Η Σπίθα και η γέννηση της Νέας Αντίστασης

Με αφορμή πρόσφατο άρθρο του ΒΗΜΑΤΟΣ, ο Μίκης Θεοδωράκης δημοσίευσε κείμενο με τίτλο «Ο αληθινός Θεοδωράκης», υπενθυμίζοντας και γνωστοποιώντας τις προσπάθειες της Σπίθας που ίδρυσε το 2010 και το διακύβευμα στον αγώνα των Σπιθιστών, απέναντι σε όσους τους ταυτίζουν με "Αγανακτισμένους" και "Αριστεριστές"!

Από τη πλευρά μας, θεωρούμε σκόπιμο να επισημάνουμε ξανά τον ιστορικό ρόλο της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών-Σπίθα, παρουσιάζοντας τα πράγματα στην αληθινή τους υπόσταση, δημοσιεύοντας διαφωτιστικά αποσπάσματα από το βιβλίο «Μίκης Θεοδωράκης, Μονόλογοι, Διάλογοι και το Μονοπάτι προς το μέλλον-Συνοπτική παρουσίαση» που έγραψε η Αναστασία Βούλγαρη τον Οκτώβριο του 2017.

Την 1η Δεκεµβρίου 2010, ο Θεοδωράκης υψώνει τη σηµαία της νέας ελληνικής αντίστασης και ιδρύει την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών «Σπίθα». Μία πολιτική και πολιτιστική κίνηση επαναστατικού χαρακτήρα, η οποία στόχευε να ενώσει και να οργανώσει τον λαό σε ένα αντιστασιακό απελευθερωτικό µμέτωπο, που θα αποτινάξει τον ζυγό της εξάρτησης και θα επιβάλλει µια δηµοκρατικά εκλεγµένη κυβέρνηση συντριπτικής πλειοψηφίας. Η πατριωτική κυβέρνηση θα διώξει την Τρόικα, θα απαλλάξει τη χώρα από το Μνηµόνιο και θα εφαρµόσει ένα κοινωνικά δίκαιο πρόγραµµα ανάπτυξης. Βάση της ανάπτυξης θα είναι ο εθνικός πλούτος, τον οποίο η κυβέρνηση θα αξιοποιήσει προς όφελος της πατρίδας και του λαού της.

Η ιδεολογία της Σπίθας συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο εθνική ανεξαρτησία-λαϊκή κυριαρχία-πατριωτική αναγέννηση […]

Ο ρόλος της Σπίθας, ως επαναστατικής κίνησης, δεν είναι να διεκδικήσει µια εκλογική θέση, αναφέρει ο Θεοδωράκης στα κείµενα της περιόδου 2010-2013, αλλά να ενημερώσει τον λαό, να τον ενώσει και να τον πείσει να δημιουργήσει το παλλαϊκό μέτωπο της αντίστασης και της απελευθέρωσης. […]

Η Σπίθα προτείνει ένα πρόγραµµα πατριωτικής διακυβέρνησης µε πρόσηµο κοινωνικής δικαιοσύνης. Καταθέτει προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, προτάσεις και θέσεις για τις σχέσεις µας µε την Ε.Ε. και τη Δύση γενικότερα, προτάσεις για την οικονοµική ανάπτυξη της χώρας, τις θέσεις για την επίλυση των εθνικών θεµάτων, το αίτηµα των γερµανικών αποζηµιώσεων, καθώς και προτάσεις για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Επίσης προτάσεις για την ανάπτυξη της κοινωνίας µε βάση την παιδεία και τον πολιτισµό κ.ά. […]  

Όταν ο Μίκης εκφωνούσε την οµιλία του «Η Σπίθα», γνώριζε ότι το φως της ΕΑΜικής αντίστασης παραµένει άσβηστο µέσα στην ψυχή τού λαού. Κι αν το 2010 ξαναπήρε τους δρόµους στα ογδόντα πέντε του χρόνια, το έκανε για να µετατρέψει το άσβηστο φως σε φωτιά, δηλαδή σε παλλαϊκό µμέτωπο αντίστασης, αλλά και για να δείξει στους νέους την ποιότητα ενός αγώνα µε τα χαρακτηριστικά της ελληνικότητας, ο οποίος, αν και ξεκίνησε από την Ελλάδα, αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Οι θεοδωρακιστές, που βρεθήκαµε στο Ίδρυµα «Μιχάλης Κακογιάννης» εκείνο το πρωινό της 1ης Δεκεµβρίου, πιστέψαµε ότι ο Μίκης έγραφε µια νέα σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας και ότι εµείς είχαµε κληθεί να ενώσουµε το νήµα µε το ΕΑΜ και τους Λαµπράκηδες και να υλοποιήσουµε το ανολοκλήρωτο όραµα του ελληνισµού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεν κάναµε λάθος. Αν το όραµα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών-Σπίθα σήµερα παραµένει µετέωρο, µέλλει να ολοκληρωθεί στα χρόνια που έρχονται.

Η Σπίθα προοριζόταν να γίνει ο τόπος συνάντησης όλων των διάσπαρτων δυνάµεων που εξακολουθούν να πιστεύουν στα ΕΑΜικά ιδανικά, ώστε να αποτελέσουν τα θεµέλια της νέας αντίστασης. Η Σπίθα συντάραξε συθέµελα το εξαρτηµένο πολιτικό σύστηµα, αλλά και την Αριστερά. Οι δύο δυνάµεις, αν και φαινοµενικά αντιτιθέµενες, χτύπησαν κατά µμέτωπο τη Σπίθα, προκειµένου οι διάσπαρτες επαναστατικές δυνάµεις να µη συναντηθούν ποτέ, και πέτυχαν την αναστολή της δυναµικής της παρέµβασης και τη µείωση των µελών της. Προσωρινά.

Η Σπίθα παραµένει ζωντανή δύναµη, ζωογόνος πηγή ελπίδας και οράµατος. Το κεντρικό σύνθηµά της, Αντίσταση- Απελευθέρωση-Ανεξαρτησία-Ανάπτυξη, παραµένει επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.

Η Αντίσταση

Όπως προαναφέραµε, την 1η Δεκεµβρίου 2010, ο Μίκης Θεοδωράκης  δίνει το εναρκτήριο λάκτισµα της νέας αντίστασης.

Από τις 17 Ιανουαρίου 2011, έως τις 7 Νοεµβρίου 2012 οργανώνει ομιλίες και συγκεντρώσεις:

•        17 Ιανουαρίου 2011: Αθήνα, Θέατρο ΡΕΞ. Οµιλία µε τίτλο «Μπορούµε!».

•        7 Φεβρουαρίου 2011: Αργυρούπολη, Πολιτιστικό Κέντρο «Μίκης Θεοδωράκης». Οµιλία µε τίτλο «Για το ιδεολογικό µας στίγµα».

•        27 Φεβρουαρίου 2011: Θεσσαλονίκη, συνεδριακό κέντρο «Ι. Βελλίδης». Οµιλία µε τίτλο «Όλα ή τίποτα».

•        26 Μαρτίου 2011: Κρήτη, Ηράκλειο, Κλειστό Γυµναστήριο (Δύο Αοράκια). Οµιλία µε τίτλο «Να κάνουµε αυτό που δεν µπορούµε!».

•        31 Μαΐου 2011: Αθήνα, Προπύλαια του Πανεπιστηµίου. Παλλαϊκή συγκέντρωση και οµιλία µε τίτλο «Εθνική τραγωδία».

•        9 Ιουνίου 2011: Θεσσαλονίκη, πλατεία Αριστοτέλους. Κατάληψη της πλατείας το πρωί, µετά την άρνηση του Δηµάρχου Μπουτάρη να παραχωρήσει την πλατεία για τη συγκέντρωση της Σπίθας µε κεντρικό οµιλητή τον Μίκη. Το απόγευµα παλλαϊκή συγκέντρωση και οµιλία µε τίτλο «Πάλης ξεκίνηµα νέοι αγώνες».

•        25 Ιουνίου 2011: Νάουσα-πλατεία Καρατάσου. Παλλαϊκή συγκέντρωση και οµιλία µε τίτλο «Ειρηνική επανάσταση».

•        16 Σεπτεµβρίου: Ελληνικό. Συγκέντρωση ενάντια στο ξεπούληµα του πρώην «Δυτικού Αεροδροµίου». Οµιλία. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε µε συναυλία σε έργα Μίκη Θεοδωράκη.

•        21 Σεπτεµβρίου 2011: Κρήτη, Χανιά, Θέατρο Ανατολικής Τάφρου. Οµιλία µε τίτλο «Αλλαγή πορείας».

•        26 Σεπτεµβρίου 2011: Αθήνα, βιβλιοπωλείο «Ιανός». Παρουσίαση του βιβλίου του Σπίθα για µια Ελλάδα ανεξάρτητη και δυνατή.

•        3 και 4 Δεκεµβρίου 2011: Καβάλα, Αµφιθέατρο Διοικητηρίου Καβάλας (πρώην Νοµαρχία). Συνέδριο της ΚΑΠ-Σπίθα. Συνέντευξη τύπου πριν την έναρξη του συνεδρίου, συµµετοχή στο συνέδριο και οµιλία-κλείσιµο του συνεδρίου.

•        1 Φεβρουαρίου 2012: Κεντρική εκδήλωση για την ίδρυση Ελληνικής Λαϊκής Δηµοκρατικής Αντίστασης, Ίδρυµα «Μιχάλης Κακογιάννης». Οµιλία.

•        12 Φλεβάρη 2012: Αθήνα, πλατεία Συντάγµατος. Παλλαϊκή συγκέντρωση της ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. µε επικεφαλής τους Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργο Κασιµάτη, Μανώλη Γλέζο.

•        7 Νοεµβρίου του 2012: Αθήνα, Ίδρυµα «Μιχάλης Κακογιάννης». Η πρώτη ανοιχτή εκδήλωση για τον εθνικό πλούτο τής Ελλάδας. Οµιλία µε τίτλο «Ο Εθνικός µας πλούτος και ο Αγώνας για Αντίσταση-Απαλλαγή-Ανεξαρτησία και Ανάπτυξη».

Χιλιάδες λαού συµµετέχουν στις εκδηλώσεις και στις συγκεντρώσεις.

Η δηµιουργία της Ελληνικής Λαϊκής  Δηµοκρατικής Αντίστασης

Στις 14 Νοεµβρίου 2011 ο Θεοδωράκης καλεί τα κινήµατα, τα κόµµατα της Αριστεράς και όλους τους Έλληνες δηµοκράτες σε ένα κοινό Αντιστασιακό Μέτωπο µε στόχο αγώνα την απαλλαγή από το παράνοµο χρέος και την Τρόικα, την ανεξαρτησία, και την ανάπτυξη της χώρας. Ονοµάζει το Μέτωπο Ελληνική Λαϊκή Δηµοκρατική Αντίσταση (ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α).

Την 1η Φεβρουαρίου 2012 το Μέτωπο ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. οργανώνει την πρώτη εκδήλωσή του µε κεντρικούς οµιλητές τους Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργο Κασιµάτη, Μανώλη Γλέζο.

Στις 12 Φεβρουαρίου κατά την ψήφιση του 2ου Μνηµονίου η ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. έχει προγραµµατίσει συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγµατος µε επικεφαλής τους Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργο Κασιµάτη, Μανώλη Γλέζο. Προηγουµένως, είχε υπάρξει συµφωνία µε τον Μανώλη Γλέζο και τον Αλέξη Τσίπρα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να βγουν από τη Βουλή και να ενωθούν µε τους συγκεντρωµένους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αθέτησε τη συµφωνία, οι βουλευτές του έµειναν µέσα στη Βουλή και ο Θεοδωράκης, ο Γλέζος και ο Κασιµάτης δέχθηκαν τη δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ.

Ο Μίκης αρνήθηκε να αποχωρήσει και δέχθηκε και δεύτερη επίθεση από τα ΜΑΤ µε χηµικά. Τελικά, αποφάσισε να µεταφερθεί στο αυτοκίνητό του και µπήκε στη Βουλή µε την ιδιότητα του πρώην βουλευτή.

Την επόµενη, η Σπίθα µε ανακοίνωσή της κάνει λόγο για απόπειρα δολοφονίας του Μίκη Θεοδωράκη και καταγγέλλει τον υπουργό Δηµοσίας Τάξης Χρήστο Παπουτσή και την κυβέρνηση Παπαδήµου ως ηθικούς αυτουργούς.

Στη συγκέντρωση συµµετείχαν 700.000 λαού.

Ο εθνικός μας πλούτος 

Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης απάντησε αρνητικά στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κοινή εκλογική κάθοδο στις εκλογές του Ιούνη του 2012, οι µεγάλες µάζες άρχισαν σταδιακά να τον εγκαταλείπουν και να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι πλατείες άρχισαν να αδειάζουν και τα κινήµατα να φθίνουν. Τα στελέχη της ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. διέλυσαν το Μέτωπο εν τη γενέσει του και εγκατέλειψαν τον Θεοδωράκη. Ο Μίκης, όµως, συνέχισε την αντίσταση και στις 7 Νοεµβρίου του 2012 εκφώνησε την οµιλία «Ο εθνικός µας πλούτος και η πολιτική του διαχείριση», στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Σπίθα µε τους ειδικούς επιστήµονες Αντώνη Φώσκολο, Ηλία Κονοφάγο και Νίκο Λυγερό. Ήταν η πρώτη αποκάλυψη στον ελληνικό λαό του αµύθητου πλούτου σε φυσικό αέριο και υδρίτες µεθανίου που κρύβουν οι θάλασσές µας.

Ο Μίκης πρότεινε την ανακήρυξη της ΑΟΖ (Αυτόνοµη Οικονοµική Ζώνη) και την αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου µε τη µέθοδο των κοινοπραξιών. Κάλεσε εκ νέου τον λαό να οργανωθεί σε ένα κίνηµα αντίστασης, απαλλαγής, ανεξαρτησίας, και ανάπτυξης και αναφέρθηκε στα βασικά σηµεία της πρότασης διακυβέρνησης της πατριωτικής κυβέρνησης που θα εκλέξει ο ενωµένος λαός. Πρώτη πράξη αυτής της κυβέρνησης θα είναι η απαλλαγή µας από τις παράνοµες Συµβάσεις Δανεισµού και την Τρόικα. Το χρέος που µας έχει επιβληθεί είναι παράνοµο. Όπλο της πατριωτικής κυβέρνησης ο υποθαλάσσιος πλούτος.

Στην ίδια εκδήλωση, ο Μίκης υπενθύµισε ότι η Σπίθα παραµένει έξω και ενάντια στο πολιτικό σύστηµα και ανέφερε χαρακτηριστικά: «Η λειτουργία της Βουλής των Μνηµονίων χρησιµοποιείται από τους εχθρούς µας ως άλλοθι και βιτρίνα µιας δήθεν δηµοκρατικής νοµιµοποίησης. Μόνο το γεγονός ότι η Αντιπολίτευση δέχεται να συµµετέχει στην κραυγαλέα διακωµώδηση των ψηφοφοριών, ενώ γνωρίζει ότι όλες οι µνηµονιακές κυβερνήσεις είναι µειοψηφικές και εποµένως αντισυνταγµατικές (διότι λχ. οι εθνικές συµβάσεις απαιτείται να ψηφίζονται από τα 3/5 των βουλευτών) και ουσιαστικά κινούνται στα όρια προδοτικών ενεργειών εις βάρος του λαού µας και του έθνους, σηµαίνει ότι συµµετέχει ουσιαστικά στον αποπροσανατολισµό του ελληνικού λαού. Τον διασπά, τον εξουδετερώνει. Με άλλα λόγια, αποτελεί χρήσιµο όργανο στα χέρια όλων αυτών που µας χτυπούν αλύπητα, µας διαλύουν µε στόχο να µας εξουδετερώσουν και να µας καταληστεύσουν. Εποµένως, το Κίνηµά µας στρέφεται συνολικά κατά του Συστήµατος Εξουσίας συµπεριλαµβανοµένης µιας Βουλής που κατάντησε ανδρείκελο στη διάθεση των Εξουσιαστών». (Μίκης Θεοδωράκης, «Μονόλογοι στο λυκαυγές», σ.393)

Η καταδίκη σε θάνατο του µαζικού αντιστασιακού κινήµατος

«Την επανάσταση δεν τη διαπραγµατεύεσαι-την κάνεις! Το ίδιο και την Αντίσταση» γράφει ο Μίκης στο άρθρο του «Ο αόρατος πόλεµος», που δηµοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2013. «Από τη στιγµή που η αντίσταση κατά του Μνηµονίου έγινε αντικείµενο διαπραγµάτευσης, δεν είναι πια Αντίσταση αλλά παγίδευση στην λογική του Μνηµονίου, συµπαρασύροντας και εκµηδενίζοντας το Μέτωπο των χθεσινών αντιµνηµονιακών δυνάµεων. Έτσι, οι δυνάµεις αυτές από µοχλός πίεσης µετατρέπονται σε ποσοστό εκλογικής επιρροής των παρατάξεων που στηρίχθηκαν στην αντιµνηµονιακή φόρτιση ορισµένων τµηµάτων του λαού (ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες), για να τα εκφυλίσουν σε εκλογικούς οπαδούς-υποστηρικτές βουλευτικών εδρών παγιδευµένων στο υπάρχον Σύστηµα Εξουσίας που τις χρησιµοποιεί σαν βιτρίνα δηµοκρατίας και άλλοθι στην αδιατάρακτη κατά τα άλλα και συνεχώς αυξανόµενη καταστρεπτική της πολιτική […]. Δεν κατάλαβαν ακόµα οι ηγέτες της Αριστεράς ότι χωρίς την στήριξή τους πάνω σε ένα ζωντανό µαχητικό λαϊκό κίνηµα καταλήγουν να γίνουν άλλοθι δηµοκρατικότητας, ιδιαίτερα στη σηµερινή Βουλή που βαρύνεται µε σωρεία αντισυνταγµατικών πράξεων και που ο µοναδικός της ρόλος είναι να κάνει νόµους τις εντολές της Τρόικα και να τις ψηφίζει;»

Οι υπεύθυνοι για «την καταδίκη σε θάνατο του µαζικού αντιστασιακού κινήµατος» ονειρεύονται την εξουσία και έχουν αρχίσει να συµβιβάζονται, γι αυτό περνάνε τη θέση ότι είναι δυνατόν µία Αριστερή κυβέρνηση να συνυπάρξει µε την Τρόικα και τα παράνοµα µνηµόνια, επισηµαίνει ο Μίκης. Στο ίδιο άρθρο, καλεί όσους δεν δέχονται «αυτόν τον ανιστόρητο συµβιβασµό» να αντιδράσουν και προβλέπει: «Εάν δεν αντιδράσουν γρήγορα και αποτελεσµατικά, σε ένα χρόνο το πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελεί ένα ακόµα κακό όνειρο για όσους πιστέψουν ότι ο αγώνας για την εκπόρθηση της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα της Τρόικα και του Μνηµονίου είναι ένας απλός εκλογικός περίπατος». (Στο ίδιο, 407)

Γιατί σωπαίνει ο λαός;

Η 12η Φεβρουαρίου 2012 ήταν η ηµέρα του µεγαλείου και της ήττας του αντιστασιακού κινήµατος. Ήδη από τα µεσάνυχτα της 12ης Φλεβάρη το µεγάλο κίνηµα άρχισε να φυλλοροεί.

Είναι γνωστά τα γεγονότα που ακολούθησαν. Κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (πρώτη ιστορικά κυβερνητική συνεργασία αριστερού µε ακροδεξιό κόµµα), δηµοψήφισµα, παραβίαση του Συντάγµατος από τον Πρωθυπουργό της χώρας και πραξικοπηµατική ανατροπή τού «Όχι» του δηµοψηφίσµατος σε «Ναι», τρίτο µνηµόνιο και συνεχίζεται το ξεπούληµα της Ελλάδας και ο αφανισµός των Ελλήνων.

Συχνά αναρωτιόμαστε γιατί σωπαίνει ο λαός σήµερα. «Γιατί ο λαός δεν είναι ένα άλογο που πέφτει και σηκώνεται. Ο λαός έχει απεραντοσύνη και τεράστιο βάρος. Κι όταν, όπως τώρα, γίνει ένα µε το χώµα, για να σταθεί στα πόδια του χρειάζεται πολύς χρόνος» γράφει ο Μίκης στο άρθρο του «Η ανατοµία του “ΟΧΙ”, η υποταγή και η αντίσταση», το οποίο δηµοσιεύθηκε στις 13 Ιουλίου 2015, την ηµέρα που ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε νέα συµφωνία υποταγής στους δανειστές.

Αναλύοντας το αποτέλεσµα του δηµοψηφίσµατος, ο Μίκης επισηµαίνει ότι «αυτό το “ΟΧΙ” είναι από τη µια µεριά άρνηση και από µια άλλη θέση. Ο δε χαρακτήρας του «είναι πανεθνικός, παλλαϊκός (ούτε ταξικός ούτε κοµµατικός)».  

Η θέση είναι το όραµα των Ελλήνων για µια πατρίδα ελεύθερη κι αυτάρκη. Η άρνηση είναι η αντίθεση του λαού µε «το ντόπιο οικονοµικό - πολιτικό πλέγµα εξουσίας που ουσιαστικά είναι υποταγµένο στις ξένες εξουσίες, και ιδιαίτερα αυτές που µας επέβαλαν τα Μνηµόνια, τα οποία µας έχουν οδηγήσει στο χείλος της εθνικής καταστροφής. Έτσι µόνο εξηγείται το γεγονός ότι ο λαός µας […] εκµεταλλεύτηκε το νόθο «ΟΧΙ» του Αλ. Τσίπρα για να πει το δικό του «ΟΧΙ», το πραγµατικό, που η έκταση, το βάθος και η σηµασία του φώτισε τον ελληνικό ορίζοντα (έστω για µια στιγµή) µε το φωτεινό φάντασµα του ενωµένου Λαού, αυτού του ουσιαστικού και πραγµατικού κυρίαρχου αυτής της χώρας. Εξηγείται επίσης και η σιωπή του µπροστά στην µεταβολή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ» από τον ΣΥΡΙΖΑ από τη µια µέρα στην άλλη, γιατί δεν έχει ελπίδα ότι αυτό το ΜΕΓΑΛΟ ΟΡΑΜΑ µπορεί να πραγµατοποιηθεί, γιατί δεν βλέπει να υπάρχουν τα πρόσωπα και οι δυνάµεις οι απαραίτητες για να εµπνεύσουν, να πείσουν και να κινητοποιήσουν σε ένα ενιαίο µμέτωπο ικανό να εκπληρώσει ένα τόσο µεγάλο ιστορικό κατόρθωµα».(Στο ίδιο, 454)

Πατριωτικό Μέτωπο

Οι εξελίξεις απέδειξαν ότι ήταν ορθή η θέση του Μίκη ότι δεν υπάρχει λύση µέσα από το Σύστηµα. «Η κύρια δύναµη για να σωθεί ο λαός είναι ο ίδιος ο λαός» γράφει ο Μίκης, αλλά χρειάζεται µια «υπεύθυνη πολιτική µε στρατηγικό στόχο την κατάκτηση της εθνικής µας ανεξαρτησίας».

Ο Μίκης µε τη Σπίθα προσπάθησε να διαφωτίσει τον λαό και να τον πείσει ότι µπορεί ο αγώνας να είναι νικηφόρος, αρκεί να βασιστεί πρώτον, στην οργάνωση ενός λαϊκού µετώπου «σ’ ένα Ενιαίο Πατριωτικό και Ταξικό Μέτωπο, όπως εκείνο του ΕΑΜ», δεύτερον, στην εκµετάλλευση του εθνικού µας πλούτου και τρίτον σε νέες συµµαχίες ισότιµης βάσης µε άλλα κράτη. Στα κράτη αυτά να προτείνουµε τη συνεκµετάλλευση του εθνικού µας πλούτου µε το σύστηµα των κοινοπραξιών. «Με τα κράτη αυτά και συγκεκριµένα µε τη Ρωσία και την Κίνα, θα µας συνδέσουν κοινά συµφέροντα, όταν µε το σύστηµα των κοινοπραξιών τούς προτείνουµε να συνεκµεταλλευτούµε το σύνολο του εθνικού µας πλούτου. Στην πραγµατικότητα, η εκµετάλλευση αυτή θα είναι για τη χώρα µας η κύρια αναπτυξιακή µας πολιτική, που θα µας οδηγήσει στην οικονοµική µας αυτονοµία, το θεµέλιο της εθνικής ανεξαρτησίας και της εθνικής αναγέννησης». (Μ.Θ.)

Τέλος, ο Μίκης είχε προτείνει την κατάκτηση της Ουδετερότητας. «Ο στόχος για την κατάκτηση της Ουδετερότητας της χώρας, µε σκοπό να γίνει πόλος παγκόσµιας Ειρήνης και Πολιτισµού, θα µας βοηθήσει να εξισορροπήσουµε τις σχέσεις µας ανάµεσα στην Ευρώπη των Λαών και του Δυτικού Πολιτισµού και στα Κράτη της Ανατολής, µε τα οποία η συµµαχία µας θα είναι κυρίως οικονοµική αλλά συνάµα και πολιτιστική. Να µην ξεχνάµε ότι η Ελλάδα έλαµψε όταν ο Πολιτισµός της µπόρεσε να αφοµοιώσει ισοδύναµα τον δυτικό και τον ανατολικό πολιτισµό δηµιουργώντας τον δικό της Ελληνικό Πολιτισµό, που– ιδιαίτερα ο αρχαίος– δεν ξεπεράστηκε ποτέ από κανένα αλλά παρέµεινε κύριος φάρος µέσα στον παγκόσµιο πολιτισµό» γράφει στο άρθρο του «Ποια είναι η αληθινή πραγµατικότητα» στις 12 Ιουνίου 2015. Το άρθρο ολοκληρώνεται µε το κάλεσµα του Μίκη προς το ΚΚΕ για συνεργασία σε ένα κοινό Πατριωτικό και Ταξικό Μέτωπο. Το ΚΚΕ ουδέποτε απάντησε.

Στα κείμενα του 2016 ο Θεοδωράκης γράφει ότι η σηµερινή µας τραγωδία οφείλεται στο γεγονός ότι χάθηκε µία µεγάλη ιστορική ευκαιρία. Γιατί µετά το 2011 υπήρχαν οι αντικειµενικές συνθήκες για να δηµιουργηθεί το ενιαίο µμέτωπο πάλης. Όµως, σύµπασα η Αριστερά εµπόδισε τη συγκρότησή του.

Γι αυτό φτάσαµε στην «Ώρα µηδέν», επισηµαίνει στο οµότιτλο άρθρο του.

Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού/Theodorakism