Aπάντηση - σχόλιο του Μίκη Θεοδωράκη σε αναγνώστη του Θεοδωρακισμού

Αγαπητοί αναγνώστες,

Ο Μίκης Θεοδωράκης μας έστειλε ένα σχόλιο - απάντηση σε σχόλιο που έγινε απ' τον αναγνώστη του Θεοδωρακισμού Αλέξανδρο Παπακωνσταντίνου στην ανάρτηση ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ. Επειδή θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικό το σχόλιο του Μίκη Θεοδωράκη, αποφασίσαμε να κάνουμε γι´ αυτό ξεχωριστή ανάρτηση.

Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού

Το σχόλιο του Αλέξανδρου Παπακωνσταντίνου είναι το κάτωθι:


Οπωσδήποτε η μορφή του Μικη αποτελεί μιαν από τις εμβληματικότερες μορφές στην Νεοελληνική Ιστορία και κανείς δεν μπορεί να μην θαυμάσει και να μην σεβασθεί βεβαίως την τεράστια καλλιτεχνική προσφορά του. 
Αναμφισβήτητο επίσης γεγονός ότι ο Μίκης "παράγει πολιτική"!
Όμως εγώ σε αυτούς τους φίλους που τον οριοθετούν στις παρυφές του "μοναδικού πραγματικού αριστερού" γιατί επιτίθενται μετά μανίας στο ΚΚΕ για εκείνη την μπερδεμένη "ιστορία" της συγκυβέρνησης με την δεξιά (που σε τελική ανάλυση κυρίαρχο ρόλο είχε πάιξει και ο τότε Συνασπισμός) και αντίθετα δίνουν τόσο εύκολα συγχωροχάρτι σε κάποιον που και έχει πει εκείνο το ανεπανάληπτο "Ή Καραμανλής ή τα Τανκς" και επίσης διετέλεσε μέχρι και ...Υπουργός σε Κυβέρνηση της δεξιάς???
Με τόσο ...επιλεκτική μνήμη, πώς θα συντάξουμε στρατιά ενάντια στα δεινά των νεοφιλελεύθερων μνημονίων και στις δυνάμεις που τα δημιουργούν?

Ακολουθεί αυτούσιο του σχόλιο - απάντηση που μας έστειλε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Αγαπητέ κ. Παπακωνσταντίνου,

            

Υπάρχει η Πολιτική Σκέψη και το Πολιτικό Ήθος. Το πλατύ ποτάμι που χύνεται στη θάλασσα είναι το κύριο στοιχείο που ξεχωρίζει και που εκφράζει τον Πολιτικό που βάζει τα Συμφέροντα του Λαού του πάνω από τα δικά του. Σε κάθε περίπτωση, χωρίς εξαιρέσεις. Αυτό είναι το Πολιτικό Ήθος.

            

Ο ρόλος της Πολιτικής Σκέψης είναι να εξασφαλίζει την συνεχή και ομαλή πορεία του Ποταμού προς τη θάλασσα. προς το Μέλλον. Πώς θα ξεπεράσει λ.χ. ένα φράγμα; Στο σημείο αυτό μπορεί να υπάρξουν πολλές πολιτικές σκέψεις, ιδέες, προτάσεις κλπ. που κρίνονται από την ορθότητά τους, την επιτυχία ή την αποτυχία τους. Στοιχεία δηλαδή που κρίνονται με βάση το αν εξασφαλίζουν την πορεία του Ποταμού ή όχι.

            

Στην περίπτωση λ.χ. του Συμφώνου Μόσχας-Βερολίνου η απόφαση των Σοβιετικών θεωρήθηκε από τους αδαείς ως προδοτική ενέργεια του Στάλιν, που δήθεν είχε γίνει … χιτλερικός! Ενώ στην πραγματικότητα ήταν ενέργεια τακτικού χαρακτήρα για να διευκολυνθεί η  πορεία του Ποταμού (της Σοβιετικής Ένωσης) προς την θάλασσα (τη Νίκη). Τέτοια ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν πολλά.

            

Στην περίπτωση για την οποία με κατηγορείτε, η θάλασσα για μένα ήταν η πτώση της Χούντας. Δηλαδή σ’ αυτό απέβλεπε το πολιτικό μου Ήθος: Να σπάσει το φράγμα που εμπόδιζε το Ποτάμι (Ελληνικό Λαό) να κυλήσει ελεύθερο προς την θάλασσα (Ελευθερία).

            

Κατά την άποψή μου την εποχή εκείνη υπήρχαν μπροστά μας δυο δρόμοι:

Ο πρώτος ήταν η μετωπική επίθεση. Όμως κατά τη γνώμη μου, απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό ήταν η ενότητα όλων των αντιστασιακών οργανώσεων.

Ο δεύτερος (αν δεν ήταν εφικτός ο πρώτος) ήταν να περάσει το ποτάμι μέσα από το φράγμα, δηλ. μια λύση αποδεκτή από το τότε Σύστημα.

            

Προσωπικά αγωνίστηκα για την πρώτη λύση. Κατ’ αρχήν μέσα στην Ελλάδα. Παρανομία, δημιουργία του ΠΑΜ, σύλληψη και φυλάκιση στην Μπουμπουλίνας, Φυλακές Αβέρωφ, Ζάτουνα, Ωρωπός. Και μετά έξω από την Ελλάδα με συνεχείς προσπάθειες με την ιδιότητα του Προέδρου του ΠΑΜ για να εξασφαλιστεί η ενότητα-συμπόρευση με το ΠΑΚ του Α. Παπανδρέου, την «Δημοκρατική Άμυνα», τους «Υπερασπιστές της Δημοκρατίας» και τους «Ελεύθερους Έλληνες» σε επίπεδο αντιστασιακών οργανώσεων αλλά και η ενότητα-συμπόρευση του ΚΚΕ με το ΚΚΕ εσωτερικού σε επίπεδο Αριστεράς.

            

Έκανα εκατοντάδες συναντήσεις με τους ηγέτες όλων αυτών των οργανώσεων, αφού πρώτα δημιούργησα το «Εθνικό Αντιστασιακό Συμβούλιο» (ΕΑΣ) μέσα στο οποίο θα έπρεπε να στεγαστούμε για να συνεργαστούμε προκειμένου να ετοιμάσουμε τον Λαό, ώστε να φτάσουμε σε σημείο να χτυπήσουμε μετωπικά τη Χούντα.

            

Η ενότητα των αντιχουντικών δυνάμεων δεν έγινε ποτέ. Το Ποτάμι-Λαός σταμάτησε την πορεία του και άρχισε να μεταβάλλεται σε τέλμα. Τότε εγώ ο ίδιος πήρα την πρωτοβουλία (1973) για την πραγματοποίηση της δεύτερης λύσης αναλαμβάνοντας την ευθύνη μπροστά στον ελληνικό Λαό και την ιστορία. Τελικά το Ποτάμι-Λαός ξεπέρασε το Φράγμα-Χούντα και συνέχισε την πορεία του προς το Μέλλον.

Αν μη τι άλλο κ. Παπακωνσταντίνου, με τη θυσία μου αυτή σας εξασφάλισα το δικαίωμα να μιλάτε σήμερα ελεύθερα, δικαίωμα που η χούντα μας είχε στερήσει. Σας φαίνεται περίεργο ή υπερβολικό ίσως που μιλώ για «θυσία»; Θα μπορούσα πολύ εύκολα να παριστάνω κι εγώ τον υπερεπαναστάτη εκ του ασφαλούς από τη στιγμή που βγήκα στο εξωτερικό αδιαφορώντας αν κάποιοι άλλοι ήταν ακόμα στις φυλακές και στις εξορίες αντί να στηρίξω την μόνη εφικτή τη στιγμή εκείνη λύση εκθέτοντας τον εαυτό μου στις κατηγορίες των «ακραιφνών» εκ του ασφαλούς «επαναστατών», στις παραποιήσεις και στρεβλώσεις των απόψεών μου, στις κάθε είδους συκοφαντίες. Δεν είναι όμως δίκαιο να με κατηγορείτε, όπως και τόσοι άλλοι (δυστυχώς μόνο από την Αριστερά) γιατί με τη θυσία μου αυτή έγινα ευάλωτος και εύκολος στόχος (έτσι νομίζετε…) για όσους διαφωνούν με την Ηθική μου στάση που τόσο πολύ ενόχλησε αυτούς για τους οποίους Πολιτική είναι να ρίχνει λάσπη ο ένας στον άλλο, ουσιαστικά για ένα έδρανο στη Βουλή των Ελλήνων αδιαφορώντας αν με τη στάση τους αυτή ο Ποταμός ξαναγίνεται τέλμα, σαν αυτό που δημιούργησε η «για πρώτη φορά Αριστερά».

Μίκης Θεοδωράκης