Μήνυμα Μίκη Θεοδωράκη με αφορμή ένα άρθρο...

Αγαπητοί μου φίλοι,

Σας παρακαλώ να δημοσιεύσετε το συνημμένο άρθρο του πρώην Γ. Γραμματέα της «Σπίθας» και φίλου μας Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.

Δεν μπορώ όμως να σιωπήσω.

Γιατί τώρα, ακόμα και ο απλός Σπιθίτης, πόσο μάλλον ο πρώην Γ. Γραμματέας της, διαπιστώνουν ίσως πόσο μεγάλο ήταν το λάθος τους σχετικά με την αναγκαιότητα της «Σπίθας».

Τώρα επιβεβαιωνόμαστε σε όλα.

Όμως είναι αργά. Πολύ αργά.

Και για μένα, που οσονούπω φεύγω, οι εξελίξεις δραματικές.

Σας βεβαιώ ότι το βάρος είναι ασήκωτο.

Η ύπαρξη μιας δυνατής «Σπίθας» θα έπαιζε εδικά σήμερα, ρόλο καθοριστικό.

Μίκης Θεοδωράκης

Αθήνα, 21.9.2018

Οι βάσεις σε Αλεξανδρούπολη και Κύπρο και ο κίνδυνος «εξαΰλωσης» του ελληνικού λαού (Πού χάθηκαν Τριγάζης και Οικολόγοι;)

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου,
11 Σεπτεμβρίου 2018

Καταλαβαίνω ότι δεν είστε πιθανώς έτοιμοι να διαβάσετε αυτά που γράφω στη συνέχεια. Καταλαβαίνω ότι εξετάζω στο άρθρο αυτό ορισμένα τρομακτικά, ακραία σενάρια. Εξηγώ, στη συνέχεια, γιατί το κάνω. Εγώ ένα πράγμα ζητώ από τους αναγνώστες μου. Να εξετάσουν και να δεχτούν ή να απορρίψουν όσα γράφω με τη λογική τους και όχι ανάλογα με το αν τους αρέσουν ή όχι. Άλλωστε, συγκριτικά με το θέμα που θίγω σε αυτό το άρθρο, το πώς θα κριθεί ο ίδιος ο αρθρογράφος είναι απολύτως ασήμαντο. Γιατί εδώ μιλάμε για το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας και της χώρας μας.
Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να επιτρέψει την εγκατάσταση αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στην Αλεξανδρούπολη. Θα φτιάξουν εκεί μια Σούδα του Βορρά. Οι Αμερικανοί παίρνουν επίσης τα λιμάνια της Αλεξανδρούπολης και της Καβάλας και θέλουν και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Αναφέρεται στον Τύπο ότι νέες βάσεις και οπλικά συστήματα των ΗΠΑ, της Γαλλίας (που έχει οριστικά ενταφιάσει τον γκωλισμό, μετατρεπόμενη μετά το 2008 στην καλύτερη σύμμαχο του Ισραήλ), αλλά και του Ισραήλ θα εγκατασταθούν στην Κύπρο.

Γιατί θέλουν οι Αμερικανοί την Βόρειο Ελλάδα

Για ποιο σκοπό θέλουν οι Αμερικανοί βάσεις και τα λιμάνια της Θράκης και της Μακεδονίας; Για να περικυκλώσουν και να ετοιμάσουν πόλεμο κατά της Ρωσίας. Το δείχνουν, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, όλες οι πράξεις τους από τη Γεωργία μέχρι τη Νορβηγία, περνώντας από την Ουκρανία και τη Μολδαβία. Το λένε και με λόγια. Μελετήστε σας παρακαλώ πολύ προσεκτικά όλη την κατάθεση (έξι σελίδες είναι μόνο) του Αμερικανού Υφυπουργού Εξωτερικών Μίτσελ στις 21.8 στη Γερουσία. Πρόκειται για κήρυξη πολέμου στη Ρωσία και την Κίνα, από την οποία απορρέει η βαλκανική πολιτική των ΗΠΑ, περιλαμβανομένης και της «συμφωνίας Ελλάδας – Μακεδονίας». Χρησιμοποιούμε τον όρο ακριβώς του Μίτσελ, ο οποίος επαίρεται για το κατόρθωμα αυτό της αμερικανικής διπλωματίας.
Θα μου πείτε δεν είναι δύσκολο να γίνει κανονικός πόλεμος κατά της Ρωσίας; Είναι, αλλά η Πυροσβεστική δεν φτιάχνεται στην λογική ότι δεν θα πιάσει φωτιά, ούτε βάζετε ζώνη ασφαλείας γιατί σκοπεύετε να πέσετε σε φορτηγό. Μόνο ακραία, μέχρι πρότινος αδιανόητα, πράγματα συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια, και διεθνώς και στην Ελλάδα.
Όταν η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να δώσει αυτές τις βάσεις στους Αμερικανούς (σημειωτέον χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα), υπολογίζει, προφανώς, ότι δεν θα γίνει το κακό. Αλλά δεν μπορεί να γίνεται πολιτική σε ζητήματα εθνικής ασφαλείας, που αφορούν στην πραγματικότητα την ίδια την επιβίωση του ελληνικού λαού, υπολογίζοντας μόνο στην καλύτερη περίπτωση. Πρέπει να παίρνει υπόψη της και τη χειρότερη. Κυρίως αυτή.
Αν είχε κάποιος πάρει υπόψη του σοβαρά την περίπτωση να καεί το Μάτι δεν θα είχε καεί. Αν κάποιος είχε σκεφτεί, και σχεδιάσει, για το ενδεχόμενο κρίσεων τύπου Ιμίων ή Οτσαλάν, δεν θα είχαν συμβεί ή, αν συνέβαιναν, δεν θα εξελίσσονταν με τον τρόπο που εξελίχθηκαν.
Υπάρχει η Πυροσβεστική Υπηρεσία γιατί μπορεί να πιάσει φωτιά. Υπάρχουν οι ναυαγοσώστες γιατί μπορεί κάποιος να πνιγεί. Και στο ΓΕΕΘΑ υπάρχει, νομίζουμε, μια Διεύθυνση Χημικού, Βιολογικού και Ραδιολογικού Πολέμου. Μπας και γίνει τέτοιος πόλεμος, όχι γιατί θα γίνει.

Αυξημένος κίνδυνος πυρηνικής σύρραξης

Σημειωτέον, ότι από τον βομβαρδισμό της Συρίας από τον Τραμπ τον Απρίλιο του 2017 έως σήμερα έχουν πυκνώσει οι ενδείξεις αυξημένου κινδύνου πυρηνικής σύρραξης, είτε «τοπικής», είτε γενικής. Ήδη, στα τέλη του 2016 ο νυν αρχηγός του Αμερικανικού ΓΕΕΘΑ στρατηγός Ντάνφορντ δήλωσε προς τους πολεμοχαρείς κόνγκρεσμεν, που του ‘λεγαν γιατί δεν κάνει περισσότερα εναντίον του Ασαντ, ότι, παρόντων των ρωσικών στρατευμάτων στη Συρία, αυτό μπορεί να συνεπάγεται τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και δεν είναι δουλειά των στρατιωτικών να αποφασίσουν αν θα γίνει τέτοιος πόλεμος.
Τον Απρίλιο του 2017 ο Ρώσος Υπουργός Άμυνας προειδοποίησε τους Αμερικανούς ότι τα πυρηνικά συστήματα της χώρας του είναι κατά 95% έτοιμα για άμεση εκτόξευση και φέτος, τόσο ο Πρόεδρος Πούτιν όσο και ο αρχηγός των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων αυτοτελώς, κάτι πολύ ασυνήθιστο, θεώρησαν σκόπιμο να εκδώσουν σαφές πυρηνικό casus belli προς τις ΗΠΑ. Ο πρώην αρχηγός της CIA Λέον Πανέττα, ο επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας και μια πλειάδα Αμερικανών ειδικών, περιλαμβανομένων βετεράνων της CIA και της NSA ή κορυφαίων σοβιετολόγων, όπως ο Cohen του Πρίνστον, προειδοποίησαν για τον αυξημένο κίνδυνο πυρηνικής σύρραξης.
Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, δημοσιεύματα του αμερικανικού τύπου διατυπώνουν τώρα, για πρώτη φορά, απειλές κατά των Ρώσων ότι θα πληγούν και οι δικές τους δυνάμεις στη Συρία. Γράφουν ότι ο Πρόεδρος Τραμπ είναι αναποφάσιστος, λέει, ακόμα, αν θα χτυπήσει και τους Ρώσους, εκτός από τους Σύρους και τους Ιρανούς! Αυτό σημαίνει, σε απλά ελληνικά και για όποιον είναι κάπως εξοικειωμένος με τα θέματα των πυρηνικών όπλων, ότι είμαστε σε εξίσου, ίσως και πιο επικίνδυνη κατάσταση, απ’ ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων της Κούβας. Χωρίς μάλιστα να έχουμε τον Πρόεδρο Κέννεντι και τον αδελφό του. Ούτε το ελάχιστο διαύλων επικοινωνίας και αποδεκτών κανόνων συμπεριφοράς που υπήρχαν επί του πρώτου Ψυχρού Πολέμου. Ούτε και τα τεράστια αντιπολεμικά, αντιπυρηνικά και φιλειρηνικά κινήματα, που συγκλόνισαν όλον τον κόσμο από το 1945 έως το 2003, εκφράζοντας τον ύψιστο βαθμό κοινωνικής συνείδησης και πολιτισμού της ανθρωπότητας.
Τώρα, μπορεί οι Έλληνες πολιτικοί και η ελληνική στρατιωτική ηγεσία να θεωρούν ότι όλα αυτά που γίνονται είναι πλάκα, κάποιος τρόπος που βρήκαν να περνάνε τις ώρες τους οι ηγέτες, οι στρατιωτικοί και οι δημόσιοι παράγοντες των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Μήπως θα ήταν καλύτερα να πάρουν σοβαρότερα υπόψη τους την πραγματική διεθνή κατάσταση;

Μα δεν είναι πολύ παράλογος ένας πυρηνικός πόλεμος για να γίνει;

Ξέρω ότι δεν πολυπιστεύετε σε έναν πυρηνικό πόλεμο, τοπικό ή γενικό. Ξέρω ότι τον θεωρείτε πολύ παράλογο για να συμβεί. Σας απαντώ ότι ξέρουμε από την ιστορία ότι παρολίγον να συμβεί σε καταστάσεις αντίστοιχης έντασης, όπως με την Κούβα, τους πολέμους στην Κορέα και στο Βιετνάμ και τη Μέση Ανατολή.
Οι ειδικοί στην πυρηνική στρατηγική έχουν περιγράψει πως, σε μια κατάσταση αυξανόμενης έντασης, δύο πλευρές μπορούν να εγκλωβιστούν σε μια κατάσταση όπου κάθε υποχώρηση θα θεωρηθεί ήττα, ή πως μπορούν να εκτιμήσουν λάθος τις προθέσεις της άλλης πλευράς.
Ο πραγματικός λόγος που είναι αυξημένος σήμερα ο κίνδυνος πυρηνικής σύρραξης, δεν είναι ασφαλώς η κατάσταση στο Ιντλίμπ της Συρίας.
Είναι ότι βρισκόμαστε σε μια καμπή της παγκόσμιας κατάστασης που θα κρίνει ενδεχομένως ποιος θα ηγεμονεύσει στον πλανήτη στον επόμενο αιώνα.
Η Κίνα ξέφυγε και αναπτύσσεται θυελλωδώς έχοντας ήδη ξεπεράσει τις ΗΠΑ, σε ΑΕΠ μετρούμενο με όρους εγχώριας αγοραστικής αξίας, ενώ γίνεται ο κύριος παραγωγικός επενδυτής παγκοσμίως. Η Ρωσία, που την νόμιζαν πεθαμένη, κάνει μια εντυπωσιακή επιστροφή στη διεθνή σκηνή. Το Ισραήλ βλέπει με τρόμο να εδραιώνεται η επιρροή του Ιράν και της Ρωσίας σε μια Μέση Ανατολή στην οποία κυριαρχούσε απολύτως επί σχεδόν τριάντα χρόνια.
Με δυο λόγια, το διακύβευμα είναι η ίδια η εξουσία και επιρροή της Δυτικής Αυτοκρατορίας στον κόσμο. Τέτοιο διακύβευμα δικαιολογεί στα μάτια αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις την ανάληψη και των μεγαλύτερων κινδύνων, που ασφαλώς, εσείς ή εγώ, δεν θα παίρναμε ποτέ.
Οι άνθρωποι που κρατάνε στα χέρια τους την εξουσία στον πλανήτη Γη δεν βρίσκονται στη θέση που βρίσκεστε εσείς ή εγώ, δεν έχουν την ίδια κοσμοθεωρία, την ίδια ηθική, τα ίδια κριτήρια με σας και μένα. Αλλιώς δεν θα βλέπατε στις τηλεοράσεις τις εικόνες που βλέπετε από όλο τον κόσμο. Είναι στη θέση και έχουν την ψυχολογία του Μεγαλέξανδρου, του Ιούλιου Καίσαρα, του Ναπολέοντα, του Χίτλερ και ακόμα χειρότερη φοβάμαι. Ενεργούν και θα ενεργήσουν ανάλογα.

Ο ρόλος της Αλεξανδρούπολης σε μια σύγκρουση με τη Ρωσία

Ένας πύραυλος από την Αλεξανδρούπολη χρειάζεται τρία λεπτά για να φτάσει την κύρια βάση του ρωσικού στόλου στην Σεβαστούπολη της Κριμαίας. Η Αλεξανδρούπολη είναι πολύ πιο κοντά στην Κριμαία από ότι η Σούδα.
Αυτό σημαίνει ότι, αν τα πράγματα φτάσουν εκεί που ευχόμαστε να μη φτάσουν –αλλά επαναλαμβάνουμε, η δουλειά των πολιτικών και των στρατιωτικών είναι να σχεδιάζουν για τα άσχημα, όχι για τα καλά ενδεχόμενα– τότε η εξαφάνιση της Αλεξανδρούπολης είναι ενδεχομένως μια από τις πρώτες δουλειές των ρωσικών πυραυλικών δυνάμεων.
Μπορεί να γίνει με συμβατικό τρόπο, μπορεί όμως και με τακτικά πυρηνικά όπλα στη χειρότερη περίπτωση.

Που θα πάει η ραδιενέργεια από την Αλεξανδρούπολη και την Καβάλα;

Στην περίπτωση τακτικού πυρηνικού πλήγματος στη Βόρεια Ελλάδα δεν είναι μόνο η Θράκη που θα καταστραφεί.
Στο Αιγαίο, οι άνεμοι είναι κατά κανόνα, τις περισσότερες ημέρες του χρόνου, βορειοανατολικοί. Αυτό σημαίνει ότι η ραδιενέργεια που θα εκλυθεί τοπικά, στον νομό Έβρου για παράδειγμα, θα μεταφερθεί τάχιστα στην ηπειρωτική Ελλάδα, περιλαμβανομένου του λεκανοπεδίου της Αθήνας, όπου κατοικεί περίπου ο μισός ελληνικός πληθυσμός.
Διερωτώμαι κατά πόσον ο Πρωθυπουργός της χώρας και ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων έχουν ζητήσει να γίνουν οι σχετικές μελέτες, προτού αποφασίσουν την εγκατάσταση τέτοιων βάσεων στη Βόρειο Ελλάδα, αλλά και σε όλη σχεδόν την υπόλοιπη χώρα. Την αντιπολίτευση και τα άλλα κόμματα την έχουν απασχολήσει αυτά τα θέματα;
Τι λέει για όλα αυτά ο συμπαθής Πάνος Τριγάζης, ανώτερο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που επί πολλά χρόνια πήγαινε στην Αμερικανική Πρεσβεία της Αθήνας, κάθε 6^η Αυγούστου, να διαμαρτυρηθεί και να θυμίσει το Ολοκαύτωμα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι; Ένα τυχόν ελληνικό Ολοκαύτωμα δεν τον ανησυχεί; Κι αν τον ανησυχεί τι ακριβώς πράττει;
Τι λένε, που είναι, πως αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους και οι Οικολόγοι μας, στην Ελλάδα και την Κύπρο;

Κύπρος, ένα νησί προς εξαφάνιση

Είναι επίσης προφανές ότι αυτά ισχύουν και για την Κύπρο, σε περίπτωση που επαληθευθούν οι πληροφορίες για σχεδιαζόμενη πολύ σημαντική εμπλοκή της στις πολεμικές προετοιμασίες κατά της Συρίας ή όποιου άλλου στόχου αποφασίσουν αύριο ή μεθαύριο οι Δυτικοί φίλοι και εταίροι μας και για εγκατάσταση μιας πληθώρας βάσεων και οπλικών συστημάτων στο νησί. Νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για το τι μπορεί να συμβεί σε ένα νησί που κατοικείται από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, αν γίνει καμιά «στραβή».
Να θυμίσουμε ότι τα τακτικά πυρηνικά όπλα έχουν φτιαχτεί στη λογική να κάνουν δυνατό έναν πυρηνικό πόλεμο, όχι να τον αποτρέψουν.
Κι αν οι δυνάμεις που θα πληγούν από επιθέσεις από την Ελλάδα και την Κύπρο, όχι μόνο πυρηνικές, αλλά και συμβατικές, αποφασίσουν να απαντήσουν, δεν θα πλήξουν το Βέλγιο ή την Αμερική, αλλά την Θράκη, το Αιγαίο, την Κρήτη, την Κύπρο.
Το ρωσικό Γενικό Επιτελείο ήταν σαφές την περασμένη άνοιξη. Αν πληγούν δυνάμεις μας θα απαντήσουμε χτυπώντας και τις πλατφόρμες από όπου θα εκτοξευθούν οι πύραυλοι.
Αν πάμε σε μια «τακτική» πυρηνική σύγκρουση στην Αν. Μεσόγειο ή τα Βαλκάνια, αυτή δεν θα καταστρέψει την Ουάσιγκτων, το Παρίσι, το Λονδίνο. Μπορεί να εξαφανίσει όμως τον ελληνικό λαό.
Περιττό άλλωστε να υπενθυμίσουμε ότι δεν υπάρχει κατ’ ουσίαν σήμερα ο παραμικρός εθνικός έλεγχος στο τι γίνεται εντός και από αυτές τις βάσεις στο έδαφος της Ελλάδας και της Κύπρου.
Σημ. Αφιερώνω αυτό το άρθρο στη μνήμη του πατέρα μου Κωνσταντίνου Κωνσταντακόπουλου, Διευθυντή Μελετών της ΕΜΥ, οικολόγου πριν υπάρξει η οικολογία, που με μύησε πριν από πολλές δεκαετίες στα μυστικά της ραδιενέργειας, της βιομετεωρολογίας, των προβλημάτων της χημικής μόλυνσης της γεωργίας και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, της κλιματικής αλλαγής, όπως και στη μαγεία των νόμων της Θερμοδυναμικής. Σε μια Ελλάδα που ακόμα θεωρούσε ως αξίες τη γνώση και την εντιμότητα (ακόμα κι αν δεν τις εφάρμοζε πάντα).

Πηγή άρθρου: