Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΤΑΛΑΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Διαβάστε επίσης:

• ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΑΚΙΣΜΟ

• ΣΤΗΛΗ: ΤΑ ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ ΕΡΓΑ (αναλυτική παρουσίαση των έργων)

Ο Γιώργος Νταλάρας είναι εκείνος που πρώτος αποκρίνεται στην αποκλειστική επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς τον Θεοδωρακισμό/Theodorakism, σχετικά με τα «προδομένα έργα» της περιόδου 1980-2000.

Συναντήσαμε τον Γιώργο Νταλάρα στη συνέντευξη Τύπου της εφημερίδας «Έθνος» (06-11-2014), με αφορμή τη προσφορά του «Έθνους της Κυριακής» των αυτοβιογραφιών του Μίκη Θεοδωράκη. Επιδιώξαμε τη δική του αντίδραση, στην τόσο σημαντική επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη και πρόθυμος ο κ. Νταλάρας ανταποκρίθηκε, αποστέλλοντάς μας το σχετικό απόσπασμα της ομιλίας του, αναφερόμενος σχετικά στα όσα με τη σειρά του επεσήμανε στην επιστολή του ο Μίκης Θεοδωράκης.

Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΑΚΙΣΜΟ

Παραθέτουμε παρακάτω  την αντίδραση του Έλληνα τραγουδιστή (τα «μαυρισμένα» γράμματα, είναι από τον κ. Νταλάρα):

«Η μουσική του Μίκη έχει πάντα λόγο, αιτία και ευρύτητα, γι' αυτό και ξεφεύγει από τα σύνορα της χώρας, ευαισθησία και δυναμική και αποτυπώνει την αντίσταση με προσήλωση, σταθερά υποστηρικτική στον αγωνιζόμενο άνθρωπο της όποιας πατρίδας.

Σήμερα στις δύσκολες ώρες της απόγνωσης, του αδιέξοδου, σ’ ένα ασφυκτικό περιβάλλον, χωρίς ανθρωπιά, χωρίς αλληλεγγύη και χωρίς ελπίδα, τα τραγούδια του Μίκη, οι επιλογές του και η στάση ζωής του, ανοίγουν ένα παράθυρο.  Προτείνουν λύσεις, προτείνουν μία λύση στην ουσία, ότι χωρίς αγώνα, χωρίς να είσαι «ταγμένος» όπως λέει ο Ρίτσος στο λιανοτράγουδο, δεν μπορείς να ελπίζεις. 

Γι’ αυτό σήμερα, περισσότερο από ποτέ, όχι εμείς μόνοι, αλλά μαζί με τα παιδιά μας ακουμπάμε στον Μίκη. Στη μουσική του, αλλά και στον άνθρωπο.

Εξάλλου ο ίδιος μας έχει δώσει αυτό το δικαίωμα. Να ανοίγουμε κάθε φορά που πνιγόμαστε ένα μεγάλο παράθυρο για να μπει καθαρός αέρας, αληθινό φως για σπάσουμε αυτή τη θορυβώδη σιωπή. Ο ίδιος μας έδωσε αυτό δικαίωμα, λέγοντας μας δεκάδες χρόνια πριν ότι όταν ο λαός και η κοινωνία δοκιμάζονται από βαθιές κρίσεις, ο εκπρόσωπος της κουλτούρας γίνεται Φεραίος, Σολωμός, Κάλβος, Παλαμάς, Σικελιανός, Νερούδα, Che Guevara, Μίκης Θεοδωράκης. Παλεύει μαζί μας στην πρώτη γραμμή μαχόμενος. Έλεγα πιο πάνω, ότι όσο θυμάμαι τη ζωή μου, θυμάμαι την ιστορία του τόπου μου, παράλληλα με το έργο και τη ζωή του Μίκη.

Θα μπορούσα να συντάξω ένα ημερολόγιο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με διαρκείς αναφορές. Όταν στην Ελλάδα συνέβαινε αυτό ο Μίκης έγραφε και έλεγε εκείνο. Θα έγραφα στην αρχή σαν παιδί, μετά σαν έφηβος και λίγο πιο μετά, επειδή είχα την τύχη να τον ζήσω, σαν συνεργάτης. Αυτό που με εντυπωσίαζε πάντα, είναι μαζί με όλα τα άλλα, η ενόραση του και η ευαισθησία του να διαβλέπει χρόνια πριν γεγονότα και καταστάσεις. Θυμάμαι τη συνεργασία μας στο «Ραντάρ» το 1981. Το Ραντάρ ήρθε σε μία περίοδο ύφεσης του πολιτικού τραγουδιού που άρχισε να εξαντλείται κάτω από την υπερβολή μίας ακατάσχετης συνθηματολογίας. Τα μέσα συστηματικά απέφυγαν τη διαφορετικότητα αυτού του λόγου και στην ουσία αγνόησαν το Ραντάρ και τον Επιβάτη, όπως εντοπίζει και ο ίδιος σήμερα.  Τα τραγούδια λειτούργησαν υπόγεια και διεισδυτικά στον κόσμο και ιδιαίτερα στην νεολαία. Και έτσι διακινήθηκε μέσα στη φαινομενική ανεμελιά, ένας πολιτικός λόγος που χαρακτηριζόταν από κοινωνική ευρύτητα, κατέγραφε για πρώτη φορά ατομικά αδιέξοδα και προσωπικές ευαισθησίες, και παράλληλα, έθιγε με δυναμισμό την «όψιμη αντιστασιακότητα» με μία απότομη σχεδόν ωμή γλώσσα.  Αυτή η καινούργια στιχουργική όμως, η νέα γλώσσα του Τριπολίτη, απαιτούσε μία λυρική προσέγγιση και σαφώς χαμηλότερους μουσικούς τόνους για να λειτουργήσει.  Η μουσική ιδιοφυΐα του Μίκη, για μία φορά ακόμα ανάγνωσε αυτή την ιδιαιτερότητα, και μίλησε και μουσικά με μία καινούργια γλώσσα.

Παρότι κράτησε τις συνθετικές γραμμές του λαϊκού τραγουδιού εμφάνισε έντονα λυρικά στοιχεία σε τραγούδια όπως το «Ο Κόσμος Ξημερώνει» ή το «Αγάπη». Μέσα από τη μουσική του Μίκη εκφράστηκε για μία φορά ακόμη με λυρισμό, η αγωνία του ανθρώπου, που τις επόμενες δεκαετίες έμελλε να βυθιστεί κοινωνικά σε μία βαθιά μοναξιά, κατάθλιψη και απομόνωση.....

Που να σε ταξιδέψω

γυαλιά και λαμαρίνες

γεμίσανε τα χρόνια

με εκτελεσμένους μήνες

Θα μπορούσε να είναι το θλιμμένο βαλς του αποχαιρετισμού μίας εποχής, που έμελλε να διαδεχτεί η ιδέα του politically correct νεοφιλελευθερισμού, που στη συνέχεια οδήγησε τα ακραία φαινόμενα που ζούμε σήμερα.  Γι’ αυτό αυτή η δυνατότητα επικοινωνίας που δίδεται σήμερα με την έκδοση αυτής της βιογραφίας, η οποία περιέχει όλες τις πολιτικές σκέψεις και κοινωνικές θέσεις του Μίκη, έχει μεγάλη αξία να διαβαστεί από όσο περισσότερους γίνεται.  Ειδικά τους νέους.  Είναι διέξοδος και προοπτική.  Είναι μια άξια πρωτοβουλία.»