Γράφει ο ...Σπινθήρας: Ο Φιδέλ και οι απομιμήσεις

Ο χαμός του Φιδέλ Κάστρο ήρθε για τους Έλληνες, την στιγμή που αιωρούταν ακόμη ο απόηχος της επίσκεψης του Αμερικανού προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, στην χώρα μας.

Μία επεισοδιακή επίσκεψη, όχι από πλευράς Ομπάμα, αλλά από πλευράς του Έλληνα πρωθυπουργού, Alexis Tsipras, ο οποίος για ακόμη μία φορά απέδειξε πως δικαίως η πλειονότητα του Λαού μας τον θεωρεί ως τον χειρότερο αρχηγό κράτους που έχει αναδείξει η παγκόσμια πολιτική ιστορία.

Από την άλλη, ο Μπαράκ Ομπάμα, λίγο πριν παραδώσει τα ηνία της «υπερδύναμης» στον ακροδεξιό Ντόναλντ Τραμπ, εμφανίστηκε εντυπωσιακά άνετος, σοβαρός και «άριστος γνώστης της ελληνικής ιστορίας» όπως τον χαρακτήρισαν αρκετοί φανς του στα τηλεοπτικά πάνελς. Ιδιαίτερα η τελευταία του ομιλία χωρίς σημειώσεις, όπου εξύμνησε την Δημοκρατία, την Ελευθερία, τον Σοσιαλισμό (εντάξει, δεν είπε και την λέξη, αλλά μόνο «Σοσιαλισμός» και «Στάλιν» δεν είπε! Ακόμη και αυξήσεις μισθών και συντάξεων μίλησε) και την Διπλωματία μεταξύ των χωρών για την επίτευξη της Ειρήνης, ενάντια στον Πόλεμο, ήταν ομολογουμένως εξαιρετική. Αφού όταν τελείωσε, του ευχήθηκα να γίνει κάποτε πρόεδρος της Αμερικής και να φτιάξει μία καλλίτερη Κοινωνία για όλους! Έπειτα βέβαια θυμήθηκα πως ήταν πρόεδρος της Αμερικής για οκτώ (8) συνεχή χρόνια, διατηρώντας το επίπεδο της Παιδείας και της Υγείας στην χώρα του περίπου (για να ακριβολογούμε) στα ίδια επίπεδα όπως το παρέλαβε και βάζοντας το χεράκι του σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σε Συρία, Ουκρανία και αλλού, και προσγειώθηκα ο αφελής.

Σε αυτήν την συνάντηση λοιπόν του Μπαράκ Ομπάμα με την ελληνική κυβέρνηση, παρευρέθηκε δυστυχώς (για τα μάτια και την νοημοσύνη μας) και ο Έλληνας πρωθυπουργός. Θα μου πείτε «Μα είναι δυνατόν να λείπει ο πρωθυπουργός;». Σε αυτό να απαντήσω  πως, αν γνωρίζαμε τι εμφάνιση, τρόπο και συμπεριφορά είχε σκοπό να παρουσιάσει στις συναντήσεις του με τον αρχηγό των ΗΠΑ, μάλλον τον κλειδώναμε σε καμία αποθήκη του Μαξίμου και θα λέγαμε μία δικαιολογία (πχ «έβγαλε επιχείλιο έρπη», που έχει και ιστορικό!) στον Ομπάμα να μην παρεξηγηθεί ο άνθρωπος.

Ας γίνω πιο συγκεκριμένος όμως, παραβλέποντας τις υποδοχές του Πάνου Καμμένου στα αεροδρόμια και τις υποκλίσεις. 

Όταν λοιπόν κε Alexis θες να βγάζεις τη γραβάτα επειδή είσαι πάνω απ’ όλα Αριστερός και Επαναστάτης, αυτό θα πρέπει να συνοδεύεται και από τις πράξεις σου. Όταν οι πράξεις σου αποδεικνύουν την απόλυτη υποτέλεια προς αυτούς που υποστήριζες πως θα …χόρευαν με τα νταούλια σου και στρώνεις κόκκινο χαλί σε Ομπάμα, Μέρκελ, Ολάντ και τον κάθε αξιωματούχο της Ε.Ε. (από κλητήρες, μέχρι τον Γιούνγκερ!), η παρουσία σου δίπλα στον πρόεδρο της Αμερικής χωρίς γραβάτα, με χασμουρητά, κρυφές ματιές στο ρολόι σου, και χαιρετούρες βγαλμένες από τα μπασκετικά αποδυτήρια, δεν προδίδει πως είσαι «Αριστερός Επαναστάτης», αλλά ένας τελειωμένος «φιλελές» ξεφτίλας. Και δεν είσαι ξεφτίλας για τον εαυτό σου, αλλά –αναγκαστικά- παρασύρεις και έναν ολόκληρο Λαό πίσω σου, τον οποίο διασύρεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Όχι δηλαδή, πως θα σου βγάζαμε το καπέλο, αν υπέγραφες 10 μνημόνια αλλά υποδεχόσουν τον Αμερικανό Πρόεδρο με γραβάτα. Αλλά τόση ξεφτίλα πώς να την αντέξουν τα μάτια μας! 

Πολιτική αλητεία, καιροσκοπισμός και οπορτουνισμός. Και τόλμησε αυτός ο άνθρωπος, τις ώρες που υπογράφει νέα μνημόνια για τον ελληνικό Λαό, να παρευρεθεί και να βγάλει και επικήδειο λόγο στην κηδεία του Φιδέλ Κάστρο. Και να κάνει λόγο για την επανάσταση της Κούβας (Patria o Muerte) και της ελληνικής επανάστασης του 1821 (Ελευθερία ή Θάνατος). Αυτός που όταν του τέθηκε το δίλημμα και είχε την ευκαιρία να απαντήσει «Ελευθερία» ή «Θάνατος» και να μείνει στην ιστορία, απάντησε σκυμμένος και υπέγραψε με τα δύο του χέρια την …εναλλακτική απάντηση:  «Σκλαβιά». Στο χωριό μου Alexis θα σε έλεγαν απλά και «κωλόπαιδο».

Και έτσι συνδεόμαστε και με το θέμα μας. Ο Φιδέλ έφυγε από τη ζωή, το Σάββατο, 26/11/2016. Ο απόλυτος ηγέτης της μοναδικής επιτυχημένης, εδραιωμένης και συνεχιζόμενης Επανάστασης του 20ου αιώνα, δεν αναπνέει πια δίπλα μας. 

Σίγουρα, δεν πέθανε. Δεν μπορεί να πεθάνει ο Φιδέλ. 

Όμως, γνωρίζοντας πως δεν θα τον ξαναδούμε πια σε νέα πλάνα να ξεφτιλίζει την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, να εκφράζει αγνό, αμόλυντο μαρξιστικό λόγο που συνοδεύεται από πράξεις, να σηκώνει αγέρωχα τον δείκτη του αριστερού του χεριού και να κρεμόμαστε από τα χείλη του κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του, αυτό μας θλίβει. 

Και πόσο απίστευτο είναι αυτό και πόση δύναμη έχει μία Ιδέα. Μία Ιδέα που έκανε κάποιους από εμάς να αγαπάμε και να πιστεύουμε (σε) κάτι που βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας. Και να θεωρούμε πως χάσαμε ένα κομμάτι της οντότητάς μας, με τον χαμό του Φιδέλ Κάστρο. Πως είναι δυνατόν να θαυμάσεις τόσο, σε σημείο να τον αγαπήσεις για ότι πρέσβευε, ή να θρηνήσεις κάποιον που έμαθες μόνο μέσα από βιβλία, την Ιστορία και τις εξιστορήσεις για εκείνον; 

Αυτή είναι Η Ιδέα! Και πόση θλίψη αισθάνομαι για όσους δεν την έχουν νιώσει ποτέ. Την λαχτάρα να ζήσεις ή να πεθάνεις για μία Ιδέα. Ακριβώς όπως έζησε ο Φιδέλ Κάστρο. Πιστός μέχρι τέλους (εξάλλου το “Fidel” προέρχεται από το λατινικό “Fidelis” που σημαίνει ακριβώς αυτό: Πιστός!) στις Ιδέες του και στον Λαό του.

Ο χαμός του Φιδέλ, που ανάγκασε τον κορυφαίο Έλληνα Επαναστάτη, Μίκη Θεοδωράκη, να προβεί στην πιο σύντομη δήλωση της ιστορίας του, αποχαιρετώντας τον με έντεκα λέξεις! 

Ως φίλος προς φίλο.

Και είναι και ο Μίκης Θεοδωράκης, που πλέον στέκει ακόμη πιο μόνος ως αληθινός Επαναστάτης της Ιστορίας, ανάμεσα σε τσίπρες και λοιπούς πολιτικούς νάνους. Και γι’ αυτό πρέπει να ζητάμε καθημερινά συγγνώμη όλοι μας σε ανθρώπους όπως τον Φιδέλ Κάστρο και τον Μίκη Θεοδωράκη, που ζήσαμε και ζούμε μαζί τους, στην ίδια εποχή, κι όμως δεν καταφέραμε και δεν καταφέρνουμε να εμποδίσουμε να «είναι τα’ άδεια αφέντες…».

YΓ: Αυτό το άρθρο εκτός απ' τον τίτλο "Ο Φιδέλ και οι απομιμήσεις" θα μπορούσε να έχει αρκετούς άλλους τίτλους, όπως:

"Ο επαναστάτης Φιδέλ και οι προσκυνημένοι της Δύσης"

"Ο ανυπότακτος και οι προσκυνημένοι"

"Ο Φιδέλ και οι πολιτικοί νάνοι"

Και πάρα πολλούς άλλους, ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να διαλέξει τι του ταιριάζει... 

Ο Σπινθήρας

info@theodorakism.gr