Η ΣΠΙΘΑ Α.Ρ.Η.Σ για το ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ

«…κι εσύ στην μέση μοναχή, μιλάς, ρωτάς τον ήλιο…»

Χθες, περάσαμε το δημοκρατικό μας Σαββατόβραδο, με δύο καρδιακούς φίλους στο θέατρο Badminton.

«Το τραγούδι του νεκρού αδελφού».

Πρωταγωνιστές: η διχόνοια και η προδοσία.

Πώς να αισθάνεται κανείς, μπροστά στην κτηνωδία του μισανθρωπισμού και της μισαλλοδοξίας στο όνομα του «αγώνα για την πατρίδα».

Ο εμφύλιος πόλεμος μας κατατρέχει ως φυλή, κυλάει στο αίμα αυτού του πληθυσμού χύνοντάς το από τον Τρωικό (1194-1184 π.Χ.), τον Πελοποννησιακό (431-404 π.Χ.), της ελληνικής Επανάστασης (1823-1825 μ.Χ.) και τον έσχατο εμφύλιο μετά την απελευθέρωση απ΄τους Γερμανούς (1946-1949 μ.Χ.), που βίωσε η μάννα Ελλάς.

Αυτός ο πρόσφατος σπαραγμός της αλληλοσφαγής και όσα προηγήθηκαν από τα Δεκεμβριανά, είναι το θέμα της παράστασης, σκοτεινό πεδίο της ελληνικής Ιστορίας, που ακόμη δεν έχει πέσει άπλετο φως, όχι στο τι αλλά στο πώς της Ιστορίας..

Ο Μίκης Θεοδωράκης, παρουσιάζει μία ισοβαρή εκδοχή σε κείμενο, στίχους και μουσική δική του, στην αποκαλυπτική αυτή προσέγγιση.

Μία υπεύθυνη στάση βιωματικού χαρακτήρα, μία θέση πατριωτική, που ξεμπροστιάζει την υποταγή στις ηγεσίες, καταδεικνύει τους υπευθύνους και την τραγικότητα που γνώρισε για ακόμη μία φορά ο ελληνικός λαός.

Μία θέση που μας καθορίζει έως τις μέρες μας.

Εξαιρετική απόδοση από μουσικούς, ερμηνευτές και ηθοποιούς.

Να δουν το έργο όσο περισσότεροι γίνεται.

Ουτοπικό «ενωθείτε» το τελικό μήνυμα, η προσδοκία, το διαχρονικό, μοναδικό Όραμα του δημιουργού.

Το ανεκπλήρωτο «Όνειρο» να δει η μάννα τα παιδιά της χέρι-χέρι, πριν κλείσει τα μάτια της.

Εφιαλτική η μοίρα του τόπου μας, δυστυχώς.

Είναι η προσωπική μας ευθύνη.

ΣΠΙΘΑ Α.Ρ.Η.Σ.

22/3/2015