Η Έλενα Ακρίτα, η Λυρική και η κυβέρνηση

Η κυρία Ακρίτα, σε μια προσπάθεια να θολώσει την εικόνα  για την καταγγελία Θεοδωράκη και συντασσόμενη πλήρως με την καθεστωτική ρητορική, πετάει λάσπη στο πρόσωπό του αντί να αναφερθεί στο περιεχόμενο της καταγγελίας του. 

Το να  διαφωνεί κάποιος με τον Μίκη Θεοδωράκη  είναι θεμιτό και φυσιολογικό, προφανώς. Αλλά δεν είναι ούτε φυσιολογικό, ούτε θεμιτό κάποιος που διαφωνεί μαζί του ή κάποιος που ενοχλείται από κάποια γραπτή τοποθέτησή του να υπονοεί σαφώς ότι «δεν είναι δικό του κείμενο» ή «δεν το έγραψε ο ίδιος, αλλά το περιβάλλον του» και άλλες τέτοιες κακοήθειες. Αντί για διάλογος αφορισμοί. Το λες και μπούλινγκ αυτό.

Η καταγγελία του Θεοδωράκη αναφέρεται στη «δίωξη και στον αποκλεισμό» του με «τρόπο αυθαίρετο και καταχρηστικό». Μιλάει για «αποκυήματα προσωπικού πάθους» και «μισαλλοδοξία» και επισημαίνει ότι αυτές οι ενέργειες  μπορεί να εκληφθούν ως πράξη εκδίκησης, λόγω των γνωστών του πολιτικών πεποιθήσεων και θέσεων. Επίσης, επισημαίνει ότι αυτές οι ενέργειες «εκθέτουν την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα».

Μήπως αυτό είναι το πρόβλημα της κ. Ακρίτα; Ότι πράγματι εκτίθεται η κυβέρνηση Τσίπρα; Τελικά, πολλοί είπαν ότι μετάνιωσαν που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, όμως φαίνεται ότι το αίμα νερό δεν γίνεται…

Η εκδικητική μανία του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης (και φυσικά ολόκληρου του Συστήματος που την στηρίζει) εναντίον του Μίκη Θεοδωράκη και του έργου του εντάθηκε σε βαθμό παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του μετά τη συμμετοχή του στο παλλαϊκό συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου του 2018 για τη Μακεδονία.

Τι άλλο μπορεί να είναι ο αποκλεισμός των «Λυρικών Τραγωδιών» του (όπως ονομάζει ο Θεοδωράκης τις όπερές του) από την ΕΛΣ αν όχι πράξη εκδίκησης και μισαλλοδοξίας εκ μέρους της κυβέρνησης;

Τι προτείνει, λοιπόν, η κ. Ακρίτα στον Μίκη Θεοδωράκη; Να παραμείνει αμίλητος και άπραγος σε τέτοιες πράξεις βίας; Ή μήπως δεν κατάλαβε η κ. Ακρίτα -που τον γνωρίζει από παιδί- ότι ο Θεοδωράκης αντέδρασε στη βία που ασκεί εναντίον του η κυβερνώσα Αριστερά μαζί με τους αριστερούς και δεξιούς συμμάχους της;

Κατάλαβε και την πείραξε. Γι αυτό συμμετέχει -με… αγάπη όμως επειδή τον γνωρίζει από τότε που πήγαινε Δημοτικό-  στο μπούλινγκ εναντίον του. Απορίας άξιον για μια γυναίκα η οποία εδώ και χρόνια έχει υψώσει (και μπράβο της) τη σημαία ενάντια στο μπούλινγκ, τη βία και τον κάθε είδους ρατσισμό. 

Μήπως όμως η κ. Ακρίτα θέλει να μας πει ότι από τη στιγμή που οι όπερες του Θεοδωράκη έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχουν αναγνωριστεί διεθνώς, πρέπει πλέον να σταματήσουν να παρουσιάζονται; Αυτό ποιος το αποφασίζει; Μια κλίκα γύρω από τον Πρωθυπουργό;

Ή μήπως, σύμφωνα με αυτή τη λογική, η  ΕΛΣ δεν πρέπει ποτέ να παρουσιάσει κάποια όπερα του Βέρντι ή του Πουτσίνι ή του Ροσσίνι, αφού  έχουν ήδη παρουσιαστεί πολλές φορές; Σε όλες τις χώρες του κόσμου παρουσιάζεται το έργο των εθνικών συνθετών τους, στην Ελλάδα γιατί όχι οι όπερες του Θεοδωράκη;

Στην καταγγελία του ο Θεοδωράκης δεν αμφισβητεί ούτε το ταλέντο, ούτε τα βραβεία, ούτε την προσφορά του κ. Κουμεντάκη. Δεν το έχει κάνει ποτέ και για κανέναν. Ουδέποτε άλλωστε ζήτησε να αποκλειστεί η νέα γενιά συνθετών απ' την ΕΛΣ. Το αντίθετο. Στήριξε και στηρίζει τους νέους συνθέτες και πάντα επιθυμεί την επικοινωνία και τον διάλογο με τους νέους δημιουργούς. Αυτό όμως που έγραψε σαφώς είναι να μην αποκλείεται το δικό του έργο. Και το έργο των νέων συνθετών να παρουσιάζεται στην ΕΛΣ και οι όπερες του Θεοδωράκη. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο ούτε υπάρχει κάποιο δίλημμα.

Την κ. Ακρίτα τι την έπιασε τώρα και επιτίθεται στον Μίκη Θεοδωράκη; Μάλλον την πείραξε πολύ που τελικά εκτέθηκαν και η κυβέρνηση και ο κ. Κουμεντάκης.

Παρέλειψε όμως να μας πει η κ. Ακρίτα γιατί η Εθνική Λυρική Σκηνή αρνείται να παρουσιάσει κάποια όπερα του Θεοδωράκη; Και μάλιστα από τότε που απέκτησε το νέο της κτίριο; Γιατί αυθαίρετα και αυταρχικά το στερεί αυτό από τον ίδιο, τους φίλους της μουσικής του, αλλά και από τον ελληνικό λαό; Να της θυμίσουμε ότι ο αείμνηστος Χρήστος Λαμπράκης είχε δηλώσει στην τηλεόραση ότι οι «όπερες του Μίκη Θεοδωράκη αποτελούν ένα νέο είδος νεοελληνικής όπερας».

Ενώ ο Λουκάς Καρυτινός σε ομιλία του (16.11.2015) είχε επισημάνει για τις όπερες του Θεοδωράκη: «Με τις όπερες που συνέθεσε, θέλησε να ενώσει το αρχαίο δράμα (δηλαδή, την όπερα της αρχαίας εποχής) με την σύγχρονη όπερα, γεννώντας από την ένωση αυτή μια διαφορετική μορφή μελοδράματος. Έτσι, όπως μέσα από το έντεχνο λαϊκό τραγούδι θέλησε να γνωρίσει στο ευρύ κοινό τους στίχους και τις ιδέες των μεγαλύτερων Ελλήνων ποιητών, –του Ελύτη, του Σεφέρη, του Ρίτσου και τόσων άλλων–, με τις όπερες θέλησε να φέρει κοντά στο ίδιο κοινό, τον ποιητικό λόγο και τις ιδέες των μέγιστων Ελλήνων τραγωδών, του Ευριπίδη, του Σοφοκλή αλλά και του Αριστοφάνη».

Εύλογα, λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα: Γιατί ο κ. Κουμεντάκης αποφάσισε και με εντολή τίνος και μάλιστα ερήμην του ελληνικού λαού να αποκλείσει τις όπερες του Θεοδωράκη;

Τον Μίκη Θεοδωράκη, κ. Ακρίτα, κανένας δεν μπορεί να τον κοντύνει.

Κονταίνουν όμως εκείνοι που τον πολεμούν ή επιχειρούν να τον προσβάλουν.

Αθήνα, 7.12.2018

Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού / Τheodorakism