ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΑΚΙΣΜΟ για τα προδομένα έργα

Αναρτήθηκε από Theodorakism την Οκτωβρίου 10, 2021

"Στη ζωή μου προσπάθησα να θέτω πάντοτε και πάνω απ’ όλα την τάξη της Ηθικής. Για τον λόγο αυτό δεν συγχωρώ ούτε στον εαυτό μου αλλά ούτε και στους άλλους προσβολές ηθικής τάξεως."

Μίκης Θεοδωράκης

Δείτε επίσης:

(Πρώτη δημοσίευση: 13-10-2014)

Μια ''βόμβα'' περίμενε το ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο καθώς λάβαμε το παρακάτω κείμενο από τον Μίκη Θεοδωράκη με αφορμή τα σχόλια των αναγνωστών στην ανάρτηση “Συναυλία Θεοδωράκη - Παπακωνσταντίνου: Σείστηκε το Ηρώδειο!” και ιδιαίτερα το πρώτο σχόλιο ενός ανώνυμου αναγνώστη. Συγκεκριμένα ο ανώνυμος αναγνώστης έγραφε στις 3 Σεπτεμβρίου του 2014:

Τέτοιες συναυλίες θέλουμε! Ας ακολουθήσουν και άλλα πρωτοκλασάτα ονόματα το παράδειγμα του Παπακωνσταντίνου! Ας ακολουθήσουν τον Μίκη ξανά αυτοί οι μεγάλοι ερμηνευτές, έστω και τώρα, αφού πρώτα τον πρόδωσαν και τον εγκατέλειψαν για χρόνια ολόκληρα...

Ποτέ δεν είναι αργά!

Ο Μίκης Θεοδωράκης θέλησε να βγάλει για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας όλη την αλήθεια σχετικά με την ολοκληρωτική φίμωση του μουσικού του έργου, την περίοδο 1980 – 2000, χωρίς περιστροφές.

Από πλευράς μας, ως συντελεστές του Θεοδωρακισμού, όσο και αν μας τιμά απεριόριστα η απόφαση του Μίκη Θεοδωράκη να δημοσιοποιήσει για πρώτη φορά, αποκλειστικά μέσω του ιστολογίου μας το παρακάτω βαρυσήμαντο κείμενο, που συγκλονίζει, άλλο τόσο μας θλίβει η αλήθεια και η πικρία, όπως εκφράζονται μέσα από αυτό.

Ολόκληρη η επιστολή που μας έστειλε ο Μίκης Θεοδωράκης έχει ως εξής:

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ ΕΡΓΑ

Ένα απροσδόκητο για μένα φαινόμενο παρουσιάστηκε από την δεκαετία του ‘ 80 κυρίως, έως σήμερα. Οι τραγουδιστές και τραγουδίστριες με τους οποίους κάνω εντατικές πρόβες και στη συνέχεια δουλεύουμε μαζί στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις, ενώ δηλώνουν σε όλη αυτή τη διάρκεια πανευτυχείς, θα έλεγα ακόμα και ενθουσιασμένοι, ευθύς μόλις κυκλοφόρησαν οι δίσκοι, δεν τραγούδησαν δημοσίως τα τραγούδια που μόλις πριν έκαναν τόση προσπάθεια για να τα εκτελέσουν με στόχο να κυκλοφορήσουν και να γίνουν γνωστά. Από τα 10 έως 12 τραγούδια του κύκλου, άντε να έλεγαν κάπου-κάπου ένα ή δύο!

Φανταστείτε πόσο προσβλητικό ήταν για μένα αυτό το γεγονός πέρα από την πίκρα και την απογοήτευση που μου προκαλούσαν. Θα μου πείτε ότι μπορεί να μην τους άρεσαν. Αλλά τότε γιατί δέχτηκαν να τα πουν; Ή ότι δεν είχαν απήχηση στο κοινό. Όμως πώς να έχουν απήχηση αφού το κοινό ουσιαστικά τα αγνοούσε; Εξ άλλου όταν ένα τραγούδι έχει καινούρια στοιχεία που ξαφνιάζουν τον ακροατή, αν πράγματι είναι καλά, θα πρέπει να τα ακούσει δυο και τρεις φορές.

Εάν σ’ αυτή την κατάσταση προσθέσουμε και το γεγονός ότι δεν τα έπαιζαν και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ούτε φυσικά και τα κανάλια, τότε μπορούμε να εξηγήσουμε το ότι από τους κύκλους που θα σας παρουσιάσω έφτανε στο ελληνικό κοινό λιγότερο από το ένα δέκατο, για να μην πω το ένα εκατοστό.

Το μποϋκοτάζ του έργου μου στα Κρατικά και Πολυεθνικά Κανάλια και ραδιόφωνα ξεκίνησε αμέσως μετά την πτώση της Χούντας (προφανώς για να με… τιμωρήσουν για την αντιδικτατορική στάση μου). Κορυφώθηκαν όμως στην δεκαετία του ‘ 80 και συνεχίζουν… έως σήμερα. Εδώ πρέπει να προστεθεί και η άγνωστη στο κοινό «ποινή» που μου επέβαλαν οι Εταιρίες Δίσκων για το βιβλίο μου STAR SYSTEM και που κράτησε μια δεκαετία (1982-92). Η ποινή συνίστατο στον απόλυτο εξοβελισμό μου από το σύνολο της ελληνικής δισκογραφίας. Δηλαδή τα στούντιο εγγραφής, κυκλοφορία δίσκων, καταστήματα δίσκων. Είναι η περίοδος που κατέφυγα στην εταιρία «Σείριος» του φίλου μου Μάνου Χατζιδάκι και που δημιούργησα την δική μου εταιρία με το όνομα «Ιουλιανός» με συνεταίρο τον Τζαμαλή, ιδιοκτήτη ενός δισκοπωλείου.

Και ερωτώ: Είναι ποτέ δυνατόν οι συνεργάτες μου τραγουδιστές να μην γνώριζαν αυτό το μποϋκοτάζ; Και αν ναι, τότε γιατί αντί να με υποστηρίζουν πολλαπλασιάζοντας την εκτέλεση των κοινών μας τραγουδιών, με έβαλαν κι αυτοί στο ράφι όπως οι Εταιρίες, το Κράτος και οι καναλάρχες; Κάπου λέω στον Διόνυσο «Μέσα στο ψυγείο άνοιξε να μπεις, για να μείνεις φρέσκος να διατηρηθείς».Πράγματι πιστεύω ότι αυτοί οι κύκλοι που μπήκαν για διάφορους λόγους στο ψυγείο, διατήρησαν την φρεσκάδα τους. Είναι σαν να τους έγραψα σήμερα. Και μακάρι να είχα τη δύναμη να τους ηχογραφήσω με νέες φωνές, κυρίως για λόγους ηθικής τάξης.

Ο Χίτλερ είχε δώσει την ονομασία BARBAROSSA στην εκστρατεία του κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Οι δικοί μου διώκτες ήταν απλώς ΒΑΡΒΑΡΟΙ. Και θα ήταν τραγικό λάθος να θεωρηθούν οι αποκαλύψεις μου αυτές σαν διαμαρτυρίες ενός απογοητευμένου ιδιοκτήτη. Γιατί δεν είχα ποτέ σχέσεις ιδιοκτησίας με το δημιουργικό έργο. Το θεωρούσα τμήμα μιας εθνικής, θα έλεγα, προσπάθειας, με στόχο την πολιτισμική αναγέννηση της πατρίδας μας. Γι’ αυτό πιστεύω ότι τα έργα που χτυπήθηκαν τόσο σκληρά και βάρβαρα και από πάνω (Κράτος, Εταιρίες) και από κάτω (συνεργάτες, ερμηνευτές) ταυτόχρονα, ήταν μια φυσική προέκταση της Άνοιξης του ’60 και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπήρξαν ένα από τα κύρια θύματα των δυνάμεων της διαφθοράς, που οδήγησαν τη χώρα και τον λαό στο απόλυτο ΜΗΔΕΝ. Πιστεύω ακράδαντα ότι εάν κατάφερναν να σταθούν όρθια στο μηδενιστικό τσουνάμι τα καλά τραγούδια της δεκαετίας του ΄60 θα είχαν ίσως συμβάλει ώστε να υπάρξουν μέσα από τον ίδιο το λαό ψυχικές και ηθικές αντιστάσεις ικανές να ματαιώσουν την πορεία προς την καταστροφή. Έχουν άραγε σήμερα αντιληφθεί οι συνεργάτες μου το μεγάλο τους λάθος απέναντι στον πολιτισμό, τον λαό αλλά και τον εαυτό τους;

Πρέπει να πω ότι σήμερα δεν έχουν όλα αυτά την παραμικρή σημασία για μένα. Ό,τι ήταν να κάνω, το έκανα. Και όσα είχα να δώσω, τα έδωσα. Τι σημασία μπορεί να έχει αν ορισμένοι δεν κατάλαβαν τις πράξεις μου και αν άλλοι δεν θέλησαν να πάρουν όσα τους πρόσφερα; Για να μείνω στον τομέα του ελληνικού τραγουδιού, θα πρέπει να πω ότι τις τελευταίες δεκαετίες έζησα μέσα σε ένα τραγέλαφο. Απ’ τη μια όλοι φώναζαν ότι δεν γράφονται πια τραγούδια και ότι αυτά που παίζονται νυχθημερόν στην τηλεόραση και στα ραδιόφωνα είναι σκουπίδια, ενώ από την άλλη εγώ τους πρόσφερα αδιάλειπτα νέα τραγούδια. Εάν πίστευαν ότι και τα δικά μου ήταν σκουπίδια, τότε γιατί δεν τα έπαιζαν μαζί με τα υπόλοιπα; Ήταν όμως ποτέ δυνατόν ποιητές όπως ο Ρίτσος, ο Ελευθερίου, ο Αναγνωστάκης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και άλλοι με την ίδια αξία να γράφουν σκουπίδια; Και να τραγουδούν σκουπίδια η Φαραντούρη, η Γαλάνη, ο Νταλάρας, η Δημητριάδη, ο Μητσιάς, ο Γαϊτάνος, ο Παπακωνσταντίνου, ο Μωραϊτης, ο Λέκας, ο Κόκοτας, ο Μητροπάνος;

Έχουμε λοιπόν το εξής φαινόμενο: Τα ίδια ακριβώς τραγούδια, ίδιας ποιότητας και αξίας τόσο από την άποψη της μουσικής όσο και από την άποψη της ποίησης, των στίχων, των ερμηνευτών και των μουσικών εκτελέσεων να γίνονται βασικοί συντελεστές την εποχή της άνθισης της δεκαετίας του 60' και να αγκαλιάζονται με πάθος από τον λαό, ενώ από την δεκαετία του 80' να θεωρούνται άχρηστα από το σύνολο των συντελεστών που απαιτούνται για να παρουσιαστεί ένα τραγούδι στο κοινό, να γνωστοποιηθεί και να κριθεί. Ο πίνακας των τραγουδιών που έγραψα για τον ελληνικό λαό και μάλιστα σε μια δύσκολη περίοδο όπως αποδεικνύεται σήμερα, στην οποία κυριαρχούσε η διαφθορά και το γενικευμένο ψέμα, δεν κρίθηκαν από τον ελληνικό λαό, γιατί δεν έφτασαν ποτέ στον ελληνικό λαό που τα είχε τόση ανάγκη. Εκτός και αν κάποιοι κατάφεραν να τον μεταλλάξουν, να τον κάνουν κάτι άλλο για να τον οδηγήσουν εκεί που τον οδήγησαν. Θέλω όμως, επειδή έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, να δείξω το μέγεθος της προσφοράς μου, που ταυτόχρονα δείχνει και το μέγεθος της περιφρόνησης και της απόρριψης που συνέτεινε ώστε ψυχολογικά να έχω ήδη γυρίσει την πλάτη σε μια ζωή και σε ένα κόσμο τόσο κακό και αχάριστο, που πιστεύω ότι ούτε ο θάνατος δεν θα με κάνει να τον ξεχάσω.

Ιδού λοιπόν ο «πίνακας» με τον τίτλο των κύκλων, τα ονόματα των ποιητών και τα ονόματα των ερμηνευτών:

1. «Καρυωτάκης» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου
2. Χαιρετισμοί (Αγγελική Ελευθερίου, Γιάννης Θεοδωράκης) με την Δ. Γαλάνη.
3. Μνήμη της πέτρας (Μιχάλης Μπουρμπούλης) με τον Θανάση Μωραϊτη.
4. Σαντιάγο (F.G.Lorca-απόδοση στα ελληνικά Μ. Μπουρμπούλης) με την Αλ. Καγιαλόγλου.
5. Μήπως ζούμε σ’ άλλη χώρα; (Μάνος Ελευθερίου) με την Μ. Δημητριάδη.
6. Σερενάτες (Λευτέρης Παπαδόπουλος) με την Μαρία Φαραντούρη.
7. Ερημιά (Λευτέρης Παπαδόπουλος) με την Μ. Φαραντούρη και τον Μ. Μητσιά.
8. Πολιτεία Γ’ (Μ. Ελευθερίου, Δ. Κεσίσογλου, Λ. Νικολακοπούλου) με τον Μ. Μητσιά.
9. Πολιτεία Δ΄ (Μάνος Ελευθερίου, Σπύρος Τουπογιάννης) με τον Πέτρο Γαϊτάνο.
10. Φαίδρα (Αγγελική Ελευθερίου) με τον Π. Πανδή και την Αλ. Καγιαλόγλου.
11. Διόνυσος (Μίκης Θεοδωράκης) με τον Θανάση Μωραϊτη.
12. Επιβάτης (Κώστας Τριπολίτης) α) με Μ. Φαραντούρη και β) με Μ. Ζορμπαλά.
13. Ραντάρ (Κ. Τριπολίτης) με τον Γιώργο Νταλάρα.
14. Τα Πικροσάββατα (Λ. Παπαδόπουλος) με τον Δημήτρη Μητροπάνο.
15. Συνάντηση [Τελωνείο] (Λευτέρης Παπαδόπουλος) με τον Σταμάτη Κόκοτα.
16. Ασίκικο Πουλάκη (Μιχάλης Γκανάς) με τον Βασίλη Λέκκα.
17. Οδύσσεια (Κ. Καρτελιάς) με την Μαρία Φαραντούρη.
18. Τα πρόσωπα του Ήλιου (Διονύσης Καρατζάς) με Βάνα Βερούτη, Π. Πανδή, Βίκυ Σίμου και Θαν.Μωραϊτη.
19. Ως αρχαίος άνεμος (Διον. Καρατζάς) με Μίκη Θεοδωράκη και Σοφία Μιχαηλίδου.
20. Βεατρίκη (Διονύσης Καρατζάς) με την Μαρία Φαραντούρη.
21. Μια θάλασσα γεμάτη μουσική (Δήμητρα Μαντά) με την Αγγελική Ιονάτος.
22. Λυρικώτερα (Διον. Καρατζά) με την Μαρία Φαραντούρη.
23. Λυρικώτατα (Γιάννη Θεοδωράκη) με την Μαρία Φαραντούρη.

Στη ζωή μου προσπάθησα να θέτω πάντοτε και πάνω απ’ όλα την τάξη της Ηθικής. Για τον λόγο αυτό δεν συγχωρώ ούτε στον εαυτό μου αλλά ούτε και στους άλλους προσβολές ηθικής τάξεως.

Έτσι η στάση όλων αυτών των ευεργετηθέντων από την παρουσία, την στάση και το δημιουργικό μου έργο στον χώρο της ελληνικής μουσικής και ειδικά του τραγουδιού, δεν αποτελεί μόνο μνημείο αχαριστίας αλλά και ηθική προσβολή απέναντί μου όπως και απέναντι στο ελληνικό τραγούδι και στον ελληνικό λαό.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τα κίνητρά τους. Όποια όμως και αν ήταν αυτά, τους θεωρώ όλους συνυπεύθυνους στην προσπάθεια φίμωσης του έργου μου, ειδικά στην κρίσιμη εικοσαετία 1980-2000, που με βύθισε σε μια απερίγραπτη προσωπική τραγωδία. Μια εικοσαετή καταδίκη πορείας στην έρημο Σαχάρα για ποιον; Για μένα, που τους πρόσφερα τόσο απλόχερα και γενναιόδωρα τόσα και τόσα κρυστάλλινα νερά και καταπράσινες οάσεις

Με πλήγωσαν. Αυτή είναι η λέξη που θα ήθελα να γράψω με πύρινα γράμματα τώρα, δυο βήματα πριν από το μνήμα που με περιμένει.

Μίκης Θεοδωράκης

Σχόλια

Ανώνυμος13 Οκτωβρίου 2014 στις 11:30 π.μ.
Κλαιω απο πονο και συγκινηση, εχω στειλει επιστολες στον Μελωδια και στη Μεντα 88 κατηγορωντας τους που δεν παιζουν ακομα και σημερα την μουσικη του Μκη. Εθαψαν κυρολεκτικα το νε Επιβατη 2014. Ομως Μικη, καποιοι απο μας εχουν ολα αυτα τα εργα που ανεφερες κα τα ακουμε αδαλεπτα στο σπιτι μας. Καποοι απο μας σε λατρευουμε και σαν μεγαλο συνθετη και σαν μεγαλο ανθρωπο και Ελληνα!!! Βεβαια παντα μεσα μας υπαρχει το ερωτημα αν αυτος ο λαος αξιζε τις θυσιες που εκανες. Εγω παντως εχω ενα μεγαλο πρωτυπο να δειχνω στα παιδια μου, ΕΣΕΝΑ Μικη της ζωης μου και της καρδας μου!!!
Αντρεας Ζερβακης
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Θοδωρής Σπυριδάκης13 Οκτωβρίου 2014 στις 12:05 μ.μ.
(σχόλιο στον επίσημο λογαριασμό του Θεοδωρακισμός'Theodorakism στο FaceBook)
...το διαβασα....
θα θελα να εκφρασω ως ενας απλος καθημερινος ανθρωπος την ευγνωμοσυνη μου στο προσωπο του Μικη.
Περα απο την πικρια που δημιουργουν ολα αυτα...(αφελως)δεν" θα θελα"....να νιωθω πως αυτος ο ανθρωπος αισθανεται πληγωμενος.
Αντιλαμβανομαι πως οταν σε ολη σου την ζωη εχεις ταξει τον εαυτο σε μια συνεχη προσφορα και εχεις υποστει τοσες...ματαιωσεις σιγουρα θα υπαρχουν και πικριες...
Εκεινο ομως που πρεπει να κυριαρχει μεσα στην ψυχη σου αγαπημενε μας...(πατερα)ειναι η αυθορμητη&γνησια αγαπη ολων των ανωνυμων οπου γης!!!
Να σε βλεπουμε να σε ακουμε και να σε χαιρομαστε!!
Το μεγαλο σου εργο,ο βιος σου, αποτελει για μας αλλα και για τις επομενες γενεες σπουδαια παρακαταθηκη.
Αγαπη&χαμογελο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Παναγιώτης Χάσκος13 Οκτωβρίου 2014 στις 12:05 μ.μ.
(σχόλιο στον επίσημο λογαριασμό του Θεοδωρακισμός'Theodorakism στο FaceBook)

Έχει δίκιο.Οτι καλό υπάρχει σε αυτή τη χώρα θάφτηκε. Αλλά το φώς δεν μπορεί να χαθεί,μια χαραμάδα και θα βγεί στους δρόμους να φωτίσει.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος13 Οκτωβρίου 2014 στις 12:10 μ.μ.
ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΚΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ ΟΣΟ ΠΟΤΕ!!
ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΟΥΝ ΟΛΟΙ!

Τάσος Σολδάτος
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος13 Οκτωβρίου 2014 στις 12:43 μ.μ.
Να ενημερωθούν οι αναγραφόμενοι τραγουδιστές για την επιστολή αυτή και να καλεστούν σε ΑΠΟΛΟΓΙΑ! ΤΩΡΑ! Η ευθύνη τους είναι τεράστια! Είναι συνυπεύθυνοι για την καταστροφή του Ελληνικού πολιτισμού!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Αναστασία Βούλγαρη13 Οκτωβρίου 2014 στις 4:47 μ.μ.
(Αναρτώ το σχόλιο μου σε δύο μέρη για να το πάρει το μπλογκ)
Το 1980 ήμουν μέλος της ΚΝΕ, πέρασα στο κόμμα, το 1986 ή 87. Θυμάμαι κάποια από αυτές τις χρονιές που ήμουν στην ΚΝΕ, με κάλεσε ο καθοδηγητής της Οργάνωσης Βάσης στην οποία συμμετείχα. Πήγα στη συνάντηση και διαπίστωσα ότι ήμουν μόνη, κάτι που δεν συνηθιζόταν τότε από τις εσωκομματικές διαδικασίες. Σ' εκείνη τη συνάντηση ο καθοδηγητής μου είπε: "Η γραμμή είναι: δεν ακούμε Θεοδωράκη". Νόμιζα ότι αστειευόταν κι εγώ έβαλα τα γέλια και του απάντησα: "Και τί θα ακούμε; Ο καθοδηγητής μου απάντησε: "Τώρα ακούμε τον Τάδε", λέγοντας το όνομα ενός ανερχόμενου τότε συνθέτη, τον οποίο εγώ δεν γνώριζα. Δεν μίλησα, ύστερα από λίγο έφυγα.
Όταν πέρασα στο κόμμα συναντούσα συνέχεια συντρόφους μου, οι οποίοι σε έξαλλη κατάσταση μου έλεγαν ότι τους είχαν πει ότι η γραμμή είναι: "δεν ακούμε Θεοδωράκη".
Θυμάμαι, όταν κυκλοφόρησε η Τρίτη Συμφωνία,συνέβη το εξής:
Μου τηλεφωνεί ο αδελφικός μου φίλος, μέλος της ΚΝΕ και μου λέει: “Πήρα την Τρίτη Συμφωνία, έλα σπίτι να την ακούσουμε”. Πράγματι, πηγαίνω στο σπίτι του αλλά για να βάλουμε το δίσκο στο πικάπ έπρεπε να περιμένουμε να φύγουν οι γονείς, οι οποίοι ήταν μέλη του κόμματος. Κάποια στιγμή φεύγουν. Βάζουμε το δίσκο στο πικάπ αλλά πρέπει να τον ακούσουμε σιγανά, διότι στον από επάνω όροφο έμενε ο θείος του, ο οποίος επίσης ήταν μέλος του κόμματος.
Ακούσαμε την Τρίτη Συμφωνία με το αυτί μας κολλημένο στα ηχεία. Καθένας μας είχε αγκαλιάσει κι από ένα ηχείο κι είχε κολλήσει το αυτί επάνω του για να ακούσουμε το έργο.Αργότερα η Τρίτη Συμφωνία παρουσιάστηκε στο θεατράκι της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, που ήταν τότε ακόμα αδιαμόρφωτο. Στήθηκαν μεγάλα ηχεία, πήγαμε κι εμείς και καθήσαμε κάτω, πάνω στα χώματα για ν' ακούσουμε το έργο από τα ηχεία. Ήταν κι ο Μίκης εκεί κι ευτυχώς του είχαν βρει μια καρέκλα.
Όσο περνούσε ο καιρός τόσο εμείς που επιμέναμε ν' ακούμε Μίκη βρισκόμασταν σε δύσκολη κατάσταση γιατί μας έκαναν συνεχώς παρατηρήσεις. Ούτε τ' όνομά του δεν μπορούσαμε να πούμε. Σημειωτέον δε ότι το 1985 ο Μίκης ήταν βουλευτής του ΚΚΕ. Από "ο Μικης" είχε γίνει όμως "αυτός". Ήταν μια περίεργη κατάσταση...
Κάποτε διαβάσαμε ή ακούσαμε (δεν θυμάμαι πια) την αλήστου μνήμης Μελίνα Μερκούρη να λέει ότι ο Μίκης "δεν είναι και κανένας σπουδαίος μουσικός".
Τα παραπάνω έργα του Μίκη δεν προλαβαίναμε να τα αγοράσουμε. Γιατί εξαφανίζονταν αμέσως από τα δισκοπωλεία. Πολλά από τα παραπάνω έργα (της επιστολής) τα απέκτησα πολλά χρόνια μετά όταν κυκλοφόρησαν σε CD.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η τρομοκρατία του πασοκ ήταν τέτοια που δεν μπορούσες να πεις ούτε το όνομα του Μίκη. Μια φορά, μια γυναίκα από το πασοκ μας έφτυσε στο πρόσωπο, επειδή ήμασταν δεδηλωμένοι «θεοδωρακικοί» όπως μας αποκαλούσαν. Επίσης, είχε περάσει η αντίληψη ότι η μουσική του Μίκη ήταν για τα γήπεδα και τις διαδηλώσεις.
Στη δεκαετία του 1990 επικράτησε το λεγόμενο "νεοέντεχνο". Διάφοροι κιθαρωδοί που είχαν πάει ένα-δυο χρόνια στο ωδείο έβγαζαν δίσκους με τραγούδια αγάπης.

ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Αναστασία Βούλγαρη13 Οκτωβρίου 2014 στις 4:48 μ.μ.
(Δεύτερο μέρος)

Βάθαινε το σκοτάδι. Ο κόσμος έχασε την επαφή του με την ποίηση, άλλαξαν οι επιλογές του και η αισθητική του. Ξαφνικά το φάλτσο ή το φτωχό μουσικά ήταν το ωραίο.
Ταυτόχρονα άνοιξαν και οι μεγάλες πίστες (από το 1980 και μετά) κι έτσι η κουλτούρα της χούντας συνεχίστηκε με τα λεγόμενα "σκυλάδικα". Εκεί ήταν θαμώνες, υπουργοί πολιτισμού, άλλοι υπουργοί ακόμα και ο τότε πρωθυπουργός ο Α. Παπανδρέου.
Βεβαίως όλο αυτό ήταν ένα σχέδιο που μεθοδεύτηκε και εφαρμόστηκε από το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Σήμερα μπορούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο.
Κι όμως μέσα σ' εκείνο το σκοτάδι συνέβη το εξής: Ο Μίκης είχε τη δισκογραφική εταιρία Ιουλιανός. Είχε γράψει το Ως αρχαίος άνεμος του Καρατζά. Είχε πει τότε όποιος ήθελε να έστελνε μια άδεια κασέτα στην οποία ο Μίκης θα ηχογραφούσε το δίσκο και θα την έστελνε στον κάθε αποστολέα χωριστά και μάλιστα δωρεάν. Κάποιοι έστειλαν την άδεια κασέτα και πράγματι, μετά την παρέλαβαν από το ταχυδρομείο με τα τραγούδια του δίσκου. Τέσσερεις χιλιάδες κασέτες έγραψε τότε ο Μίκης. Αυτό από μαρτυρία συγγενικού μου προσώπου, που έχει ακόμα την κασέτα εκείνης της εποχής.
Τη γενιά μου, δηλαδή τη γενιά του 1980 την κατέστρεψαν. Όσοι αντισταθήκαμε και δεν δεχθήκαμε να μας ξεριζώσουν μέσα από την καρδιά και το νου μας τα ιερά και τα όσια, αντέξαμε επειδή δεν υποχώρησαν οι γονείς μας. Αλλά οι δικοί μας γονείς ήταν μειοψηφία.
Σήμερα η πλειοψηφία των παιδιών που γεννήθηκαν από γονείς της γενιάς μου δεν γνωρίζουν τη μουσική του Μίκη. Επομένως δεν γνωρίζουν ούτε την ποίηση ούτε τις ελληνικές τέχνες. Δηλαδή δεν ξέρουν τί είναι η Ελλάδα, τί σημαίνει Ελλάδα.
Γιατί όσοι ασχοληθήκαμε με τις ελληνικές τέχνες είχαμε ως εφαλτήριο το θεοδωρακικό τραγούδι. Στα νεανικά μας χρόνια, τότε που διαμορφώνεται ο άνθρωπος, το θεοδωρακικό τραγούδι ήταν η αφορμή και η αιτία να ασχοληθείς με την ποίηση, τη λογοτεχνία, το αρχαίο δράμα, την ελληνική ζωγραφική, το σύγχρονο ελληνικό θέατρο κλπ. Όσο πιο πολύ αγαπούσες τα τραγούδια τόσο πιο πολύ αγαπούσες τον Μίκη. Όσο πιο πολύ τον αγαπούσες τόσο ήθελες να του μοιάσεις. Γινόταν το σημείο αναφοράς και το πρότυπό σου. Κι όταν είσαι νέος πιστεύεις ότι όλα είναι εφικτά. Κι είσαι, συνήθως, ερωτευμένος κι αναζητάς τα τραγούδια εκείνα που θα ταυτιστείς μαζί τους. Η γενιά της δεκαετίας του 1960 είχε τέτοια τραγούδια να ταυτιστεί μαζί τους. Η γενιά μου δεν είχε. Γιατί τα τραγούδια για τον έρωτα που επικράτησαν μιλούσαν για έναν έρωτα ξένο προς τους Έλληνες. Αναφέρομαι εδώ στη θεϊκή Λυρική Τετραλογία του Μίκη, που είναι 4 κύκλοι τραγουδιών για τον έρωτα και την ελληνική φύση και η γενιά μου, δυστυχώς, δεν τα γνώρισε. Κι έτσι ο θεός Έρωτας έσβησε μέσα της. Ελπίζω όχι για πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Unknown13 Οκτωβρίου 2014 στις 5:36 μ.μ.
Η ΠΙΚΡΑ ΣΟΥ ,ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΑΣ ΜΙΚΗ ,ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ ,ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ ΟΛΟΥΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΤΕ Η ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ.... ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕ ......ΝΑ ΑΓΓΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ......ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΦΤΕΡΟΥΓΕΣ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ ΣΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ.................ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΚΡΙΜΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ .....ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΝΩΜΩΝΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ 20,30,100...........ΟΜΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΝΩΝΥΜΟ ΠΛΗΘΟΣ ΠΟΥ ΖΩ ,ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΛΛΟΥΣ,ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΣ ΤΟ ΑΞΙΑΚΟ ΤΟΥΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟ ΕΡΓΟ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ.......ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΜΙΚΗ !!!ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ Η ΣΚΥΤΑΛΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΡΕΔΩΣΕΣ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΑΙΩΝΕΣ !!!!! ΓΙΑΤΙ Η ΠΙΚΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΣ ....ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΤΕ Ο ΑΙΩΝΑΣ ΠΟΥ ΦΩΤΙΣΕΣ ...ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ..ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ .....
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος13 Οκτωβρίου 2014 στις 5:47 μ.μ.
κ. Βούλγαρη αντιγράφω το σχόλιο μου (Eleni Kaknavatou ) από το F/B Απαράδεκτα τα σχόλια κάποιος κυρίας από κάτω από την επιστολή του Μίκη στο blog Θεωδωρακισμός για το ΚΚΕ. Αν κάποιος κάποτε, όπως λέει η ίδια, "καθοδηγητής" της είπε να μην ακούει Θεοδώρακη, χωρίς να μας λέει ποιος ήταν, δε σημαίνει τίποτα αυτό. Είναι μια αντιΚΚΕ λάσπη, υπονοώντας ότι το ΚΚΕ έθαψε το Μίκη, πράγμα ψεύτικο πέρα για πέρα. Καμιά κομματική γραμμή δεν υπήρχε για κάτι τέτοιο. Αντίθετα ακούγαμε και ακούμε Θεοδωράκη αδιαλείπτως παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφορές που μπορεί να έχουμε . Το ΚΚΕ τίμησε και τιμά το Μίκη (υπενθυμίζω αφιερώμα του ΚΚΕ στο Μίκη στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ με την ΚΟΑθηνών πριν 4 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, όπου ο ίδιος είχε παρευρεθεί και ενθουσιάστηκε για την τιμή που του έγινε). Ο Μίκης συμμετείχε σε μεγάλη συναυλία στο ΣΕΦ για τη συγκέντρωση χρημάτων για τη διάσωση του αρχείου του ΚΚΕ μετά την καταστροφή λόγω πλημμυρών στον Περισσό. Ο ίδιος έχει εκφραστεί για τον αγώνα του κόμματος στα 98 χρόνια θυσιών των κομμουνιστών με σεβασμό στον οποίο και ο ίδιος συμμετείχε σε νεότερη ηλικία. Φέτος δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη εκτενής αναφορά του για τα 40 χρόνια φεστιβάλ ΚΝΕ οδηγητή και την εκτίμηση του στην ΚΝΕ και το ΚΚΕ για τους αγώνες τους και την προσφορά τους στην ανύψωση του πολιτισμού. Λυπάμαι γιατί η εν λόγω κυρία βρήκε ευκαιρία, εκμεταλλευόμενη το Μίκη και την επιστολή του, να χύσει χολή εναντίον του κόμματος (ΚΚΕ) που λειτουργεί με το Μίκη ως συγκοινωνούντα δοχεία στην παρουσία τους στην πολιτιστική ζωή της πατρίδας μας. Ακόμα κι αν διαφωνούμε κάποτε με το Μίκη ή αν διαφώνησε αυτός με το ΚΚΕ, αναγνωρίζουμε την προσφορά του και τιμούμε το έργο του ακούγοντάς τον. Μη ξεχνάμε ότι το ραδιόφωνο του 902, όσο λειτούργησε, αγκάλιασε και πρόβαλε πα΄ντα το έργο του μεγάλου συνθέτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος13 Οκτωβρίου 2014 στις 7:27 μ.μ.
Μίκη πες κι άλλα... ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΦΙΜΩΣΗΣ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 80':

ΠΑΣΟΚ - ΚΚΕ και ΚΝΕ - ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΕΣ! Τύφλα να χει η ΔΕΞΙΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
ΜΑΡΙΑ13 Οκτωβρίου 2014 στις 10:54 μ.μ.
Μίκη, είσαι μέσα στις καρδιές μας! Είσαι η ιστορία αυτού του τόπου! Ακολουθείς την μοίρα των μεγάλων! Σ' αγαπάμε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος13 Οκτωβρίου 2014 στις 11:45 μ.μ.
Ήμουν σε κάποια ΚΟΒ των βορειανατολικών προαστίων. Μας είπαν να μην ακούμε Θεοδωράκη. Βέβαια αυτό δεν το έλεγαν την ώρα της συνέλευσης, άρα θα ήταν επίσημη γραμμή, αλλά μας το έλεγαν κατ' ιδίαν κάποια τότε στελέχη που σήμερα είναι σε άλλα κόμματα.
Έφυγα από το κόμμα αηδιασμένη με αυτά που λέγανε για τον Μίκη.
Αυτή είναι η αλήθεια, μας αρέσει δεν μας αρέσει.
Ήμουν Λαμπράκισα. Τώρα είμαι 70 χρονών και γιαγιά κι ακόμα Λαμπράκισα είμαι.
Μίκη μου δεν σε πρόδωσα ποτέ. Σ' αγαπάω!

ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
ΧΡΗΣΤΟΣ/Christos14 Οκτωβρίου 2014 στις 1:32 π.μ.
Είδες τι ασκό άνοιξες, Αναστασία. Ο κάθε πικραμένος θα βγάλει τη χολή του. Θυμάμαι τις προεκλογικές περιοδείες του ΚΚΕ στη Μακεδονία, μαζί και ο Μίκης. Φυσικά, όταν αποκαλούσε γενίτσαρους τους Κνίτες, τι ήθελες να κάνει η ΚΝΕ, να τον λιβανίζει ή όταν έγινε, για τους δικούς του λόγους, θέλεις σωστούς, θέλεις λανθασμένους, υπουργός στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη, τι ήθελες να κάνει το κόμμα, να χαριεντίζεται μαζί του? Υπήρξαν περίοδοι που ήταν στα μαχαίρια και είναι λογικό να κρατούνται ιδεολογικές αποστάσεις. Και πιο πάνω, όταν έγραφα για τις παλινδρομήσεις του Μίκη, αυτές εννοούσα (γενίτσαροι, υπουργιλίκι κλπ.). Εύχομαι ο διάλογος να είναι δημιουργικός για να έχει και νόημα. Οι .... χαμαιλέοντες που έχουν αλλάξει όλα τα κομματικά χρώματα, καλό θα είναι, να είναι μετρημένοι στα λόγια τους.... Καλή επιτυχία στο ιστολόγιο, Αναστασία.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος14 Οκτωβρίου 2014 στις 8:36 π.μ.
Ψεύδεσαι μίστερ Θεωδοράκη ψεύδεσαι και μάλιστα ασυστόλως, θα μου πεις ποιος αριστερός είναι μπεσαλής και δεν πουλάει την πατρίδα του την θρησκεία του ακόμα και την μάνα του χάριν χρήματος και δόξας; Μεταξύ μας εγώ δεν είδα κάτι τέτοιο ακόμα ούτε και πρόκειται να δω ποτέ διότι δεν υπάρχουν μπεσαλίδες κομουνιστές αλλά δίγνωμοι διπρόσωποι μηχανορράφοι πλεκτανομανείς ή πλεκτανορράφοι αν το θες, Εγώ προσωπικά λυπάμαι για την στάση σου και είμαι ξεκάθαρος, δεν σε κατηγορώ και δεν σε αδικώ, απλά λέω την πραγματικότητα που εσύ πας να διαστρεβλώσεις, θα μου πεις ποιος αριστερός δεν το κάνει; Αλλά να έχουμε και λίγο φιλότιμο ρε φίλε, Και για να δουν και άλλοι φίλοι τι σημαίνει να είσαι αριστερός ορίστε σου παραθέτω και την ωμή αλλά πραγματική αλήθεια μίστερ Θεωδοράκη. Το 1974 με την πτώση της Δικτατορίας γυρίζει στην Ελλάδα. Συνθέτει πάντα μουσική. Δίνει πολλές συναυλίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη . Παράλληλα συμμετέχει στα κοινά είτε ως απλός πολίτης, είτε ως βουλευτής (τις περιόδους 1981-86 και 1989-92) είτε ως υπουργός Επικρατείας (1990-92), θέσεις από τις οποίες τελικά παραιτείται.

Το 1976 ιδρύει το Κίνημα «Πολιτισμός της Ειρήνης» και δίνει διαλέξεις και συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα. Το 1983 του απονέμεται το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη.

Το 1986 γίνεται πραγματικότητα κάτι που από το 1970 ακόμα έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του: η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασάρ Κεμάλ και ο Ζυλφύ Λιβανελί. Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών. Αργότερα παίζει και πάλι το ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, μεταφέροντας μηνύματα των Ελλήνων πρωθυπουργών, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προς την τουρκική κυβέρνηση.

Επίσης το 1986 (μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ) πραγματοποιεί μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σ' όλη την Ευρώπη κατά της ατομικής ενέργειας.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος14 Οκτωβρίου 2014 στις 8:53 π.μ.
Και επειδή δεν θα ήθελα να αφήσω τους αναγνώστες της σελίδας να ζουν στο σκοτάδι όπως κάνουν οι κομμουνιστές ορίστε και η σελίδα που σε καθιστά πραγματικά ψεύτη. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82 Και αν θες την διαγράφεις όποτε θες ώστε να βγάλεις προς τα έξω το δικό σου ψέμα σαν να είναι αλήθεια. Άντε να χαθείτε απ απ εκεί άθεοι πλεκτανορράφοι.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Theodorakism14 Οκτωβρίου 2014 στις 9:30 π.μ.
Αγαπητοί σχολιαστές,

θα παρακαλούσαμε τα σχόλια να γίνονται με κόσμιο τρόπο και επιχειρήματα, χωρίς χαρακτηρισμούς και εντάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Χρήστος Σωτηρόπουλος14 Οκτωβρίου 2014 στις 9:54 π.μ.
Ο παραπάνω ανώνυμος αντικομμουνιστής (Ανώνυμος14 Οκτωβρίου 2014 - 8:53 π.μ.) είδε φως και ...μπήκε! Το σχόλιό του είναι εντελώς άκαιρο και άτοπο με την επιστολή που αναφέρετε στην ανάρτησή σας. Η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη δεν αναφέρεται στη φίμωση του συνολικού έργου του (αυτό δε θα μπορέσει να το επιτύχει ΚΑΝΕΙΣ, ούτε στα επόμενα 2000 χρόνια!), αλλά αναφέρεται σε συγκεκριμένα έργα τα οποία παραθέτει ένα-ένα (23 στο σύνολο τη περίοδο 1980-2000)!

Η αλήθεια της επιστολής, αποδεικνύεται ευκολότατα, αν βγείτε στον δρόμο και μιλήσετε με 1000 περαστικούς και τους ρωτήσετε πόσα γνωρίζουν (έστω σαν ...τίτλους!) από τα 23 έργα που αναφέρονται στην επιστολή! Οι απαντήσεις τους, θα αποδείξουν του λόγου του αληθές...

Οι δε χαρακτηρισμοί και εκφράσεις τύπου "άθεοι πλεκτανογράφοι" και "αριστεροί που πουλούν τη πατρίδα και τη μάνα τους για το χρήμα και τη δόξα" νομίζω αντικατροπτίζουν απόλυτα το ποιόν του "ανώνυμου" συντάκτη.

Ελπίζω να βοήθησα στον εποικοδομητικό διάλογο που επιδιώκετε.

Με εκτίμηση,

Χ.Σ.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Όθων Ιακωβίδης14 Οκτωβρίου 2014 στις 11:17 π.μ.
Είναι αδιαμφισβήτητη αλήθεια πως, αν τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη (που είναι βάλσαμο του καθάριου και πανέμορφου έρωτα, πότισμα της απέραντης αγάπης για τη Δημοκρατία και μύρο της λατρείας για την (πάντα προδιδόμενη) Πατρίδα (που δεν έχει - αυτή η λατρεία - να κάνει τίποτε με φασιστοειδείς οφιόσεις) ακούγονταν όσο και όπως τους έπρεπε, κατά τις 10ετίες του '80 και του '90, η κοινωνία δεν θα ήταν τόσο εύκολο θύμα της δοτής υποκουλτούρας της βαρβαρότητας, που την καθηλώνει στον καναπέ και στους φραπέδες, ενώ βιάζεται ασύστολα (φύσει και παραφύσει) από τους βαρβάρους, αλλοδαπούς και ημεδαπούς.....
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
petronikolios14 Οκτωβρίου 2014 στις 11:22 π.μ.
Σχόλιο σε δύο μέρη:
Α' μέρος

Ο κ. Χρήστος/ Christos με την τοποθέτησή του αναδεικνύει την πολιτική θέση που υπήρχε και υπάρχει σε όλο το πολιτικό-κομματικό φάσμα και την πολιτική εξάρτηση των φίλων/ μελών ή οπαδών των κομμάτων.

Για τα κόμματα της συντήρησης το θεωρούμε φυσιολογικό γιατί υπάρχει και σχέση οικονομικής εξάρτησης και όχι μόνον.
Για τους φίλους, τα μέλη και τους οπαδούς της Αριστεράς αυτή η στάση πολιτικής εξάρτησης, που αν και είναι μόνον πολιτική και ιδεολογική, εν τούτοις ταυτίζεται με τα κόμματα της συντήρησης.

Θεμέλιο του μαρξισμού είναι η διαλεκτική. Θεμέλιο της θεοδωρακικής σκέψης, όπως και στο μαρξισμό, είναι η θέση-αντίθεση-σύνθεση. Μέχρι σήμερα αυτό που ζούμε σε σχέση με τον Μίκη από όλο το πολιτικό φάσμα ( είτε από την πλευρά της συντήρησης είτε από την πλευρά της προόδου) είναι σε οποιαδήποτε πολιτική ή πολιτιστική θέση του Θεοδωράκη που είναι εκτός κομματική γραμμής ή σε οποιαδήποτε διαφωνία του με τους κομματικούς μηχανισμούς να χτυπιέται ο ίδιος προσωπικά, στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με τραγικές συνέπειες με την Ελλάδα.

Παραδείγματα: περίοδος 1963-1967: κομματική θέση: "δεν θα γίνει χούντα". Ο Μίκης τότε φώναζε ότι θα γίνει δικτατορία. Αντιδικτατορικός αγώνας: διάλυση του Εθνικού Αντιστασιακού Συμβουλίου από τα κόμματα. Το ΕΑΣ είχε ιδρυθεί με πρωτοβουλία του Μίκη. Μεταπολίτευση: Διάλυση από τους κομματικούς μηχανισμούς της Κίνησης για την Ενότητα της Αριστεράς, που είχε γίνει με πρωτοβουλία του Μίκη -Αποτέλεσμα η Παπανδρεϊκή περίοδος, η συρρίκνωση της αριστεράς, το 1989, η αποτυχία της οικουμενικής κυβέρνησης με αποτέλεσμα την επαναφορά του Παπανδρεϊσμού. Σημητική περίοδος: πλήρης υποταγή της Ελλάδας, πλήρης πολιτισμική σήψη. 2004-2014: τα γνωστά. Όλ΄' αυτά τα χρόνια ο Μίκης επέμενε στην ενότητα της Αριστεράς. Διωκόταν.

Από τις δυνάμεις της συντήρησης το θεωρούμε φυσιολογικό. Από την Αριστερά δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε βάσει της διαλεκτικής.

Οι φίλοι, τα μέλη και οι οπαδοί των κομμάτων της Αριστεράς αρνούνται να δουν ότι κάθε μουσικό έργο, κάθε πολιτική απόφαση/ στάση του Μίκη είναι η έκφραση και η συνέχεια του Εαμικού Κινήματος. Ο Θεοδωράκης δεν είναι μόνο ο Μίκης. Είναι ένας από τους φορείς του διαχρονικού Εθνικοαπελευθερωτικού Αντιστασιακού Κινήματος.

Δηλαδή τί πρέπει να κάνουμε τώρα; Να κριτικάρουμε έναν έναν τους αγωνιστές σε προσωπικό επίπεδο ή βάσει της διαλεκτικής να αναλύσουμε την αγωνιστική τους πορεία στο σύνολό της και την προσφορά τους στο έθνος;
.........
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
petronikolios14 Οκτωβρίου 2014 στις 11:23 π.μ.
Β' μέρος

Ο κ. Χρήστος αποδεικνύει ότι γίνεται το πρώτο. Προσωπική αρνητική κριτική -πάντα μη τεκμηριωμένη- όχι βάσει της διαλεκτικής αλλά βάσει κομματικών γραμμών. Όμως όταν οι κομματικές γραμμές αποδειχθούν λάθος, δεν υπάρχει αρνητική κριτική ούτε κατηγορείται το κόμμα για παλινδρόμηση.

Όταν όμως ο Μίκης παίρνει κάποια πολιτική απόφαση δεν κρίνεται ως αγωνιστής και φορέας της ιδέας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αλλά κατακρίνεται σε προσωπικό επίπεδο.
Δηλαδή: αποδομώ το πρόσωπο για να αποδομήσω την ιδέα που εκφράζει.

Η ιδέα που πάντα εξέφραζε ο Μίκης ήταν η Αριστερά να λειτουργεί πάντα σαν το ΕΑΜ.
Γιατί ακόμα κι όταν ο Μίκης λέει "εγώ" αυτό δεν είναι αυτοπροβολή είναι το "εμείς" της γενιάς του.

Καθώς η μουσική του Μίκη είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα του ΕΑΜ χτυπήθηκε κι εκείνη από όλο το πολιτικό φάσμα, τη στιγμή που τον χτύπαγαν σε προσωπικό επίπεδο.

Δεν καταλαβαίνουν οι φίλοι της Αριστεράς ότι χτυπώντας τον Μίκη χτυπάνε τον ίδιο τους τον εαυτό; Μην απορούνε λοιπόν σήμερα γιατί τα παιδιά τους έχουν ενστερνιστεί στο ακέραιο τη δυτική κουλτούρα και σκέψη!

Όσο οι Έλληνες κρατάνε αυτή τη στάση δεν υπάρχει καμία ελπίδα στον τόπο.

Η δίωξη της μουσικής του Μίκη, τόσο από τη συντήρηση όσο και από την αριστερά ήταν και είναι πολιτική δίωξη των ιδεών που εκφέρει ο Μίκης Θεοδωράκης. Δηλαδή: της ενότητας του λαού, το πρόταγμα της εθνικής ανεξαρτησίας, την πολιτισμική αναγέννηση μέσω της ανάλυσης και διάδοσης της ελληνικής Σκέψης και Τέχνης, τη χάραξη μιας επαναστατικής πορείας με στόχο την απελευθέρωση της πατρίδας και του ανθρώπου και την επιβολή από το λαό της λαϊκής δημοκρατίας. Επειδή η μουσική του τα εμπεριέχει όλα αυτά γι αυτό εκδιώχθηκε.

Θα δεχθώ οποιαδήποτε κριτική για την πολιτική δράση του Μίκη αρκεί να είναι τεκμηριωμένη και να αναλύεται διαλεκτικά για την εκάστοτε ιστορική περίοδο βάσει των δεδομένων του ιστορικού γίγνεσθαι.

Θα δεχτώ οποιαδήποτε αρνητική κριτική για τον Μίκη όταν οι αριστεροί ξεπεράσουν σε αγώνες,ηρωϊσμό και μόρφωση τη γενιά του Μίκη.

Όσο για τους καλλιτέχνες η δικαίωση του Μίκη θα είναι απόλυτη γιατί οι περισσότεροι θα ακολουθήσουν το δρόμο της σιωπής, όπως έκαναν και με τη πρόσφατη σφαγή των Παλαιστινίων. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες δεν τιμούν ούτε το λαό ούτε την πολιτιστική κληρονομιά της πατρίδας τους. Είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες του σταρ-σύστεμ και τους ενδιαφέρει μόνο το χρήμα και τίποτε άλλο. Γι αυτό ήταν και είναι τόσο δειλοί.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Αρετή-Ιωάννα Σπανομάρκου (Areti-Ioanna Spanomarkou)14 Οκτωβρίου 2014 στις 4:02 μ.μ.
(σχόλιο στο FaceBook, από τον λογαριασμό του εξαιρετικού μουσικού σχήματος Αρετή-Ιωάννα Σπανομάρκου)

Ειναι θλιβερο αυτό που συμβαίνει. Εχουμε φωνάξει αμέτρητες φορές, οτι υπαρχει μποικοταζ. Το οποιο δυστυχώς επηρρεάζει και το εργο του Μίκη Θεοδωράκη. Ως συνθέτριες, αντιμετωπιζουμε τα ιδια προβλήματα. Δυστυχώς πια, στα ραδιόφωνα, δεν επιλέγονται τα τραγούδια, ουτε με βάση τις νεες κυκλοφορίες, ούτε με βάση την ποιότητα του έργου. Αυτό που υπάρχει είναι το PLAYLIST, το πληρωμένο PLAYLIST.
Δηλάδη, ακόμα και ο Μίκης Θεοδωράκης να είσαι, και να κυκλοφόρησες νέους δίσκους, αν δεν πληρώσεις, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να τα παιξουν, όσα δελτία τύπου και να στείλει η δισκογραφική, ο συνθέτης, ή και ο θεός ο ίδιος. Οπως είπαμε, είναι θλιβερό.
Επιπλέον, κατι το οποιο έχουμε δηλώσει αρκετές φορές σε συνεντεύξεις μας, είναι οτι υπαρχει μποικοταζ σε τραγουδια που περιέχουν μπουζούκι. Δηλαδή πχ. τα δικά μας, μπορεί να είναι γνωστά, μπορεί να έχουν παγκόσμιες διακρίσεις, μπορεί να τραγουδιούνται στα φοιτητικά στέκια, δυστυχώς επειδή έχουν μπουζούκι, δεν μπορούν εξ'ορισμου να παιχτουν στα ραδιόφωνα! Δεδομένου αυτού, ουτε και τα αριστουργήματα του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη, που εχουν μπουζούκι, πολύ πολύ πολύ δύσκολα θα παιχτούν. Αναλυτικότερα για αυτό το προβλημα και τις αιτίες του, έχουμε μιλήσει στην τελευταία μας συνεντευξη την προηγούμενη εβδομαδα, η οποια θα δημοσιευτει προσεχώς.

Ακομα ένα πρόβλημα, είναι οπως αναφέρθηκε, και είναι σοβαρότατο, οτι οι ιδιοι οι ερμηνευτές των νέων τραγουδιών, δεν τα παιζουν στις δικές τους εμφανισεις. Και παλι, δυστυχώς το επιβεβαιώνουμε. Μέσα σε αυτό το κλίμα "της εμπορικότητας" και δεδομένου οτι τις συναυλίες τους τις οργανώνουν εταιρίες παραγωγής, και οχι οι ίδιοι, προφανώς τους δίνουν την οδηγία να βαλουν στο προγραμμα ήδη γνωστά κομμάτια, για να "σιγουρέψουν την επιτυχία της παράστασης". Και πως θα γινουν γνωστά κύριοι, αν εσεις οι ίδιοι δεν τα παιζετε?! Δηλαδή, θα πρεπει να υποχρεώσετε με αυτη σας την στάση τον συνθέτη να πληρώσει τα ραδιόφωνα πριν την παράστασή σας,ωστε να κάνετε την παραχώρηση να το βάλετε στο προγραμμα? Και πανω σε αυτό, ένα μικρό σχόλιο για τους "πρωτοκλασσάτους". Η προσφορά τους στη μουσική είναι τεράστια. Αλλά και εκείνοι αντιμετωπιζουν τα ιδια απο τις εταιρίες παραγωγής που οργανώνουν τις μεγάλες συναυλίες.

Αλλά για να συνεχίσει να ακουγεται, να διαδίδεται, και να υπάρχει ενημέρωση για το εργο του Μίκη Θεοδωράκη, το νεο και το παλαιό, πρεπει να προσπαθήσουμε όλοι. Οι γονείς, να τα βάζουν στα παιδιά τους. Οι μαέστροι να τα βάζουν στο προγραμμά τους. Οι ερμηνευτές να πιέζουν και να τα επιβάλλουν στις εταιρίες παραγωγής.

Προσωπικα εμείς, έχετε όλοι διαπιστώσει οτι επιμένουμε και σε κάθε μας παράσταση-συναυλία, βάζουμε στο πρόγραμμά μας, και βάζουμε την ορχήστρα μας και τους ερμηνευτές μας, να παιζουν και πολλά κομμάτια του Μίκη Θεοδωράκη, ακομα και απο τα πιο παλιά, αλλά που κάποιοι θεωρούν "ξεχασμένα", και κάποια άλλα που ισως καποιοι άλλοι θα θεωρούν "αντιεμπορικά" στο σήμερα. Εχουμε φυσικά και την τυχη οι μουσικοι και οι ερμηνευτές της ορχήστρας μας, να τα αγαπουν και να συμμετέχουν με όλη τους την ψυχή, αναγνωρίζοντας όλο αυτό τον μουσικό πλούτο, και μοιράζονται το μεράκι μας. Γιατι για μεράκι προκείται. Και μακάρι να το κάνουν κι άλλοι, γιατι είναι κρίμα το τεράστιο αυτό εργο να μείνει αγνωστο για τη νέα γενιά...
Συγγνωμη για το μεκροσκελές μήνυμα, αλλά χωράει τεράστια συζήτηση....
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Καψη βουλα14 Οκτωβρίου 2014 στις 4:36 μ.μ.
http://www.kolivas.de/archives/197092
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Καψη βουλα14 Οκτωβρίου 2014 στις 4:38 μ.μ.
Από την ξένη κατοχή έως σήμερα αντιμετωπίσαμε μεγάλες, ιστορικές προκλήσεις που αποσκοπούσαν στο γονάτισμα του Λαού μας.

Όμως αντέξαμε και νικήσαμε, γιατί με πρωτοπορία το ΚΚΕ ξεσηκώσαμε το Λαό μας με κάθε μέσο, ειρηνικό – δυναμικό, ακόμα και ένοπλο.

Γι΄ αυτό σας καλώ να μελετήσετε σε βάθος την πρόσφατη ιστορία των λαϊκών μας αγώνων με τη φιλοδοξία να μας ξεπεράσετε σε σύνεση, οργάνωση και λαϊκή ορμή.

Μίκης Θεοδωράκης
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος14 Οκτωβρίου 2014 στις 5:00 μ.μ.
Γι΄ αυτό σας καλώ να μελετήσετε σε βάθος την πρόσφατη ιστορία των λαϊκών μας αγώνων με τη φιλοδοξία να μας ξεπεράσετε σε σύνεση, οργάνωση και λαϊκή ορμή.
ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΙΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Αναστασία Βούλγαρη14 Οκτωβρίου 2014 στις 5:22 μ.μ.
Με τη γραπτή άδεια της κ. Θεολογίτου, μεταφέρω εδώ το μήνυμά της από τον τοίχο μου φέισμμπουκ. Το ποίημα είναι σαν να γράφτηκε για τον Μίκη, μου είπε.

Ο Επαναστάτης (Γιάννης Ρίτσος)

Άνθρωποι, δήθεν ανιδιοτελείς, ζητούσαν να τον προστατεύσουν

(προστατευμένοι οι ίδιοι απ τ όνομά του).

Μην κάνεις ετούτο ή τ΄ άλλο- του λέγαν˙

μη δίνεις στόχο, μη λύνεις τα κορδόνια σου ή τη ζώνη σου μπροστά τους,

μη γίνεσαι θύμα κάθε τόσο της ειλικρίνειάς σου.

Εκείνος τους χαμογέλαγε συγκατανευτικά

κι έπαιρνε με τα δυό του δάχτυλα μόνον

ένα ένα τα «μη» τους και τα πέταγε μες το δοχείο απορριμάτων

μαζί με τα ρούχα του.

Κι έτσι γυμνός, ωραίος, επαναστάτης,

φορώντας μονάχα τα τρύπια του (απ τις πολλές ορειβασίες) παπούτσια,

πέρασε κάτω απ' τις ζητωκραυγές και τις κατάρες

και χάθηκε γαλήνιος μέσα στην αθανασία
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Χρήστος Σωτηρόπουλος15 Οκτωβρίου 2014 στις 10:18 π.μ.
Δυστυχώς, μέχρι στιγμής στα σχόλια της παρούσας ανάρτησης αναλύεται το πολιτικό σκέλος της ουσίας της επιστολής του Μίκη Θεοδωράκη (τεράστιο σκέλος βέβαια), αλλά δεν αναφέρθηκε και το κοινωνικό ή "ανθρωπιστικό" (δε βρίσκω άλλες λέξεις!).

Δηλαδή, τι σημαίνει υπήρξε "κομματική γραμμή" ή δεν υπήρξε, αν υπήρξε "απαγόρευση" ή δεν υπήρξε... Οι ίδιοι οι ερμηνευτές ως τι ενέργησαν; Ως εντολοδόχοι, πάνω στη τέχνη τους; Δηλαδή, είμαι εγώ καλλιτέχνης/τραγουδιστής και δη συνεργάτης του Μίκη Θεοδωράκη και σε μία νύχτα "κόβω" τα θεοδωρακικά τραγούδια; Τι μπορεί να με ώθησε εκεί; Και μη πει κανείς πως δεν ισχύει αυτό, διότι εγώ το δικό μου "γκάλοπ" το έκανα στον περίγυρό μου: Ρώτησα 10 γνωστούς μου (γνώστες της Μουσικής,όχι μουσικοί) αν γνωρίζουν την ύπαρξη δίσκων όπως "Βεατρίκη", "Μια θάλασσα γεμάτη μουσική" και "Σερενάτες" (και τραγούδια αυτών βέβαια). Περιττό να απαντήσω πως η απάντηση ήταν έντονα και με έκπληξη αρνητική. Γνώριζαν βέβαια τα "Άξιον Εστί", "Επιτάφιος" και "Ρωμιοσύνη" (τότε ήταν "καλός" ο Μίκης!). Ή μήπως θα ισχυριστεί κάποιος, πως τη περίοδο 1980-2000 ο Μίκης ...στέρεψε από ταλέντο, έμπνευση και ικανότητες; Καταρρίπτεται αυτόματα και αυτός ο ισχυρισμός, αν καθίσει κάποιος και ακούσει/μελετήσει τα 23 έργα που αναφέρονται στη παρούσα επιστολή! Όχι μόνο δε στερούνται θεοδωρακικής ποιότητας, αλλά ανήκουν σε μία κατηγορία που η θεοδωρακική μουσική, τολμώ να πω, εξελίχθηκε ραγδαία, πιστή πάντα στις Αξίες και στο Ήθος που "κουβανεί" ο Μίκης Θεοδωράκης σε όλη του τη ζωή! Και μιλάμε για έργα που θα μπορούσαμε ανετότατα και σήμερα να ακούσουμε σε οποιοδήποτε ποιοτικό ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό κατέχει η χώρα (έστω αυτοί οι ελάχιστοι που υπάρχουν). Εξάλλου, στη πλειονότητά τους είναι λυρικά!

Εκτός του πολιτικού σκέλους λοιπόν (που στο κάτω-κάτω ο ρόλος της εξουσίας, είτε κυβερνητικής, είτε κομματικής, είναι αυτός: να διατηρεί το επίπεδο του μαντριού εκεί που τη βολεύει), ορθά αναφέρει ο Μίκης Θεοδωράκης τους καλλιτέχνες ως "Συνυπεύθυνους", διότι το προσωπικό στοιχείο στην ιστορία του κόσμου υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, ως καταλύτης όποιων αλλαγών. Αυτό απέδειξε με τη στάση της ζωής του ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος ουδέποτε κλείστηκε σε "μαντρί" παρά τη διάχυτη "αμνοποίηση" γύρω του! Τώρα, αν κάποιοι καλλιτέχνες, θέλησαν να κλειστούν σε "μαντριά" για να μη πάνε κόντρα στο Κόμμα, στο Σύστημα ή οπουδήποτε, ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους και ας "ξεκαθαριστούν" με την ιστορία. Αν μη τι άλλο, να γίνουν παραδείγματα, για τις νέες γενιές καλλιτεχνών...

Με εκτίμηση,

Χ.Σ.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Αναστασία Βούλγαρη15 Οκτωβρίου 2014 στις 6:17 μ.μ.
Το πρόβλημα που αναδεικνύει ο Μίκης έχει δύο σκέλη: Το πολιτικό και το οικονομικό. Οι καλλιτέχνες έπονται. Ξεκινώ ,όμως, από αυτούς.

Βεβαίως και οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες είναι συνυπεύθυνοι. Διότι επέλεξαν να υποκύψουν στις πιέσεις των εταιριών και του συστήματος. Ελάχιστοι ύψωσαν το ανάστημά τους, όπως ο Πέτρος Πανδής, και παρέμειναν πλάι στον Μίκη μέχρι σήμερα.

Από την άλλη υπήρχαν -εκείνη την περίοδο- καλλιτέχνες, όχι τόσο γνωστοί στο ευρύ κοινό, που ζητούσαν να τραγουδήσουν Μίκη αλλά τους έβαζαν τρομερά εμπόδια, συχνά ανυπέρβλητα από τους ίδιους. Τους εκβίαζαν και άλλα πολλά.

Τότε η τρομοκρατία ήταν φοβερή. Υπέκυψαν τελικά όλοι.

Το πολιτικό και το οικονομικό σκέλος:

Έπρεπε να χτυπηθεί ο ελληνικός λαϊκός πολιτισμός και η ραχοκοκαλιά αυτού το τραγούδι. Έπρεπε οι Έλληνες να κόψουν τους δεσμούς τους με την ελληνικότητα, γενικότερα, ώστε, εύκολα, να γίνουν καταναλωτές. Έπρεπε να χτυπηθεί η Εαμική γενιά. Όχι μόνον η ίδια, αλλά και όλα αυτά που έφερε ως πράξεις και μνήμες και ήταν ολοζώντανα μέσα στην κοινωνία. Και η ύψιστη μνήμη που έφερε το ΕΑΜ ήταν και είναι ο αγώνας για την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Αυτό έπρεπε να σβήσει για πάντα.

Έτσι χτυπήθηκε ο γεννήτορας του νεοελληνικού τραγουδιού, ώστε να χτυπηθεί στον πυρήνας της η συνείδηση του ελληνικού λαού και η μνήμη του.

Το οικονομικό σκέλος αφορά τις ίδιες τις εταιρίες, οι οποίες όταν πουλήθηκαν στις πολυεθνικές, έπρεπε, από τη μια, να προωθήσουν τα εμπορεύματα της κάθε μητρικής εταιρίας και από την άλλη να έχουν γρήγορη και ποσοτική παραγωγή νέων εμπορευμάτων. Να όμως που τα τραγούδια του Μίκη δεν μπορούσαν να γίνουν εμπορεύματα. Απαιτούσαν ορχήστρα, πρόβες, αφηγητές, λυρικούς τραγουδιστες κλπ. Όλα αυτά αύξαναν τα κόστη παραγωγής, οπότε δεν συνέφεραν.

Αυτό πολύ εξυπηρέτησε το πολιτικό σύστημα, που όχι μόνον διαπλεκόταν με το κεφάλαιο (πολυεθνικές) αλλά και θα μπορούσε, επιτέλους, να απαλλαγεί από όλους αυτούς που εννοούσαν να γραφουν τραγούδια που καλλιεργούσαν τη ψυχή, το νου και τη συνείδηση των Ελλήνων, καθώς ο κάθε στίχος τους ήταν συμπυκνωμένη γνώση.
Έτσι το πολιτικό σύστημα έδωσε το σύνθημα: Εξοντώστε τον Θεοδωράκη!

Γιατί ήξεραν ότι αν έπεφτε ο Μίκης θα έπεφταν όλοι οι εκπρόσωποι του "έντεχνου" λαϊκού τραγουδιού. Οι "μαθητές" και συνοδοιπόροι του Μίκη.
Ο Μίκης βεβαίως δεν έπεσε. Πέφτουν τα βουνά;
Όμως το σύστημα κατάφερε να αποξηράνει τη συνείδηση του Νεοέλληνα και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σήμερα.

Τί κάνουμε τώρα; ίσως σκεφτούν κάποιοι φίλοι. Μα τί άλλο; Διαδίδουμε το θεοδωρακικό τραγούδι. Όχι στις γιορτές και στις επετείους μόνον. Καθημερινά. Κι έτσι ποτίζουμε σιγά-σιγά το δέντρο της ελληνικότητας και της Τέχνης. Γιατί η μουσική του Μίκη δεν είναι μόνο θέμα αισθητικής είναι ,προπαντός, μια άλλη βιοθεωρία, ένας ολόκληρος ηθικός κόσμος.

Να θυμόμαστε τούτο: Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που κρατάει ζωντανή τη μνήμη της Εθνικής Αντίστασης. Σ' αυτή τη Χώρα, ιστορικά, κάθε τί μεγάλο και ωραίο ζει επειδή , κάθε φορά, βρισκόταν κάποιος ποιητής να το τραγουδήσει. Τί θα ήταν ο Έκτορας κι ο Αχιλλέας αν δεν τους είχε τραγουδήσει ένας Όμηρος;

Με το τραγούδι οι ωραίες πράξεις και τα υψηλά συναισθήματα ριζώνουν στην καρδιά του λαού και παραμένουν εκεί ολάνθιστα. Φωτεινά παραδείγματα για τους νεώτερους και βράχοι ακλόνητοι για τους παλαιότερους, να μη λυγίσουν από τα χτυπήματα.
Κάπως έτσι χτίζονται περήφανα τα έθνη.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος15 Οκτωβρίου 2014 στις 8:01 μ.μ.
Όλοι εσείς που σχολιάζετε εδώ και που αγαπάτε βαθιά τον Θεοδωράκη και το έργο του και λυπάστε πραγματικά για ότι έχει συμβεί στο παρελθόν, σε πρώτη φάση αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να διαδόσουμε τα 23 έργα που αναφέρει ο κ.Θεοδωράκης στην συγκλονιστική επιστολή του. Και όχι μόνο τα 23. Υπάρχουν κι άλλα έργα του που είναι στην αφάνεια (εφάμιλλου και ίσως και υψηλότερου επιπέδου απ' τα παλιά) και δεν τα γνώρισε ποτέ ο Ελληνικός λαός, υπάρχει η συμφωνική του μουσική, υπάρχουν τα κείμενά του, υπάρχουν τα βιβλία του, υπάρχει ένα σύμπαν ολόκληρο πολιτισμού και πολιτικής. Αυτό πρέπει να διαδοθεί. Μπορούμε να συζητάμε ώρες για το φαινόμενο Θεοδωράκης, για το σύστημα, για την εξουσία που τον πολέμησε κτλ κτλ. Αλλά η ΑΓΑΠΗ ΘΕΛΕΙ ΕΡΓΑ και όχι λόγια και ανούσιες αναλύσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Ας στηρίξουμε πραγματικά το έργο του Μίκη Θεοδωράκη και τον ίδιο, όσοι τον αγαπάμε. Και να είμαστε σίγουροι ότι εκείνοι που τον αγαπούν πραγματικά είναι πάρα πολλοί.

ΣΠΙΘΙΣΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Χρήστος Ανδρέου15 Οκτωβρίου 2014 στις 8:53 μ.μ.
Η επιστολή Θεοδωράκη σφραγίζει με μαύρη και ανεξίτηλη σφραγίδα την πολιτιστική και κοινωνική καταβαράθρωση της Ελλάδας, που ξεκίνησε την δεκαετία του 1980' με κύρια την ευθύνη της "αλλαγής" και με δευτερεύουσα (αλλά επίσης πολύ μεγάλη) ευθύνη εκείνη των κομμάτων της αριστεράς και ιδιαίτερα τις κομματικές της νεολαίες.

Μιας αριστεράς που την δεκαετία του 80' δεν έκανε τίποτε άλλο απ' το να είναι η ουρά του Ανδρέα Παπανδρέου. Μιας συμβιβασμένης αριστεράς που αστικοποιήθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά και ξέχασε από που ερχόταν και που πήγαινε.

Δείτε πότε παραιτήθηκε ο Θεοδωράκης απο βουλευτής του ΚΚΕ και γιατί.

Μέσα απ' την τραγικότητα της επιστολής αυτής, αναγράφεται ολόκληρη η αλήθεια των πραγμάτων σχετικά με το έργο του Θεοδωράκη και την αντιμετώπιση που αυτό είχε την δεκαετία του 80' και 90' κυρίως.

Έπραξε πολύ καλά που τα είπε και τα έγραψε.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος16 Οκτωβρίου 2014 στις 2:11 π.μ.
Α΄ Μέρος

Ο Μίκης Θεοδωράκης στην επιστολή του μιλά με πικρία και παράπονο για σπουδαίους μουσικούς κύκλους που συνέθεσε από τη δεκαετία του ’80 και μετά και δεν έφτασαν ποτέ στον παραλήπτη τους, το πλατύ κοινό. Η ένταση και η συγκινησιακή φόρτιση του κειμένου αλλά και κάποια από τα σχόλια που ακολούθησαν –κατά την ταπεινή μου γνώμη αλλότρια στο πνεύμα και την ουσία του- με κινητοποίησαν να καταθέσω και τις δικές μου σκέψεις.
Στο ποτάμι του κόσμου και για την τέχνη υπάρχουν δυο όχθες. Όταν αυτή είναι γνήσια κι αληθινή δίνει πάντα την πιο αθόρυβη μάχη χαρακωμάτων γιατί φυλάει μέσα της την αύρα του καιρού της, αφουγκράζεται εκείνα που έρχονται, ομολογεί τα ανείπωτα. Είναι πια φανερό πως η μεταπολίτευση αποφάσισε κάποια στιγμή να κρύψει τις αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας κάτω από το χαλί. Ύστερα έβαλε πολύ πλαστικό, ζάχαρη και χρυσόσκονη από πάνω. Θυμάμαι εκεί γύρω στα τέλη του ‘80 ένα editorial μοντέρνου περιοδικού της εποχής με απήχηση στη νεολαία που χαρακτήριζε τα τραγούδια του Μίκη ξεπερασμένα, επικά, βαρετά προτείνοντας με περισσή αλαζονεία την πλαστική χαρά και καψούρα μιας σκυλοπόπ αισθητικής. Γρήγορα καταλάβαινε κανείς πως η αλαζονεία αυτή έκανε το «θαύμα» της με το παραπάνω. Η ελληνική κοινωνία σ’ αυτά τα editorial βρήκε τους δικούς της Φουκουγιάμα, νόμιζε πως ξεμπέρδεψε με την ιστορία. Στην πλειοψηφία της έστρεψε την πλάτη της σε μια τέχνη που ήταν τελικά ένα από τα ευγενέστερα πρόσωπά της, φωνή της συνείδησής της. Την εξόρισε με τις ευλογίες και τις παραινέσεις των εταιριών από την τηλεόραση και τα ραδιόφωνα. Ο πολυδιαφημισμένος πλουραλισμός αποδείχτηκε πλαστός και με σκοπιμότητα να γίνει κολυμβήθρα του Σιλωάμ για κάθε ευτέλεια του παρελθόντος με κατευθυνόμενη νοσταλγία. Την υψηλή τέχνη για την οποία μιλάμε τη θυμόταν μόνο ως άλλοθι σε γιορτές και επετείους, ενίοτε και τις Μεγάλες Παρασκευές για να εκβιάσει την κατάνυξη λες κι ήταν το κρυφό σχολειό. Ήρθε έτσι ο καιρός της μοναχικής δημιουργίας και των πολλών μοναχικών ακροατών... ( τέλος Α' Μέρους)

Αντρέας Μαράτος

ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος16 Οκτωβρίου 2014 στις 2:13 π.μ.
Β' Μέρος

...Είναι λοιπόν οι κοινωνικές συνθήκες που άλλαξαν κι αυτό κάνει τα πράγματα συνθετότερα. Το μεγάλο κοινό έστρεψε χωρίς δεύτερη σκέψη την πλάτη του στην ποίηση, τα μεγάλα όνειρα, τις μεγάλες αφηγήσεις, τα τρυφερά ημιτόνια, τις μεγάλες μελωδικές φράσεις, τα λυρικά ξεσπάσματα, τους θούριους και στράφηκε σε άλλους ήχους. Μια σχέση μοναδική ατόνησε, διατηρώντας ισχυρές στιγμές νοσταλγικών συναντήσεων και βαρύ φορτίο συλλογικής μνήμης. Η χαλάρωση του ισχυρού δεσμού με αυτόν που θεωρούσε πάντα ο Μίκης συνδημιουργό του, το λαό δηλαδή, θα κλονίσει και την ουτοπική του πίστη. Η εποχή της Μοναξιάς θα επιστρέψει, ως μοναχική φωνή σε μια παγκόσμια γλώσσα. Η διαισθητική ευφυία κι ο δημιουργικός του οίστρος όμως δε θα τον εγκαταλείψουν…
Όλα αυτά τα χρόνια το επίσημο κράτος μπορεί να τίμησε το δημιουργό συχνά με εύκολες και ανέξοδες υπερβολές, αλλά αποσιώπησε το έργο κι όταν δεν μπόρεσε, προσπάθησε συστηματικά να το ευνουχίσει και να το αποστραγγίσει από το λυτρωτικό του περιεχόμενο. Δεν το βρίσκω μια τυχαία επιλογή. Στον θεοδωρακικό μουσικό κόσμο δεν υπάρχει δράμα δίχως ένοχο, χαρά δίχως παραλήπτη. Πώς να διαχειριστεί η καθεστωτική Ελλάδα της εκμετάλλευσης και της υποτέλειας την τέχνη της ανυπότακτης Ρωμιοσύνης χωρίς να την ευνουχίσει;
Ξέρουμε πια πως όλη η δεκαετία του ’80 αποτέλεσε τον τελευταίο σπασμό της απελευθερωτικής φλόγας που διαπέρασε τον εικοστό αιώνα πριν αυτός εκπνεύσει οριστικά. Για την ακρίβεια ήταν δεκαετία εκφώνησης επικήδειου του επαναστατικού προτάγματος πανταχόθεν μέσα σ’ ένα καταιγισμό φλυαρίας και κοινοτοπιών περί οικουμενικότητας και παγκόσμιας ειρήνης. Φραστικοί βερμπαλισμοί, αγκυλώσεις, αστοχίες και άσφαιρα πυρά απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα που ακόνιζε τις αιχμές του. Κάθε τόπος με βάση τις δικές του ιδιαίτερες συνθήκες βίωσε διαφορετικά το κατώφλι στη νέα εποχή.
Από πού αντλείς όμως δυνάμεις όταν η Ιστορία προσπαθεί να σε καταστήσει δέσμιο και όμηρό της; Σε αυτό το αμείλικτο ερώτημα δίνει τη δική της απάντηση -σε όλο το εκφραστικό της εύρος- η μουσική τέχνη του Θεοδωράκη που διαισθάνθηκε κι αποτύπωσε τις ήττες που μέλλονταν για να ‘ρθουν ήδη από την αρχή της μεταπολίτευσης. Καρπός της αγωνίας του όλοι αυτοί οι άγνωστοι στο πλατύ κοινό κύκλοι τραγουδιών. Αγωνίζεσαι, ερευνάς, αναζητάς, αμφισβητείς, τολμάς, ανατρέπεις, δημιουργείς, ερωτεύεσαι με τη δίψα πάντα της πρώτης φοράς, αγαπάς με όλο σου το είναι. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που δίνει πιστεύω το έργο του Μίκη. Όταν η πλειοψηφία γύρω σου, σου λέει με κάθε τρόπο: «είσαι ρομαντικός», «κυνηγάς χίμαιρες», «είναι στη φύση του ανθρώπου η εκμετάλλευση, η αδικία», έρχονται η μουσική και τα τραγούδια να σου μιλήσουν πεισματικά για μια άλλη στάση ζωής, για ανοιχτούς ορίζοντες, για το αδιαπραγμάτευτο της ελευθερίας, για τον αναντικατάστατο ρόλο της συλλογικής δράσης, για τον Όχι-Ακόμη Τόπο ουσιαστικής χειραφέτησης, προσωπικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, τον ανοιχτό ορίζοντα μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση που μας αξίζει. Είναι έργο τέχνης υψηλής, οικουμενικής εμβέλειας, έργο επιστροφής σε ένα μέλλον που δεν ήρθε ακόμα.
Προφανώς η Τέχνη από μόνη της δε μπορεί ν αλλάξει τον κόσμο, αλλά χωρίς αυτήν, δεν αλλάζει ο κόσμος. Γι αυτό ας ανακαλύψουμε ξανά το θεοδωρακικό μουσικό σύμπαν, ας μιλήσουμε κι ας τραγουδήσουμε για αυτό τον Όχι-Ακόμη Τόπο που προσπαθούν μετά μανίας να μας στερήσουν οριστικά. Τα υπόλοιπα είναι πολυτέλεια σήμερα. Γιατί το παιχνίδι είναι σκληρό, παίζεται σ’ όλα τα επίπεδα και τελικά στον απολογισμό πάντα ένα είναι το συμπέρασμα: «Ο καθείς εφ’ ω ετάχθη»!

Αντρέας Μαράτος
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
irene KeyKatsani16 Οκτωβρίου 2014 στις 2:09 μ.μ.
Καλή η προσπάθεια αυτού του blog - δε λέω...Αλλά βρε παιδιά...
ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ....«-ισμός» στην ζωή μας - και μάλιστα με το όνομα του Μίκη....τι να σας πω....προσωπικά πολύ μ' ενόχλησε....!!!
Εκτός του ότι ο Μίκης μπορεί να είναι μοναδικός αλλά δεν είναι και ο μόνος Θεοδωράκης που υπάρχει στην Ελλάδα - οπότε καθένας μπορεί να σκεφτεί ότι εμμέσως «διαφημίζονται» μέσα από αυτό κι άλλα πράγματα, κόμματα ή πολιτικές κινήσεις - η διαστρέβλωση που συμβαίνει στις έννοιες και τις αξίες οταν γίνονται....«-ισμός», ειναι πολύ γνωστή υπόθεση.... Μήπως να το ξανασκεφτείτε...;;;

ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος18 Οκτωβρίου 2014 στις 11:48 μ.μ.
Εμείς, οι ανόητοι σχολιαστές, ερμηνεύουμε με ευκολία τα όσα διαβάζουμε, διότι δεν διαθέτουμε την σύνεση να κατανοήσουμε, ότι μόνον εκείνος ο οποίος εισέπραξε τα γεγονότα και το αποτέλεσμά τους, είναι σε θέση να ερμηνεύει..

Σήμερα, κάποιοι άνθρωποι χύνουν το αίμα τους, ακούγοντας την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
Ταυτοχρόνως κάποι άλλοι, μπροστά από τον υπολογιστή μας, έχουμε το προνόμιο να εκφράζουμε την άποψή μας "επί παντός επιστητού", ανέξοδα και κυρίως χωρίς καμμία μελέτη..

Μαρία Γραικούση
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος19 Οκτωβρίου 2014 στις 11:49 π.μ.
τραγικά αληθινη η επιστολη του μικη.
ειναι πολυ απλο όμως, οι ελληνες δεν ειχαν ούτε χρονο ούτε ορεξη να ακουνε θεοδωρακη και να ασχολουνται με το μεγαλειο του εργου του θεοδωρακη, την στιγμη που ξεκοκαλιζαν τα δανεικα του ανδρεα παπανδρεου την δεκαετια του 80.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος19 Οκτωβρίου 2014 στις 10:29 μ.μ.
ο μικης θα τραγουδιεται αιωνια, ενω αυτοι που τον προδωσαν θα ειναι σαν να μην υπηρξαν ποτε. αυτο να ξερουν...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Μαφάλντα20 Οκτωβρίου 2014 στις 1:17 μ.μ.
Κι αλήθεια, τί να πούμε για την Μαρία Φαραντούρη; Στις προσωπικές της συναυλίες ελάχιστα από τα παραπάνω έργα τραγουδούσε. Η Μαρία από ιέρεια στο ναό της θεοδωρακικής μουσικής έγινε απλώς μια τραγουδίστρια που οργανώνει προσωπικές συναυλίες, όπου τραγουδά και Μίκη μαζί με άλλους συνθέτες. Τί θλιβερό!

Όσο για την Γαλάνη, ουδέποτε έχει πει σε συνέντευξη ότι έχει τραγουδήσει τους Χαιρετισμούς.
Ο Μητσιάς; Μα αυτός έχει γράψει ότι η μουσική του Μίκη είναι για τις διαδηλώσεις!

Η "τιμωρία" όμως της μουσικής του Μίκη, όπως λέει και ίδιος στην επιστολή του, συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Δείτε τί έγινε με τον ΕΠΙΒΑΤΗ 2014. Πριν ακόμα κυκλοφορήσει ο δίσκος είχε καταδικαστεί η Φωτεινή Δάρρα ότι βεβαιότατα ΔΕΝ θα τραγουδούσε ωραία τα τραγούδια. Την κατηγόρησαν ότι "τραγουδά επιτηδευμένα", ότι "είναι ωραιοπαθής κι αυτό σίγουρα θα βγει στα τραγούδια", ότι "είναι του συστήματος".
Αστειότητες και βαθύ μίσος. Τόσο για τον Μίκη όσο και για την καλλίφωνη και πανέμορφη Φωτεινή, που έπρεπε να τιμωρηθεί κι εκείνη. Και επειδή τραγούδησε Μίκη και επειδή είναι όμορφη.

Σήψη ως το μεδούλι μιας κοινωνίας που αρνείται να δει την κατάντια της στον άθλιο και τραγελαφικό πιθηκισμό της προς τη δυτική και ξενόφερτη υποκουλτούρα. Μια κοινωνία που βαφτίζει "ποιότητα" την κιθαρίλα, τα νερόβραστα τραγουδάκια της Εσπερίας, το φαντασμαγορικό σόου.

Μια ακαλαίσθητη και αμόρφωτη κοινωνία που ανέχεται την ασχημία και την αήθεια της σόου-μπίζνες. Κοντά της μια νεολαία κοντόφθαλμη, αμόρφωτη, εγωπαθής και υπεροπτική για το νεαρό της ηλικίας της, μέσα σ' ένα κόσμο ενηλίκων που πάσχουν από νεο-λαγνεία και άλλα συμπλέγματα.

Βεβαίως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Μια τραγική μειοψηφία που ψάχνει τρόπους να μην την πονάνε οι πληγές της.
Το παρόν μπλογκ, το βάλσαμο κι η ελπίδα της.
Είθε να γίνει κι ο τόπος συγκέντρωσης όλων όσων παραμένουν Έλληνες με όλη τη σημασία της λέξης.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος26 Οκτωβρίου 2014 στις 1:00 π.μ.
ο μικης ξεχασε να αναφερει στην επιστολη του τον οκτωβρη του 78. ο μπιθικωτσης δεν τραγουδησε καθολου αυτον τον δισκο ο οποιος περιεχει μερικα απ' τα καλυτερα τραγουδια του μικη. ο μικης ξεχασε κι αλλα εργα του, της δεκαετιας του 70, που οι τραγουδιστες δεν τα τραγουδησαν και δεν τα προώθησαν και δεν τα διαφήμισαν και δεν τα πιστεψαν σχεδον καθολου... και αν λαβουμε υποψη και το πως συμπεριφερθηκαν καποιοι τραγουδιστες στον μικη (πουλοπουλος πχ) τοτε δυστυχως καταλαβαινουμε οτι η προδοσια ειναι μεγαλυτερη και πιο γενικευμενη απο αυτην που εκφραζει και αναφερει ο μικης σε αυτην του την επιστολη. ΔΥΣΤΥΧΩΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Δημήτριος Κάιλας Μοσχούλα Πρεβενά5 Νοεμβρίου 2014 στις 10:48 μ.μ.
Η ιστορία θα τον δικαιώσει. Εμείς είμαστε πολύ μικροί για να ασκήσουμε την οποιαδήποτε αρνητική κριτική! Απλά ήταν είναι και θα είναι μέσα στις ψυχές μας!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος7 Νοεμβρίου 2014 στις 7:00 μ.μ.
Ο ΜΙΚΗ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Ο ''ΕΛΛΗΝΑΣ'' ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ.
Σ' ΕΥΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΙΚΗ ΓΙ' ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΣ!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Παναγιώτης Αξιός16 Δεκεμβρίου 2014 στις 10:39 π.μ.
(ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ)

ΠΕΡΙ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗΣ ΦΙΜΩΣΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΠΙΣΥΝΑΠΤΩ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΕΙΡΤ (ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ)

Γεννημένος στις 15 Δεκεμβρίου 1933, ο Άκης Πάνου μεγάλωσε στην προσφυγογειτονιά του Χαροκόπου και προσέφερε ως συνθέτης όσο λίγοι στο λαϊκό μας τραγούδι. Πέθανε το 2000. Μια επιστολή του, το 1975, στους διευθυντές των τότε κρατικών ραδιοσταθμών ήταν η αιτία ανταλλαγής επιστολών με τον Χατζιδάκι και μιας στενής φιλίας μεταξύ τους.

«Κύριε διευθυντά,
παρακαλώ γνωρίσατέ μου τους λόγους εξωστρακισμού της εργασίας μου όσο και εμού, από τα αφ’ ημάς μέσα ενημέρωσης».

Ο Μάνος Χατζιδάκις, διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος, του απάντησε με την παρακάτω επιστολή:

«Δεν γνωρίζω την περίπτωσή σας και σας διαβεβαιώ ότι εις όλας τας αλλαγάς που επιχειρούμεν προς το καλύτερον των προγραμμάτων του ΕΙΡΤ, δεν έπεσαν εις την αντίληψήν μου, ούτε η εργασία σας, ούτε ο εξωστρακισμός της εργασίας σας, κατά συνέπειαν. Ως εκ τούτου, δεν αντιλαμβάνομαι το πνεύμα της διαμαρτυρίας σας».
Υπογραφή : Μάνος Χατζιδάκις

Ο Άκης Πάνου ανταπάντησε εμμέτρως:

Ομολογώ πως τά ’χασα και ντράπηκα λιγάκι
παίρνοντας την απάντηση του Μάνου Χατζιδάκι
εκ της οποίας φαίνεται σαφώς πως δεν υπάρχω
ή ότι ψύλλους στ’ άχυρα επί ματαίω ψάχνω.

Δεν είναι αλήθεια και μικρό, μια φυσιογνωμία
της μουσικής της διεθνούς όπως o κατωτέρω
να σου δηλώνει καθαρά και εν πάση συντομία
«σας θεωρώ ανύπαρκτο, ποιος είστε, δεν σας ξέρω…»

Βεβαίως είναι φυσικό, ο ΜάνοςΧατζιδάκις
να αγνοεί το ασήμαντο καθ’ όλα άτομό μου.
Ομοίως είναι φυσικό, σαν άνθρωπος πολλάκις
να βρίζω τη μικρότητα και το φιλότιμό μου.

Όμως δεν απευθύνθηκα στον ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
αλλά εις την διεύθυνση και επανειλημμένως.
Αν μ’ αγνοεί ο μουσουργός (*) πικραίνομαι λιγάκι,
αλλά ο σιορ διευθυντής, τι λέει τ’ ανθρωπάκι;

Υπάρχουνε τραγούδια μου γνωστά και ουκ ολίγα
που τά’ γραψα όσες φορές με τσίμπησε η μύγα.
Τραγούδια που εμπήκανε στου καθενός το στόμα
και μόνο η διεύθυνσις τα αγνοεί ακόμα.

Τα ράφια του αρχείου σας αν ψάξετε λιγάκι
θα βρείτε τα τραγούδια μου τα ταλαιπωρημένα
εκεί στα ακατάλληλα, στο πίσω το ραφάκι,
Όχι εκεί, λίγο πιο κει, αυτά τα αραχνιασμένα.

Αλλά μια και είμαι άγνωστος
να συστηθώ μου μένει,
ελπίζω εις δικαίωσιν
όσον κι οι πεθαμένοι.

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μένω στην Αθήνα,
είμαι υιός του Στέφανου και της Ελευθερίας.
Τα παιδικά παιχνίδια μου μπουζούκι, μαντολίνα,
επάγγελμά μου μουσικός μηδέν κατηγορίας.

Οι αριθμοί ταυτότητας και διαβατηρίου,
μητρώου στρατιωτικού και απολυτηρίου,
νομίζω δεν χρειάζονται και δεν τους παραθέτω,
στεφανοχάρτι τό’χασα και τρέχα γύρευέ το.

Οι οφθαλμοί μου γαλανοί. Και το ανάστημά μου
δεκαοκτώ εκατοστά, ή ένα και εβδομήντα.
Άτεκνος με μια σύζυγο, τα τρία τα σκυλιά μου,
πρόπερσι σαραντάρησα και πάω για πενήντα.

Με ότι κι αν ασχοληθώ έχω επιτυχία,
γράφω στιχάκια, μουσική, σκαλίζω, ζωγραφίζω.
Κουσούρια: ο εγωισμός και η βωμολοχία
αν και αποφεύγω να μιλώ και πιο πολύ να βρίζω.

Ελλείψεις: ανοργάνωτος στας δημοσίας σχέσεις
και χλευαστής της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης
που αν υπάρχουν μέσα σου, έτσι και ψευτοδέσεις
τα ρίχνεις στον απόπατο, σκουπίζεσαι και φεύγεις.

Άπιστος ως το κόκκαλο για κείνα που δεν είδα.
Φανατικός εθνικιστής, μ’ όλη τη γη πατρίδα.
Δείχνω πως τους ανάξιους τους θεωρώ μεγάλους
ώστε να αποθρασύνονται, να μου πατάν τους κάλους.

Ελπίζω να σας φτάνουνε ετούτα τα στοιχεία.
Αν πάλι δεν σας φτάνουνε, ζητήσατέ μου κι άλλα,
κόλλες και γραμματόσημα στοιχίζουνε ψυχία
(ανάθεμά σε βρωμερή, απαίσια κουφάλα).

Αυτό δεν ήταν για σας και να με συγχωρείτε.
Ήτανε για το δόντι μου, που πρέπει να το βγάλω.
Από ένα δόντι ο άνθρωπος, πόσο ταλαιπωρείται.
Διατελώ μετά τιμής. Αυτά και τίποτε άλλο.

Άκης Πάνου του Στεφάνου.
Καλλιτέχνης γενικώς,
για την περίπτωσή μας
τραγωδός εμπειρικός.

ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Παναγιώτης Αξιός16 Δεκεμβρίου 2014 στις 10:40 π.μ.
(ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ)

Ακλούθησε νέα επιστολή του Χατζιδάκι:

Ζητώ συγνώμη διότι δεν εγνώριζα την περίπτωσίν σας. Πληροφορηθείς την γνησιότητα της εργασίας σας και του ήθους σας εις τον επαγγελματικό τομέα, εζήτησα και άκουσα τον δίσκο σας. Νά’ στε δε σίγουρος, ότι εφ’ εξής δεν πρόκειται ν’ αφήσω τους παραγωγούς μας να αγνοήσουν εις τα προγράμματά τους την μουσικήν εργασίαν σας.
Μετά τιμής
Μ. Χατζιδάκις
Διευθυντής προγράμματος το ΕΙΡΤ
25/6/75

H ιδιαίτερη αυτή αλληλογραφία του Άκη Πάνου με τον Μάνο Χατζιδάκι δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Λαϊκό Τραγούδι” (τεύχος 27, Μάιος-Ιούνιος 2010).

πηγή:ekdohi.gr
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου

Δημοσίευση σχολίου

Πάρτε μέρος στον διάλογο.

Σχόλια υβριστικά και σχόλια που δεν έχουν σχέση με το περιεχόμενο της εκάστοτε ανάρτησης, όπως επίσης και σχόλια που προκαλούν εντάσεις και διαπληκτισμούς, θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Επίσης ανώνυμα σχόλια δεν θα αναρτώνται.

Theodorakism - Θεοδωρακισμός

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου