Κριτική του Che Guevara στον… ΣΥΡΙΖΑ!

Απόσπασμα από τη βιογραφία του Ernesto “Che” Guevara

(Συγγρ.: Πάκο Ιγνάθιο Ταϊμπο ΙΙ/Εκδόσεις: ΚΕΔΡΟΣ για τη Real News/Τόμος Β, σελ.: 48)

[Με πλάγια γράμματα, τα λόγια του Τσε]

[…]

Ο Ολτούσκι είναι ένας από τους υπεύθυνους για το αγροτικό πρόγραμμα της 26^ης Ιουλίου*, που του Τσε του φαινόταν μετριοπαθές: ένας αγροτικός αναδασμός βασισμένος στην επιβολή υψηλών φόρων στη μεγάλη γαιοκτησία και στην πώληση αγροτεμαχίων με πίστωση στους μικροκαλλιεργητές. Ο Τσε αγανακτούσε˙ «η γη ανήκει σ’ αυτόν που τη δουλεύει». […]

[…] -«Ναι Τσε, αλλά αυτά τα πράγματα πρέπει να γίνουν με προσοχή. Δε μπορούμε να αποκαλύψουμε ευθύς εξαρχής τις προθέσεις μας, γιατί οι γιάνκηδες θα μας λιώσουν…»

-«Τι ρεζίλης που είσαι! Πιστεύεις, λοιπόν, στ’ αλήθεια ότι μπορούμε να κάνουμε επανάσταση πίσω από τη πλάτη των Αμερικανών; Οι αληθινές επαναστάσεις πρέπει να ξεκινούν ως τέτοιες ευθύς εξαρχής και όλος ο κόσμος να μαθαίνει πως έχουν τα πράγματα, γιατί πρέπει να πάρουμε τον λαό με το μέρος μας. Μία αληθινή επανάσταση δε μπορεί να μεταμφιεστεί σε κάτι άλλο».

Η συζήτηση συνεχίζεται όλη τη νύχτα. […] …ο Τσε ακολουθείται από τη φήμη του ανεξάρτητου μαρξιστή. Ο ίδιος πιστεύει ότι οι κομμουνιστές** είναι μετριοπαθείς και οπορτουνιστές και ότι, αντί να αντιμετωπίσουν τη δικτατορία του Μπατίστα με τα όπλα, κάθονταν και αναμασούσαν τα ίδια και τα ίδια. […]

ΣΧΟΛΙΑ

Ο παραπάνω διάλογος, σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της ένοπλης επανάστασης του κινήματος της 26^ης Ιουλίου (1959), με ηγέτη τον Φιντέλ Κάστρο, ενάντια στον δικτάτορα της Κούβας, Μπατίστα (δικτάτορας τη περίοδο 1952-1959). Ο κομαντάντε Τσε Γκεβάρα από τις μάχες του βουνού (αντάρτης), συνομιλεί με έναν αστικό αγωνιστή, τον Ολτούσκι, σχετικά με το μείζον θέμα που θα αποτελούσε μετέπειτα τον κορμό της κουβανικής επανάστασης, την Αγροτική Μεταρρύθμιση.

Φαίνεται ξεκάθαρα, πώς, όπως συμβαίνει πάντα στους μεγάλους αγώνες, και τότε κυριαρχούσαν δύο τάσεις: η μαχητική/ριζοσπαστική και η συντηρητική/συμβιβαστική.

Ο Τσε, αντάρτης του βουνού από τη πρώτη στιγμή, υποστηρίζει τη επανάσταση μέχρι τέλους και την οριστική ρήξη με κάθε είδους δύναμη που θέλει την εξάρτηση της χώρας και μάλιστα όχι δια της πλαγίου οδού ! («Πιστεύεις, λοιπόν, στ’ αλήθεια ότι μπορούμε να κάνουμε επανάσταση πίσω από τη πλάτη των Αμερικανών;… Μία αληθινή επανάσταση δε μπορεί να μεταμφιεστεί σε κάτι άλλο»)

Από την άλλη, ο συνομιλητής του, Ολτούσκι, εκείνη τη περίοδο δε βρισκόταν στο βουνό, αλλά στήριζε την επανάσταση στη πρωτεύουσα, Αβάνα, στον αστικό Αγώνα. Ο συντηρητισμός του και τακτική της πεπατημένης, φαίνεται ξεκάθαρα στα λεγόμενά του («…αυτά τα πράγματα πρέπει να γίνουν με προσοχή. Δε μπορούμε να αποκαλύψουμε ευθύς εξαρχής τις προθέσεις μας, γιατί οι γιάνκηδες θα μας λιώσουν…»)

Θα μιλούσαμε λοιπόν για έναν διάλογο μεταξύ ενός επαναστάτη αντάρτη και ενός επαναστάτη πολιτικού! Και κάπου εδώ, ερχόμαστε στο σήμερα και την ελληνική πραγματικότητα…

Ο ΣΥΡΙΖΑ, Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ Η ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΑ… ΒΕΓΓΑΛΙΚΑ!

Διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα και τον διάλογο δύο επαναστατών κατά ενός καθεστώτος, ο παραλληλισμός με το σήμερα και τη πολιτική κατάσταση στη χώρα μας περισσότερο από εμφανής. Αρκεί να αντικαταστήσουμε κάποια ονόματα και να ονοματίσουμε διαφορετικά τις καταστάσεις και έχουμε την απόλυτη προσαρμογή του διαλόγου στην ελληνική Κοινωνία.

Όπου «καθεστώς Μπατίστα», βάλτε την αντιδημοκρατική, φασιστική Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, πιστή στο να υπηρετεί συμφέροντα τρίτων και όχι του Λαού.

Όπου «Τσε Γκεβάρα», βάλτε τον συνειδητοποιημένο Έλληνα του 2014, ο οποίος δε πέφτει στη παγίδα της «επαναδιαπραγμάτευσης» του καταστροφικού Μνημονίου, που έχει καταλάβει πως ο μόνος δρόμος είναι ο ριζοσπαστισμός και που διαπιστώνει τον μάταιο αγώνα των αντιμνημονιακών δυνάμεων μέσα σε μία πλήρως εξαρτημένη βουλή. Είναι ο Πολίτης αυτής της χώρας, που στις εθνικές εκλογές δε στήριξε τη μνημονιακή κυβέρνηση, αλλά ούτε και καταδέχθηκε να ψηφίσει με τη λογική του "μη χείρον βέλτιστον" μία επιλογή που δεν τον εκφράζει ή που διαισθάνεται τους κινδύνους που ελοχεύουν με την εκλογή της! Είναι ο πολίτης που ενδεχομένως επέλεξε να απέχει από τις συστημικές εκλογές και επιθυμεί την ανατροπή αυτού του Συστήματος και την εγκαθίδρυση της Άμεσης Δημοκρατίας.

και

Όπου «Ολτούσκι», βάλτε τις δυνάμεις της αντιμνημονιακής πολιτικής, και ιδιαίτερα τη κοινοβουλευτική Αριστερά και τους υποστηρικτές τους. Αν μη τι άλλο, δε θα περιμέναμε κοινοβουλευτική «αντίσταση» και «επανάσταση» από κάποιον άλλο χώρο.

Ο «Τσε-Λαός» λοιπόν επιθυμεί την ανατροπή! Και δεν την επιθυμεί μόνο, προσπαθεί να τη κάνει πράξη!  Για πρώτη φορά συγκεντρώνονται τη περίοδο 2011-2012 σε όλες τις μεγαλουπόλεις της Ελλάδας άνθρωποι κάθε πολιτικής «απόχρωσης» (Αγανακτισμένοι), ενώνονται ειρηνικά με μόνο σύνθημα προς μία κυβέρνηση που έχει παραδώσει «αμετάκλητα και άνευ όρων» την εθνική της κυριαρχία και τον εθνικό πλούτο της χώρας της στους δανειστές της: «ΦΥΓΕΤΕ». Στο πλάι του Λαού, πρωτοπόρος και καθοδηγητής ο μεγαλύτερος Έλληνας Επαναστάτης, ο Μίκης Θεοδωράκης, αποκαλύπτοντας όλη την αλήθεια, διαφωτίζοντας και βγάζοντας χιλιάδες ανεξάρτητων πολιτών στους δρόμους, από την Αθήνα στο Ηράκλειο και από τη Καβάλα στη Θεσσαλονίκη.

Ο «Ολτούσκι-ΣΥΡΙΖΑ» από την άλλη, ακολουθεί μεν τη τακτική του «Τσε-Λαού», αλλά μέσα του δε νιώθει ριζοσπάστης επαναστάτης. Στη πραγματικότητα, δεν έχει συλλάβει το νόημα της επανάστασης. Επιθυμεί να πάρει την εξουσία, αλλά όχι και να έρθει σε ρήξη με το Σύστημα! Επιθυμεί να ανέλθει στην εξουσία, αλλά όχι και να τα «τσουγκρίσει» με την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ (ΔΝΤ)! Ναι στην αγροτική μεταρρύθμιση, αλλά όχι και να χαρίσει τη γη στους αγρότες! Ή στα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ, ναι στην επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, όχι όμως και να το καταργήσει! Ναι στην ανάληψη της ελληνικής διακυβέρνησης, αλλά όχι και χωρίς τις ευλογίες των ΗΠΑ!

Το «καθεστώς Μπατίστα-ΝΔ/ΠΑΣΟΚ» τέλος, αδυνατίζει όλο και περισσότερο, αλλά στηρίζεται τόσο στη διαμάχη «Τσε-Λαού»-«Ολτούσκι-ΣΥΡΙΖΑ», που επιβιώνει όλο και περισσότερο.

ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ…

Δυστυχώς, παρά τους όποιους παραλληλισμούς όμως, υπάρχει μία διαφορά που δε φαίνεται να σβήνεται στο άμεσο μέλλον. Κι αυτή είναι η ύπαρξη του Φιντέλ Κάστρο στην επανάσταση του Κινήματος της 26^ης Ιουλίου. Γι’ αυτό και το βάρος στη δική μας κατάσταση, πέφτει εξ ολοκλήρου πλέον πάνω στον «Τσε-Λαό»…

ΥΓ. Τη φράση του βιβλίου «ο Τσε ακολουθείται από τη φήμη του ανεξάρτητου μαρξιστή. Ο ίδιος πιστεύει ότι οι κομμουνιστές** είναι μετριοπαθείς και οπορτουνιστές και ότι, αντί να αντιμετωπίσουν τη δικτατορία του Μπατίστα με τα όπλα, κάθονταν και αναμασούσαν τα ίδια και τα ίδια. […]» δε χρειάζεται να τη πειράξουμε καθόλου. Προσαρμόζεται τις τελευταίες δεκαετίες σε κάθε χώρα και Λαό. Η χώρα μας δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, δυστυχώς…

Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού

*Το επαναστατικό κίνημα του Φιντέλ Κάστρο ενάντια στον δικτάτορα Μπατίστα

**Εννοεί τα μέλη του –παράνομου- κομμουνιστικού κόμματος της Κούβας εκείνη την εποχή PSP (Partido Socialista Popular).