Γράφει ο …Σπινθήρας: Σφάξε με θεσμέ μου ν’ αγιάσω

 

Μετά από μία μακρά παύση, είπα να γράψω ξανά με αφορμή το καλωσόρισμα του 4^ου Μνημονίου! Έτσι όπως το πάμε βέβαια, πιο συχνά θα ψηφίζονται μνημόνια, παρά θα αρθρογραφεί ο Σπινθήρας!

Το αξιοπερίεργο δεν είναι πως αυτή η κυβέρνηση έγινε η πρώτη στην ιστορία της χώρας που υπέγραψε δύο μνημόνια σε δύο χρόνια, βάζοντας κάτω κάτι ερασιτέχνες ΓΑΠηδες, Σαμαράδες και Παπαδήμιους.

Το αξιοπερίεργο και τραγικά δυσοίωνο, είναι πως ο ραγιαδισμός αναγεννήθηκε με ταχύτατους ρυθμούς (αν δηλαδή είχε πεθάνει ποτέ) στην πλειονότητα των κατοίκων αυτής της χώρας, με αποτέλεσμα πλέον, μετά από 7 χρόνια κρίσης και καταιγισμού ενοχών και λοιπών μαζιταφαγαμισμών, να μην διαφαίνεται ούτε ίχνος μαζικής Αντίστασης στον κοντινό ορίζοντα.

Μετά από επτά χρόνια και τέσσερα μνημόνια, η κρίση σταμάτησε να αποτελεί ένα πρωτοφανές φαινόμενο. Την θέση του έχει πάρει η καθημερινότητα και η βασανιστική ρουτίνα.

Το αγωνιστικό πνεύμα των πρώτων μνημονιακών χρόνων και η έντονη αίσθηση αδικίας και οργής που χαρακτήριζε τους Έλληνες της περιόδου 2010-2013, με τελευταία πράξη και αποκορύφωμα το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος του 2015 και το βροντερό ΟΧΙ, μπορούσε να αναχαιτιστεί μόνο με έναν τρόπο. Με τον γνωστό, παραδοσιακό και σχεδόν αλάνθαστο τρόπο των προδοσιών.

Και η προδοσία εδώ και  δύο χρόνια, έχει ένα όνομα με πολλά πρόσωπα: ΣΥΡΙΖΑ.

Προδοσία απέναντι σε έναν ολόκληρο Λαό. Προδοσία απέναντι στους νεκρούς των Μνημονίων. Προδοσία απέναντι στη νέα γενιά που υφίσταται και απέναντι στους αγέννητους που με το πρώτο φως τους θα βρεθούν δεμένοι με αόρατα αλλά ισχυρότατα δεσμά. Προδοσία απέναντι στην πραγματική Αριστερά, το όνομα της οποίας σφετερίζεται ο Alexis Tsipras και η παρέα του, δίνοντας πάτημα παράλληλα στους νοσταλγούς της Χούντας και του ναζισμού να ξεσπαθώσουν…

«Πίνεις την προδοσία με το γάλα, πίνεις τη προδοσία με το κρασί» έγραφε ο Μίκης για τον Έλληνα, θυμίζοντάς του παράλληλα: «ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ». Σήμερα, αυτή η προσφώνηση έφτασε να έχει αρνητική έννοια! Για τέτοια επιτυχία μιλάμε…

Το άλλο δυστύχημα για όσους ζούμε τον Μίκη Θεοδωράκη από κοντά όλα αυτά τα χρόνια, είναι πως γνωρίζαμε από πριν αυτή την έκβαση. Ο Μίκης Θεοδωράκης είχε προβλέψει, όχι με μαντικές ικανότητες αλλά με την διαχρονική πολιτική του διορατικότητα, ακριβώς τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του Alexis Tsipras. Κι αυτό το φαινόμενο της «Κασσάνδρας» είναι που στοιχειώνει τον Μίκη Θεοδωράκη κι εμάς μαζί. Βλέπουμε τον προδιαγεγραμμένο βασανισμό (ας μην αναφέρω «θάνατο» και σοκάρω) της χώρας και του Λαού μας, ανήμποροι πια να παρέμβουμε δραστικά με άλλον τρόπο, εκτός της ενημέρωσης! Άλλη λύση πλέον από την ενημέρωση του Λαού δεν υπάρχει. Ενημέρωση, Διαφώτιση, Πολιτισμός και πρόταση για έναν άλλο δρόμο. Διότι, αυτός ο δρόμος υπάρχει και απλά περιμένει τον Λαό να τον ανακαλύψει και να συνειδητοποιήσει πως μπορεί να τον περπατήσει. Δύσκολα, επίπονα ίσως στην αρχή, αλλά μπορεί  να τον περπατήσει!

Η προσπάθεια του Μίκη Θεοδωράκη να προβάλλει αυτόν τον άλλον δρόμο εδώ και επτά (τουλάχιστον) χρόνια, δεν έχει πάει στράφι όμως. Η Σπίθα δεν έσβησε. Δεν μπορεί να σβήσει. Στέκει «τρεμόσβηστη στις υγρές μας παλάμες». Ο Σπινθήρας άναψε και μπορεί να μην βοήθησε ο άνεμος να φουντώσει, αλλά όσο είναι ζωντανός, ουδείς γνωρίζει πότε θα καταφέρει να γίνει πυρκαγιά. Κι αυτό, το άγνωστο, το αναπάντεχο, είναι που τρέμει αυτό το πανίσχυρο εδραιωμένο Σύστημα.

Μέσα σε αυτό το πνεύμα, γεννήθηκαν δειλά-δειλά και υπάρχουν και τα θετικά στοιχεία που μας κάνουν να συνεχίζουμε να οραματιζόμαστε ένα καλλίτερο αύριο, φτιαγμένο από εμάς, για εμάς. Ίσως οι περισσότεροι στη δίνη της κρίσης να μην το αντιλαμβανόμαστε, ωστόσο τα τελευταία χρόνια και μέσα από τις ήττες και τις απογοητεύσεις, γεννήθηκαν ξανά ξεχασμένες αρετές όπως η υπομονή, η ανιδιοτέλεια, η ενότητα και η μεθοδικότητα. Σε ένα μικρό κομμάτι του Λαού μας, που μέρα με τη μέρα όμως μεγαλώνει. Έχει πάθει και έχει μάθει. Έχει αφήσει το μικροκομματικό συμφέρον και προτάσσει το διακύβευμα της Εθνικής Ανεξαρτησίας.

Όπως ο σπόρος φυτεύεται και χρειάζεται τον χρόνο, την φροντίδα και τις κατάλληλες συνθήκες για να φυτρώσει και να αναπτυχθεί. Αυτός ο σπόρος όμως, μπορεί να γεννήσει από ένα χορταράκι μέχρι ένα πλατάνι. Εξαρτάται από τις ρίζες του! Και οι ρίζες της σποράς των πραγματικών Αγωνιστών, είναι δυνατές και βαθιές.

Από την αρχή του αντιμνημονιακού Αγώνα, γνωρίζαμε πως η ανατροπή ενός πανίσχυρου οικοδομήματος που έχει στηθεί ανάμεσα στις περασμένες δεκαετίες, δεν θα μπορούσε να είναι υπόθεση 3-4 χρόνων. Όσοι το πίστεψαν, απλά απογοητεύτηκαν περισσότερο. Σήμερα το αντιλαμβανόμαστε καλλίτερα από ποτέ.

Άλλη επιλογή από το να ριζοσπαστικοποιήσουμε την τακτική μας , τον τρόπο ζωής μας και τον τρόπο αντίστασής μας, δεν υπάρχει. Οι προτάσεις και οι λύσεις που έχουν απομείνει, είναι συγκεκριμένες και απολύτως ρεαλιστικές: Γνώση, Θάρρος, Ενότητα, Αγώνας για Ανεξαρτησία, συνειδητοποίηση του εθνικού μας πλούτου και εκμετάλλευσή του.

Όλα όμως ξεκινούν από την σωστή Ενημέρωση προς όσα αυτιά έχουν παραμείνει ανοικτά. Ας προχωρήσουμε λοιπόν αυτόν τον δρόμο, αφήνοντας πίσω εμφυλιακά σύνδρομα και παλαιοκομματικές τακτικές. Απέναντι πλέον από τον αριστερό δεν είναι ο δεξιός γείτονας ή συνάδελφος, εργαζόμενος. Απέναντι από τον δεξιό, δεν είναι ο αριστερός εργάτης, φίλος ή συγγενής. Ο μόνος δρόμος είναι ο ενωμένος Λαός, απέναντι στον φασισμό και στις δυνάμεις που μας θέλουν εσαεί γονατισμένους και εξαρτημένους. Αυτό το πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα είναι και ένα από τα μηνύματα του Θεοδωρακισμού.

Ο Σπινθήρας

info@theodorakism.gr