Βιβλία του Μίκη Θεοδωράκη στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

Μίκης Θεοδωράκης, ο πολιτικός

Για πρώτη φορά τα μεγάλα ιστορικά, πολιτικά και θεωρητικά κείμενα του κορυφαίου Ελληνα.
Οπως τα επέλεξε ο ίδιος από το προσωπικό του αρχείο.



Γραμμένα στις πιο ταραγμένες περιόδους της σύγχρονης Ελλάδας.
·        Οι ιδέες
·        Οι αξίες
·        Η αντίσταση στους τυράννους
·        Η δημοκρατία
·        Η πολιτική ελευθερία
·        Τα δικαιώματα του ανθρώπου
·        Η εθνική ανεξαρτησία
·        Η παγκόσμια ειρήνη
·        Τα γεγονότα που σφράγισαν την ιστορία μας

Ενα νέο, διαχρονικό έργο αναφοράς για την αυτογνωσία του σύγχρονου ελληνισμού.

Αυτή την εβδομάδα ο πρώτος τόμος

Πολιτικά Θεωρία και Πράξη
Το γνωρίζουν άπαντες: η πολιτική έχει διαδραματίσει κεφαλαιώδη ρόλο στη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη. Αλλά και εκείνος έχει πράξει το ίδιο στην ελληνική πολιτική ζωή για ένα διάστημα που ξεκινά ήδη από τα νεανικά του χρόνια όταν μετέχει ενεργά στην Εθνική Αντίσταση. Εκτοτε, ο Μίκης Θεοδωράκης είναι πάντοτε εδώ. Και, σήμερα, για πρώτη φορά, τα μείζονα πολιτικά και θεωρητικά του κείμενα συγκεντρώθηκαν στη νέα τετράτομη έκδοση του «Βήματος» και γίνονται, ως ενιαίο σύνολο, κτήμα των αναγνωστών του. Κείμενα που διαπερνούν δεκαετίες που η Ελλάδα πέρασε δια πυρός και σιδήρου. Κείμενα που βρίθουν από την υπεράσπιση των αξιών και των ιδεών από τις οποίες ο συγγραφέας τους δεν μετατοπίστηκε ούτε για μια μέρα σε όλη του τη ζωή.

Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί επί δεκαετίες για το ψευδεπίγραφο «θέμα»: «Ο Μίκης είναι μέγας συνθέτης, αλλά δεν είναι πολιτικός». Πόσες φορές δεν γράφτηκε και δεν ακούστηκε αυτό; Αν πολιτικός σημαίνει επαγγελματίας πολιτικός, ο Μίκης Θεοδωράκης πράγματι ούτε είναι ούτε και υπήρξε ποτέ πολιτικός. Αυτό όμως σημαίνει ο όρος; Και, κυρίως, αυτό πρέπει να σημαίνει; Ο Μίκης Θεοδωράκης ουδέποτε έζησε από την πολιτική. Εζησε πάντοτε για την πολιτική. Δεν περίμενε από αυτήν ούτε λόγο ύπαρξης και εσωτερική εκπλήρωση, ούτε αντικείμενο ενασχόλησης, ούτε δόξα, ούτε χρήματα, ούτε τίποτα από όλα αυτά που συνθέτουν την καθεστωτική έννοια του επαγγελματία πολιτικού. Είναι, αντίθετα, ένας άνθρωπος που, εντελώς επιγραμματικά, έχει πίσω του ανάμεσα σε πολλά άλλα, τον αγώνα στην Αντίσταση για την ελευθερία της Ελλάδας, τους διαρκείς αγώνες για τη Δημοκρατία και την πολιτική ελευθερία, τη συγκρότηση και τη λειτουργία του μεγαλύτερου και πιο πρωτοποριακού κινήματος νεολαίας που γνώρισε στον 20ό αιώνα όχι μόνον η Ελλάδα αλλά και η Ευρώπη, της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Αγώνες με αίμα.

Οσο πολιτικός σημαίνει μόνιμος διαχειριστής της εξουσίας, όσο σημαίνει οσφυοκάμπτης που προσαρμόζει, σαν χαμαιλέων, αυτά που θα πει και θα κάνει σε ό,τι επιβάλλεται από άλλους, ο Μίκης Θεοδωράκης πράγματι δεν μπορεί –και, κυρίως, δεν θέλει– να φέρει τον «τίτλο». Το ίδιο και όσο «πολιτικός» σημαίνει να λέει κανείς στον λαό μόνον αυτά που φαντάζεται ότι θέλει να ακούσει. Και μετά, όταν φαντάζεται ότι θέλει να ακούσει άλλα, να τα λέει και εκείνα. Οσο κυριαρχούν αυτά, ούτε ο Μίκης Θεοδωράκης λογίζεται ως πολιτικός, ούτε η πολιτική ενεργεί για το καλό της πατρίδας και του λαού. Ας σημειωθεί πάντως ότι αυτού του είδους την ψευδή διαδικασία «αποπολιτικοποίησης» δεν την αντιμετώπισε από τους ιστορικούς ηγέτες της ελληνικής πολιτικής ζωής, είτε πριν είτε μετά τη δικτατορία. Πολύ περισσότερο δε, ουδέποτε εμφανίστηκε καν ως ιδέα στην πολιτική του παρουσία και δράση στο παγκόσμιο στερέωμα, που εν πολλοίς παραμένει ακόμα και σήμερα άγνωστη στην Ελλάδα.

Στα πιο πάνω ερωτήματα πρέπει να προστεθεί και εκείνο που αφορά τη σχέση του Μίκη Θεοδωράκη με τα κόμματα. Εχει ειπωθεί επίσης αμέτρητες φορές ότι ο Μίκης Θεοδωράκης «πέρασε από όλα τα κόμματα». Είναι όμως ανακριβέστατο. Ενα παράδειγμα είναι η σχέση του με το ΠΑΣΟΚ: ουδέποτε «πέρασε» από αυτό. Αντίθετα, στάθηκε απέναντί του, ειδικά στις ώρες της απόλυτης παντοδυναμίας του. Αλλά και το να πει κανείς ότι «πέρασε» από τη Νέα Δημοκρατία με τη βραχύβια συμμετοχή του σε κυβέρνησή της είναι πέρα για πέρα υποκριτικό. Γιατί; Επειδή ήταν μία κυβέρνηση αμέσως μετά τη συμπαράταξη όλων των κομμάτων έπειτα από τα γεγονότα του ’89, όταν η ίδια η επίσημη Αριστερά είχε σύσσωμη μόλις μετάσχει μαζί με τη Νέα Δημοκρατία στην εξουσία – και όχι μόνον η Αριστερά.

Τα κόμματα είχαν πάντοτε μια διπλή υπαρξιακή αγωνία με τον Μίκη Θεοδωράκη: η μία διάστασή της ήταν η συνεχής ατέρμονη αποτυχής προσπάθειά τους να τον κάνουν να πει κάτι που εκείνα θα ήθελαν. Η άλλη ήταν να μην πει κάτι που δεν ήθελαν. Οι επαγγελματίες της πολιτικής ποτέ τους δεν κατανόησαν ότι με έναν άνθρωπο σαν τον Μίκη Θεοδωράκη, που είναι φορέας πρωτογενούς αντίληψης και σκέψης και που κινείται αποκλειστικά και μόνον από τη συνείδησή του, αυτή είναι μία εντελώς χαμένη υπόθεση: ουδείς ποτέ μπόρεσε να του επιβάλλει το τι θα πει, το τι δεν θα πει, το τι θα πράξει ή όχι. Αυτό είναι Πολιτική. Και αποτελεί μέτρο με το οποίο άπαντες στον δημόσιο βίο θα έπρεπε να κρίνονται.

Πηγή: tovima.gr