ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΕ ΕΛΛΗΝΑ!…

Μίκη,
Φίλε, σύντροφε και αδελφέ,

Το 1963 πρωτογνωριστήκαμε και από τότε – μέχρι την ημέρα της 20ης Απριλίου 1967, που χωριστήκαμε στην Πλάκα με τους φοιτητές – ήμουν η σκιά σου, ο «κολλητός» σου. Ήσουν για μένα κάτι πιο ιερό κι από την οικογένειά μου. Ο αγώνας στο πλάι σου είχε γίνει σκοπός της ζωής μου. Ήμουν αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι στην ιδέα και τα ιδανικά που ενέπνεε η παρουσία και η αγωνιστικότητά σου.

Όλα τα υπόλοιπα χρόνια – μετά το 1967, με μόνη μικρή μεταπολιτευτική παρένθεση το Κίνημα Ειρήνης και Πολιτισμού, ζούμε χώρια αλλά αντάμα στη σκέψη και την αγωνιστικότητα και την αγωνία γι’ αυτόν τον τόπο και την Αριστερά. Οι επαφές μας είναι πια σπάνιες, και γίνονται όλο και σπανιότερες.

Βλέπεις, βρισκόμαστε κι οι δυο σ’ αυτό το τούνελ, που οδηγεί τη ζωή μας μακριά από τις δραστηριότητες αυτού του κόσμου. Εσύ έφτασες τα 90 κι εγώ αισίως πια τα 80. Παράπονο δεν έχουμε από τη ζωή. Μας αφήνει ακόμα να γευόμαστε χαρές. Το παράπονο είναι από τους αγώνες μας που δεν δικαιώνονται, ενώ ήταν ωραίοι και τίμιοι. Και εννοώ ότι δεν δικαιώνονται όσο ακόμα είμαστε στη ζωή, να δούμε κι εμείς τους καρπούς τόσων ονείρων να αποδίδουν.

Εσύ έχεις τα πνευματικά παιδιά σου, που θα ζήσουν αιωνίως. Τα τραγούδια σου, τα συμφωνικά έργα σου, τη σύνολη μουσική παρουσία σου, αλλά και τις πολιτικές παρεμβάσεις σου, τα βιβλία σου, το ΧΡΕΟΣ που μας άφησες παρακαταθήκη, και που ελπίζω να το μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές.

Και λέω στις επόμενες γενιές, γιατί εμείς βρισκόμαστε στη δύση της ζωής μας. Εμείς – κακά ή καλά – έχουμε κάνει τη σπορά μας. Συχνά θερίσαμε την προσφορά αλλά και τα λάθη μας. Είναι η σειρά των επερχόμενων γενεών, να εκπληρώσουν κι εκείνες το δικό τους ΧΡΕΟΣ – πρωτίστως απέναντι στον εαυτό τους και την κοινωνία τους αλλά και απέναντι σ’ αυτήν την ΠΑΤΡΙΔΑ, που όλοι τη συναπαρτίζουμε και όλοι την πληγώνουμε λεηλατώντας τους καρπούς και τους θησαυρούς της, που μόνο μ’ αυτούς θα επιβιώσει…

Νιώθω έντονα πως θα φύγουμε μαζί, κάποια στιγμή.. Σωματικά ή πνευματικά. δεν ξέρω, αλλά μαζί θα πορευθούμε και στο τέλος, όπως πορευτήκαμε και στην όμορφη νιότη μας.

Χρόνια σου πολλά, αγαπημένε Μίκη,
Κι όσο μπορείς, κρατήσου με νύχια και με δόντια.
Σε χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε. Η ζωντανή παρουσία σου μας δίνει ελπίδες.

Όσο μπορείς, κράτα αναμμένη τη ζωοδότρα δάδα!…

Μη μας αφήσεις!…

Μα τι λέω!…. Δεν γίνεται να φύγεις εσύ, ΠΟΤΕ!…. Οι αγώνες σου, η στάση ζωής σου, όλο το έργο σου θα ακολουθούν και θα συντροφεύουν τους Έλληνες αιωνίως. Θα είσαι κοντά μας στις χαρές και τις λύπες μας, στις χαμένες ελπίδες μας, όταν η ψυχή μας θα καταρρέει, θα είσαι εκεί για να σηκωθούμε λίγο ακόμα… λίγο ψηλότερα…. Κι όταν θα αντρειεύουμε, εσύ πάντα εκεί, για να μας δείχνεις ότι αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό… ότι αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται κάτω από τα ξένα βήματα…

Ο Ζορμπάς σου και το συρτάκι θα μας συντροφεύουν για πάντα.