Γράφει ο …Σπινθήρας: Η «χρήσιμη διαχρονικότητα» και η μοναδικότητα της θεοδωρακικής σκέψης

Ακόμη δεν έχω καταλήξει αν θα πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι, βλέποντας τις ιδέες και τις απόψεις του Μίκη Θεοδωράκη να επιβεβαιώνονται -διαχρονικά- βάσει της πολιτικής του διορατικότητας.

Όλα δείχνουν πως αυτό συμβαίνει ξανά, με την πρόταση του Μίκη το 2010 κατά την ιδρυτική διακήρυξη της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών-Σπίθα, για διαχείριση του υποθαλάσσιου ενεργειακού πλούτου, ως λύση στο οικονομικό αδιέξοδο και στραγγαλισμό των Μνημονίων, αλλά και ως λύση στον απεγκλωβισμό από το μαγγανοπήγαδο της εξάρτησης.

Τότε ήταν ο Θεοδωράκης ο γραφικός, ο Θεοδωράκης ο ουτοπικός, ο Θεοδωράκης εκτός πραγματικότητας, ο Θεοδωράκης που «του έφταιγαν οι άλλοι»…

Σήμερα, έξι γεμάτα χρόνια μετά, η λύση που πρότεινε ο Μίκης, απλώνεται πλέον μπροστά μας. Κάθε μία χώρα γύρω μας (Ιταλία-Αίγυπτος-Ισραήλ-Κύπρος κ.α.) έχει καθορίσει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της και διεξάγει έρευνες και γεωτρήσεις για πετρέλαιο και υδρογονάνθρακες (αέριο). Τα αποτελέσματα τα διαβάζετε στις ειδήσεις. Τα διαβάζετε και στις τελευταίες αναρτήσεις του παρόντος ιστολογίου, Θεοδωρακισμού, που ορθά επαναφέρει το θέμα και το προβάλλει ξανά και ξανά, μέχρι να το εμπεδώσουμε!

Η ΜΟΝΗ χώρα που δεν έχει καθορίσει ακόμη την ΑΟΖ της, είναι η Ελλάδα. Το αστείο βέβαια είναι, πως από την στιγμή που όλοι οι γείτονές μας έχουν καθορισμένες τις ΑΟΖ τους, τότε η δική μας εκ των πραγμάτων ΑΟΖ έχει οριστεί και απλά περιμένει τις τυπικές διαδικασίες από την ελληνική κυβέρνηση! Διαδικασίες που ουδέποτε ξεκίνησαν.

Γι’ αυτό και ο Μίκης, οργώνοντας την Ελλάδα ως Ιδρυτής της ΚΑΠ-Σπίθα από το 2010 έως το 2012, και έπειτα οργανώνοντας τη μεγάλη εκδήλωση της παρουσίασης του Εθνικού μας Πλούτου και της πολιτικής του διαχείρισης (7/11/2012), πέτυχε δύο πράγματα:

Α) Προέβαλλε και ανέδειξε με στοιχεία και αριθμούς τον υποθαλάσσιο πλούτο της Ελλάδας σε πετρέλαιο και υδρογονάνθρακες, προτάσσοντας την ίδια στιγμή την διαχείρισή του ως μέσο λύσης του οικονομικού και κοινωνικού προβλήματος της χώρας, ενώ παράλληλα

Β) Ξεγύμνωσε σύσσωμο το εξαρτημένο πολιτικό Σύστημα των τελευταίων 10ετιών

Και όταν λέμε «ξεγύμνωσε», δεν εννοούμε απλά πως του έβγαλε τα ρούχα και το εξέθεσε, αλλά το έβγαλε και στη πλατεία Συντάγματος και το περιέφερε γύρω από το κτήριο της Βουλής των Ελλήνων! Ώστε να δουν άπαντες, πως ο «βασιλιάς» είναι γυμνός…

Εξέθεσε όλες τις κυβερνήσεις που μεταπολιτευτικά δεν «άγγιξαν» το θέμα της ΑΟΖ και του υποθαλάσσιου πλούτου, αλλά και τις Αντιπολιτεύσεις που ουδέποτε το προέβαλλαν ως λύση στην οικονομική κρίση! Υπήρχαν μεμονωμένες φωνές που πνίγηκαν είτε στο αίμα (βλέπε περίπτωση Μπάτση) είτε στην αδιαφορία. Το 2010 όμως, όταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ Γ.Α. Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελλόριζο την υπαγωγή της χώρας στον μηχανισμό στήριξης και τον έλεγχο της Τρόικα, ποια παράταξη ή πολιτική κίνηση εντός ή εκτός της Βουλής προέβαλλε το θέμα της ΑΟΖ και της διαχείρισης του υποθαλάσσιου πλούτου; Τότε ήταν που ο Ευάγγελος Βενιζέλος διαβεβαίωνε τον ελληνικό Λαό πως δεν υπάρχει …στάλα πετρέλαιο εντός των ελληνικών θαλάσσιων ζωνών. Λες και η φύση έχτισε ένα υπόγειο φράγμα, αφήνοντας πετρέλαιο και υδρογονάνθρακες να διασχίζουν την Κύπρο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, αλλά στην Ελλάδα …έστριβε και την προσπερνούσε! Την φωνή της λογικής επιβεβαιώνουν και τεκμηριώνουν βέβαια οι επιστημονικές μελέτες και έρευνες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια.

Και τη στιγμή που η Ελλάδα στενάζει υπό το βάρος των μνημονίων και των συνεπαγόμενων δεινών, η Κύπρος ανακαλύπτει ένα θαλάσσιο οικόπεδο-φιλέτο, τίγκα στο πετρέλαιο. Και την στιγμή που οι ελληναράδες πολιτικοί ψιθυρίζουν «έλα μωρέ, ένα οικόπεδο είναι που θα καταστεί και ασύμφορο για εξόρυξη πετρέλαιο και υδογονανθράκων», ξεπετάγονται άλλα δύο δίπλα και αυτή τη στιγμή βρίσκονται καμιά δεκαριά από τις μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες για έρευνες και εξορύξεις νότια της Κύπρου εντός της ΑΟΖ της μεγαλονήσου.

Και τι έκανε η Κύπρος; Αυτό ακριβώς που πρότεινε ο Μίκης το 2010: ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΕΣ για την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου! Η διαχείρισή του βέβαια από ανθρώπους που θα επιτύχουν συμφωνίες προς όφελος του κυπριακού Λαού, είναι άλλο θέμα που δεν έχει καμία σημασία να το ακουμπήσουμε αυτή τη στιγμή.

Ρίξτε μια ματιά και σε αυτή την ανάρτηση πίσω στον Φεβρουάριο του 2015 όμως μια και τα …αναφέρουμε!

Ο ειδικός επί των θεμάτων αυτών, Ηλίας Κονοφάγος, τα είπε όλα στον Θεοδωρακισμό τις προάλλες, οπότε δεν χρειάζεται να επεκταθώ περαιτέρω, καθώς το θέμα μου σήμερα δεν ήταν ο υποθαλάσσιος πλούτος και οι κοινοπραξίες, αλλά η συνειδητοποίηση της διαχρονικότητας της θεοδωρακικής σκέψης!

ΤΟ «ΑΝΤΙΜΑΝΙΦΕΣΤΟ», Η ΣΟΥΗΔΙΑ, Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

Συνεχίζω με ακόμη ένα επίκαιρο παράδειγμα της διαχρονικής θεοδωρακικής σκέψης. Το έργο του Μίκη για τον Άνθρωπο και την Κοινωνία. Το «ΑΝΤΙΜΑΝΙΦΕΣΤΟ». Το κείμενο της ομιλίας του Μίκη Θεοδωράκη για τον ελεύθερο χρόνο πίσω στο 1987, που αποτελεί πλέον ένα από τα κορυφαία δοκίμια του 20ου αιώνα. Σε αυτό το κείμενο, ο Μίκης, μεταξύ άλλων, προέβαλλε το 4ωρο ή το 6ωρο, ως το απολύτως εφικτό ωράριο των εργαζόμενων ώστε να είναι πιο ευτυχισμένοι στον χώρο εργασίας τους, να παράγουν περισσότερο και να αποκτήσουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο για δημιουργικότητα και προσωπική Ανέλιξη. Γράφοντας «απολύτως εφικτό», αναφέρομαι στα οφέλη ΚΑΙ των δύο πλευρών, τόσο των εργοδοτών, όσο και των εργαζόμενων. Διότι, εντός του καπιταλισμού, δεν είναι δυνατόν να σταθεί μία πρόταση που θα προστατεύσει ή θα ωφελήσει μόνο τον εργαζόμενο.

Πριν από τρεις περίπου μήνες, αναδημοσίευσε ο Θεοδωρακισμός την είδηση από την Σουηδία που έκανε λόγο για πειραματισμό της σουηδικής κυβέρνησης πάνω στην καθιέρωση του 6ώρου! Ας δούμε τι ανέφερε αυτή η είδηση:

«Σύμφωνα με το Science Alert, η σουηδική κυβέρνηση πέρυσι χρηματοδότησε τη διεξαγωγή πειράματος στο γηροκομείο Svartedalens, με τους νοσηλευτές να εργάζονται έξι ώρες την ημέρα. Σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου, τα αποτελέσματα ήταν υπέρ του 6ώρου. Κατά τα αποτελέσματα, όσοι δούλευαν έξι ώρες την ημέρα, ήταν πιο παραγωγικοί σε σύγκριση με εκείνους που δούλευαν περισσότερο. Μάλιστα, όσοι δούλευαν 6ωρο ήταν σχεδόν τρεις φορές λιγότερο πιθανό να πάρουν άδεια δύο εβδομάδων, ενώ μειώθηκε κατά το ήμισυ το ποσοστό των υπαλλήλων που ζητούσε αναρρωτική. […] Δεν είναι λίγες οι σκανδιναβικές επιχειρήσεις που έχουν εφαρμόσει το νέο μοντέλο και ήδη βλέπουν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα. Η Toyota εφάρμοσε το 6ωρο πριν από 14 χρόνια στα συνεργεία της στο Γκέτεμποργκ και αμέσως είδε διαφορά, καθώς το προσωπικό της εμφανίζεται πιο ευτυχισμένο, ενώ τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 25%.».

Μειωμένο ωράριο για τους εργαζόμενους λοιπόν και αυξημένα κέρδη για τους εργοδότες. Ξεκάθαρο, όσο και λογικό θα το χαρακτήριζα!

Ερχόμαστε τώρα, τρεις μήνες μετά την δημοσίευση της είδησης και διαβάζουμε το παρακάτω:

«Δεν αποδίδει το εξάωρο στη Σουηδία, καθώς τα πρώτα συμπεράσματα από το πείραμα που έγινε στην πόλη Γκέτεμποργκ, δείχνουν ότι το εξάωρο μάλλον δε πρόκειται να αντικαταστήσει το οκτάωρο, λόγω κόστους. Στόχος του πειράματος ήταν να μετρηθεί η επίπτωση στην αύξηση της παραγωγικότητας και στη μείωση του κόστους, λόγω λιγότερων αναρρωτικών αδειών. Τελικά αποδείχθηκε ότι το εξάωρο οδήγησε σε περισσότερες προσλήψεις, οι οποίες αύξησαν το κόστος σε επίπεδο που δεν αντισταθμίζεται από τα οφέλη λόγω παραγωγικότητας». (Πηγή)

Ομολογουμένως, θα ήταν τεράστιο βήμα στα εργασιακά αν –επίσημα και τεκμηριωμένα- αποδεικνυόταν το 6ωρο. Ποια είναι η αλήθεια όμως; Μετά από 10ετίες επιτυχημένων εφαρμοσμένων «πειραμάτων» σε εργοστάσια με αναφορές για «αύξηση των κερδών κατά 25%» ξαφνικά τι άλλαξε τώρα, μέσα σε τρεις μήνες; Η υπόθεση για ακόμη μια φορά «μυρίζει». Προφανώς τέτοια τεράστια τομή στα εργασιακά θα έπαιρνε μορφή χιονοστιβάδας, αρχικά πανευρωπαϊκά, οπότε κάποιοι καπιταλισταί δεν άφησαν να εξελιχθεί. Δεν βλέπω καλλίτερη εξήγηση, βάσει των δημοσιευμένων δεδομένων! Και το τραγικό και η αυτοπαγίδευση του καπιταλισμού είναι πως οι ευτυχισμένοι εργαζόμενοι θα απέφεραν περισσότερα κέρδη στις επιχειρήσεις, όπως ορθά αναφέρεται στην αρχική είδηση. Και ευτυχισμένοι εργαζόμενοι με ελεύθερο χρόνο, δεν σημαίνει μόνο αύξηση παραγωγικότητας, αλλά και αύξηση κατανάλωσης. Και η αύξηση κατανάλωσης σημαίνει αύξηση τζίρου σε κάθε εταιρεία της αγοράς. Αν μείνουμε δηλαδή, σε καθαρά οικονομικά στοιχεία, ο κος Καπιταλιστής μόνο κερδισμένος θα μπορούσε να βγει, κάνοντας ευτυχισμένους τους εργαζόμενους όλου του κόσμου.

Σε αυτό το σημείο, ίσως νομίζετε πως ο παραλληλισμός της θεοδωρακικής σκέψης με τα παραπάνω, έγκειται στην ιδέα για την θέσπιση μειωμένου ωραρίου. Αλλά, όχι! Δεν είναι αυτός ο παραλληλισμός!

Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι στις ιδέες και απόψεις του Μίκη, περί εξουσίας, που βρίσκουν ακριβή απήχηση στους απανταχού καπιταλιστές και –εκτιμώ πως- διαχωρίζεται από την ξύλινη μαρξιστική θεωρία, περί αξίας-υπεραξίας και σχέσεις εργοδότη-εργαζόμενου! Ο Μίκης δεν αναφέρει μόνο το κέρδος, ως απώτερο σκοπό των Καπιταλιστών της εποχής μας. Συγκεκριμένα, η θεοδωρακική σκέψη προχωρά ακόμη παραπέρα, αναφέροντας πως από ένα σημείο και μετά η επιδίωξη των καπιταλιστών έπαψε να είναι μόνο το χρηματικό κέρδος! Στην ελίτ, δεν αρκεί πλέον να βγάζει περισσότερα λεφτά. Ο έλεγχος των ανθρώπων είναι σήμερα η επιδίωξή τους. Έλεγχος σωμάτων, ψυχών και συνειδήσεων!

Ας θυμηθούμε τα κείμενα του Μίκη «ΤΥΜΠΑΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥ» και «ΟΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΕΙΡΗΝΗΣ», όπου εκεί ξεδιπλώνεται η πρωτοποριακή θεοδωρακική σκέψη, περί των διαστάσεων και επιπτώσεων της επιβολής της εξουσίας, έξω από οικονομικά πλαίσια! Διότι, οποιοσδήποτε νοήμων νους, μπορεί να συλλάβει το γεγονός πως αν ο Καπιταλισμός σήμερα γυρνούσε το κουμπί, εγκαθίδρυε Παγκόσμια Ειρήνη και ενίσχυε την Ανάπτυξη στις «τριτοκοσμικές» χώρες, τα κέρδη και τα οφέλη για τους καπιταλιστές, αλλά και την ανθρωπότητα, θα ήταν πολλαπλάσια από αυτά των πολεμικών βιομηχανιών σήμερα!

Ποιος είναι ο λόγος λοιπόν που δεν συμβαίνει αυτό; Ποιος είναι ο λόγος δηλαδή, που ο Καπιταλισμός δεν θέλει κερδοφόρες βιομηχανίες Ειρήνης και κερδοφόρες επιχειρήσεις με ευτυχισμένους εργαζόμενους;

Έχουμε περάσει λοιπόν σε νέο στάδιο στο συγκεκριμένο θέμα, έξω από στενά οικονομικά δεδομένα, γεγονός το οποίο –σχεδόν οργουελικά- είχε συλλάβει εδώ και δεκαετίες ο Μίκης Θεοδωράκης φωνάζοντας και πράττοντας: «ΕΙΡΗΝΗ-ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ».

Αυτή τη λεπτομέρεια «φωνάζοντας και πράττοντας», αυτόν τον συνδυασμό Λόγου/Θεωρίας και Πράξης, δεν τα έχουμε συναντήσει ιστορικά σε περισσότερες από τρεις ή τέσσερεις προσωπικότητες, εκ των οποίων, η μία είναι του Μίκη Θεοδωράκη. Γι’ αυτό και η μελέτη του θεοδωρακικού έργου, πάνω στους άξονες «Άνθρωπος/Κοινωνία-Ελλάδα-Φύση» ("Αντιμανιφέστο"-Ουδετερότητα-Συμπαντική Αρμονία»), αποτελεί αναμφισβήτητα το ιδανικό πνευματικό οπλοστάσιο στην προσπάθεια κάθε ανθρώπου να προχωρήσει, να ανέβει, να σηκωθεί ψηλότερα. Να γίνει ελεύθερος.

Κάπως έτσι αποδεικνύεται επίσης ότι ο Λόγος και το Έργο του Μίκη Θεοδωράκη αποτελεί μια ουσιαστική και χρήσιμη διασύνδεση του ιστορικού παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον. Διασύνδεση που θα δώσει απαντήσεις και λύσεις σε πολιτικά και φιλοσοφικά προβλήματα και ζητήματα του κοντινού αλλά και μακρινού μέλλοντος, κάτι που στον Θεοδωρακισμό, ονομάζουμε "χρήσιμη διαχρονικότητα"!

Ο Σπινθήρας

info@theodorakism.gr