκατασταθεί ένα «Διευθυντήριο» στη χώρα μας, που ουσιαστικά θα μας κυβερνά με δικτατορικό τρόπο. Τα μέλη του θα παίρνουν μόνα τους όλες τις καίριες αποφάσεις, οι οποίες θα έχουν το χαρακτήρα τελεσιγράφων, που θα πρέπει η χώρα μας να εφαρμόζει χωρίς δικαίωμα γνώμης.
Τα σκληρά οικονομικά μέτρα που πρόκειται να λάβουν, θα βυθίσουν τις κοινωνικές τάξεις -τη μια μετά την άλλη- σε απόγνωση, που τελικά θα γενικευθεί και θα μας οδηγήσει σε δραματικές κοινωνικές συνθήκες και καταστάσεις.
Το χειρότερο δε είναι ότι δεν πρόκειται τίποτα να διορθωθεί. Γιατί οι αιτίες του Κακού δε βρίσκονται στους αριθμούς αλλά στους ανθρώπους. Που οι πάντες εν γνώσει τους οδήγησαν τη χώρα εκεί που την οδήγησαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους και όλοι μαζί εμείς που τους ψηφίζουμε, παρακολουθούμε την κατάσταση πληγωμένοι γιατί μας ξεγέλασαν ΟΛΟΙ ΟΛΟΥΣ, καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη ΟΛΟΙ ΟΛΩΝ και χάσαμε τον εαυτό μας και την πατρίδα μας.
Δεν αγαπάμε τους εαυτούς μας, δεν αγαπάμε την χώρα μας και γι’ αυτό τίποτα δε μας σώζει.
Έτσι εκεί που φτάσαμε, τουλάχιστον ας μην ξεφτιλιζόμαστε μπροστά στους ξένους, γιατί είναι ντροπή ένας λαός με πληθυσμό 10 εκατομμυρίων να μην έχει 10 ανθρώπους ικανούς και να χρειάζεται τη βοήθεια των ξένων. Είναι ντροπή!».
Δύο μήνες αργότερα, στις 24 Απριλίου, όταν η κατάσταση προχωρούσε ακόμα περισσότερο, θέλησα και πάλι να εκφράσω την πολύ μεγάλη μου ανησυχία για τις πολλαπλές επιπτώσεις όλης αυτής της υπόθεσης. Είπα τότε: «Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.
Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της τη διεθνή ταπείνωση.
Ακούω για το χρέος των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο τη χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;
Παρότι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εντούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν στο γεωγραφικό μας χώρο, στην ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, στο καθεστώς της Κύπρου, στο Αιγαίο, στους βόρειους γείτονές μας και στην αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.
Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.
Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δε διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ’ρθουν.
Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δε θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν. Μακάρι να έχω άδικο».
Αυτά λοιπόν έλεγα το Φεβρουάριο και τον Απρίλιο του 2010. Και τώρα η ανησυχία μου ακόμα μεγαλώνει. Αν είναι 100, 50, 10 ή ένας Έλληνας που παρ’ όλα τα ψυχικά τραύματα που δέχθηκα, σαν ένα «ευχαριστώ» για τη στάση μου στη Δικτατορία που μας οδήγησε εμένα και την οικογένειά μου σε μια ανείπωτη τραγωδία, θέλω να ξέρει ο λαός μας ότι έκανα τα πάντα με την πολιτική μου δράση, ό,τι μπορούσα να κάνω από τη σκοπιά μου, για να μη φτάσουμε στη σημερινή κατάντια. Όλα αυτά, και πολύ περισσότερα από αυτά, νομίζω ότι ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου τα είδε ήδη στις σελίδες του. Πιστεύω ότι σπάνια κάποιος να μίλησε τόσο πυκνά, καθαρά, αναλυτικά, κατανοητά κάθε φορά που έβλεπε το λαό να οδηγείται ομαδικά προς την α΄ ή τη β΄ κατεύθυνση, η οποία θα κατέληγε με μαθηματική ακρίβεια κάποτε στο σημερινό σημείο. Αυτό που ο Χρόνης Μίσσιος το αποκάλεσε Νέα Κατοχή. Που η διαφορά της από τη Γερμανική-Ναζιστική είναι ότι τώρα πια ο ίδιος ο λαός έβαλε τη θηλιά της κρεμάλας στο λαιμό του.
Όμως γιατί τάχα να έχω καταλάβει από πολύ νωρίς -και ίσως και μια χούφτα άλλοι- ότι με τις πολιτικές των κομμάτων από το 1974 έως σήμερα οδηγούμαστε σταθερά προς το βάραθρο; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Γιατί ήθελα, ήξερα και τολμούσα από την εφηβεία μου να θέτω πάντοτε την Πατρίδα μου και τον Ελληνικό Λαό πάνω από πρόσωπα, κόμματα, ιδεολογίες και φανατισμούς. Πίστευα στο Ελληνικό Έθνος. Ήμουν τόσο περήφανος και πλήρης από την ψυχική και πνευματική ταύτισή μου με την έννοια «Ελλάδα», έτσι που θεωρούσα οτιδήποτε άλλο ως ανάξιο να συγκριθεί μαζί της. Εξάλλου αυτή μου η ταύτιση υπήρξε η ρίζα από την οποία ξεκίνησε και στη συνέχεια στηρίχθηκε το πνευματικό μου έργο, η μουσική μου, τα ποιήματά που έγραψα, όλη μου η δράση. Και παράλληλα εμπεδώθηκε η στάση ζωής, η ηθική μου, η ιδεολογία μου, τα πιστεύω μου, οι επιλογές μου και η αγωνία μου. Αν θεωρήσουμε αυτήν την έννοια «Ελλάδα» ως Αρμονία, όλα τα αντίθετα έπαιρναν και παίρνουν για μένα τη μορφή και το περιεχόμενο του Χάους. Και νομίζω ότι η μεγάλη πείρα που απέκτησα από έφηβος καθώς φρόντιζα να βρίσκομαι παντού και πάντοτε στο μάτι του κυκλώνα, με εφοδίασε με την ικανότητα να ξεχωρίζω την Αρμονία από το Χάος, όποια μορφή και αν έπαιρναν.
Άλλοτε υπήρξα άνθρωπος της δράσης, προσπαθώντας τις ιδέες μου να τις κάνω πράξεις. Σήμερα, στην ηλικία που βρίσκομαι, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, γι’αυτό περιορίζομαι να αναπτύσσω σκέψεις και αρχές που από τη μία μεριά επιχειρούν να φτάσουν στις αρχέγονες ρίζες του φαινομένου της ζωής, ενώ από την άλλη προσπαθούν να αναλύσουν τα σύγχρονα φαινόμενα που σχετίζονται με τη μοίρα του ανθρώπου και να ανακαλύψουν τα βασικά αίτια της γενικευμένης κακοδαιμονίας σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων του σύγχρονου ανθρώπου και να προτείνω θεωρητικές λύσεις, που όμως χρήζουν περαιτέρω επεξεργασίας, ώστε να γίνουν εφαρμόσιμες, πράγμα που δυστυχώς ξεπερνά τις δυνάμεις μου. Ίσως κάποτε κάποιοι να προσπαθήσουν και να συνεχίσουν από το σημείο στο οποίο σταματούν οι δικές μου δυνατότητες.
Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε ξεχάσει και ορισμένα πολύ βασικά, θεμελιώδη για όλα αυτά που συμβαίνουν, τα οποία όμως εγώ τα θυμάμαι διαρκώς. Αναφέρομαι ενδεικτικά στο «Νόμο της Συμπαντικής Αρμονίας» και στο «Αντιμανιφέστο», καθώς και σε πιο πρόσφατες αναλύσεις μου για την επίδραση των πολεμικών βιομηχανιών μέσα στις κοινωνίες των κυρίαρχων κρατών του καπιταλιστικού κόσμου, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία, που καθιστά εξ αντικειμένου συνενόχους όχι μόνο τις πολιτικο-στρατιωτικο-οικονομικές δυνάμεις εξουσίας αλλά λαούς ολόκληρους. Δηλαδή όλους αυτούς που άμεσα είτε έμμεσα συμμετέχουν στην παραγωγή του «μαύρου θανάτου» (ακόμα και μιας μόνο σφαίρας) δηλαδή ζουν από αυτόν (και είναι δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι) είτε επωφελούνται έμμεσα λόγω των κερδών που αποφέρει στο κράτος και στη συνέχεια διαμοιράζονται σε δημόσια έργα, νοσοκομεία, εκπαίδευση, έρευνα, πολιτισμό κλπ. Η διαφορά από το «λευκό θάνατο», την κοκαΐνη είναι ότι θεωρείται παράνομη, ενώ η εμπορία του «μαύρου θανάτου» είναι όχι μόνο νόμιμη αλλά αποτελεί επίσημη κυβερνητική πολιτική επικυρωμένη απολύτως από το σύνολο του λαού υπεράνω ταξικών αντιθέσεων και πολιτικών πεποιθήσεων. Όλοι και όλες δηλαδή γνωρίζουν ότι «αυτή η σφαίρα» προορίζεται για κάποιο αθώο πλάσμα κατεξοχήν του τρίτου κόσμου.
Με άλλα λόγια μια πολύ αρνητική εξέλιξη για το μέλλον της παγκόσμιας Ειρήνης, μιας και συνδέει την ανάγκη των πολεμικών συρράξεων με την οικονομική ανάπτυξη των συγκεκριμένων εθνών, γεγονός που αλλοιώνει ριζικά το χαρακτήρα των κοινωνιών και μάλιστα εκείνων που παίζουν κυρίαρχο ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις. Κατά συνέπεια οι δυνάμεις του Χάους που κυριολεκτικά τρέφονται από τις εξαγωγές που Μαύρου Θανάτου (που είναι ουσιαστικά η εμπορία των όπλων μαζικής καταστροφής) βρήκαν έναν ανεκτίμητο σύμμαχο στη σημερινή συγκυρία, όπου το οικονομικό κέρδος έχει αναδειχθεί στην υπέρτατη αξία μέσα στο διεθνές σύστημα που αυτή τη στιγμή αλωνίζει ανεξέλεγκτα πάνω από έθνη, λαούς και κοινωνίες με στόχο την υποταγή τους στους στόχους και τα σχέδια που εκείνο έχει χαράξει.
Η συνειδητοποίηση αυτής της νέας πραγματικότητας υπήρξε για μένα η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ήδη από τον πατέρα μου κληρονόμησα την αμφιβολία για την ποιότητα του ανθρώπου. Εκείνος ήταν φανατικός οπαδός των απόψεων του Μάρκου Αυρηλίου αλλά και του Εκκλησιαστή, σε σημείο που να μας προτρέπει, εμένα και τον αδελφό μου, να μην κάνουμε παιδιά, ώστε να πάψει να διαιωνίζεται το ανθρώπινο είδος, που το μόνο που ξέρει είναι να σπέρνει συμφορές. Η αποστασιοποίησή μου κατά το ήμισυ από τις πεποιθήσεις του πατέρα μου οφείλεται στη σχέση μου με τη Μουσική, που με οδήγησε στην άποψη ότι ο άνθρωπος είναι διχασμένος, δηλαδή κατά το ήμισυ δαίμονας και κτήνος και κατά το άλλο άγγελος και καλός. Η διαλεκτική σχέση Θέση-Αντίθεση = Σύνθεση με οδήγησε ακόμα πιο μακριά. Δηλαδή στο να πιστέψω στην αναγκαιότητα αυτής της Αντίθεσης, που φυσικά αποτελεί τη γενεσιουργό δύναμη-ενέργεια από την οποία προκύπτει η Ζωή, όλος ο υπαρκτός κόσμος, το Σύμπαν και ο Πλανήτης Γη, καθώς και οτιδήποτε έμψυχο είτε άψυχο υπάρχει πάνω σ’ αυτόν. Από όλες τις αντιθέσεις ξεχώρισα αυτήν την μεταξύ Αρμονίας και Χάους, που νομίζω ότι εξηγεί καλλίτερα από κάθε τι άλλο την ανθρώπινη Μοίρα και τα ιστορικά - κοινωνικά φαινόμενα.

Είναι τρομακτικό όπως το περιγράφετε. Είναι μια σχιζοφρένεια που δε θα λυθεί ποτέ…

Είναι. Και επιβεβαιωτικά της άποψής μου αυτής για τη σχιζοφρένεια των ανθρώπων και των ανθρώπινων κοινωνιών, είναι τα δύο ακραία παραδείγματα που αναφέρω στην ομιλία μου στους Δελφούς, που αφορούν στην ταυτόχρονη συνύπαρξη των Αγγέλων και των Δαιμόνων μέσα σε δυο κοινωνίες, της Αρχαίας Αθήνας και της ναζιστικής Γερμανίας
Το γεγονός αυτό οδήγησε τη σκέψη μου, όπως θα δεις, πιο μακριά. Όταν με την ευκαιρία της ομιλίας μου, την 1η Ιουλίου 2006 στους Δελφούς ξεστόμισα τη βαρύτατη φράση - κατηγορία, ότι «η αγριότητα αυξάνει όσο ο άνθρωπος γίνεται περισσότερο “πολιτισμένος”». Σήμερα εκ των υστέρων βλέπω ότι ο όρος δεν είναι δόκιμος. Ας την εκλάβουμε λοιπόν και εμείς συμβατικά, μιας και είναι δύσκολο να καθορίσει κανείς το τι είναι ο κάτοικος μιας χώρας με υψηλό επίπεδο ζωής, μόρφωσης και πνευματικής καλλιέργειας.
Έχουμε να μιλήσουμε πολύ καιρό. Πέρασαν, όπως ανέφερες, πάνω από πέντε χρόνια μετά από την πρώτη έκδοση του Άξιος εστί. Σ’ αυτό το διάστημα, νιώθοντας, βλέποντας, αναλύοντας, ήταν στα μάτια μου ξεκάθαρο ότι βαδίζουμε προς μια έκρηξη κρίσης. Όλος αυτός ο δρόμος δεν πήγαινε άλλο. Προβληματίστηκα πολύ έντονα συνεχώς. Και είχα τις ευκαιρίες – όχι πολλές και σίγουρα όχι με την υποστήριξη των μέσων ενημέρωσης που χωρίς εκείνα ότι κι αν πεις δε φτάνει πια στον κόσμο, να πάρω θέση σε όλα αυτά. Θέλω λοιπόν να παραπέμψω τον αναγνώστη αυτού του βιβλίου, του τόσο σημαντικού για μένα, σε σκέψεις που έχω αναπτύξει ήδη πολύ πριν από το ξέσπασμα της κρίσης. Όχι για να πω το ανούσιο και πικρό «σας τα ’λεγα». Καθόλου. Αλλά για ένα και μόνο λόγο: γιατί έχει σημασία να καταλάβει όποιος διαβάσει αυτές τις σελίδες, ότι όλα όσα συμβαίνουν σήμερα – κι όσα χειρότερα είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσουν – έχουν πολύ βαθιές ρίζες. Και ότι όποιος ήθελε να έχει τα μάτια του ανοιχτά τα έβλεπε να έρχονται. Θέλω λοιπόν να παραπέμψω σε σκέψεις που όλο αυτό το διάστημα από την πρώτη έκδοση του Άξιος εστί ανέπτυξα κάτω από αυτή τη μεγάλη αγωνία για το κοινό μας μέλλον. Σκέψεις που, δυστυχώς, μέχρι σήμερα, δεν έφτασαν ποτέ στο ευρύτερο κοινό αλλά που συμπυκνώνουν όλα όσα είχα κι έχω να πω αυτή την ώρα στα 85 μου χρόνια και στην τόσο κρίσιμη καμπή για την Ελλάδα. .

Θέλω να επανέλθουμε λίγο στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που μπήκε με τόση ορμή στη ζωή μας. Πείτε μου λίγα πράγματα ακόμα για το πώς νιώθετε γι’ αυτή την εξέλιξη; Πώς τη «διαβάζετε», ιδίως στη μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη σημασία της. Τι σημαίνει για σας;

Όπως γνωρίζεις πολύ καλά μετά την πρότασή μου για τη «Λύση Καραμανλή» (Ιανουάριος 1973), συναντήθηκα μαζί του και έκτοτε και έως την πτώση της Χούντας τον έβλεπα τακτικά στο σπίτι του στο Παρίσι, όπου το θέμα των συζητήσεών μας ήταν η Ελλάδα και το μέλλον της μέσα στο σύγχρονο κόσμο. Η θέση μου ως Προέδρου του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου ήταν φυσικό να με οδηγήσει να βλέπω τα πράγματα από ένα άλλο πρίσμα λόγω της ευθύνης αλλά και της συναναστροφής μου με διεθνείς προσωπικότητες μεγάλου κύρους, που με βοήθησαν να εμπεδώσω μέσα στη σκέψη μου την πραγματική εικόνα του σύγχρονου κόσμου με ρεαλισμό και χωρίς αυταπάτες.
Το πρώτο που διαπίστωσα τότε είναι ότι όλες ανεξαιρέτως οι ηγεσίες των ελληνικών κομμάτων και οργανώσεων πετούσαν στα σύννεφα είτε από έλλειψη ικανοτήτων είτε λόγω των δογμάτων και των φανατισμών είτε … εκ του πονηρού. Το γεγονός αυτό της πλήρους απογειώσεως από την πραγματικότητα επηρέασε όπως ήταν φυσικό το σύνολο του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας, έτσι ώστε αμέσως μετά την πτώση της Χούντας, όταν γύρισα στην πατρίδα μου, να είμαι όπως η μύγα στο γάλα… Γεγονός που με ακολούθησε έως τώρα! Κι αυτό γιατί μέσα σ’ ένα λαό που τον έμαθαν να χαίρεται με τις «ψεύτικες αλήθειες» και να ζει στη θαλπωρή της αυταπάτης, η φωνή της Λογικής, του ρεαλισμού και της σύνεσης και σε τελευταία ανάλυση της υπευθυνότητας, αποτελούσε και αποτελεί αυτό που λέμε στη μουσική «φάλτσο», κακοφωνία, που πολιτικά μεταφράζεται σε «λάθος», «αφέλεια», «έλλειψη πολιτικής σκέψης», «κομματικό αριβισμό» και συχνά «έλλειψη δημόσιου ήθους». Μην εκπλήσσεστε λοιπόν που 36 χρόνια πριν, τότε που με χρέωσαν με το περίφημο «Καραμανλής ή τανκς» γνώριζα επακριβώς αν όχι τη σημερινή εικόνα της κρίσης με την Τρόικα και το ΔΝΤ, πάντως κάποια μορφή «εθνικής καταστροφής». Και αυτό το γεγονός αυτής της γνώσης και πεποίθησης υπήρξε η ουσία της δραματικής διαδρομής μου με τις συνεχείς συγκρούσεις, όπως λέτε, με όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς και άλλους παράγοντες, της ασφυκτικής μοναξιάς μου και για να το πω με το όνομά του: το Γολγοθά μου. Με τη διαφορά ότι ενώ ο Ιησούς σταυρώθηκε μια φορά, εγώ ξέχασα να μετρώ τις φορές των δικών μου σταυρώσεων, που όπως βλέπω θα συνεχίζονται έως την ημέρα του θανάτου μου.
Για να επιβεβαιώσω τα λεγόμενά μου θα έπρεπε να προσφύγω στα αρχεία μου, ώστε να αποδείξω με ντοκουμέντα το αληθές των σκέψεών και των ενεργειών μου. Αυτό φυσικά είναι αδύνατον, γιατί θα χρειαζόμασταν άλλους δύο τόμους για να ολοκληρωθεί η πραγματική εικόνα της ζωής μου. Και επειδή κάτι τέτοιο αποτελεί συνάμα και μια πράξη δικαίωσης, ευελπιστώ ότι κάποτε κάποιος θα το επιχειρήσει, δεδομένου ότι στο προσωπικό μου αρχείο που βρίσκεται στο Μέγαρο Μουσικής, τον περιμένουν δεκάδες χιλιάδες χειρόγραφα και δημοσιεύματα, που φυλάσσονται και υπάρχουν γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο!
Εδώ θα περιοριστώ σε δύο μόνο βασικές επισημάνσεις, που αποτέλεσαν κατά κάποιο τρόπο τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής ανάλυσης που οδήγησε έως σήμερα τα βήματά μου πάνω στον ανώμαλο και κακοτράχαλο δρόμο των εσωτερικών μας εξελίξεων.
Πρώτον, η στάση των ΗΠΑ απέναντί μας που ξεκινά ουσιαστικά από τον Εμφύλιο Πόλεμο, τότε που ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος προσφωνώντας τον Βαν Φλιτ του είπε «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας», εννοώντας φυσικά τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις – αν και αυτή η δήλωση δεν είναι ιστορικά βέβαιο ότι έγινε έτσι. Μ’ αυτόν τον τρόπο η τότε εθνικόφρων παράταξη (η Δεξιά και το Κέντρο) και φυσικά ο ελληνικός θρόνος νίκησαν κατά κράτος το Δημοκρατικό Στρατό και εξουδετέρωσαν το πανίσχυρο Εαμικό Κίνημα (70% του ελληνικού λαού) δηλαδή με τη γενναιόδωρη βοήθεια των Αμερικανών, που σαν καλοί έμποροι που είναι θεώρησαν ότι μ’ αυτές τις αστρονομικές οικονομικές επενδύσεις αγόρασαν ένα καίριο στρατηγικό χώρο, που ονομάζεται Ελλάδα και φυσικά αγόρασαν μαζί του το ελληνικό κράτος και τον ελληνικό λαό.
Έτσι ήρθαν για να μείνουν! Και έμειναν με την α΄ ή την β΄ μορφή έως σήμερα. Οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί με τη στρατηγική και τακτική των ΗΠΑ στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν μόνιμα προγεφυρώματα σε όλο τον κόσμο με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία, γνωρίζει την εμμονή και επιμονή των μεθόδων τους, που μπορούν να χαρακτηριστούν με μία λέξη: αδίστακτες, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο βασικός στρατηγικός τους στόχος, η εμπέδωση και επέκταση του ελέγχου ειδικά σε χώρες όπως η δική μας, για τις οποίες έχουν δαπανήσει πάρα πολλά και οι οποίες βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά σε ευαίσθητους τομείς όπως τα Βαλκάνια και η Μέση Ανατολή.
Συμπέρασμα: Εάν αυτή είναι πραγματικά η σχέση των ΗΠΑ με τη χώρα μας, τότε ποια θα έπρεπε να είναι η ορθή εθνική μας πολιτική; Δεδομένου μάλιστα ότι στα 1974 βγαίναμε από μια επτάχρονη δικτατορία, που φυσικά είχε την ολόπλευρη υποστήριξη των Αμερικανών και με την οποία μας έδιναν ένα σαφές μήνυμα «καθίστε ήσυχοι, γιατί όπως μας ήταν πανεύκολο να σας δέσουμε χειροπόδαρα κάτω από τις μπότες … τριών συνταγματαρχών, αυτό το ίδιο και χειρότερο μπορούμε να το επαναλάβουμε ανά πάσαν στιγμήν». Τότε εκείνο που πραγματικά με έβγαζε από τα ρούχα μου είναι η συμπεριφορά των ηγετών του λεγόμενου προοδευτικού χώρου, που από τη μια μέρα στην άλλη μεταμορφώθηκαν και από λαγοί έγιναν βρυχώμενοι λέοντες. Οπότε σε περίπτωση εκλογικής επικράτησης, όπως έγινε στα 1981, δύο πράγματα θα μπορούσαν να συμβούν: Είτε νέα επέμβαση των ΗΠΑ στην περίπτωση που θα έπαιρναν στα σοβαρά τις απειλές εναντίον της παρουσίας τους με τις βάσεις και τη συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ και επιπρόσθετα την έξοδό μας από την ΕΟΚ που σήμαινε μια πιθανή προσέγγιση με το αντίπαλο στρατόπεδο του Συμφώνου της Βαρσοβίας δηλαδή μέγιστο κίνδυνο για τα στρατηγικά τους συμφέροντα είτε θα είχαν σαφείς διαβεβαιώσεις από τη νέα ηγεσία ότι τα συνθήματα τα οποία γαλβάνισαν τις στρατιές των ψηφοφόρων και τις μάζες της συμμαχικής Αριστεράς ήταν σκέτες λέξεις και δεν αποτελούσαν σε καμία περίπτωση δέσμευση για την πραγματοποίηση μιας πολιτικής πλήρους αποδέσμευσης από την επικυριαρχία των ΗΠΑ στη χώρα μας.
Η δική μου η πρόταση εκείνη την εποχή για τη δημιουργία Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, που είχε βρει απολύτως σύμφωνο τον τότε Πρωθυπουργό Κων/νο Καραμανλή, απέκλειε τους φραστικούς λεονταρισμούς του άκρατου αντιαμερικανισμού, όχι φυσικά γιατί είχα φοβηθεί και συμβιβαστεί με την παρουσία των Αμερικανών. Άλλωστε νομίζω ότι δικαιούμαι να πω ότι κατά την περίοδο της χουντικής τρομοκρατίας μέσα στην οποία ξεχώρισαν οι λαγοί από τους αγωνιστές, ήμουν ανάμεσα στους ελάχιστους εκείνους που πολέμησαν με μεγάλους κινδύνους και θυσίες όχι μόνο τη Χούντα αλλά και την εγκληματική στάση των ΗΠΑ απέναντι στο λαό μας.
Πώς έπρεπε να νοιώθω λοιπόν εγώ, που χτύπησα μετωπικά τις ΗΠΑ τότε που όφειλαν όλοι να τις χτυπήσουν, όχι εκ τους ασφαλούς αλλά εδώ, στο στόμα του λύκου και βρέθηκα να είμαι ο συνετός που αναγνωρίζει ότι θα πρέπει ουσιαστικά να συμβιβαστούμε μαζί τους, ενώ από την αντίπερα όχθη να με λοιδορούν οι απόντες κατά την εποχή της Δοκιμασίας, που έχοντας μεταλλαχθεί σε βρυχώμενους λέοντες με κατηγορούσαν αρνούμενοι και ματαιώνοντας τη μοναδική κατά τη γνώμη μου εθνική πολιτική της εθνικής ενότητας. Και ορισμένοι εξ αυτών, όπως είδαμε, όχι μόνο συμβιβάστηκαν αλλά παρέδωσαν τη χώρα στον απόλυτο στρατηγικό έλεγχο των Αμερικανών.
Με την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας τι θα πετυχαίναμε; Ενώνοντας όλοι μαζί πίσω από ένα κοινό πρόγραμμα τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας θα κατορθώναμε να μεταβάλουμε το συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στη χώρα μας και τις ΗΠΑ, ούτως ώστε να μην υπάρξει μια άνευ όρων παράδοση όπως έγινε αλλά μια συνεργασία μέσα από την οποία θα είχαμε ασφαλώς περισσότερα οφέλη και κυρίως μεγαλύτερα περιθώρια εθνικής Ανεξαρτησίας.
Η ιστορία δείχνει ότι ο εξτρεμισμός οδηγεί πάντα προς την αντίθετη κατεύθυνση από κείνη που επιδιώκει. Το να καλούμε δηλαδή το λαό μας σε μετωπική σύγκρουση με τις ΗΠΑ (τη στιγμή μάλιστα που όπως είπα κατά την εποχή της αμερικανικής πρόκλησης με τη Χούντα μεταμορφωθήκαμε σε λαγούς) χωρίς να διαθέτουμε τις αναγκαίες δυνάμεις που απαιτούνται για την προοπτική μιας ενδεχόμενης επικράτησής μας, είναι φανερό ότι είτε καλούμε το λαό να «πάει ξυπόλυτος στ’ αγκάθια» και να συντριβεί είτε του λέμε ψέματα φροντίζοντας να τα εκλάβουν και οι ΗΠΑ ως ψέματα, για να μας επιτρέψουν να έχουμε τη δυνατότητα για τον έλεγχο μιας ανάπηρης εξουσίας κάτω από τη διακριτική εποπτεία των Αμερικανών.
Κατά την άποψή μου όλη αυτή η ανωμαλία ήταν μοιραίο να αποδιοργανώσει το λαό μας, να τον διαιρέσει, να τον αποπροσανατολίσει και τελικά  να τον αποδυναμώσει σε σημείο που από λαός ενεργητικός να μεταβληθεί σε λαό παρατηρητή, λαό παθητικό και ανήμπορο. Από κει και πέρα αρχίζει το άγνωστο, το σκοτεινό, το χάος. Όπως και έγινε.
Δεύτερον, η ικανότητα των Εξουσιαστών να αναλύουν, να μετρούν και να γνωρίζουν επακριβώς τα αντικείμενα των κατακτήσεών τους, ώστε να είναι σε θέση να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους, είναι ευρύτατα γνωστή. Είναι μεγάλη και εξαιρετικά ορθή. Από την άποψη αυτή η ενδελεχής ανάλυση και γνωριμία του ελληνικού λαού, του χαρακτήρα, της συμπεριφοράς και των ιδεολογικών και πολιτικών ικανοτήτων και προτιμήσεών του, όχι αυτών που εκφράζονται στην επιφάνεια αλλά όσων κρύβονται στα απόκρυφα βάθη της ελληνικής κοινωνίας, αποτελεί γι’ αυτούς πρόβλημα ζωής ή θανάτου για την ασφαλή συνέχιση της παρουσίας τους σε μια συγκεκριμένη χώρα.
Ποια λοιπόν είναι η πραγματική εικόνα που ανακαλύπτει ένας τρίτος αντικειμενικός παρατηρητής; Δεν είμαστε μήπως ένας λαός ριζικά ανεξάρτητος, ελεύθερος, ατίθασος, δημοκράτης και όταν χρειαστεί πολυμήχανος, παμπόνηρος, υποκριτικός που όπως συχνά λέω «καλλίτερος με τους καλούς και χειρότερους με τους κακούς»; Κατά τη διάρκεια της εαμικής αριστεράς το γεγονός ότι οι κομουνιστές έπαιξαν τον πρώτο ρόλο, νομίζω ότι μας αποκρύπτει την αληθινή φύση της μεγάλης πλειοψηφίας του εαμικού κόσμου. Δηλαδή ποιο υπήρξε το βασικό στοιχείο που οδήγησε το 70% περίπου του λαού μας στις γραμμές του ΕΑΜ; Κατά τη γνώμη μου αυτό ήταν ένα μίγμα πατριωτισμού και των χαρακτηριστικών της ελληνικότητας που είναι όσα θετικά είπα πιο πριν, με τα ιδανικά της κοινωνικής  δικαιοσύνης, που συνενωμένα συνέθεταν το όραμα μιας ανεξάρτητης και ελεύθερης χώρας με Παλλαϊκή Δημοκρατία και το λαό ουσιαστικά κυρίαρχο, μοναδικό αφέντη της μοίρας του. Και μόνο αν υπολογίσουμε σωστά τη ζωηφόρο δύναμη αυτών των ιδεών και οραμάτων, μόνο τότε μπορούμε να κατανοήσουμε το μέγεθος των θυσιών που ήταν πρωτόγνωρες μέσα στη σύγχρονη ιστορία μας. Αυτοί οι ποταμοί δακρύων και αιμάτων, που πότισαν την ελληνική γη, ρίζωσαν για πάντα τις ιδέες αυτές εξακολουθώντας να επηρεάζουν έως σήμερα συνειδητά είτε ασυνείδητα τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Ιδέες που μάταια έως τώρα και μετά τον Εμφύλιο προσπαθούν να μονοπωλήσει το α΄ το β΄ ή το γ΄ κόμμα στο λεγόμενο αριστερό-προοδευτικό χώρο.
Ποιο είναι το στοιχείο που αναγκάζει το λαό μας να δείχνει το αληθινό του πρόσωπο μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν κάποιο ξεχωριστό γεγονός του «πατά τον κάλο», ενώ συνήθως πάει από δω και από κει –κατά μάζες και κατά περιπτώσεις- και αποκλειστικά προς την κατεύθυνση των λεγομένων κομμάτων Εξουσίας, ΕΡΕ, ΕΚ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Όταν λέμε όμως «κόμματα Εξουσίας», τάχα τι εννοούμε στο βάθος; Μήπως δεν εννοούμε αυτά που είναι αποδεκτά από το πλέγμα της πραγματικής Εξουσίας στη χώρα μας (βασικά της οικονομικής) πίσω από την οποία δεν κρύβεται κανένας άλλος παρά ο Μεγάλος της Προστάτης και Επιτηρητής δηλ. η εξουσία των ΗΠΑ;
Όμως αυτή η ουσιαστική Εξουσία ανησυχεί. Χίλια δυο σημάδια δείχνουν κάθε τόσο ότι πίσω από τις ταμπέλες των κομμάτων Εξουσίας κρύβονται λαϊκές δυνάμεις που είναι αναγκασμένες να υποκρίνονται, γιατί ο λαός μας γνωρίζει καλλίτερα από κάθε άλλον ποιος είναι το πραγματικό μας Αφεντικό. Άλλωστε είναι αυτός που ένοιωσε πάνω στη σάρκα του την εποχή της Δικτατορίας τα νύχια της τίγρης! Διαπιστώνοντας παράλληλα ότι όλοι αυτοί που τους ψηφίζει είναι «μονάχα λόγια». Ανήμποροι να τον υπερασπιστούν και να τον προστατεύσουν από τα δόντια και τα νύχια της υπερδύναμης, που κάθε στιγμή αισθάνεται την ανάσα της επάνω στο δέρμα του.
Οπότε ας έρθουμε στη θέση του Εξουσιαστή. Τι θα έπρεπε να κάνουν, ώστε να κοιμούνται ήσυχοι; Το γεγονός ότι την Άνοιξη του 1974 αναγκάστηκαν να καλέσουν στην Ουάσιγκτον έναν εκπρόσωπο της Αριστεράς όπως εγώ, προκειμένου να τους βοηθήσει στην προσπάθειά τους να απαλλαγούν από το βάρος της Δικτατορίας επιδιώκοντας ένα συμβιβασμό με την εφαρμογή της λύσης Καραμανλή, δείχνει αφενός ότι αναγνωρίζουν τη δύναμη της Αριστεράς, ενώ αφετέρου τους προειδοποιεί για τον κίνδυνο μιας πιθανής της επικράτησης την οποία όφειλαν να σταματήσουν με κάθε δυνατό μέσον.
Όμως πίσω από τη δύναμη της Αριστεράς γνώριζαν ότι υπάρχει το μεγάλο αναγεννησιακό κίνημα από την εποχή του ΕΑΜ, που με τις ιδέες του και τις κατακτήσεις του ιδιαίτερα στον τομέα του Πολιτισμού, ενέπνεε μεγάλες και ζωντανές δυνάμεις του ελληνικού λαού με στόχο την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Με άλλα λόγια την αποδέσμευση της χώρας από την εποπτεία των ΗΠΑ. Άλλωστε στη σύσκεψη στην Ουάσιγκτον ένας εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με ερώτησε ευθέως «Γιατί αφού γνωρίζετε ότι η λύση αυτή είναι προς όφελός μας δέχεστε να βοηθήσετε για την πραγματοποίησή της, εσείς ένας κομουνιστής;». Κι εγώ του απάντησα:
«Πρώτον, τη λύση Καραμανλή εγώ πρώτος την πρότεινα πριν ενάμιση χρόνο και όταν εσείς εξακολουθούσατε να στηρίζετε τη Χούντα. Και δεύτερον, το γεγονός ότι συμπλέουμε σήμερα, εγώ το θεωρώ ένα θετικό συμβιβασμό για μας, δεδομένου ότι ενώ τώρα κατέχετε το 100% της εξουσίας στη χώρα μας, με τη λύση Καραμανλή κερδίζουμε το 50%, που προς το παρόν μας συμφέρει».
Βλέπεις λοιπόν ποιος υπήρξε ο πραγματικός συσχετισμός δυνάμεων την εποχή της πτώσης της Δικτατορίας, τον οποίο εγώ ήμουν σε θέση να γνωρίζω καλλίτερα από κάθε άλλον, δεδομένου του ρόλου που έπαιξα για την επιστροφή της Δημοκρατίας με βασικό συντελεστή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Εξ ου και οι φόβοι μου, μιας και θεωρούσα εξαιρετικά εύθραυστη την ισορροπία που επετεύχθη με το συμβιβασμό αυτόν και που κάθε στιγμή μπορούσε να ανατραπεί επ’ ωφελεία των ΗΠΑ που καραδοκούσαν για μια λανθασμένη κίνηση για να την εκμεταλλευτούν.
Όμως παράλληλα καταστρώσανε μια νέα πολιτική, που αυτή τη φορά θα είχε σαν στόχο να χτυπηθεί στη ρίζα του ο μεγάλος κίνδυνος που αποτελούσε για τους Αμερικανούς το αναγεννητικό κίνημα τόσο ιδεολογικό-πολιτικό όσο και το εθνικό-ιστορικό-πολιτισμικό του ελληνικού λαού. Το σύνθημα για την εκκίνηση αυτής της εκστρατείας το έδωσε ο ίδιος ο Κίσινγκερ στα 1974 λίγο πριν από την πτώση της Χούντας με την προτροπή «Πρέπει να χτυπήσουμε αυτόν τον ανυπάκουο λαό στο πιο ευαίσθητο σημείο του, στον Πολιτισμό του».
Και δεν έχουμε παρά να δούμε τι υπάρχει σήμερα στο προσκήνιο της δημόσιας ζωής μας από τα παντός είδους πνευματικά-καλλιτεχνικά-πολιτιστικά επιτεύγματα των τελευταίων 50 ετών με τις τόσες και τόσες κορυφαίες κατακτήσεις με τις οποίες ζυμωνόταν ο λαός μας, γεγονός πρωτοφανές σε διεθνές επίπεδο, αποκτώντας ζωντάνια, κύρος και δύναμη δηλαδή τα βασικά στοιχεία για να αισθάνεται και να είναι ένας λαός περήφανος, δυνατός και ανεξάρτητος. Με μια μονοκονδυλιά και με όπλο την εξαγορά μέσων και ανθρώπων ο στόχος αυτός έγινε τελικά ζοφερή πραγματικότητα. Πάει ο νεοελληνικός πολιτισμός. Δεν υπάρχει πια στο προσκήνιο της τρέχουσας εθνικής πραγματικότητας. Εάν βεβαίως έχει διασωθεί στα έγκατα του λαού μας, αυτό είναι ένα άλλο θέμα που μέλλει να δούμε κατά πόσον αυτή η πολύτιμη κληρονομιά παραμένει ζωντανή και με ποιους τρόπους θα μπορέσει κάποτε να επανακτήσει τη θέση που της ανήκει.

Έχετε μιλήσει για «εξαγορά μέσων και ανθρώπων». Μπορείτε μήπως να γίνετε περισσότερο συγκεκριμένος; Και με την ευκαιρία αυτή, θέλω να σας ρωτήσω μήπως υπερβάλλετε για το ρόλο των Αμερικανών στη χώρα μας;

Αρχίζω από την κορυφή! Είναι ή δεν είναι γεγονός ότι και οι δύο κυβερνήσεις της ΝΔ κατέρρευσαν γιατί μπήκαν στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον; Είναι πραγματικά εθνικό κατάντημα το γεγονός ότι ένα τόσο ζωτικό και σημαντικό γεγονός όπως είναι η ενεργητική παρουσία των Αμερικανών στο δημόσιο βίο μας να αποκρύπτεται τόσο επιμελώς από το λαό μας, που μόνο ενστικτωδώς την υποψιάζεται και γι’ αυτό εξακολουθεί να φοβάται ψηφίζοντας αποκλειστικά τα κόμματα που πιστεύει ότι έχουν την έγκριση των ΗΠΑ κρατώντας παράλληλα σταθερά στο περιθώριο την Αριστερά.
Ποιος δε θυμάται τη διεθνή σύσκεψη στα 1993 (νομίζω στη Βουλιαγμένη) τότε που ο Αμερικανός υπουργός των εξωτερικών μίλησε για επικείμενες εκλογές (που πράγματι ανέκυψαν ως αίτημα αμέσως μετά…) δίχως εντούτοις να υποπτεύεται κανείς έως τότε αυτό το μείζον γεγονός. Ούτε η Κυβέρνηση ούτε η Αντιπολίτευση ούτε ο ελληνικός τύπος. Ο μόνος που το γνώριζε ήταν ένας ξένος αξιωματούχος, ο οποίος προφανώς αποκάλυψε από λάθος κάποια απόφαση που ήταν σε γνώση αποκλειστικά του Στέιτ Ντιπάρτμεντ! Γιατί ο Μητσοτάκης; Γιατί πήρε μόνος του την πρωτοβουλία να συμφιλιώσει τον Μιλόσεβιτς με τους αντιπάλους του Βόσνιους Μουσουλμάνους και Κροάτες αγνοώντας ότι η διαίρεση στην Γιουγκοσλαβία αποτελούσε στρατηγικό στόχο των ΗΠΑ, ώστε να οδηγηθεί η χώρα σε εμφύλια διαμάχη και να διαλυθεί. Πήγε μάλιστα ο ίδιος με κίνδυνο της ζωής του και μίλησε στο Κοινοβούλιο, νομίζω της Βοσνίας. Μ’ αυτές τις «αλόγιστες» ενέργειές του ο Μητσοτάκης υπέγραψε το τέλος του ως πρωθυπουργού, τέλος που μαγειρεύτηκε στην Ουάσιγκτον, εξ ου και η γκάφα του υπουργού των ΗΠΑ.
Όσο για τον Καραμανλή, υποθέτω ότι η ληξιαρχική πράξη του τέλους υπογράφηκε από τον ίδιο τον Μπους κατά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, όταν για πρώτη φορά υποθέτω, κάποιος τόλμησε να του εκστομίσει καταπρόσωπο ένα ηχηρό ΟΧΙ για την είσοδο των Σκοπίων σ’ αυτή τη φιλεύσπλαχνη οργάνωση. Είχαν φυσικά προηγηθεί και άλλες αταξίες του Έλληνα πρωθυπουργού με τα επικίνδυνα (και ρητώς απαγορευμένα) φλερτ με τους κακούς Κινέζους και προπαντός με τους Ρώσους. Αυτοί οι συνεχείς εναγκαλισμοί του με τον Πούτιν δημιουργούσαν κύματα ανατριχίλας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Και οι κατηγορίες του ΠΑΣΟΚ για τον Καραμανλή ότι είναι ο κύριος αν όχι ο μοναδικός υπαίτιος για τη σημερινή οικονομική κρίση; Αλλά ανεξάρτητα απ’ ότι λέει το ΠΑΣΟΚ, τόσα χρόνια πρωθυπουργός, δεν έχει καμία ευθύνη;

Ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία να αναφερθώ πιο αναλυτικά στη σημερινή κρίση και στα πραγματικά αίτια που την προκάλεσαν. Ξεκινώ από το γεγονός ότι η εικόνα της οικονομίας μας στα 2008-2009 ήταν περίπου η ίδια, όπως διαμορφώθηκε από το 1990 και μετά δηλαδή την εποχή που το δημόσιο χρέος είχε υπερτριπλασιαστεί (από 32% του ΑΕΠ έφτασε το 110%) κατά τη δεκαετία (1981-90) και οι τόκοι άρχισαν να μας γονατίζουν. Τότε είναι που η Ελλάδα μπήκε οριστικά στο μαγγανοπήγαδο δάνεια-τόκοι που αυξάνονταν χρόνο με χρόνο.
Παράλληλα είχε εγκαθιδρυθεί μέσα στο λαό η νοοτροπία της ελάσσονος προσπάθειας, μιας και η εύκολη λύση που είχαν επιλέξει όλες οι κυβερνήσεις με το δανεισμό πέρασε και στα νοικοκυριά, των οποίων τα δάνεια από τις τράπεζες έφτασαν σε δυσθεώρητα ύψη. Έτσι καταντήσαμε ένας λαός και ένα κράτος παρασιτικό, που αντί να στραφεί όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι λαοί στην προσπάθεια παραγωγής πλούτου, με σκοπό να ισορροπήσουμε τις ανάγκες μας με τους καρπούς της δικής μας εργασίας, ζούσαμε με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε πιο έξυπνοι και πιο επιτήδειοι απ’ τους άλλους, των οποίων τα επίπεδα ζωής που είχαν επιτύχει, υπήρξαν κατακτήσεις μιας συντονισμένης παραγωγικής προσπάθειας που στηριζόταν στην εκμετάλλευση του εθνικού τους πλούτου στην οποία συμμετείχε η συντριπτική πλειοψηφία των μελών τους.
Ο παρασιτισμός έφερε τη διαφθορά. Η διαφθορά οδήγησε στην παρακμή. Και η παρακμή στην κορύφωση και γενίκευση της εθνικής κρίσης. Δηλαδή μιας κρίσης σε όλους τους κλάδους και επίπεδα της δημόσιας ζωής. Ποιος όμως φταίει; Η άποψή μου είναι ότι αυτή η νέα για τη χώρα και το λαό μας νοοτροπία του ΠΑΣΟΚ (και βασικά του Ανδρέα Παπανδρέου) που από το 12% του 1974 το βοήθησε να εκτιναχθεί στο 47% μέσα σε εφτά χρόνια (1981), οπότε ο ίλιγγος απ’ αυτήν την απρόσμενη παντοδυναμία τους οδηγεί στο δόγμα «η Εξουσία για την Εξουσία» με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον. Γιατί είναι αθέμιτο να κερδίζεις τις εκλογές με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο» και «Έξω οι βάσεις του θανάτου» και αμέσως μετά να τα ξεχνάς όλα αυτά χωρίς καμία δικαιολογία ή εξήγηση. Όταν λοιπόν παίρνεις με μια απάτη την εξουσία και το κυριότερο όταν αυτή η απάτη γίνεται όχι μόνο αποδεκτή από το 47% των Ελλήνων ψηφοφόρων αλλά οδηγός προσωπικής επιτυχίας, τότε είναι σαν να αναποδογυρίζεις τις κατεστημένες ηθικές αξίες ενός λαού, αφού η απάτη έγινε επιτυχία, το ψέμα αλήθεια και η διαφθορά αρετή.
Έπρεπε όμως τα πλήθη αυτά των ψηφοφόρων να ανταμειφθούν για την πίστη τους στη νέα Εξουσία και γι’ αυτό το λόγο βρέθηκε η εύκολη λύση με τον υπερτριπλασιασμό όπως είπα του Δημοσίου Χρέους μέσα σε μια δεκαετία και τη μετάλλαξη του ενεργού πληθυσμού σε επιλεγμένες ομάδες προνομιούχων, οι οποίοι με ήσσονα προσπάθεια είχαν μεγαλύτερες απολαβές. Μ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή με τον συνδυασμό όλο και μεγαλύτερων δανείων και όλο λιγότερου κόπου, οι Έλληνες συνολικά άρχισαν να κατεβαίνουν τα σκαλιά μιας γενικευμένης ύφεσης στην οικονομία, παραγωγή, παιδεία, πολιτισμό, πατριωτισμό, ηθικές αξίες, για να φτάσουμε σήμερα στο σημείο Μηδέν.
Στα 2007-2008 ξεσπά η παγκόσμια οικονομική κρίση, που φυσικά επηρεάζει και τη χώρα μας. Και αυτό είναι το «επί πλέον» που φορτώθηκε η κυβέρνηση Καραμανλή. Κατά τα άλλα και ο Καραμανλής ακολουθούσε την πεπατημένη συνταγή των Δανείων-Τόκων, που φυσικά μεγάλωνε όλο και περισσότερο το Δημόσιο Χρέος. Και αυτό θα συνέχιζε να κάνει εάν έμενε στην εξουσία. Δηλαδή η δεινή οικονομική κατάσταση θα αντιμετωπιζόταν με το δανεισμό από τις ξένες Τράπεζες, με τα συνήθη επιτόκια, όπως ακριβώς κάνουν σήμερα η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και άλλες χώρες. Όμως σε μας συνέβη μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 2009 να εκτιναχθούν με περίεργο τρόπο όπως είδαμε τα επιτόκια, γεγονός που καθιστούσε αδύνατο το δανεισμό μας όπως πριν και έτσι οδηγηθήκαμε στο ΔΝΤ. Νομίζω ότι είπα γι’ αυτό τι πιστεύω πως έγινε και γιατί έγινε.
Για τις δομικές αλλαγές που είχε ανάγκη η χώρα μας να γίνουν και που τώρα τις επιβάλλει η Τρόικα με το Μνημόνιο και που πίσω απ’ αυτές κρύβεται η Κυβέρνηση για να μας λέει ότι τολμά να κάνει ό,τι δεν έκαναν τόσα χρόνια οι άλλοι. Αλλά πότε και πώς θα έπρεπε και θα μπορούσαν να γίνουν; Γιατί φυσικά έπρεπε από καιρό να γίνουν.
Δεν μπορούσαν να γίνουν από τις Κυβερνήσεις της Δεξιάς, γιατί δε θα το επέτρεπε ο συσχετισμός δυνάμεων. Δεδομένου ότι κάθε αλλαγή πονά τον α΄ ή το β΄ κλάδο που θα αντιδράσει με όλες του τις δυνάμεις. Οπότε στην περίπτωση της ΝΔ θα είχε απέναντί της συνενωμένες εξαιρετικά υπέρτερες δυνάμεις, όπως το ΠΑΣΟΚ, την Αριστερά, τα Συνδικάτα, τις ΔΕΚΟ, τον Τύπο και τις τηλεοράσεις που είχαν τη δύναμη να σταματήσουν τη ζωή. Φανταστείτε μόνο αν αυτά που κάνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ τα έκανε η ΝΔ. Οι διαδηλώσεις θα νέκρωναν καθημερινά την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Η ΔΕΗ θα κατέβαζε τους διακόπτες. Οι υπάλληλοι θα παρέλυαν τις ΔΕΚΟ και το Κράτος. Οι αγρότες θα έκλειναν τους δρόμους κλπ. κλπ. Τα ζήσαμε άλλωστε αυτά σε μικρογραφία κατά την εποχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Αυτές οι απαραίτητες βαθιές αλλαγές-τομές, ώστε να εκσυγχρονιστεί η χώρα μας, μπορούσαν και όφειλαν να γίνουν μόνο στα 1981, την εποχή της νίκης του ΠΑΣΟΚ, που εκτός των άλλων σαν σοσιαλιστικό κόμμα που ήθελε να δείχνει και να είναι, είχε ιστορικό χρέος να ξεριζώσει όλα τα καρκινώματα μιας αντιδραστικής εξουσίας, που ουσιαστικά ξεκινούν από τον Μεταξά και συνεχίζουν να υπάρχουν έως σήμερα! Γιατί τότε υπήρξε ο ευνοϊκότερος συσχετισμός δυνάμεων από ποτέ άλλοτε, με ένα παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ, με μια φιλική Αριστερά και με ελεγχόμενα όλα τα υπόλοιπα φρούρια της Εξουσίας: Συνδικάτα, Ενώσεις, Κράτος, ΔΕΚΟ, Τύπος κλπ. και έχοντας απέναντί του μια ηττημένη, μουδιασμένη και ανήμπορη ΝΔ.
Επομένως εάν θα πρέπει να κατηγορεί η σημερινή κυβέρνηση κάποιον γιατί δεν τόλμησε να κάνει αυτές τις δομικές αλλαγές, τον ίδιο τον εαυτό της θα πρέπει να κατηγορεί και κανέναν άλλο.
Εξάλλου η στιγμή που γίνονται και ο τρόπος που γίνονται είναι απολύτως λάθος από πολλές απόψεις, έτσι που να μοιάζουν με εγχείρηση χωρίς αναισθητικό….
Και γι’ αυτό άλλωστε, γιατί ουσιαστικά δε γινόταν με το λαό αλλά εναντίον του λαού, τα πρώτα αποτελέσματα ύστερα από ενός χρόνου σχεδόν πειραμάτων είναι απολύτως αρνητικά και απορώ από πού ο κ. Παπανδρέου αντλεί την αισιοδοξία του, όταν οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι δείχνοντας ότι η χώρα βυθίζεται κάθε μέρα και περισσότερο μέσα στην οικονομική και τη γενικευμένη κρίση.
Όσο για την κατηγορία ότι ο Καραμανλής μας φόρτωσε με έναν υπέρογκο δανεισμό, με αποτέλεσμα να προκληθεί η σημερινή κρίση, αποτελεί κι αυτό ένα από τα συνήθη προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα με τα οποία κατόρθωσε το ΠΑΣΟΚ να αντιστρέψει την αλήθεια προς όφελός του κερδίζοντας ψήφους. Μετά τα «Έξω από το ΝΑΤΟ» κλπ. του Ανδρέα Παπανδρέου, μήπως δεν είχαμε το «Υπάρχουν χρήματα» του Γιώργου Παπανδρέου; Και στις δύο περιπτώσεις το κέρδος ήταν η κυβερνητική εξουσία. Από την αντίθετη πλευρά, την αρνητική προπαγάνδα, είχαμε το Βατοπέδι, που υπήρξε το Βατερλό για τη ΝΔ και τον Κ. Καραμανλή και που τελικά αποδείχθηκε μία ακόμα απάτη, μιας και όπως αποδεικνύεται με αδιάσειστα στοιχεία, δεν προέκυψε οικονομική ζημία για την ελληνική πολιτεία. Σε βαθμό που κάποιοι χαρακτηρίζουν την υπόθεση αυτή, τη μεγαλύτερη απάτη στη νεότερη ιστορία μας. Όσο για τον πακτωλό των δανείων με τα οποία ο Καραμανλής «μας οδήγησε -αποκλειστικά αυτός- στη σημερινή κατάσταση», η αλήθεια είναι η εξής: Το ύψος του δανείου ήταν 80 δισ. Ευρώ.Και από αυτά: Τα 50 πήγαν στην αποπληρωμή των τόκων, τα 10 στις στρατιωτικές δαπάνες που είχε ήδη ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ, άλλα 10 σε προηγούμενες δεσμεύσεις των προηγουμένων Κυβερνήσεων και μόνο 10 στις τρέχουσες υποχρεώσεις.
Τολμώ ακόμα να ισχυριστώ εδώ, ότι η παρατεινόμενη σιωπή ενός πολιτικού όπως ο Καραμανλής, που αν μη τι άλλο είναι γνωστός για το θάρρος και την τόλμη του, οφείλεται στο αίσθημα ευθύνης που πρέπει να χαρακτηρίζει τον κάθε πολίτη και που τον εμποδίζει να αναφερθεί σε λεπτομέρειες που ενδεχομένως μπορεί να μας βλάψουν ως έθνος και ως λαό. Φυσικά εγώ προσωπικά δε συμμερίζομαι αυτή την άποψη που αφορά κατά τη γνώμη μου στην αποκάλυψη της αλήθειας ως προς τα πραγματικά αίτια της πτώσης του. Όμως εγώ είμαι ένας αριστερός που πάντα πολέμησα και εξακολουθώ να πολεμώ το ρόλο των ΗΠΑ στη χώρα μας αλλά και διεθνώς, ενώ ο Καραμανλής είναι γέννημα-θρέμμα της εθνικοφροσύνης, που οφείλει την ύπαρξή της στη βοήθεια των Αμερικανών…
Όμως πέρα απ’ αυτές τις δύο κορυφαίες επεμβάσεις των ΗΠΑ με την αποπομπή των δύο κυβερνήσεων (και μάλιστα της Δεξιάς!) η παρουσία τους στη χώρα μας εξασφαλίζεται με την ενεργό δράση διαφόρων επιτροπών, οι οποίες χρηματοδοτούνται είτε απευθείας από την αμερικανική κυβέρνηση είτε από οργανώσεις όπως λ.χ. το Ίδρυμα Φορντ, δεκάδες διεθνείς τράπεζες (ακόμα και από την Ιαπωνία!) και το περίφημο ίδρυμα Σόρος που είναι ο προπομπός μεγάλων ανακατατάξεων που πραγματοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ όπως η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η δημιουργία του Κοσσόβου, η ενίσχυση της Μεγάλης Αλβανίας και της Μεγάλης Μακεδονίας (Σκόπια), ο πόλεμος στη Γεωργία και η προσπάθεια ένταξης στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας με την οργάνωση των γνωστών εμφυλίων σκληρών αντιπαραθέσεων που παρέλυσαν τη μεγάλη και πλούσια αυτή χώρα. Σκεφτείτε μόνο ότι επί Γέλτσιν το Ίδρυμα Σόρος ανέλαβε να τυπώσει όλα τα βιβλία της δημόσιας Εκπαίδευσης στη Ρωσία!
Και μιας και μιλάμε για Παιδεία, ας περάσουμε σε όσα συμβαίνουν στον εκπαιδευτικό χώρο της χώρας μας που από καιρό έχει καταστεί (σύμφωνα με την οδηγία Κίσινγκερ) προνομιούχος στόχος των ποικίλων αμερικανοκίνητων Επιτροπών. Που είναι, ποιος; Ο αμέσως επόμενος μετά το χτύπημα του νεότερου πολιτισμού μας, δηλαδή η διάβρωση του ευαίσθητου κλάδου της νεότητάς μας με την αλλοίωση της εθνικής-ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Με άλλα λόγια της ίδιας της εθνικής μας συνείδησης!
Ο έλεγχος ενός άλλου, εξίσου ευαίσθητου εθνικού τομέα, της εθνικής μας οικονομίας από το ΔΝΤ, υπήρξε το κερασάκι στην κορυφή της πικρής και μαύρης τούρτας με την οποία επιχειρείται η αποδιοργάνωση των Ελλήνων μέχρι της τελικής τους πτώσεως.
Και στο σημείο αυτό δεν έχουμε παρά να θαυμάσουμε την ικανότητα της σημερινής κυβέρνησης που κατάφερε να κολλήσει στον τοίχο το Λαό μας με το δίλημμα: ΔΝΤ ή πτώχευση! Ποιος όμως ανέβασε τα spread στις 900 μονάδες, ώστε να οδηγηθούμε στο δίλημμα «Τρόικα ή θάνατος»; Να τι έγραφα σχετικά τον περασμένο Ιούλιο:
«Το ΔΝΤ είναι η Φάκα που μας περίμενε υπομονετικά μερικές δεκαετίες, από τότε που άρχισε να μας αλέθει το Μίξερ για να γίνουμε τελικά πολτός, ώστε ήσυχα και φρόνιμα να χυθούμε ως ανεξάρτητος και υπερήφανος λαός στο μεγάλο χωνί που είχε στηθεί για να μας οδηγήσει «ανεπαισθήτως» στη Φάκα! Τώρα είμαστε ένας μεγαλοπρεπής πολτός με δέκα εκατομμύρια ζευγάρια μάτια, μέσα στα οποία αρχίζει να διαφαίνεται κάποια υποψία ανησυχίας, καθώς γίνεται κάθε μέρα και περισσότερο εύληπτος ο ψίθυρος ότι δεν μπορεί να υπάρχει Φάκα χωρίς Γάτα!
Η εκπόρθηση και αχρήστευση του ελληνικού λαού (από το πλέγμα των ντόπιων και ξένων «προστατών» του) ως κύριου παράγοντα για τη διαμόρφωση των αποφάσεων εκείνων που καθορίζουν τη ζωή του, αφού απέτυχαν οι εκ των έξω απόπειρες (βλ. Εμφύλιος Πόλεμος, θρόνος, αστυνομικό καθεστώς, αποστασία, Χούντα και γενικά διώξεις), αποφασίστηκε η «άλωση» του λαού εκ των έσω με το μίξερ και το χωνί και δια της μεθόδου της ψυχικής, συναισθηματικής, ιδεολογικής, πολιτικής και ηθικής πολτοποιήσεως .
Ως φαίνεται αυτή η διαδικασία οδηγεί σε γενική ύπνωση με τη βοήθεια φυσικά της στρατιάς των «πολτοποιητών», που έχουν από καιρό καταλάβει όλες τις θέσεις-κλειδιά της εθνικής μας ζωής: Κράτος, Κόμματα, Μεγάλες Ενώσεις και Συνδικάτα, Τύπος, Τηλεόραση και φυσικά Οικονομία. Έτσι ζαλισμένοι και υπνοβατούντες οι Έλληνες δεν κατάλαβαν πώς περάσαμε ξαφνικά από μία σοβαρή όμως συνήθη οικονομική κρίση (που βασικά αντανακλούσε τη γενικότερη διεθνή κρίση του καπιταλισμού) στη Φάκα του ΔΝΤ. Ούτε φυσικά υποψιάστηκαν πώς, γιατί, από πού και για ποιο σκοπό ξεσηκώθηκε όλη αυτή η θύελλα της πρωτοφανούς υβριστικής και εν πολλοίς βρώμικης και απαξιωτικής επίθεσης κατά της χώρας μας. Που περιέργως κόπασε όταν αντί για μία, μπήκαμε σε τρεις Φάκες -συγκοινωνούσες βεβαίως- (στη λεγόμενη «Τρόικα»), μέσα στις οποίες ο πανέξυπνος και κατά τα άλλα πονηρός Έλληνας αισθάνεται σχεδόν ευτυχής! Αυτή λοιπόν η διεθνής επίθεση σε συνδυασμό λ.χ. με τις ενέργειες των κυρίων Παπακωνσταντίνου και Προβόπουλου (στις Τράπεζες της Ελλάδας) που καταγγέλλουν οι 15 Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ με επί κεφαλής τη Βάσω Παπανδρέου συνέτειναν στη δημιουργία αυτού του αρνητικού κλίματος, που μας οδήγησε στο ΔΝΤ και στην Τρόικα. Να λοιπόν πώς δημιουργήθηκε το χωνί που μας οδήγησε οικειοθελώς στη Φάκα. Πώς; Με τη συνένωση ξένων και εγχώριων προσπαθειών.
Όμως υπάρχουν και άλλοι λόγοι που ίσως τους βρούμε στο άρθρο που δημοσιεύθηκε την 1η Ιουλίου στα ΝΕΑ με τίτλο «Κασσάνδρες made in USA» και με υπότιτλο «Μαύρα σενάρια από αμερικανικό ινστιτούτο που προβλέπει ακόμα και απώλεια του Αιγαίου».
Το άρθρο έχει ως εξής: «Χρεοκοπία, έξοδο από την ευρωζώνη, αποσταθεροποίηση, ακόμη και απώλεια του Αιγαίου μέσα στην επόμενη τριετία, είναι μερικά από τα δυσοίωνα σενάρια που περιέχει η έκθεση του Ινστιτούτου Στράτφορ για την Ελλάδα, η οποία προβλέπει μόνο δεινά, τα οποία η χώρα δε θα μπορέσει να αποφύγει αν δε βρει σύντομα έναν εξωτερικό προστάτη...
Η μαύρη αυτή έκθεση του γνωστού ινστιτούτου που συγκεντρώνει την αφρόκρεμα των αναλυτών της άλλης πλευράς του Ατλαντικού- κατά παράδοση οι περισσότεροι πριν ενταχθούν στο δυναμικό του Στράτφορ έχουν υπηρετήσει σε θέσεις- κλειδιά στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τη CΙΑ και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας- κάνει λόγο για υποβάθμιση του γεωπολιτικού ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή και ούτε λίγο- ούτε πολύ υποστηρίζει ότι η χώρα έχει μείνει χωρίς συμμάχους και ότι είναι η πρώτη φορά από την ίδρυση του ελληνικού κράτους που «είναι πραγματικά μόνη».
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ
Και αυτή είναι μόνο η αρχή. Οι συντάκτες του Στράτφορ στην έκθεση που τιτλοφορείται «Η γεωπολιτική της Ελλάδας- μια θάλασσα στην καρδιά της» εκτιμούν ότι εντός της επόμενης τριετίας και λόγω της δημοσιονομικής κρίσης, θα σημειωθεί εσωτερική κατάρρευση, κοινωνική έξαρση με βίαιες πρακτικές, αποσύνδεση από τις μεγάλες δυνάμεις- χωρίς τις οποίες η καταστροφή της Ελλάδας είναι προδιαγεγραμμένη. «Τα επόμενα τρία χρόνια θα είναι καθοριστικά για την ελληνική Ιστορία. Το πακέτο των 110 δισ. από το ΔΝΤ και την ΕΕ συνοδεύεται από αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα που είναι πιθανόν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα σε σημαντικό βαθμό. Τα μέτρα που εφαρμόζονται στην Ελλάδα με την ιστορία της πολιτικής και κοινωνικής βίας θα εξασθενήσουν κι άλλο την κεντρική κυβέρνηση και θα υποβαθμίσουν τον έλεγχό της. Η τελική χρεοκοπία είναι σχεδόν βέβαιη από το μέγεθος του χρέους, που σύντομα θα ξεπερνά το 150% του ΑΕΠ», σημειώνεται χαρακτηριστικά.
Εκτιμάται δε ότι είναι ζήτημα χρόνου οι Ευρωπαίοι να γυρίσουν την πλάτη τους στην Ελλάδα: «Το μόνο ζήτημα είναι το πότε και όχι το αν οι Ευρωπαίοι θα τραβήξουν την πρίζα από την Ελλάδα- πολύ πιθανόν με την πρώτη ευκαιρία, όταν η Ελλάδα δε θα αποτελεί κίνδυνο για την υπόλοιπη Ευρώπη. Σε αυτό το σημείο χωρίς πρόσβαση στο διεθνές κεφάλαιο ή σε χρήματα στήριξης η Ελλάδα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την πλήρη κατάρρευση του πολιτικού ελέγχου και κοινωνική βία, που παρόμοιά της δεν έχει συμβεί από την εποχή της Χούντας».
ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
Μάλιστα, υποστηρίζουν ότι η διατήρηση του ελέγχου στο Αιγαίο είναι αδύνατη χωρίς έναν εξωτερικό πάτρωνα. Όπως αναφέρεται, «το ερώτημα για την Ελλάδα είναι αν θα μπορέσει να αποδεχθεί τη μείωση του γεωπολιτικού της ρόλου. Αλλά κι αυτό δεν είναι στο χέρι της και εξαρτάται από τη στρατηγική που θα υιοθετήσει η Τουρκία. Η Τουρκία είναι ανερχόμενη γεωπολιτική δύναμη που σκοπεύει να εξαπλώσει τη δύναμή της στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο. Το ερώτημα είναι τώρα αν η Τουρκία θα επικεντρώσει τους σκοπούς της στο Αιγαίο ή αντ ’αυτού θα είναι πρόθυμη να κάνει μια συμφωνία με την Ελλάδα, προκειμένου να επικεντρωθεί σε άλλα συμφέροντα». Μάλιστα, ιδιαίτερα γλαφυρά αναφέρεται σε άλλο σημείο πως «χωρίς έλεγχο του Αιγαίου απλώς δεν υπάρχει Ελλάδα». Εντέλει, καταλήγει η έκθεση «η Ελλάδα πρέπει να ξαναβρεί έναν τρόπο να γίνει χρήσιμη σε μία ή περισσότερες μεγάλες δυνάμεις- απίθανο αν δεν υπάρξει καμία μεγάλη σύγκρουση στα Βαλκάνια- ή να επιδιώξει μια διαρκή ειρήνη με την Τουρκία και να μάθει να ζει εντός των γεωπολιτικών της δυνατοτήτων».
Όπως φαίνεται, κάποιοι ονειρεύονται, προετοιμάζουν, επιδιώκουν και προσδοκούν:
- Την εσωτερική μας κατάρρευση!
- Κοινωνική έξαρση με βίαιες πρακτικές!
- Προδιαγεγραμμένη καταστροφή της Ελλάδας!
Σ’ αυτά ακριβώς τα συμπεράσματα με είχε οδηγήσει από καιρό και η δική μου ανάλυση. Πιστεύω δηλαδή ότι όλα αυτά και συγκεκριμένα
- η απόπειρα φίμωσης του ζωντανού νεοελληνικού μας πολιτισμού
- η εκστρατεία που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη για το χτύπημα της ιστορικής μας παράδοσης, τη διαστροφή της ιστορικής αλήθειας και την απόκρυψη των ιστορικών γεγονότων και τέλος
- το χτύπημα ακόμα και των λέξεων που θυμίζουν Έθνος -Πατρίδα, Μακεδονία και Αιγαίο (αναρωτηθήκατε άραγε πώς και γιατί εξαφανίστηκε η λέξη «εθνικός -ή -ό» από υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες, πώς και γιατί έφαγε το μαύρο σκοτάδι το υπουργείο Μακεδονίας και Θράκης ή το υπουργείο Αιγαίου;).
Αποτελούν την προπαρασκευή για να πετύχει ο τελικός σκοπός, δηλαδή Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
Εκτός φυσικά κι αν ξαναβρούμε τον τρόπο (όπως μας συμβουλεύουν τα ξεφτέρια του Στατφορ) να γίνουμε χρήσιμοι σε μια ή περισσότερες μεγάλες δυνάμεις! Δηλαδή γονατισμένοι, φρόνιμοι και υπάκουοι υπηρέτες με δουλική υποταγή σε ένα ή και περισσότερα αφεντικά. Πράγμα το οποίο φροντίζει σήμερα να πετύχει η Φάκα δια της εξαθλιώσεως και της απειλής της ιερής Γάτας. Αν όλα αυτά δε συνιστούν καθαρά εχθρική απειλή από τους μεν και καθαρά προδοτική στάση όσων και όποιων συνεργάζονται μαζί τους, τότε πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αυτά που συμβαίνουν σήμερα γύρω μας;»

Είχατε πει κάποτε ότι η Αμερική μπορεί να αλλάξει πορεία μόνον «από μέσα» προς όφελος της ίδιας και του κόσμου. Το ίδιο ακριβώς είπε αργότερα, όταν διεκδικούσε την εξουσία, ο Μπαράκ Ομπάμα. Τώρα, περίπου ένα χρόνο μετά την εκλογή Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ και μεταξύ άλλων, την απαγκίστρωση από το Ιράκ, τι πιστεύετε ότι άλλαξε, ή αλλάζει, για τον κόσμο;

Ο Ομπάμα αποδείχθηκε κατώτερος των προσδοκιών που δημιούργησε η παρουσία του. Προς το παρόν αποδεικνύεται ότι ο τερατώδης μηχανισμός που χαράζει και εφαρμόζει την επιθετική πολιτική των ΗΠΑ, παραμένει πανίσχυρος. Το σχέδιό τους με το Ιράν ως επόμενο στόχο μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ, παραμένει ζωντανό και ανοιχτό για μια ενδεχόμενη στρατιωτική επιχείρηση. Στο σημείο αυτό εμπλέκεται και η Κύπρος, όπου το Σχέδιο Ανάν με το οποίο οι ΗΠΑ σκοπεύουν να μεταβάλουν τη Μεγαλόνησο σε κύρια επιθετική βάση εξόρμησης των αμερικανο-νατοϊκών στρατευμάτων, αποτελεί πιθανότατα την προϋπόθεση για μια επιχείρηση αυτού του βεληνεκούς, για την οποία θα πρέπει να εξασφαλισθεί μια βάση που να μπορέσει να υποδεχτεί 500.000 στρατιώτες πέρα από την αεροπορία και το ναυτικό.
Από την άλλη πλευρά το Ισραήλ, που ως φαίνεται έχει αναλάβει το ρόλο του προπομπού, βγήκε από τη διεθνή του απομόνωση μετά τη δολοφονία των Τούρκων ακτιβιστών, χάρη στη φιλόξενη αγκαλιά του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος του προσέφερε τους ελληνικούς ουρανούς, προκειμένου να τους χρησιμοποιήσει για την εξάσκηση της αεροπορίας του που χρειάζεται ένα μεγάλο χώρο αντίστοιχο με την απόσταση μεταξύ Ισραήλ και Τεχεράνης, δηλαδή τον πρώτο στόχο σ’ αυτή την επικείμενη στρατιωτική επιχείρηση. Να ΄μαστε λοιπόν και εμείς στην πρώτη γραμμή των επιδιώξεων της επιθετικής στρατηγικής των ΗΠΑ με την παρούσα κυβέρνηση να ευθυγραμμίζεται ως προς την επιβολή του σχεδίου Ανάν και να συμμετέχει στους επιθετικούς σχεδιασμούς του Ισραήλ!

Λίγες μέρες πριν φτάσει το Άξιος εστί στο τυπογραφείο για τη νέα του έκδοση, ο Ραούλ Κάστρο ανακοίνωσε ότι μέσα σε έξι μήνες, η Κούβα θα απολύσει 500.000 κρατικούς υπαλλήλους. Με αυτή την απρόσμενη για πολλούς εξέλιξη, έρχεται το ουσιαστικό τέλος ενός καθεστώτος μισού αιώνα και, μάλιστα, τέλος «αγιασμένο» από τον ιδρυτή του και φίλο σας, τον ίδιο τον Φιντέλ Κάστρο. Πώς νιώθετε γι’ αυτή την εξέλιξη;

Προς τι τόσο μίσος για τον Φιντέλ; Τι σας έκανε; Εάν τόσο πολύ πονάτε για λογαριασμό του Κουβανικού λαού, γιατί δε νοιώθετε τον ίδιο πόνο και για το δικό σας λαό; Εκτός και αν πιστεύετε ότι καλώς τιμωρείται, αφού δεν είναι αντάξιος των προσδοκιών του ιδεώδους του Ελεύθερου Κόσμου στον οποίο πιστεύετε ως υπέρτατη ηθική αξία χωρίς να βλέπετε τα στίφη των άνεργων, των πεινασμένων, των εξαθλιωμένων στις χώρες του δυτικού κόσμου, για να μην αναφερθώ στην Αφρική και στους σωρούς ερειπίων και πτωμάτων στο Αφγανιστάν, Ιράκ, Λίβανο, Παλαιστίνη, που δημιουργεί το πέρασμά του…
Φυσικά δεν απευθύνομαι σε σένα προσωπικά αλλά σε όσους προσπαθούν με τόσο φανατισμό και πείσμα να κατεδαφίσουν το καθεστώς που προέκυψε από την επανάσταση στην Κούβα.
Τώρα όλοι αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι οπαδοί της ελευθερίας σχίζουν τα ιμάτιά τους, γιατί ο Ραούλ Κάστρο «απολύει» 500.000 δημοσίους υπαλλήλους; Και ρωτώ: Με ποιο σκεπτικό προβλέπετε ότι αυτό σημαίνει το τέλος του καθεστώτος; Εγώ θα έλεγα αντίθετα ότι η ανάδειξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αποτελεί ένα βήμα θετικό στην εξέλιξη ενός ζωντανού κοινωνικού οργανισμού μέσα στον οποίο δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την ελάττωση της κρατικής παρουσίας και την ανάδειξη ενός νέου στελεχικού δυναμικού, που είναι σάρκα από τη σάρκα του καθεστώτος, ικανού να σπρώξει ακόμα πιο μπροστά τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Ξεχνάμε μήπως ότι απώτερος στόχος του σοσιαλισμού-κομουνισμού ήταν πάντοτε η διάλυση του Κράτους και η ανάληψη των ευθυνών από τους ώριμους και υπεύθυνους πολίτες;
Επειδή γνωρίζω καλά την Κούβα, διαπίστωσα ότι το Κίνημα που δημιούργησε ο Φιντέλ είναι πανομοιότυπο με εκείνο του δικού μας ΕΑΜ. Δηλαδή αποκλειστικά πατριωτικό-εθνικό, με την ενεργό συμμετοχή του 90% του λαού της Κούβας, που από την πρώτη στιγμή απελευθερώθηκε, ευεργετήθηκε και γι’ αυτό συμμετείχε παλλαϊκά, ενεργητικά και θα προσέθετα με μεγάλη πίστη και ενθουσιασμό στο χτίσιμο μιας δικής του κοινωνίας, όπως αυτός ήθελε, γιατί ο Φιντέλ και οι σύντροφοί του και πρώτος ο Τσε Γκεβάρα ήταν πρώτα πατριώτες και μετά οπαδοί του α΄ ή του β΄ δόγματος.
Έως τότε ο λαός ζούσε μέσα στην εξαθλίωση, την υποδούλωση και την ντροπή, μιας και οι Αμερικανοί είχαν μεταβάλει τη χώρα τους σε ένα πελώριο πορνείο, ενώ παράλληλα έχοντας επιβάλει τη μονοκαλλιέργεια, τον είχαν καταστήσει δέσμιο στις επιδιώξεις και τις ορέξεις τους, μιας και για να ζήσουν, έπρεπε να καταφύγουν στην κυρίαρχη θέληση των Αμερικανών.
Όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά στα 1962 την Αβάνα, δεν υπήρχε ακόμα ίχνος ζώων εκτός από κότες αλλά ούτε και σιτηρά κλπ. παρά μόνο κάπνα και ζαχαροκάλαμο. Και θυμάμαι τότε ότι μόνο τα ελληνικά πλοία τολμούσαν να σπάσουν το εμπάργκο μεταφέροντας βοοειδή και άλλα ζώα αλλά και δημητριακά σε φυτά, για καλλιέργεια, που έως τότε ήταν απαγορευμένα στην Κούβα.
Τότε χιλιάδες ξυπόλητα παιδιά πέθαιναν από ένα σκουλήκι που από το χώμα ανέβαινε και έμπαινε στα αυτιά τους. Τα είδα τα παιδιά αυτά ντυμένα καθαρά, ευτυχισμένα, να κατοικούν στα πολυτελή αμερικανικά ξενοδοχεία κατά χιλιάδες, να τρώνε στα εστιατόριά τους και να πηγαίνουν με λεωφορεία για πρώτη φορά σε σχολείο.
Τα είδα επίσης να διαμένουν στις πολυτελείς επαύλεις των πλουσίων, που πήγαν στη Φλόριντα από 5 έως 20 ανάλογα με το μέγεθος του σπιτιού, σαν αληθινοί πρίγκιπες με τη μαγείρισσα και το ανάλογο προσωπικό να τα φροντίζει.
Και αυτά τα παιδιά που εκτιμώ ότι σε όλη την Κούβα τότε ήταν δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες και που τελείωσαν το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Πανεπιστήμιο, αυτά είναι που σήμερα αποτελούν τον σκληρό πυρήνα του καθεστώτος. Γνωρίζεις μήπως ότι η Κούβα είναι ίσως ο μεγαλύτερος εξαγωγέας γιατρών στον κόσμο, που αυτή τη στιγμή εξυπηρετούν όλες τις χώρες της Νότιας Αμερικής εθελοντικά με το μισθό που παίρνουν από την πατρίδα τους;
Και δε διερωτάσαι πώς άντεξε και αντέχει αυτή η χώρα τον απάνθρωπο αποκλεισμό της τόσα χρόνια και εξακολουθεί να υπάρχει ζωντανή, δυνατή και αγέρωχη;
Λοιπόν αντέχει και θα αντέχει, γιατί εκεί έγινε αυτό που μας εμπόδισαν να κάνουμε εδώ με το ΕΑΜ. Διαβάστε το βιβλιαράκι μου «Ελληνικότητα και Διανόηση», για να μάθετε τι ήταν και τι σημαίνει για ένα λαό μια παλλαϊκή, εθνεγερτήρια και αναγεννητική έξαρση ενός λαού, όπως ήταν ο δικός μας και πόσο ακριβά πληρώνουμε και θα πληρώνουμε την παρά φύσιν εξόντωσή του από τις ίδιες δυνάμεις που αφού μας ταλαιπώρησαν με θρόνους, αστυνομικά καθεστώτα, αποστασίες, δικτατορίες και επιχειρήσεις διαφθοράς, σήμερα μας πατούν κυριολεκτικά με τις σιδερένιες τους μπότες σπρώχνοντάς μας με το νέο όπλο της οικονομικής εξαθλίωσης όλο και πιο βαθιά, ώσπου να μας κοπεί ακόμα και η ίδια η αναπνοή μας.
ΟΧΙ λοιπόν άλλοι θρήνοι για τον Ραούλ, τον Φιντέλ και τον Κουβανέζο πολίτη. Κλάψτε, κλάψτε, κλάψτε για τον εαυτό σας, για το λαό σας και για τη χώρα σας…
Εν τω μεταξύ, αγαπητέ Γιώργο, είχα τελειώσει την απάντησή μου για την Κούβα όταν έλαβα την παρακάτω προσθήκη στην ερώτησή σου:
«Τελικά, μετά και από αυτή τη δημόσια, αυτόκλητη παραδοχή του Φιντέλ Κάστρο ότι το σύστημα τους δε λειτουργεί πια, τι συνέβη στην Κούβα; Πώς και γιατί έφτασαν τα πράγματα εκεί; Και που οδηγούνται;»
Μαζί με το υστερόγραφό σου:
«Υ.Γ. Στον παλιό δεύτερο τόμο, σε μια ερώτηση, σας είχα πει ότι «Σε πέντε χρόνια, η Κούβα θα είναι καπιταλιστική»… Δεν είναι φοβερό;!!!»
Σου απαντώ λοιπόν: Όντως είναι φοβερό. Και παράλληλα πάρα πολύ ευχάριστο για τα αγγελικά γεράκια του Πενταγώνου, τους αγίους της CIA, τους φιλάνθρωπους της Γουόλ Στριτ και φυσικά για το ΔΝΤ, που όπως υποθέτω θα ετοιμάζει τις βαλίτσες για την Αβάνα, προκειμένου να σώσει τους Κουβανούς όπως τόσους και τόσους άλλους δυστυχισμένους Ουγγαρέζους, Ρουμάνους, Έλληνες, που ατύχησαν κακώς και κατά λάθος, μιας και βρίσκονταν στην αγκαλιά της Ελεύθερης Οικονομίας.
Εγώ πάντως δε σβήνω ούτε λέξη από όσα είπα για την Κούβα και περιμένω να μάθω αν ο Κάστρο τρελάθηκε είτε αν κάποιοι βιάζονται να τον βγάλουν τρελό. Από την επίθεση στον Κόλπο των Χοίρων και τον αμερικανικό αποκλεισμό έχουν περάσει δεκάδες χρόνια, κατά τα οποία η Κούβα βρίσκεται στο στόχαστρο του διεθνούς καπιταλισμού και είναι πιθανό να ξημερώσει μια μέρα όπου οι λεφτάδες Κουβανοί θα αφήσουν τη Φλόριντα για να ξανανοίξουν τα καζίνα και τα πορνεία στην Αβάνα, θα ξαναπάρουν οι φεουδάρχες τις απέραντες φυτείες τους και ο Χοντρός Λαός θα ξαναγίνει κολίγος με σκυμμένο το κεφάλι, ξυπόλητος και πεινασμένος όπως πριν, ενώ τα ωραία κορίτσια θα γίνουν πόρνες και τα αγόρια τζογαδόροι και μαστροποί.
Έτσι θα αποκατασταθεί η τιμή του Ελεύθερου Κόσμου και θα ανασάνουν οι πιστοί οπαδοί του σε όλη την Υφήλιο. Ειδικά στη χώρα μας με τα τόσα δώρα που μας έκαναν και μας κάνουν οι Πατριάρχες του Ελεύθερου Κόσμου, σε βαθμό που να σπαράζουμε μέσα στην τόση ευτυχία, δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη ικανοποίηση για μας από το τέλος ενός θανάσιμου κινδύνου, της σοσιαλιστικής Κούβας, με τη σφραγίδα δύο δαιμόνων, του Τσε Γκεβάρα και του Φιντέλ Κάστρο.
Επιτέλους διάβασα τη συνέντευξη του Φιντέλ Κάστρο στα ΝΕΑ. Και σπεύδω να γράψω το συμπέρασμά μου: «Άνθραξ ο θησαυρός…» και λυπάμαι που έσπευσες να αναγγείλεις με τρόπο θα λεγα πανηγυρικό ότι δεν είναι μόνο η ενδεχόμενη τυπική χρεοκοπία της Ελλάδας που πρέπει να μας απασχολεί αλλά και η αποτυχία του μοντέλου της Κούβας, που ανακοινώθηκε από τον ίδιο τον Κάστρο! Έτσι έχουμε ιστορικό συμψηφισμό. Η Ελλάδα-πλήγμα για τον καπιταλιστικό παράδεισο αλλά και η Κούβα μεγάλη απώλεια για την κομουνιστική κόλαση! Κι αυτά όλα τα γράφεις στον Πρόλογο του βιβλίου που θα κάνει πολύ ευτυχή το συμπατριώτη μας κ. Τζορτζ Μπολάνος, που όπως μαθαίνω από τη συνέντευξη είναι ο Επί κεφαλής του Τμήματος Κουβανικών Συμφερόντων στο State Department (δε διευκρινίζεται εάν πρόκειται για τα συμφέροντα της Κούβας ή το πιο πιθανό των ΗΠΑ).
Στη συνέχεια διαβάζω ότι οι κραταιές ΗΠΑ απαγορεύουν τα ταξίδια στην Κούβα (δηλαδή η γάτα φοβάται …το ποντίκι). Όμως ο Jeffrey Goldberg (ο δημοσιογράφος) μαζί με την Τζούλια αποτελούν εξαίρεση (γιατί άραγε;).
Εν πάση περιπτώσει διαμένουν σε ένα «σπίτι πρωτοκόλλου», όπως διέμενα κι εγώ δηλαδή σε ένα σπίτι των πλουσίων που διέφυγαν στη Φλόριντα και που η Επανάσταση το διέθεσε όπως όλα τα κουβανέζικα Ψυχικά, Φιλοθέες, Εκάλες και Κολωνάκια στα ξυπόλητα και εξαθλιωμένα παιδάκια που ανατράφηκαν και σπούδασαν σαν αληθινοί πρίγκιπες και που σήμερα αποτελούν το «μπετόν αρμέ» αυτής της μικρής χώρας που εξακολουθεί να παραμένει όρθια 50 ολόκληρα χρόνια σε απόσταση αναπνοής από τη χώρα -Γεράκι, Τίγρη και Κροκόδειλο, που όπως φοβάται ο Κάστρο, είναι έτοιμη (μαζί με το «χωροφύλακά» της το Ισραήλ) να φάνε τις σάρκες του Ιράν. Όσο για τον πυρηνικό πόλεμο, που επίσης τρομάζει τον Κουβανό ηγέτη, σε παραπέμπω στην ομιλία μου στους Δελφούς, στην οποία προφητεύω ότι οι Δυνάμεις του Χάους (ΗΠΑ, Ισραήλ κλπ.) θα καταλήξουν κάποτε στην υπέρτατη ηδονή για τις δυνάμεις του Χάους, που οδηγεί στην τελική καταστροφή ενός πυρηνικού πολέμου…
Χαίρομαι γιατί διαπιστώνω ότι κι εγώ βρίσκομαι στο ίδιο μήκος κύματος με το φίλο μου Φιντέλ δηλαδή θεωρώ κι εγώ όπως αυτός αναπόφευκτη τη σύγκρουση με το Ιράν με τη διαφορά ότι ενώ αυτός βρίσκεται δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, η χώρα μας είναι πλάι στο στόμα του λύκου με την Κύπρο να κινδυνεύει να γίνει στο άμεσο μέλλον σε κύρια βάση της σχεδιαζόμενης επίθεσης με την ψήφιση του σχεδίου Ανάν και την Ελλάδα να εμπλέκεται άμεσα μέσα απ’ αυτή την απρόσμενη σύσφιξη των σχέσεων με το Ισραήλ και μάλιστα σε στρατιωτικό τομέα.
Προχωρώ στην ανάγνωση και χαίρομαι που ο Αμερικανός δημοσιογράφος διαπιστώνει ότι «το μυαλό του είναι οξύ». Συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφει για τους Εβραίους και για την κριτική του σε όσους αρνούνται το Ολοκαύτωμα, όπως το Ιράν, αρνούμενοι συχνά να αναγνωρίσουν την ύπαρξη του Ισραήλ. Υπογραμμίζω τη φράση «πιστεύω πως ο πολιτισμός και η θρησκεία τους τούς κράτησε μαζί ως έθνος» σαν απάντηση σε όσους αμφισβητούν και μάχονται (και μάλιστα από κυβερνητικές θέσεις) τον ελληνικό πολιτισμό, θρησκεία, ιστορία και έθνος.
Και φτάνω στην επίμαχη φράση: «Το Κουβανικό μοντέλο δε λειτουργεί ούτε και για μας». Τι λέει όμως γι’ αυτό η Τζούλια; Είπε λοιπόν ότι κατά τη γνώμη της «δεν απέρριπτε τις ιδέες της επανάστασης. Θεώρησα», λέει η Τζούλια, «πως ήταν μια παραδοχή ότι με το κουβανικό μοντέλο το κράτος έχει υπερβολικά μεγάλο ρόλο στην οικονομική ζωή της χώρας». Και επεσήμανε (η Τζούλια) πως «μια απ’ τις συνέπειες μιας τέτοιας δήλωσης μπορεί να είναι η δημιουργία χώρου για τον αδελφό του Ραούλ, που είναι τώρα Πρόεδρος, για να μπορέσει να εφαρμόσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις παρά τις σίγουρες αντιδράσεις των ορθοδόξων κομουνιστών μέσα στο κόμμα και τη γραφειοκρατία».
«Ο Ραούλ Κάστρο», συνεχίζει ο δημοσιογράφος, «ήδη χαλαρώνει τον έλεγχο του Κράτους επί της οικονομίας». (Ευχαριστώ, Τζούλια!). Τέλος της συνέντευξης.
Συμπέρασμα: Η επανάσταση δεν τελειώνει ποτέ. Για να πετύχει όλους τους στόχους της, είναι υποχρεωμένη να βλέπει και να χτυπά κάθε είδους συμφύσεις, καρκινώματα και δυσλειτουργίες που γεννιούνται νομοτελειακά μέσα σε κάθε ζωντανό οργανισμό. Και η φράση του Φιντέλ είναι για μένα εξόχως επαναστατική και αποδεικνύει πόσο ζωντανός παραμένει ο Οργανισμός του νέου Καθεστώτος, ώστε να είναι ικανός να αντέξει ακόμα και μια βαθιά χειρουργική επέμβαση και μάλιστα από τη σκέψη του Φιντέλ και το χέρι του Ραούλ, δηλαδή από δύο ανώτατους ηγέτες της επανάστασης. Έτσι η κόκκινη Κούβα θα αποκτήσει μια καινούρια δύναμη και μια νέα ορμή για να πάει ακόμα πιο μακριά στο δρόμο που χάραξε η Επανάσταση.
Όλα αυτά με κάνουν να θυμηθώ και να αποκαλύψω για πρώτη φορά τις γενικές γραμμές σε μια από τις πολλές μας συζητήσεις με τον Κάστρο.
Στα 1985 βρισκόμασταν σε μια ορεινή περιοχή. Αφού το απόγευμα κολυμπήσαμε στην πισίνα του ξενοδοχείου, το βράδυ καθίσαμε γύρω από ένα τραπέζι να γευματίσουμε με κύριο πιάτο μια βρασμένη τεράστια θαλάσσια χελώνα! Ο Φιντέλ φορούσε ένα λεπτό χακί πουλόβερ και καθώς τα μαλλιά και τα γένια του ήταν βρεγμένα, φαινόταν πιο μαύρα απ’ ότι ήταν πραγματικά. έμοιαζε με μια φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη. Είχαμε τον ακόλουθο διάλογο:
«- Τι γνωρίζεις για τον Άρη και τη δική μας επανάσταση;»
«- Τίποτα. Πόσους αντάρτες είχατε;»
«- Πάνω από εκατό χιλιάδες.»
«- Και δεν πήρατε την εξουσία; Εγώ τα κατάφερα με μια χούφτα ενόπλους. Και με την ευκαιρία, είναι αλήθεια ότι είπες ότι τα σημερινά κομουνιστικά κράτη σου θυμίζουν σύγχρονες μοναρχίες; Εμένα πώς με βλέπεις; Μοιάζω με Μονάρχη;»
«- Βεβαίως! Τι άλλο είσαι;»
«- Βλέπεις πουθενά φωτογραφίες μου; Αγάλματα; Μόνο στο αεροδρόμιο θα με δεις μαζί με τον Μπρέζνιεφ… Πώς να το κάνουμε, είμαι και αρχηγός κράτους…»
«- Το θέμα είναι ποιος αποφασίζει. Μήπως εσύ δεν παίρνεις όλες τις μεγάλες αποφάσεις;»
«- Ναι, αλλά μαζί με άλλους.»
«- Θέλεις να σου πω τη γνώμη μου; Όμως σε παρακαλώ να μη θυμώσεις.»
«- Μίλα ελεύθερα.»
«- Πιστεύω ότι εσύ προσωπικά είσαι μια εξαίρεση. Σε έζησα, σε γνώρισα και σου λέω ανοιχτά: Έχεις το δικαίωμα να αποφασίζεις, γιατί αποτελείς εξαίρεση. Άλλωστε είσαι τόσο πολύ δεμένος με το λαό σου, που θα λεγα πως έγινες ένα μαζί του και είσαι η φωνή του! Όμως πόσοι άραγε υπάρχουν σαν και σένα; Να σου πω; Κανένας! Και τι θα γίνει, όταν μια μέρα εσύ φύγεις; Γιατί εμένα με ενδιαφέρει το Σύστημα Εξουσίας που δεν το αποτελούν δυστυχώς οι εξαιρέσεις αλλά κοινοί άνθρωποι. Και σε ρωτώ: Με ποια δικαιολογία αυτοί οι απρόσωποι ηγέτες θα αποφασίζουν χωρίς αντίλογο;»
«- Μα υπάρχει ο αντίλογος. Ξέρεις πόσες φορές έχω διαφωνήσει ανοιχτά μέσα στο ίδιο μου το Κόμμα; Μάλιστα στο Συνέδριο που έγινε στην πόλη (σ.σ. δε θυμάμαι το όνομά της) δεν μπήκα στην αίθουσα αλλά στρατοπέδευσα σε ένα λόφο απέναντι για να υπογραμμίσω τις διαφωνίες μου.»
«- Μα, Φιντέλ, όλα αυτά εγώ τα θεωρώ γραφικά…»
«- Γιατί;»
«- Μα γιατί το ανάστημά σου είναι τεράστιο σε σχέση με όλους τους άλλους και γνωρίζεις ότι τελικά θα γίνει αυτό που εσύ πιστεύεις ό,τι θα πρέπει να γίνει. Εγώ θέλω αυτός ο αντίλογος να κατοχυρωθεί θεσμικά. Ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ένας Φιντέλ ή όχι.»
«- Δηλαδή;»
«- Θα σου μιλήσω … φιλοσοφικά. Μου κάνει εντύπωση που ενώ ο Μαρξ είχε σε τόσο μεγάλη εκτίμηση τη Διαλεκτική, εσείς οι επίγονοί του περιφρονείτε ένα βασικό της Νόμο.»
«- Ποιον;»
«- Θα στο πω ελληνικά και μετά θα το μεταφράσω: “Θέση συν αντίθεση ίσον Σύνθεση. Θέση δίχως αντίθεση ίσον αποσύνθεση”.»
Του άρεσε πολύ του Κάστρο αυτή η «μουσική» των ελληνικών λέξεων και προσπάθησε πολλές φορές να τις επαναλάβει στη γλώσσα μας.
«- Συνέχισε, μου λέει.»
«- Τι κάνατε λοιπόν εσείς, σε όλα τα κράτη;»
«- Τι κάναμε;»
«- Καταργήσατε δια νόμου το βασικό Νόμο της Διαλεκτικής και αποφασίσατε ότι το Κόμμα αποτελεί τόσο τη Θέση όσο και την Αντίθεση. Είπατε δηλαδή ότι ο μόνος που μπορεί να διαφωνεί μαζί μας είναι ο ίδιος ο εαυτός μας! Αυτό έκανες κι εσύ! Όμως για να λειτουργήσει το φαινόμενο της ζωής, πρέπει να λειτουργεί μέσα στην πραγματικότητα η σχέση Θέσης-Αντίθεσης. Διαφορετικά όπως είδαμε, Θέση δίχως Αντίθεση ίσον Αποσύνθεση. Και γι’ αυτό μια μέρα τα κράτη αυτά θα γκρεμιστούν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.»
«- Πρέπει να σου πω ότι με εντυπωσίασες. Θα σκεφτώ πολύ πάνω σε όσα μου είπες και αύριο στην ομιλία μου στα εγκαίνια του εργοστασίου (ήταν δώρο της Βουλγαρίας) θα σου απαντήσω.»
Την άλλη μέρα προσπαθώντας να καταλάβω τι έλεγε, άκουγα κάθε τόσο στα Ισπανικά τις λέξεις «Τέζις – Αντιτέζις, Συντέζις…». Μετά ενώ ήμασταν όρθιοι κάτω από μια τέντα και τρώγαμε θαλασσινά, με ρώτησε αν κατάλαβα την ομιλία του. Του είπα ότι εκτός από τις ελληνικές λέξεις, δεν κατάλαβα τίποτα. Τον είδα πολύ σκεπτικό. Δεν ήταν όμως θυμωμένος. Αντίθετα φαίνεται πως είχα ανέβει στην εκτίμησή του και ήμουν βέβαιος ότι στο μέλλον θα τον απασχολούσαν αυτές οι σκέψεις και όπως ήταν ελεύθερος και ειλικρινής, πραγματικός λαϊκός ηγέτης και αληθινός επαναστάτης, θα προσπαθούσε να υπάρξει τρόπος, ώστε το δικαίωμα της Αντίθεσης στην παντοδυναμία του Κόμματος-Θέσης να εξαπλωθεί μέσα στο Λαό, ουσιαστικά και όχι αναγκαστικά με τα τυπικά γνωρίσματα της ανάπηρης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας που έχει από καιρό καταντήσει ένα κουρέλι πίσω από το οποίο οι πραγματικοί εξουσιαστές του λεγόμενου Ελεύθερου Κόσμου λειτουργούν σαν Θέση και Αντίθεση ταυτόχρονα οδηγώντας τις κοινωνίες σε όλο και μεγαλύτερη αποσύνθεση…
Γιώργο, σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να εκθέσω τις απόψεις αυτές, που μπορεί να χρησιμεύσουν και σαν παραίνεση προς τις καινούριες γενιές στην αναζήτηση όλο και περισσότερης αλλά και ουσιαστικής Ελευθερίας, γιατί μόνο όταν υπάρχει πραγματική Ελευθερία ο Άνθρωπος μπορεί να είναι Άνθρωπος.
Εγώ σας ευχαριστώ. Αλλά μην ξεχάσουμε και το ερώτημα πώς κρίνετε την απόφαση της Ρωσίας να διακόψει τις πωλήσεις όπλων στην Τεχεράνη. Την ανακοίνωσε ο Ρώσος πρόεδρος μία ημέρα μετά την εμφάνιση Αχμαντινετζάντ στα Ηνωμένα Έθνη, τέλος Σεπτεμβρίου, εκεί που ο Ιρανός πρόεδρος δήλωσε ότι «το Ιράν είναι το μέλλον του κόσμου». Τι σημαίνει για σας αυτή η απόφαση της Μόσχας;
Είπα ήδη ότι θεωρώ κάθε χώρα που παράγει και εκμεταλλεύεται πολεμικά όπλα ως υποψήφια για πράξεις γενοκτονίας κατά της ανθρωπότητας. Τόνισα μάλιστα ότι η εξαγωγή του «μαύρου θανάτου» είναι χειρότερη από εκείνη του «λευκού» (της ηρωίνης). Η Ρωσία δυστυχώς συγκαταλέγεται στο club των «σαρκοβόρων» μαζί με τις ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία. Για την Κίνα δε γνωρίζω, παράγει μεν όπλα αλλά δεν ξέρω αν τα πουλά στο εξωτερικό. Πάντως δε θα απορούσα αν το κάνει κάποτε.
Εν πάση περιπτώσει όσον αφορά στην ερώτησή σου, τρία τινά μπορεί να συμβαίνουν:
Ασυμφωνία ως προς τους όρους της αγοραπωλησίας, φόβος και δέος μπροστά την απειλή αντιποίνων από τις ΗΠΑ και προσπάθεια να γίνουν αποδεκτοί από το Club ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, δηλαδή το ύπατο Διευθυντήριο της Διεθνούς Εξουσίας, επιδεικνύοντας καλή διαγωγή. Και να μην ξεχνάμε, ότι αυτό το Διευθυντήριο μονοπωλεί το Δίκαιο του Ισχυρότερου αποφασίζοντας ποιος λαός επιτρέπεται να γίνει σαρκοβόρος (όπως λ.χ το Ισραήλ) και ποιοι πρέπει να παραμείνουν χορτοφάγοι, όπως το Ιράν και κάθε άλλος που δε συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις…
Όσο για μας, πρέπει να κοιμόμαστε ήσυχοι, διότι αφενός μεν είμεθα στο ΝΑΤΟ για «βοηθητικές υπηρεσίες», αφετέρου σήμερα και μετά την εκδίωξη της αντιδραστικής Δεξιάς, το ΠΑΣΟΚ με την ανοχή της Αριστεράς και την ένθερμη στήριξη της άκρας Δεξιάς (ΛΑΟΣ) συμμετέχει ενεργητικά στην εκστρατεία για την παραδειγματική τιμωρία του «κακού» Ιράν.
Προς το παρόν συμφωνήσαμε σε κοινά αεροπορικά γυμνάσια με το Ισραήλ και από κει και πέρα όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Άλλωστε δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι που ζητήσαμε από τη ΔΝΤ να μας στείλει 5-6 υπαλλήλους για να μας συμμορφώσουν δια της εξαθλιώσεως, ώστε να γίνουμε ιδανικοί μπάτλερ στα Club των σαρκοβόρων;

Όπως παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή αυτά που μόλις αναφέρατε, έτσι, με την ίδια προσοχή μελέτησα τις σκέψεις που έχετε αναπτύξει όλο αυτό το διάστημα που μεσολάβησε από την πρώτη έκδοση του Άξιος εστί μέχρι σήμερα. Το έχουμε συζητήσει συχνά άλλωστε κατ ιδίαν. Δε χρειάζεται να σας επισημάνω τα όχι λίγα και όχι δευτερεύοντα ερωτηματικά και τις σημαντικές διαφωνίες μου σε σημεία των αναλύσεών σας. Αλλά, τέλος πάντων, θα μπορούσαμε για όλα αυτά να συζητούμε επί ώρες… Όμως, πέρα από όλα αυτά που θεωρώ χρέος μου να έχουν καταγραφεί, χρέος απέναντι σε εσάς, απέναντι στον εαυτό μου και, κυρίως απέναντι στους αναγνώστες αυτού του βιβλίου, θεωρώ επίσης ότι η αυτοτέλεια της κατάθεσης σας είναι πολύτιμη, περιέχει τόση αγωνία και τόση πνευματική ένταση και έχει τέτοιο ιστορικό βάρος στις στιγμές που ζούμε και στα 85 σας χρόνια, που πρέπει να διαφυλαχθεί ως τέτοια. Σπεύδω λοιπόν να σημειώσω ξανά, ότι όσο κι αν η δυνατότητα διαλόγου πάνω στα όσα επιθυμείτε να αναπτύξετε στις αμέσως επόμενες σελίδες χάνεται, σήμερα, τα πράγματα παρουσιάζουν τέτοια οξύτητα και το μέλλον διαγράφεται τόσο σκοτεινό, που, τελικά, θεωρώ κι εγώ ότι αυτά που έχετε να πείτε για το σήμερα και για το αύριο, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, που ταυτίζεται με το ορόσημο των 85 σας χρόνων, τελικά είναι πιο χρήσιμο να καταγραφούν ακριβώς ως έχουν, με τον πιο απόλυτα πρωτογενή τρόπο που μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει. Χρήσιμο για το σήμερα, χρήσιμο και για τους αυριανούς μελετητές του σήμερα. Οι ώρες που περνάμε είναι ιστορικές. Και η κατάθεσή σας, αυτούσια, δεν μπορεί παρά να είναι μέρος της ιστορικότητάς τους. Γνωρίζω άλλωστε ότι αυτή είναι και η επιθυμία σας και θέλω να τη σεβαστώ. Τέλος, υπάρχει κι ένας ακόμα λόγος, πολύ ουσιαστικός και αυτός: Ότι οι σκέψεις σας αυτές, είναι την ίδια στιγμή και ένα σκαλοπάτι που σας οδηγεί σε αναζητήσεις πολύ βαθιές, όπως εκείνες για την «Παγκόσμια αρμονία», που πραγματικά αποτελούν το γνήσιο καταστάλαγμα της ζωής και του έργου σας, αφού, όπως λέτε, φτάσατε «όχι από τον ουρανό στη μουσική, αλλά από τη μουσική στον ουρανό». 
Τέλος, θα ήθελα να σημειώσω κάτι ακόμα, αυτή τη φορά απευθυνόμενος στους αναγνώστες αυτού του βιβλίου: Στα κείμενα του Μίκη Θεοδωράκη που ακολουθούν, ορισμένα σημεία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αλληλοκαλυπτόμενα, αν όχι και επαναλαμβανόμενα. Όμως, στην πραγματικότητα, λειτουργούν ακριβώς με τον τρόπο των μουσικών παραλλαγών: το θέμα είναι εκεί και, κάθε φορά, κάποιες αλλαγές, το φωτίζουν διαφορετικά. Αυτό συμβαίνει κι εδώ κι έχει τη δική του αξία. 
Κι έτσι, με αυτές τις σκέψεις, εδώ, ο δικός μου ρόλος τελειώνει. 

Αγαπητέ μου Γιώργο, τώρα διαφωνείς, το ξέρω, αλλά, θα δεις, θα έρθει η μέρα που θα συμφωνήσεις…

Περιμένοντας λοιπόν εκείνη την ημέρα, που μάλλον θα αργήσει αρκετά – άλλωστε για να τα συζητήσουμε όλα αυτά θα χρειαζόμασταν πραγματικά κι έναν ακόμα τόμο – πάμε πρώτα στους Δελφούς και συνεχίζουμε πια αυτό το τελευταίο κεφάλαιο, με μια σειρά από κείμενα που περιέχουν την αυτούσια παράθεση των σκέψεων του Μίκη Θεοδωράκη για το πώς φτάσαμε ως εδώ και για το που πάμε.