Μίκης Θεοδωράκης: Τρία επίκαιρα σχόλια

"Να ξεσκεπάσουμε τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στην μετατροπή του ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. από προσπάθεια εκκίνησης για το μεγάλο Μέτωπο σε εφαλτήριο ανόδου του στην Κυβέρνηση ή αξιωματική αντιπολιτευτική εξουσία λειτουργώντας τελικά ως ανάχωμα, ώστε να αναγνωρισθεί ο ρόλος του ως λειτουργικού μέλους του Συστήματος."

ΠΡΩΤΟ ΣΧΟΛΙΟ

Προχτές κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της Τριμερούς Τροϊκανικής Κυβέρνησης πήραμε μια γεύση για το τι είναι «αντίσταση» μέσα από την καρδιά του Συστήματος που είναι η Βουλή των Ελλήνων...

Στις πέντε θετικές φωνές το Σύστημα απαντούσε με δεκαπέντε. Χειρότερη υπήρξε η αναλογία στον Τύπο και την Τηλεόραση, με τη διαφορά ότι εκεί γίνονται επιλογές, διαστρεβλώσεις, τα θετικά πνίγονται και τα αρνητικά μεγεθύνονται. Έτσι η τελική εικόνα που φτάνει στον πολίτη είναι κατά πέντε φορές πιο ευνοϊκή για την κυβέρνηση, γεγονός που οδηγεί τους πολίτες σε αντιπαραθέσεις όλο και πιο μακριά από τον βασικό στόχο των προοδευτικών δυνάμεων δηλ. την αποκάλυψη της αλήθειας, τη σωστή ενημέρωση και την μαζική συστράτευση στην κατεύθυνση της Αντίστασης.

Πρόκειται για μια νέα υποτίμηση της ικανότητας των δυνάμεων της υποτέλειας κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν επιδιώκουμε να τις αντιμετωπίσουμε στο δικό τους γήπεδο. Τα πρώτα αποτελέσματα ήταν ακόμα πιο αρνητικά, γιατί έδωσε την ευκαιρία στην κυβερνητική προπαγάνδα να εκμεταλλευτεί, να διαστρεβλώσει, να απομονώσει και να κάνει συνθήματα δυο-τρία σημεία της ομιλίας του Τσίπρα:

1. Δεν θέλουμε και απειλούμε τις Επενδύσεις
2. Μιλάμε για τιμωρίες (δηλαδή λέξεις  που δεν πρέπει να προβάλλει η Αριστερά γιατί ανασκαλεύουν μνήμες)
3. Δεν προβάλλουμε λύσεις.

Από την άλλη μεριά ο Φώτης Κουβέλης που σαν παλαιός Λαμπράκης έχει ως φαίνεται καταλάβει τη σημασία της πρότασης του παλιού του Προέδρου για διπολική πολιτική, δηλαδή Πολιτικές σχέσεις με την Ευρώπη και οικονομικές με την Ρωσία, ύψωσε τους τόνους και διαστρεβλώνοντας το παράδειγμα της Κύπρου εκραύγασε «Ανήκουμε μόνο στην Ευρώπη».

Ποια είναι η ανάλυση της δικής μου πρότασης;

Είπα στην Κ.Ε. ότι οι Ευρωπαίοι μας υποτιμούν, μας λοιδωρούν και μας ...τιμωρούν, γιατί πιστεύουν ότι μας έχουν κυκλώσει, οπότε μη έχοντας διέξοδο είμαστε υποχρεωμένοι να φερόμαστε σαν ραγιάδες απέναντί τους. Έτσι μονάχα εάν βρεθεί διέξοδος από τον σφιχτό εναγκαλισμό της «Μερκελικής Ευρώπης», όπως πολύ σωστά την χαρακτήρισε ο Τσίπρας, μπορεί να κερδίσουμε ακόμα και τον σεβασμό και την εκτίμηση των σημερινών υβριστών μας που είναι φυσικό να σιχαίνονται τους δειλούς και άβουλους και προ παντός θα λύσουμε μια για πάντα το κύριο πρόβλημα που μας βασανίζει και που είναι η ξένη εξάρτηση.

Κι αν θέλουμε αυτή η διέξοδος να αποτελεί το αντίπαλο δέος για τους εχθρούς-πιστωτές μας, τότε αυτή είναι η Ρωσία. Επομένως και εμείς που βρισκόμαστε έξω από το Σύστημα  αλλά και όσοι αντίθετοι προς το Μνημόνιο επιλέξουν να το χτυπήσουν από τα μέσα, θα πρέπει να πείσουμε τον ελληνικό λαό ότι η Ευρώπη δεν είναι μονόδρομος.

Διαφορετικά ό,τι κι αν πούμε, όπως αυτά που ειπώθηκαν στη Βουλή, σε τελική ανάλυση βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με τις δυνάμεις του Μνημονίου.

Και κάτι άλλο: Εκεί που μας οδηγούν οι αυταπάτες των συνοδοιπόρων μας, πιστεύω ότι για να ξεσηκωθεί και πάλι ο Λαός, χρειάζεται η προβολή αυτής της ριζικής αλλαγής της εθνικής πορείας.

Προσωπικά προτιμώ την έξοδο προς την κατεύθυνση του αντίπαλου δέους. Όμως είμαι πρόθυμος να συμφωνήσω για την ανεύρεση και άλλων κατευθύνσεων, φτάνει να είναι ρεαλιστικές και να μας απελευθερώσουν από αυτόν τον ασφυκτικό κλοιό, που όπως με το Αρκάδι, το Μεσολόγγι και το Ζάλογγο μας οδηγεί μαθηματικά από τις ατομικές αυτοκτονίες προς την αναπόφευκτη εθνική αυτοκτονία.

Αθήνα, 10.7.2012

Μίκης Θεοδωράκης

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΧΟΛΙΟ

Άκουσα σήμερα το πρωί (11.7.2012) στη ΝΕΤ τον Αλέξη Τσίπρα να λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε σαν ανάχωμα απέναντι σ’ αυτό το ανεξέλεγκτο κύμα λαϊκής οργής. (Μεταφέρω την φράση του όπως την θυμάμαι, άλλωστε σημασία έχουν οι δύο λέξεις που υπογραμμίζω, ΑΝΑΧΩΜΑ και ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ).

Αν θυμάμαι καλά, το τελευταίο κύμα λαϊκής οργής εκδηλώθηκε με την κολοσσιαία συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 12 Φεβρουαρίου, που την προκαλέσαμε βασικά εμείς: ο Μανώλης Γλέζος, ο Γιώργος Κασιμάτης κι εγώ, που υπογράψαμε την αφίσα  της Ε.ΛΑ.Δ.Α. με φόντο την ελληνική σημαία. Εκεί που χτυπηθήκαμε κατά μέτωπο από τα ΜΑΤ με δακρυγόνα και χημικά και στη συνέχεια μας υποδέχθηκε μέσα στη Βουλή ο ίδιος ο Τσίπρας.

Χαίρομαι και λυπάμαι ταυτόχρονα που επιβεβαιώνεται έτσι η άποψή μου ότι η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΚΑΠ με τη δημιουργία του Μετώπου Ε.ΛΑ.Δ.Α. που για μας επρόκειτο να γίνει εφαλτήριο για την εξέλιξη του Ε.ΛΑ.Δ.Α. σε ένα νέο ΕΑΜ με την συμμετοχή ΟΛΩΝ των αντιμνημονιακών δυνάμεων, για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας κομματικού τύπου ελιγμός για την απόκτηση δύναμης μέσα στη Βουλή με την εγκατάλειψη του οράματος της ΠΑΛΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, γεγονός που όπως σωστά το παραδέχθηκε ο αρχηγός του, τον καθιστούσε εξ αντικειμένου ανάχωμα, δηλαδή καταδίκη της λογικής της λαϊκής εξέγερσης με βάση την ενότητα του Λαού, που αποτελεί τον μοναδικό δρόμο για την ριζική λύση του εθνικού μας προβλήματος.

Περνώ τώρα στην λέξη «ανεξέλεγκτο». Για ένα κόμμα της ιστορικής Αριστεράς δεν νοείται να υπάρχει ακόμα και το πιο ισχυρό λαϊκό κίνημα, εάν δεν ελέγχεται από τον μηχανισμό του. Στην περίπτωση τη δική μας, δηλαδή στα δύο τελευταία χρόνια, δημιουργήθηκαν εκατοντάδες λαϊκά κινήματα, που παρά το ότι έφταναν κάποτε να συγκεντρώνουν δεκάδες χιλιάδες πολίτες, εν τούτοις θεωρήθηκαν και από τα δύο ιστορικά κόμματα «ανεξέλεγκτα» και γι’ αυτό όχι μόνο αγνοήθηκαν αλλά και συκοφαντήθηκαν και χτυπήθηκαν.

Με το Μέτωπο ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. (με δύο λάμδα) εμείς επιδιώκαμε την όσο γίνεται πιο πλατειά ενότητα στην κορυφή (δηλαδή σ’ αυτούς που είχαν την πρωτοβουλία για τη δημιουργία του) και τον συντονισμό, έτσι που η ενότητα του Λαού να αναπτύσσεται και να προχωρά με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες, υπεύθυνα και πειθαρχημένα, έχοντας η ίδια εξασφαλίσει την αυτοάμυνά της απέναντι στους κουκουλοφόρους και κάθε είδους εξτρεμιστές που θα προσπαθούσαν να αλλοιώσουν τον απόλυτα πατριωτικό, δημοκρατικό και υπεύθυνο χαρακτήρα της. Αποκλείαμε εμείς (το Κ.Α.Π.) τις παλιές μεθόδους ενός ασφυκτικού ελέγχου από τα πάνω, με στόχο την κομματικοποίηση του Μετώπου.

Και ίσως να είναι αυτό που πληρώσαμε εμείς και ο λαός, που μετά τις εκλογές βρεθήκαμε μπροστά σε ένα νέο σκηνικό με μια Μνημονιακή Κυβέρνηση που κατόρθωσε να αποσπάσει το 48% των ψήφων και μια Αξιωματική Αντιπολίτευση που χτίστηκε σαν ανάχωμα επάνω σ’ αυτό που χαρακτηρίζεται επίσημα ως «ανεξέλεγκτο κίνημα οργής του ελληνικού λαού».

Ελπίζω μετά απ’ αυτό το νέο ξεκαθάρισμα, τα μέλη της Σπίθας τα σημερινά και τα πρώην, να κατανοήσουν τελειωτικά ότι ο ρόλος που μας υποχρεώνουν να παίξουμε στο μέλλον οι τωρινές πολιτικές εξελίξεις είναι για μας ιστορικά αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε.

Όσοι και όποιοι πιστοί, πρέπει να συνεχίσουμε τη δράση μας από το ανάχωμα και πέρα. Όσοι προτίμησαν το ανάχωμα, παρακαλούνται να μας αφήσουν ήσυχους. Από δω και πέρα θα πρέπει να είμαστε αμείλικτοι στην υπεράσπιση και εφαρμογή των Αρχών και των Στόχων μας.

Αθήνα,  11.7.2012

Μίκης Θεοδωράκης

ΣΧΟΛΙΟ ΤΡΙΤΟ

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ – ΘΕΣΕΙΣ – ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Με τα δύο προηγούμενα σχόλιά μου θέλησα να υπερασπιστώ δύο βασικές ιδέες του Κ.Α.Π. :

Πρώτον ότι από τη μέρα της λειτουργίας της Βουλής επιβεβαιώνεται η θέση μας ότι το σημερινό Κοινοβούλιο έχει δείξει απ’ την πρώτη του συνέλευση ότι φιλοδοξεί να αποτελέσει κύριο μέσο επιβολής των απόψεων, των αποφάσεων και των νέων νόμων που θα προτείνει και θα ψηφίσει το Σύστημα. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ο ρόλος των αντικυβερνητικών κομμάτων μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο σαν μια από μέσα από το Σύστημα φωνή της Ενωμένης Παλλαϊκής Αντίστασης που είναι τώρα για μας το βασικό μας καθήκον για τη δημιουργία της.

Οι μόνες θετικές φωνές που ακούσαμε είναι αυτές που αναφέρονται στο πρόβλημα της Εθνικής Κυριαρχίας, ελάχιστες δυστυχώς, ενώ αντίθετα για τις συνθήκες ουσιαστικής εξάρτησης σε όλους τους τομείς και ειδικά στον οικονομικό και στον κοινωνικό τομέα δεν υπήρξε η παραμικρή νύξη. Εμείς επιμένουμε ότι ούτε εκλογές ούτε εθνική διακυβέρνηση νοείται μέσα σε συνθήκες εξάρτησης και ότι το μοναδικό στοιχείο που μπορεί να φοβίσει την παρουσία της Τρόικα είναι μονάχα ο αγανακτισμένος, ενημερωμένος και αποφασισμένος λαός.

Έτσι πρώτον θα πρέπει να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας, γιατί βρεθήκαμε έξω από τις εκλογές και εάν τα πρώτα δείγματα μας δικαιώνουν ή όχι.

Δεύτερον, Να ξεσκεπάσουμε τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στην μετατροπή του ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. από προσπάθεια εκκίνησης για το μεγάλο Μέτωπο σε εφαλτήριο ανόδου του στην Κυβέρνηση ή αξιωματική αντιπολιτευτική εξουσία λειτουργώντας τελικά ως ανάχωμα, ώστε να αναγνωρισθεί ο ρόλος του ως λειτουργικού μέλους του Συστήματος.

Και τρίτον, να εξετάσουμε την θεωρία που ανέπτυξα για ασφυκτική εθνική περικύκλωση από τα μονοπώλια των συμμάχων μας και να βρούμε το ρήγμα στον κλοιό που κατ’ αρχήν θα ανεβάσει τον λαό ψυχολογικά και θα βοηθήσει τη χώρα να αποκτήσει την ελευθερία οικονομικών σχέσεων με τρίτες χώρες. Αυτή κατά την γνώμη μου είναι η νέα και μοναδική πολιτική που θα μας λυτρώσει από τον θανάσιμο ασφυκτικό εναγκαλισμό που μας επιβάλλει ο μονόδρομος-Ευρώπη με όλα τα αρνητικά που μας προκαλεί.

Όσον αφορά το «ρήγμα», το υπέδειξα ήδη με τη δημιουργία δεκάδων κοινοπραξιών με ξένες χώρες και οργανισμούς με αντικείμενο την συνεκμετάλλευση του πλούτου της χώρας με όρους εθνικού συμφέροντος. Έχω μάλιστα καταρτίσει ένα πρώτο πίνακα δέκα σημαντικών κοινοπραξιών που εάν εφαρμοστεί, θα αλλάξει εκ βάθρων η οικονομική και κοινωνική μορφή της χώρας.

Μίλησα επίσης για διπολικό σύστημα σε σχέση με την Ευρώπη και το Ευρώ αφ’ ενός και αφ’ ετέρου με την ανάγκη για ελεύθερες οικονομικές σχέσεις με την κατάργηση κάθε είδους δέσμευσης που συνήψαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις εν αγνοία του Λαού.

Θα έχετε ίσως παρατηρήσει ότι η πρόταση για κοινοπραξίες (σε αντικατάσταση των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος) έχει αρχίσει να συζητείται. Έχω επίσης αναφερθεί σ’ αυτό στην Κ.Ε., την οποία εφοδίασα με σχετικά σχέδια προτάσεων.

Θα ήθελα λοιπόν από την Κ.Ε., την Γραμματεία, την Επιτροπή Πολιτικού Σχολιασμού και τις Επιτροπές Επιστημόνων, Διανοουμένων και Καλλιτεχνών να πάρουν θέση σ’ αυτές τις προτάσεις. Σε περίπτωση θετικής αποδοχής οι θέσεις αυτές, η περικύκλωση - το ρήγμα - η ελεύθερη συναλλαγή και οι συμφωνίες με τη μορφή κοινοπραξιών, θα πρέπει να γίνει το βασικό πολιτικό-ιδεολογικό όπλο του Κ.Α.Π. για το νέο ξεσήκωμα του λαού, που εκτός από τις διαμαρτυρίες και τις αρνητικές μας θέσεις απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, έχει ανάγκη να γνωρίζει ποια είναι η δική μας πρόταση για την έξοδο από την κρίση και για την κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας.

Αθήνα, 13.7.2012

Μίκης  Θεοδωράκης