Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη για την Ζάτουνα

Αγαπητοί αναγνώστες,
Αναρτούμε μια συγκλονιστική και άκρως συγκινητική διήγηση της Μαργαρίτας Θεοδωράκη.

Φωτίζει άγνωστες στο ευρύ κοινό πτυχές της "διαμονής" ολόκληρης της οικογένειας Θεοδωράκη στην Ζάτουνα της ορεινής Αρκαδίας, κατά την μαύρη περίοδο της χούντας.

Ο ηρωισμός, η πίστη και η αντοχή που επέδειξε η οικογένεια σε αυτές τις ειδικές συνθήκες, είναι αξιοθαύμαστη.

Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για τα υψηλότερα ιδανικά, για κάθε άνθρωπο που αγαπά την ζωή, τον άνθρωπο, την ελευθερία, την Δημοκρατία και την πατρίδα του.

Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού

ΝΑΜΑΣΤΕ ΣΤΗ ΖΑΤΟΥΝΑ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ, Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙ ΕΓΩ!

ΝΑΜΑΣΤΕ ΣΤΗ ΖΑΤΟΥΝΑ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙ ΕΓΩ, ΤΟΤΕ 1968-1969, ΟΤΑΝ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΗΤΑΝ ΕΞΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΜΕ. ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΤΕΡΡΗ, ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΗ ΓΙΩΡΓΗ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΘΟΤΑΝ ΣΥΝΗΘΩΣ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ, ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΑΝ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΠΕΡΙΠΑΤΟ. (ΑΛΛΑ ΣΥΧΝΑ ΗΤΑΝ ΤΙΜΩΡΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΠΕΤΡΕΠΑΝ ΤΗ ΒΟΛΤΑ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΕΜΕΝΕ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.) Η ΜΑΜΑ ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΕ ΕΝΔΕΙΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ ΤΟΥΣ. ΟΜΩΣ ΕΜΕΙΣ ΧΩΡΙΑΤΟΠΑΙΔΑ ΠΛΕΟΝ, ΑΛΩΝΙΖΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΤΩ ΜΑΧΑΛΑ, ΑΛΛΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΣΤΑ ΓΥΡΩ ΠΕΛΩΡΙΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ. Η ΖΑΤΟΥΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ! ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΩ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΚΑΙ ΓΕΜΙΖΩ ΔΑΚΡΥΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΛΑΙΩ ΓΟΕΡΑ ΤΡΙΓΥΡΝΩΝΤΑΣ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΟΤΕ ΠΗΓΑΙΝΩ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΛΑΙΩ, ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΑΠΟ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ Σ´ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟΠΟ. 

Μ´ΑΥΤΑ ΚΑΙ Μ´ΑΛΛΑ ΣΑΣ ΖΑΛΙΣΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΛΟΥΡΕΣ ΜΟΥ! ΟΜΩΣ ΕΙΔΑ ΠΑΛΙ ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΤΡΥΦΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΑ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΝΟ, ΤΟΣΟ ΑΠΙΘΑΝΟ, ΑΛΛΟΚΟΤΟ, ΣΑΝ ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΞΕΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ! ΟΜΩΣ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ ΕΜΕΝΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΤΙΘΑΣΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΓΛΥΚΟ ΓΩΓΟ! ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟΡΑΤΟ, ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ! ΕΙΧΕ ΤΡΙΓΥΡΩ ΤΟΥ ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΕΣ, ΑΛΛΑ ΕΜΟΙΑΖΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΣΑΝ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥΣ, ΑΥΤΟΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΤΡΙΓΥΡΩ, ΔΕΞΙΑ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥ ΒΟΛΤΑ. ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΣΑΝ ΝΑ ΣΥΝΟΔΕΥΑΝ ΕΝΑΝ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟ, ΕΝΑΝ ΗΡΩΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΑΝ Μ´ΕΥΛΑΒΕΙΑ! 

ΝΑΙ, ΕΤΣΙ ΤΟΝ ΘΥΜΑΜΑΙ!ΤΟΣΟ ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟ ΜΕ ΤΑ ΝΕΑΡΑ ΑΓΟΡΙΑ ΓΥΡΩ ΤΟΥ ΝΑ ΓΕΛΑΝΕ, ΝΑ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΓΕΜΑΤΟΙ ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ! ΣΤΙΣ ΒΟΛΤΕΣ ΑΥΤΕΣ, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΦΡΟΝΤΙΖΑΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ! ΜΑΣ ΞΕΤΡΕΛΑΙΝΕ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΝΕΑΡΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ. ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΝΕ ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΡΩΤΟΥΝ, ΝΑ ΡΩΤΟΥΝ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ. ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥΣ. ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑΜΕ · ΧΟΡΟΠΗΔΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΠΑΛΙ ΚΟΛΛΟΥΣΑΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΜΑΣ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΓΙ' ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΞΙΣΤΟΡΟΥΣΕ! ΚΙ ΟΙ ΝΕΑΡΟΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΧΑΝ, ΣΥΧΝΑ ΜΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑΖΑΝ, ΜΑΣ ΣΗΚΩΝΑΝ ΨΗΛΑ, ΧΟΠ! ΧΟΠ! ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΜΕΙΣ ΚΟΛΛΑΓΑΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΜΑΣ, ΝΟΙΩΘΩΝΤΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΑ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ!ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΑΓΚΟΥΡΑ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ. ΗΜΑΣΤΑΝ, ΛΕΩ ΤΩΡΑ, ΣΑΝ ΜΑΣΚΩΤ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΟΥΣ. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΦΡΟΥΠ ΤΡΕΧΑΜΕ, ΦΕΥΓΑΜΕ ΜΑΚΡΙΑ, ΕΩΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΣΑΝ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΔΡΟΜΟΥ.

ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΤΡΕΞΟΥΜΕ, ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΜΑΚΡΙΑ, ΕΝΩ ΑΥΤΟΣ ΠΟΤΕ! ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΠΑΝΤΑ, ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ Σ´ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΑΖΑ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΩΝ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΚΙΝΙΟΤΑΝ ΟΛΗ ΜΑΖΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΕΩΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ · ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΜΑΖΑ ΣΦΙΧΤΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΩΡΙΖΕ ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ! ΘΑΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΕΡΓΗ Η ΜΑΖΑ ΑΥΤΗ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΑΝ ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΕ ΚΑΝΕΙΣ ΨΗΛΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ. ΜΙΑ ΜΑΖΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΝΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΠΙ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΚΑΤΑ ΜΗΚΟΣ ΕΝΟΣ ΣΧΕΔΟΝ ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΟΥ ΧΩΡΙΟΥ! ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΚΙΝΗΣΗ! 

ΤΙ ΘΑ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΝ ΑΡΑΓΕ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ ΚΙ Ο ΑΗΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΤΟΥΣΑΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΖΑΤΟΥΝΑ; ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑΤΑΝ ΓΙ ΑΥΤΑ ΤΟ "ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ", ΟΠΩΣ ΘΑΛΕΓΕ ΚΙ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΜΗΣ! ΜΑ ΟΣΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΑΡΑΝΤΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ, ΘΑΘΕΛΑ ΘΕΕ ΜΟΥ ΝΑ ΚΙΝΟΥΜΕ  ΠΑΛΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΖΑ! ΤΟΤΕ! ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ! ΠΗΓΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟ ΠΡΩΙ!!!

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ  

ΣΑΒΒΑΤΟ 21/12/13 προς Κυριακή 22/12/13.

Υ.Γ. 1

Το κείμενο αναφέρεται στη γνωστή φωτογραφία του πατέρα μου, που είναι καθισμένος στην καρέκλα, έξω από το καφενείο του Τέρρη κι εμείς, ο Γιώργος κι εγώ, μικρά παιδιά, δεξιά κι αριστερά του, κοιτάμε τον ξένο δημοσιογράφο κι οπερατέρ που μας τραβάει και που όλο ρωτάει με ένταση τον πατέρα μου κι αυτός του απαντάει με ορμή κι ο χωροφύλακας, γελοίος, τον απειλεί, του απαγορεύει να απευθύνεται στον μπαμπά μας και φωνάζει στον μπαμπά μας πως δεν πρέπει να μιλάει σε ξένη γλώσσα που αυτός ο αγράμματος, ο αστοιχείωτος δεν καταλαβαίνει! 

Έτσι νοιώθαμε εκείνη τη στιγμή εμείς τα παιδιά, παρ´όλο που ήμασταν μικρά παιδιά, ήμασταν πιο έξυπνα και πιο μορφωμένα απ´αυτόν τον κοντό, μάλλον βουνίσιο χωροφύλακα,που νόμιζε πως ήταν Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΥΡΩ ΒΟΥΝΩΝ! Αλλά ήταν τόσο γελοίος, τόσο μικρός, ασήμαντος, χαζός, φτωχός στο πνεύμα όπως λένε! Κι εμείς το βλέπαμε και κοροϊδεύαμε με τα πονηρά μας ματάκια! Για δέστε μας στο YTUBE, πόσο πονηρά κι αποφασισμένα ήμασταν! 

Είχαμε συνηθίσει πια εκεί πέρα, στη Ζάτουνα. Είχαμε γίνει χωριατόπαιδα, βουνίσια αγριοκάτσικα, σκληραγωγημένα.

Στη φωτογραφία αυτή είμαστε όλοι ωραίοι!

Οι Γερμανοί δημοσιογράφοι είχαν έρθει ξαφνικά, παράνομα εννοείται.

Υ.Γ. 2

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ FBOOK, ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΓΡΑΨΕ LIKE, ΦΥΣΙΚΑ ΚΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ!

Τι στενοχώρια!

Ελπίζω αυτή τη φορά κάποιος να το διαβάσει.

Μ.