Δυο δρόμοι για το μέλλον της χώρας - του Μίκη Θεοδωράκη

Δυο δρόμοι για το μέλλον της χώρας 

Α. Η πρόταση της Κ.Α.Π.

Β. Η λύση της ανακύκλωσης 

Γ. Σχόλιο

Πηγή: http://www.mikistheodorakis.gr

27.08.2013

Α.  Η  ΠΡΟΤΑΣΗ  ΤΗΣ  Κ.Α.Π.

Έτυχε να διαβάσω σήμερα τον διάλογο που προκάλεσε η δημοσίευση από την Χριστίνα Γεωργίου των θέσεών μου, όπως αυτές αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα μας σχετικά με την στρατηγική μας. Έτσι είδα την πραγματικότητα που υπάρχει, δηλαδή το χάος που υπάρχει, σε σχέση με το ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να κάνουμε, στη σκέψη ορισμένων που πιστεύουν ότι είναι Σπιθίτες. Όπως φάνηκε, το μόνο που γνωρίζουν είναι οι δέκα πρώτες αράδες από την Ιδρυτική Διακήρυξη και αγνοούν όλες τις διεργασίες, αναλύσεις, αποφάσεις, προτάσεις που ακολούθησαν από τότε έως σήμερα που προτείνω στις Σπίθες να συμβάλουν στην επικαιροποίηση του Προγράμματος αναλαμβάνοντας η κάθε μία την εμβάθυνση σε ένα από τους πέντε βασικούς τομείς. Σαν επικεφαλίδα σ’ αυτή την πρόταση έβαλα τις εννέα θέσεις της στρατηγικής μας, δηλαδή της προοπτικής. Γιατί χωρίς τον τελικό στόχο δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα μαζών. Αν σήμερα ο Λαός μας παραμένει πολιτικά, ηθικά, ψυχολογικά και ιδεολογικά παροπλισμένος, είναι γιατί κανείς δεν κατόρθωσε να τον πείσει ότι υπάρχει διέξοδος από την κρίση, ότι υπάρχει Στόχος, δηλαδή δυνατότητα για την κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν από λίγο καιρό εμείς πρώτοι αποκαλύψαμε στον Λαό τον τεράστιο πλούτο της χώρας. Πιστεύαμε και πιστεύουμε, ότι αν πείσουμε τον Λαό ότι είναι οικονομικά ανεξάρτητος -φτάνει να γίνει αυτός κυρίαρχος της ζωής του, θα έχουμε ένα επί πλέον μεγάλο κίνητρο για να τον ευαισθητοποιήσουμε και να τον κινητοποιήσουμε.

Κατά την άποψή μου οι μεγάλοι σταθμοί για να φτάσουμε στην Παλλαϊκή Εξουσία είναι εννέα. Δηλαδή οι Εκλογές που θα κάνει το Εθνικό Παλλαϊκό Μέτωπο έχοντας πίσω του την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Κι αυτή είναι η πραγματική Επανάσταση και η αληθινή ιστορική αλλαγή. Όταν εκφράζει τη θέληση της εθνικολαϊκής πλειοψηφίας. Είδαμε ότι κάθε άλλης μορφής κινήματα, που μπορεί στην αρχή να είχαν θετικά αποτελέσματα, στο τέλος καταλήγουν σε διαφόρων τύπων ολοκληρωτισμούς.

Και διερωτώμαι αν είναι δυνατόν κάποιοι να αγνοούν τα οκτώ στάδια που προηγούνται των εκλογών και να κάνουν αστεία του τύπου:

- Η Σπίθα θα διεκδικήσει την διακυβέρνηση της χώρας μέσω εκλογών; Μάλλον κάνει πολλή ζέστη.

- Για κάθισε καλά, ποιος τα αποφάσισε αυτά Χριστίνα, σάμπως δεν ξέρεις τι είναι Σπίθα και για ποιο λόγο πολεμάμε. Άντε, θα τρελαθούμε.

- Διάλεξε Υπουργείο Δ. Το Δημοσίας Τάξεως θα σου δώσουμε εσένα.

- Ναι, αυτό θέλω και κανένα άλλο, να δίνω εντολές στα ματ, να σαπίσουν μερικούς-μερικούς.

- Το Υπουργείο Ναυτιλίας, μιας και μένω Πειραιά, το παίρνω εγώ.

- Να κατεβεί στις εκλογές μόνος του…

- Χα χα, θα γελάσει και ο τελευταίος πικραμένος, αν μας πούλησε και ο Μίκης.

- Τώρα πώς φτάσαμε να μοιράζουμε υπουργεία…

- Καλλίτερος από τον Στουρνάρα είσαι εσύ.

- Άντε γιατί κάποιοι παίζουν με εμάς και δεν μου αρέσει καθόλου, θα φτάσω στα άκρα εάν πάρω χαμπάρι ότι παίζουν με τη ζωή μου και τους το γράφω για να το ξέρουν…

*

Ο διάλογος αυτός αποκαλύπτει ότι πολλά μέλη μας έμειναν δυστυχώς στις 10 πρώτες αράδες της Διακήρυξης. Αγνοούν ότι το μοναδικό όπλο που διαθέτουμε είναι οι Ιδέες μας, οι Προτάσεις μας, οι Πολιτικές μας παρεμβάσεις και όλες οι αποφασιστικές δραστηριότητές μας, που ήταν προεκτάσεις του θεωρητικού μας εξοπλισμού και των Πολιτικών μας θέσεων. Για να το πω διαφορετικά: Όταν υπάρχει άμεση σύνδεση ανάμεσα στις Ιδέες και τις Δράσεις μας, δημιουργούμε κινητικότητα και μαζικότητα. Αντίθετα Ιδέες χωρίς Δράση και Δράση χωρίς Ιδέες είναι βήμα σημειωτόν, που όχι μόνο δεν προκαλεί μαζικότητα αλλά αντίθετα μας απομονώνει. Όπως συνέβη από το Συνέδριό μας έως σήμερα. Ήταν λάθος μου το ότι δεν θέλησα να παρέμβω αποτελεσματικά στις εκλεγμένες δημοκρατικά νέες ηγεσίες. Όπως όμως αποδείχθηκε, η δημοκρατικότητα έμεινε στα χαρτιά, ενώ στην πράξη άρχισαν να δημιουργούνται κλίκες και φράξιες που οδηγούσαν σε αντιπαλότητες. Το φαινόμενο αυτό κορυφώθηκε όταν επιχειρήθηκε η αυθαίρετη αποπομπή από την Κ.Ε. ορισμένων μελών της, γεγονός που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Όπως είναι γνωστό, η Κ.Ε. προτάθηκε από μένα, που σημαίνει ότι όλα τα μέλη της αντλούσαν την νομιμοποίησή τους από το γεγονός αυτό. Δηλαδή είχαν τα ίδια δικαιώματα. Με ποια κριτήρια επομένως αποφασίστηκε αυτή η διχαστική ενέργεια; Κατά τη γνώμη μου υπήρξε μια αυθαίρετη ενέργεια, που δικαίως προκάλεσε τη διαμαρτυρία και την οργή των «θυμάτων».

Διερωτώμαι αν αυτή η διαίρεση αποτελεί ή όχι πλήγμα θανάσιμο για το μέλλον της Σπίθας. Και μόνο η λέξη «τραμπούκος» που μεταχειρίζονται ορισμένοι χωρίς να συνειδητοποιούν ότι υποβιβάζουν την Σπίθα σε επίπεδο ποινικού δικαίου, φτάνει για να συμπεράνει κανείς ότι έχουμε φτάσει στο απροχώρητο.

Από την άλλη πλευρά ο «διάλογος» μεταξύ Σπιθιστών που προανέφερα δείχνει το χαμηλό ιδεολογικό επίπεδο μιας σειράς Σπιθιστών που εξηγεί το γεγονός ότι αποδοκιμάζεται η τελευταία μου πρόταση για τη συμμετοχή των Σπιθών στη συλλογική επεξεργασία των πέντε τομέων, την οποία θεωρώ προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της Κ.Α.Π.

Όλα αυτά με οδηγούν στην απόφαση να περιορίσω τη συνεργασία μου μόνο με τις Σπίθες που ανταποκρίνονται στο κάλεσμά μου και να διατηρήσω το υψηλό επίπεδο που πιστεύω ότι έχει η Σπίθα αφήνοντας πίσω μου πρακτικές και απόψεις που μας προσβάλλουν.

Η Ελλάδα, για να σωθεί τελεσίδικα και οριστικά, θα πρέπει να κατακτήσει την Εθνική της Ανεξαρτησία. Και ο δρόμος γι’ αυτό είναι ένας: Τα εννέα σημεία της στρατηγικής μας. Αν ο ελληνικός λαός αποφασίσει κάποτε να ελευθερωθεί οριστικά και τελεσίδικα, θα πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο που προτείνω. Δεν έχει σημασία αν αυτό μπορεί να γίνει τώρα ή αύριο ή μεθαύριο. Προϋπόθεση είναι να υπάρξουν 1000 Σπίθες με μέλη που να γνωρίζουν σε βάθος τι θέλουμε και να παλεύουν με πίστη για την πραγματοποίηση του Οράματός μας. Αυτοί θα πρέπει να ξέρουν ότι η λέξη «Εκλογές» έχει διαφορετική σημασία όταν την χρησιμοποιεί το Σύστημα και δεν έχει σχέση με την έννοια της πίστης και του σεβασμού στην πραγματική πλειοψηφία που μπορεί να δημιουργήσει το Αντιστασιακό Μέτωπο.

Απορώ, πώς μπορεί να υπάρχουν Σπιθιστές που να μη γνωρίζουν το γεγονός ότι η πολιτική μας με την δημιουργία του Μετώπου ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. έφερε στο Σύνταγμα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Κι ακόμα ότι εάν εκείνη τη στιγμή έβγαινε μπροστά μια ενιαία αντιστασιακή ηγεσία για να προτείνει τα εννέα σημεία της στρατηγικής μας, τότε θα πετυχαίναμε τη δημιουργία του Αντιστασιακού Μετώπου, δηλαδή το δεύτερο σημείο.

Όταν όμως ο Λαός είδε ότι το κάλεσμα αυτό του Μετώπου ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. ήταν ένα τέχνασμα για να μπουν οι μισοί, δηλαδή εκείνοι του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, ζαλίστηκε, σιχάθηκε, απογοητεύτηκε και ακινητοποιήθηκε.

Μήπως όλα αυτά δεν επιβεβαιώνουν την ακτινοβολία των ιδεών μας; Τη σωστή τακτική μας; Τη βαθειά γνώση των κρυφών οραμάτων που κλείνουν στα σπλάχνα τους οι Έλληνες;

Πρέπει να έχει κανείς γερά νεύρα και σιδερένια θέληση για να αντέξει σε τέτοιου μεγάλου μεγέθους κακοδαιμονίες Αυτό πιστεύω πως έκανα σχεδόν μόνος, δεδομένου ότι οι περισσότεροι Σπιθιστές μετέβαλαν την απογοήτευση σε εμφύλιο σπαραγμό. Δεν βλέπουν το Τέρας που κάθεται πάνω στην πλάτη μας και αδειάζουν την απογοήτευσή τους σε συναγωνιστές τους…

Σκεφθείτε όλοι και όλες τις ευθύνες σας για τα φαινόμενα της παιδικής ασθένειας που μας δείχνει ο προηγούμενος «διάλογος». Να μην είσθε βιαστικοί. Γιατί ακόμα κι αν ένας το λέει σαν αστείο ότι θέλω να τον βάλω στο Σύστημα και με τις ευλογίες του Συστήματος να πάρω μέρος στις Εκλογές και να τον κάνω Υπουργό για να δέρνει, εμένα αυτά τα αστεία δεν μου ταιριάζουν. Γιατί η δική μου σκέψη πάει πολύ μακριά. Ναι, η προσπάθεια θα είναι μακρόχρονη. Ίσως κάποιοι κι από σας -όπως σίγουρα εγώ- να μην κατορθώσουν να δουν εκείνη την ευλογημένη μέρα. Όμως σ’ αυτό διαφέρουμε από τα άλλα κόμματα και κινήματα. Στο ότι εμείς θέλουμε να θυσιαζόμαστε για το μέλλον της Πατρίδας μας και του Λαού μας. Δεν υπάρχει στην σκέψη μας ούτε ίχνος προσδοκιών προσωπικών ωφελημάτων οποιουδήποτε είδους. Είμαστε μαχητές πατριώτες, επαναστάτες, ιδεαλιστές αφοσιωμένοι στα οράματα της Εθνικής Αντίστασης, της Παλλαϊκής Εξουσίας και της Πατριωτικής Αναγέννησης.

Στενοχωριέμαι, όμως δεν λυγίζω γιατί συναγωνιστές μου στην Σπίθα μου γυρίζουν την πλάτη και φτάνουν στο σημείο και να με απειλούν. Τα γνωρίζω όλα αυτά πολύ καλά. Σκεφθείτε με πόσους και πόσους συνεργάστηκα στα 70 χρόνια της πάλης μου για τα ίδια ιδανικά. Η διαφορά μου από τους άλλους είναι ότι εγώ βρίσκομαι εδώ όρθιος και συνεχίζω.

Όπως είπα, οι Σπίθες που συμφωνούν μαζί μου, όσες κι αν είναι, μου φτάνουν! Θα συναντηθούμε άμεσα και θα συνεργαστούμε για την ολοκλήρωση των πέντε θεμάτων που αναρτήθηκαν.

Στη συνέχεια η ζωή θα μας δείξει αυτό που πρέπει να κάνουμε.

Σας χαιρετώ.

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΝΝΕΑ ΘΕΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ Κ.Α.Π.

Θέσεις της Κ.Α.Π.

Θέση 1.  

Για την επίτευξη της Ενότητας του Λού πρέπει  Α. να πολλαπλασιαστούν οι Σπίθες και Β.  κάθε Σπίθα να δημιουργεί με τη διάδοση της ιδεολογίας και με τη δράση της μορφές λαϊκής ενότητας στον χώρο στον οποίο ζει και εργάζεται.

Θέση 2. 

Η εκλογή της Ενιαίας Πανελλαδικής Ηγεσίας θα γίνει μέσα από τις ζυμώσεις ανάμεσα στις τοπικές μορφές ανάπτυξης της λαϊκής ενότητας. Ο χρόνος για την επίτευξη αυτού του στόχου θα εξαρτηθεί από την ροή των γεγονότων, τις προκλήσεις που θα γεννηθούν και τις μορφές της αντίστασης του Λαού. Η κατεύθυνση προς την οποία θα πάει το λαϊκό κίνημα θα πρέπει να είναι μόνιμα στραμμένη προς τον κύριο στόχο της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Σε όλη αυτή την ιστορική διαδρομή θα πρέπει η Σπίθα να έχει τέτοια ακτινοβολία και τόση μαζικότητα, ώστε να είναι ικανή να εμπνεύσει τον Λαό για να μη ξεφύγει από τον κύριο στόχο του και συγχρόνως να κατακτά ολοένα και πιο μεγάλη δύναμη και μαζικότητα.

Θέση 3. 

Η μελέτη της ιστορίας μας δείχνει ότι οι επαναστατικές αλλαγές που οδήγησαν στην ελευθερία και την πρόοδο είναι αυτές που κυοφορήθηκαν μέσα στα σπλάχνα των Λαών εκφράζοντας μια βασική ιστορική αναγκαιότητα μέσα στην ιστορία των ανθρώπων: την ανάγκη για περισσότερες ελευθερίες έως την πλήρη απελευθέρωση του ανθρώπου. Αντίθετα όσες ξεκίνησαν από μειοψηφίες κάθε είδους (στρατιωτικές, αβανγκαρντίστικες, ταξικές, πολιτικές κλπ.) οδήγησαν τελικά σε ολοκληρωτισμούς κάθε είδους. Ακόμα κι αν για μια στιγμή επηρέασαν την λαϊκή πλειοψηφία, όπως συνέβη με τον Χίτλερ. Κι αυτό εξηγείται από το γεγονός, όπως είδαμε, ότι η πορεία της ανθρωπότητας οδηγείται βασανιστικά προς ένα κύριο στόχο: την κατάκτηση της Ελευθερίας. Επομένως το αίτημα για την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας είναι ταυτόσημο με κείνο της Ελευθερίας. Τι σημαίνει Ελευθερία για έναν Λαό; Να αποφασίζει ο ίδιος για όλους και για όλα. Να εκμεταλλεύεται τον πλούτο του με τον δικό του τρόπο και για το δικό του συμφέρον. Να κατακτά καθημερινά ανώτερα επίπεδα στις συνθήκες διαβίωσης, υγείας και μόρφωσης. Να αναπτύσσει συνεχώς τις παραγωγικές του δυνάμεις, ώστε  να βγαίνει προοδευτικά από τον κύκλο της παραγωγής, για να κερδίζει ολοένα και πλουσιότερο ελεύθερο χρόνο που αποτελεί προϋπόθεση της πολιτιστικής αναγέννησης. Και φυσικά όλα αυτά σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, που σημαίνει καθεστώς δίκαιης ανισότητας. Από την άποψη της ταξικής διαστρωμάτωσης ο κανόνας είναι ότι:

Η έλλειψη ελευθερίας, δημοκρατίας και οικονομικής επάρκειας και αυτοτέλειας σε εθνικό επίπεδο εντείνουν τις ταξικές αντιθέσεις. Αντίθετα σε συνθήκες πλήρους οικονομικής ανάπτυξης σε συνδυασμό με την κατάκτηση της παλλαϊκής εξουσίας και με Σύνταγμα που κατοχυρώνει την Άμεση Δημοκρατία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη, οι ταξικές αντιθέσεις ελαττώνονται και μπορεί κάποτε ακόμα και να εξαλειφθούν κατά την τελική φάση της Πατριωτικής Αναγέννησης.

Για όλους αυτούς τους λόγους πιστεύουμε ότι οι εκλογές θα γίνουν μονάχα όταν υπάρχει βεβαιότητα ότι το κίνημα εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί εάν ο χαρακτήρας της πάλης είναι εθνικός και λαϊκός ταυτόχρονα. Κι αυτό γιατί ο κύριος εχθρός είναι ουσιαστικά ξένος και δεν χτυπά επιλεκτικά μόνο μια τάξη αλλά το σύνολο του Λαού, όπως συμβαίνει σήμερα και όπως συνέβαινε ουσιαστικά από τον εμφύλιο και πέρα. Γι’ αυτό έχει σημασία να πείσουμε όλους τους Έλληνες ότι η χώρα μας ζει εδώ και δεκαετίες κάτω από συνθήκες προτεκτοράτου των Αμερικανών και της Διεθνούς Οικονομικής Ολιγαρχίας.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε από τώρα τον χαρακτήρα της Κυβέρνησης που θα προκύψει. Οπωσδήποτε όμως δεν θα είναι κομματικός αλλά εθνολαϊκός. Για τον λόγο αυτό το έργο της θα είναι να επιτευχθούν οι στόχοι-θέσεις 4, 5, 6, 7 και 8, ώστε στις νέες εκλογές (θέση 9) να μπορέσει να εκφραστεί ελεύθερα η διαφορετικότητα μέσα από την ενότητα.

Η άποψή μας είναι ότι θέση χωρίς αντίθεση οδηγεί στην αποσύνθεση. Η σύνθεση επιτυγχάνεται μόνο με την ελεύθερη αντιπαράθεση θέσεων και αντιθέσεων.

Επομένως η εκλεγμένη Κυβέρνηση (θέση 3) εκφράζοντας τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας έχει το ιστορικό δικαίωμα να γίνει θέση σε περιορισμένο χρονικά διάστημα, με την υποχρέωση να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Από κει και πέρα οφείλει να οδηγήσει μέσα από νέες εκλογές στην ελεύθερη πάλη των αντιθέσεων, για να εξασφαλίσει την πορεία της χώρας προς τα εμπρός. Είναι φανερό, ότι μέσα στις νέες συνθήκες της Εθνικής Ανεξαρτησίας που θα δημιουργήσει η εφαρμογή του Προγράμματος, ο χαρακτήρας των νέων αντιθέσεων θα έχει θετικό χαρακτήρα και θα είναι ανταγωνιστικός ως προς την επίτευξη του  περισσότερο καλού.

*

Όπως βλέπετε, το όραμά μου μπορεί να φαίνεται σήμερα ουτοπικό, όμως να μην ξεχνάμε ότι τα μεγάλα βήματα της ανθρωπότητας έγιναν κάθε φορά που ο άνθρωπος πάλευε για την Ουτοπία. Μονάχα που θα πρέπει από τη στιγμή της στράτευσης για την κατάκτηση ενός μεγάλου ιδανικού να θεωρήσει κανείς τον εαυτό του δοσμένο ψυχή τε και σώματι στο όραμά του. Δεν υπάρχει πιο ιερή πράξη από τη θυσία για τον Λαό. Η αφοσίωση στο συμφέρον του Λαού είναι κι αυτή μια θρησκεία. Για μένα η πιο σημαντική.

Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Η  Κ.Α.Π. είναι πολύ αδύνατη ακόμα για να σηκώσει στις πλάτες της ένα τόσο μεγάλο Όραμα. Όμως όπως σας είπα ήδη, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μπορεί σήμερα να μην είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε σε ένα τόσο βαρύ και μεγάλο χρέος, όμως έστω και λίγοι, έστω και αδύναμοι, ας διατηρήσουμε όσο μπορούμε την Σπίθα αναμμένη και ας προσπαθήσουμε να γινόμαστε κάθε μέρα καλλίτερα, για να μπορέσουμε να μεταλαμπαδεύσουμε τη φλόγα, με πίστη ότι ακολουθούμε τον σωστό δρόμο που κάποτε –δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε- θα κάνει τα όνειρά μας πραγματικότητα.

Αθήνα,  23.8.2013     

                                                                

Μίκης Θεοδωράκης

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ Κ.Α.Π.

1) Ενημέρωση, Ενότητα του Λαού.

2) Δημιουργία Αντιστασιακού Μετώπου.

3) Εκλογή Ηγεσίας.

4) Συμμετοχή στις εκλογές με στόχο την διακυβέρνηση της χώρας.

5) Οικονομική αυτάρκεια βασισμένη σε Σχέδιο για την συνολική συνεκμετάλλευση

του εθνικού μας πλούτου (με βάση το Σύστημα των Κοινοπραξιών) ο οποίος υπολογίζεται σε πολλά τρισεκατομμύρια ευρώ. Δέσμευση ότι ο εθνικός πλούτος ανήκει στον Λαό.

6) Αποδέσμευση της χώρας από κάθε είδους υποχρεώσεις (οικονομικές, πολιτικές).

7) Πρόγραμμα ανάπτυξης.

8) Δημιουργία Νέου Συντάγματος.

9) Εκλογές.

Β.  Η ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ

Διάβασα στις «ΑΠΟΨΕΙΣ» της Ιστοσελίδας της Κ.Α.Π. δύο κείμενα αφιερωμένα στον κ. Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία εκφράζουν τον φόβο των οπαδών του δικομματισμού, μήπως ένας τρίτος μοιραστεί μαζί τους την πίτα της συστημικής Εξουσίας που μονοπωλούν εδώ και δεκαετίες οι εκλεκτοί των κάθε είδους προστατών και τοποτηρητών μας.

Η λαϊκή σοφία μάς λέει ότι όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Και είναι καιρός που κάποιοι καλλιεργούν το ενδεχόμενο μιας διακυβέρνησης της «Αριστεράς». Μερικοί το κάνουν για να φοβίσουν τους ήδη κατέχοντες. Άλλοι πάλι αναπτύσσουν την ιδέα της ανανέωσης της σημερινής διεφθαρμένης δικομματικής Εξουσίας έπειτα από μια προσπάθεια που θα γεφυρώσει την απόσταση ανάμεσα στο Μνημόνιο και στην Τρόικα από τη μια μεριά και στον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Πώς; Βασικά με την λείανση των οικονομικών μέτρων, ούτως ώστε η εφαρμογή τους να εξακολουθήσει χωρίς όμως τον βάρβαρο και σκληρό τρόπο με τον οποίο γίνεται ως σήμερα! Άλλωστε αυτό υπήρξε το κύριο κατόρθωμα της σοσιαλδημοκρατίας. Απ’ τη μια μεριά σεβάστηκαν τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του συντηρητικού πλέγματος εξουσίας (ξένου και ντόπιου), καθώς και όλες τις εθνικές δεσμεύσεις έναντι των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ευρώπης, ενώ από την άλλη επέδειξαν εξαιρετική ικανότητα στο να βρουν συνθήματα και τρόπους, ώστε να εμφανίσουν και να εφαρμόσουν στις χώρες τους τα ίδια μέτρα και δεσμεύσεις με φιλολαϊκό μανδύα.

Η σημερινή συνύπαρξη ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. αυτό ακριβώς αποδεικνύει. Δεν έχετε παρά να θυμηθείτε  τη λυσσαλέα πολιτική κατά της τρισκατάρατης Δεξιάς από το 1974 έως πριν δυο χρόνια, για να πειστείτε ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, του Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου δεν έκανε τίποτα άλλο από το να ρίχνει στάχτη στα μάτια των οπαδών του για να μη βλέπουν την αλήθεια: ότι δηλαδή το ΠΑΣΟΚ ήταν η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Από τη μια Σαμαράς και από την άλλη Βενιζέλος.

Και διερωτώμαι εάν έστω και αργά έχουν καταλάβει το λάθος τους οι ηγεσίες της ιστορικής Αριστεράς, όταν συνοδοιπόρησαν και συνέβαλαν με όλες τις δυνάμεις τους στην επιχείρηση αποπροσανατολισμού του Λαού από το ΠΑΣΟΚ, με πρώτο και μεγαλύτερο θύμα την ίδια την Αριστερά!

Αυτοί λοιπόν, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ είναι οι δυο υπεύθυνοι όχι μόνο για την οικονομική εξαθλίωση στην οποία μας οδήγησαν, αλλά κυρίως γιατί αλλοίωσαν την ίδια τη συνείδηση του ελληνικού Λαού. Η διαφθορά, η αμορφωσιά, η κουτοπονηριά, ο ωχαδερφισμός και τέλος ο εθνομηδενισμός παραμόρφωσαν βασικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων. Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα είναι η ύπαρξη και άνοδος της Χρυσής Αυγής, που δείχνει ότι το μικρόβιο της εθνικής μας ασθένειας, του δικομματισμού, κατάφερε να μολύνει την πολυτιμότερη πλευρά των Ελλήνων, δηλαδή την προσήλωσή τους στην Δημοκρατία! Μετά τους άνοιξαν την πόρτα του Ναού της Δημοκρατίας, της Ελληνικής Βουλής, για να χρησιμοποιούν το βήμα της και να χλευάζουν, να απειλούν, να ασχημονούν και να δηλώνουν οπαδοί του Μεταξά, της Χούντας και των Ναζί!

Δεν τολμώ να αναφερθώ μέχρι ποιού σημείου κατέστρεψαν τον Πολιτισμό μαζί με την Δημόσια Υγεία και την Μόρφωση και πώς κατάφεραν να εκμηδενίσουν τις παραγωγικές δυνάμεις και δυνατότητες της χώρας. Μας παραλάβανε μετά τη χούντα και μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής. Και τελικά κατόρθωσαν να επηρεάσουν και να κατευθύνουν την κοινή γνώμη, ώστε να απολέσει ακόμα και την στοιχειωδέστερη αίσθηση της πραγματικότητας, όπου όπως στο παραμύθι του Αμούδσεν, κανείς άλλος εκτός από ένα παιδί δεν έβλεπε ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός!

Πράγματι ποια είναι τα «ρούχα», για να πούμε ότι μια Κυβέρνηση είναι «ντυμένη»; Φυσικά το εκλογικό της ποσοστό. Πόσο έχουν σήμερα οι δύο πρώην θανάσιμοι δήθεν εχθροί; Με ένα 25% ή 30%, ας πούμε λοιπόν ότι μας κυβερνούν με το σώβρακο! Το γεγονός αυτό φυσικά το έχουν επισημάνει οι τοποτηρητές μας, οπότε είναι επόμενο να ψάχνουν να βρουν κάποια δημοκρατική και αν είναι δυνατόν και «προοδευτική» λύση στα μέτρα του Συστήματος Εξουσίας. Και η λύση αυτή είναι πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ποια είναι τα εμπόδια; Βασικά ο ελληνικός Λαός. Γιατί με τους Γιώργο Παναδρέου-Στρος Καν και Μνημόνιο-Παπακωνσταντίνου-Τρόικα ξύπνησε ξαφνικά από΄τονλήθαργο της αρρώστιας του δικομματισμού. Στις εκλογές του 2009 δύο εκατομμύρια εγκατέλειψαν την Ν.Δ. και στις δημοτικές εκλογές που ακολούθησαν, έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι. Το ΠΑΣΟΚ από το 40% έφτασε στο 4% και η ΝΔ από το δικό της 40% έφτασε στο 20%. Που σημαίνει ότι από το 2010 άρχισε να φεύγει η στάχτη από τα μάτια του Λαού, που έτσι άρχισε να βλέπει την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Πράγματι σήμερα όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν τι είναι οι ΗΠΑ, το ΔΝΤ, η Ευρώπη, η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε, τα Κανάλια, ο Τύπος, τα παπαγαλάκια, οι πολιτικοί (και των δύο παρατάξεων) που κρύβονται πίσω από το φαινόμενο «Τσοχατζόπουλος» (ο αποδιοπομπαίος τράγος!), εκατοντάδες δήθεν άγνωστοι «Τσοχατζόπουλοι» που ρημάξανε και εξακολουθούν να ρημάζουν το δημόσιο χρήμα και που ξεζουμίζουνε τον Λαό για να αναπληρώσουν αυτά που έκλεψαν.

Βλέπουν ότι το χάρτινο σύνθημα του ΠΑΣΟΚ που ήταν στάχτη στα μάτια του Λαού, «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο», ήταν και είναι η μοιραία για την χώρα μας πραγματικότητα. Όπως και το «ανήκομεν εις την Δύσιν» και ο φόβος των Ρώσων, Κινέζων και των άλλων εχθρών της πολιτισμένης ατλαντικής συμμαχίας, ώστε να μη μπορούμε ούτε να σκεφτούμε οποιαδήποτε κίνηση, μέτρο, λύση εκτός από την αγκαλιά της Ευρώπης των Τραπεζών και της Αμερικής των στρατιωτικών και οικονομικών αρπακτικών.

Αυτά και άλλα πολλά τα γνωρίζει και τα πιστεύει το 90% του ελληνικού Λαού. Γι’ αυτό το λόγο, για να επιτευχθεί η «ομαλή» αλλαγή της συστημικής κυβερνητικής εξουσίας, πρέπει να πείσουν το λαό ότι δεν υπάρχει λύση έξω από το Σύστημα. Και ότι σε τελική ανάλυση είναι μοιραίο για την Ελλάδα να εξακολουθήσει να ζει κάτω από την «προστασία» των ξένων δυνάμεων που τις κόβουν συστηματικά τα φτερά της για να μην μπορεί να πετάξει ελεύθερα και για να παραμένει πειθήνια και υποταγμένη στις αποφάσεις τους.

Μετά τον τελευταίο αντιστασιακό «σπασμό» του ελληνικού Λαού με την παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων στο Σύνταγμα στις 12 Φεβρουαρίου του 2012, άρχισε να εφαρμόζεται το σχέδιο αποπροσανατολισμού του. Πρώτη κίνηση προς την κατεύθυνση αυτή ήταν η ένταξη στο Σύστημα των αντιμνημονιακών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες, που μαζί με το συνετό ΚΚΕ νομιμοποιούν το κύριο όργανο που χρησιμοποίησε ως τώρα η Τρόικα για να περάσει με αντισυνταγματικές διαδικασίες την οικονομική της πολιτική δηλαδή την Βουλή των Ελλήνων κουρελιάζοντας κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμότητας και σεβασμού της θέλησης της συντριπτικής λαϊκής πλειοψηφίας.

Έτσι μπορεί ο Σόιμπλε να διατείνεται ότι όχι μόνο το Μνημόνιο αλλά και όσα ακολούθησαν ως τώρα (Μνημόνιο, Μέτρα, Φόροι, Απολύσεις κλπ.) είχαν την έγκριση του ανώτατου πολιτειακού οργάνου της χώρας, μέσα στο οποίο η μόνη υπηρεσία που προσφέρει στον Λαό μας η Αντιπολίτευση (αξιωματική και άλλη) είναι ότι με την ψήφο τους νομιμοποιούν τυπικά τις αποφάσεις μιας δήθεν πλειοψηφίας που ουσιαστικά εφαρμόζει πιστά τις εντολές της Τρόικα.

Με αποψιλωμένο τον Λαό από τους έως προχτές κομματικούς εκφραστές των αντιμνημονιακών πεποιθήσεων και συναισθημάτων, ανοίγεται ο δρόμος για την μαζική προπαγάνδα εκφοβισμού και αποπροσανατολισμού, ώστε να φτάσει ο Λαός κάποτε στο σημείο να πει: «Αφού δεν υπάρχει άλλη λύση και αφού είναι μοιραίο να ζούμε με την Τρόικα, ας δοκιμάσουμε τη νέα συνταγή ΣΥΡΙΖΑ και Τρόικα. Αφού έτσι κι αλλιώς είναι μοιραίο να πιούμε το καθάρσιο, ας το πιούμε με μια γεύση γλυκύτερη, που τελικά μπορεί και να μας αρέσει…

Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε σήμερα.

Στη γεύση…

Αθήνα, 25.8.2013

Μίκης Θεοδωράκης

Γ.  ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΠ»

Παραδέχομαι ότι πάνω από τα λεγόμενά μου πλανάται ένα ερώτημα: «Και γιατί θα πρέπει να δημιουργηθούν 1000 Σπίθες (τουλάχιστον) για να επιτευχθεί η ενότητα του Λαού; Αφού είναι βέβαιο ότι η πλειοψηφία του Λαού μας σήμερα είναι αντίθετη προς την πολιτική της Τρόικα, γεγονός που φάνηκε πανηγυρικά με το Κίνημα των Αγανακτισμένων σε όλη την Ελλάδα και με τις συγκεντρώσεις της Σπίθας στα Προπύλαια, στο Βελλίδειο, στην Αριστοτέλους, στο Rex, στη Νάουσα, στα Χανιά και στο Ηράκλειο; Μήπως παίζει ρόλο η ηλικία σου;»

Η απάντησή μου είναι ΟΧΙ, δεν παίζει ρόλο η ηλικία μου αλλά το γεγονός ότι δεν σχηματίστηκε γύρω μου μια ομάδα επωνύμων από κάθε κλάδο, με αξία, ικανότητα και ήθος. Όχι μόνο για λόγους ψυχολογικούς αλλά και ουσιαστικούς. Γιατί όσο ικανός κι αν είναι ένας άνθρωπος, δεν μπορεί να εκπροσωπήσει και να φέρει εις πέρας ένα τόσο σημαντικό και δύσκολο έργο όπως είναι η ηγεσία μιας Κίνησης που διεκδικεί την ψήφο εμπιστοσύνης για να εκπληρώσει τόσο υψηλούς στόχους όπως είναι η μετωπική σύγκρουση με το Σύστημα Εξουσίας.

Με εξαίρεση τον Καθηγητή Γιώργο Κασιμάτη έμεινα από την αρχή ως το τέλος μόνος! Πώς τάχα εξηγείται αυτό το φαινόμενο; Μόνο με την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπό μου; Υπάρχει φυσικά κι αυτή η εκδοχή… Όμως από την άλλη μεριά δεν μου επιτρέπεται να αναφερθώ στις δεκάδες προσωπικότητες που από το 2009 με έχουν επισκεφθεί για να μου ζητήσουν να μπω επί κεφαλής σε ένα Κίνημα Διαμαρτυρίας, Αντίστασης και Αλλαγής. Όλοι αυτοί εξαφανίστηκαν μετά την πρώτη μου ομιλία στα Προπύλαια! Απ’ τη μια μεριά ήρθαν να μ’ ακούσουν 60.000 απλοί Έλληνες και ταυτόχρονα χάθηκαν δια παντός ΟΛΟΙ οι επώνυμοι και ανάμεσά τους αυτοί που με καλούσαν να  πάρω θέση. Σας αφήνω να σκεφτείτε τι ακριβώς συμβαίνει στη δική μου περίπτωση. Ας μην ξεχνάμε όμως τους τρόπους με τους οποίους διαχειρίστηκαν, επηρέασαν, διαμόρφωσαν και σε πολλές περιπτώσεις διέφθειραν ειδικά τους επώνυμους -σε κάθε χώρο- οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να τους εκμεταλλευτούν ή να τους εκμηδενίσουν σύμφωνα με τα κομματικά τους κριτήρια και συμφέροντα. Αν με ρωτήσετε, θα σας πω ευθέως ότι αυτά τα τρία χρόνια που έμεινα μόνος, με έπεισαν ότι οι κοινωνικές ηγεσίες είναι χαλασμένες, εξουδετερωμένες και γι’ αυτό ο Λαός τις αντιμετωπίζει με δυσπιστία.

Για να συμπληρωθεί αυτή η έλλειψη των επωνύμων αναγκάστηκα να σας προτείνω τις 1000 Σπίθες. Όσο για την ηλικία μου, εσείς μπορείτε να κρίνετε καλλίτερα από κάθε άλλον για την ηλικία της θέλησης και της σκέψης μου. Και καταλήγω με την δήλωση: Αν αυτή τη στιγμή είχα μαζί μου είκοσι (δεν χρειάζομαι πιο πολλούς) άξιους και αποφασιστικούς όπως εγώ επώνυμους, θα μπορούσα να «χτίσω» το Εθνικό Παλλαϊκό Αντιστασιακό Μέτωπο το πολύ σε έξι μήνες!

Ας μην κάνουμε λοιπόν όνειρα και ας προσγειωθούμε. Για ένα πράγμα θέλω να είστε βέβαιοι: Ότι όσο θα είμαι όρθιος, δεν θα επιτρέψω σε κανένα και σε καμμιά περίπτωση να σβήσει την Σπίθα που άναψα. Μόνο που από δω και πέρα αποφάσισα να θέσω κριτήρια σοβαρά για την τιμή να λέγεται κάποιος Σπιθίτης. Κριτήρια ήθους, χαρακτήρα, πίστης και μόρφωσης. Κάθε Σπιθίτης από δω και πέρα θα πρέπει να γίνει ένας «απόστολος» με σκέψη που να φωτίζει και χαρακτήρα που να εμπνέει και να πείθει.

Ο σπόρος έπεσε κι αν χρειαστεί ακόμα και δέκα και είκοσι χρόνια για να γίνει δέντρο και να καρποφορήσει, γνωρίζω ότι αυτός ο τόπος που έγινε από τις εξαιρέσεις του, θα γεννήσει τους εξαιρετικούς που θα βοηθήσουν την Σπίθα να γίνει Φως.

Αυτά ήθελα να σας πω.

Αθήνα, 27.8.2013 

Μίκης Θεοδωράκης