12/02/2012 - ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΔΙΚΑΙΩΤΟ - του Μάνου Κατριβάνου


Το ραντεβού ήταν στις 6 το απόγεμα.

Από πολύ νωρίς, χιλιάδες λαού συγκεντρώνονταν. 

Ασυγκράτητος εκείνος ο κόσμος, σιγά μην περίμενε μέχρι τις 6 για να κατέβει στο Σύνταγμα.

Όταν ήρθαν οι δυο τους, αγκαλιασμένοι σαν άγγελοι με τις φτερούγες τους, ήμασταν πια εκατοντάδες χιλιάδες. 

Πάλευα, μαζί με δεκάδες άλλους της περιφρούρησης, να ανοίξουμε διάδρομο για να φτάσουν οι δυο τους μέχρι την αλυσίδα των αστυνομικών, εκεί μπροστά στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη.

Κάθε βήμα τους γίνονταν με κόπο. Σε κάθε στάση τους σείονταν συθέμελα ο τόπος. 

Όταν τελικά έφτασαν κοντά στα 5 με 10 μέτρα από τις δυνάμεις καταστολής, βρισκόμουν στην άκρη του διαδρόμου, ακουμπώντας κυριολεκτικά τον ώμο μου πάνω στην ασπίδα ενός ματατζή.

Τότε άρχισε.

Ψεκασμοί χημικών κατά πρόσωπο.

Χειροβομβίδες κρότου λάμψης πάνω από τα κεφάλια μας.

Δακρυγόνα παντού.

Σαν από ένστικτο τρέχω κοντά τους. 

Μύριες σκέψεις περνούν απ’ το μυαλό μου αλλά μία κυριαρχεί. 

Μη γίνει κακό και πάθουν κάτι εκείνοι.

Υποχωρούμε αναγκαστικά, ενώ μας περιθάλπουν αληθινές μανάδες, με ψεκαστήρια γεμάτα με μαλόξ διαλυμένα στο νερό. 

Ήμασταν όλοι αδέρφια εκείνο το βράδυ. 

Και τα υπόλοιπα αδέρφια μας που ανέβαιναν κατά χιλιάδες στην πλατεία συντάγματος μας «μάλωναν». 

Μην υποχωρείτε. 

Απάνω τους, μας έλεγαν. 

Ο λαός της Αθήνας ήταν αποφασισμένος για μια ακόμα μάχη.

Κάποια στιγμή τον διακρίνω μέσα στο πανδαιμόνιο, πανύψηλος όπως είναι, να σηκώνει τα χέρια του και να δείχνει και πάλι προς τη Βουλή.

Ξανά.

Απάνω τους.

Τρέχουμε μπουλούκια ο κόσμος κοντά του και ξανακάνουμε αλυσίδες και διάδρομο. 

Φτάνοντας ξανά στα ΜΑΤ, ανάμεσα σε δακρυγόνα και χημικά, παίρνει τη ντουντούκα και μιλάει στους αστυνομικούς. 

“Μη φοβάστε”, τους λέει. 
“Όχι σήμερα. 

Άλλη φορά θα έρθουμε οργανωμένα κατά χιλιάδες και θα κάνουμε το ντου.”

Αλλά δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του και μας χτυπάνε πια από παντού. 

Ξύλο, χημικά, δακρυγόνα, νιώθω να καίγομαι ολόκληρος, γυρίζω και τον κοιτάω, του έχουν φορέσει τη μάσκα, μην πάθει κάτι εκείνος σκέφτομαι.

Ήταν 12 φλεβάρη του ’12, απόγεμα Κυριακής.

Εκείνο το βράδυ, μέσα στη Βουλή, ψηφίζονταν το 2ο μνημόνιο από 199 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Εκείνο το βράδυ, έξω από τη Βουλή, ένα εκατομμύριο λαού πάλευε να σταματήσει τη βαρβαρότητα των μνημονίων. 

Είχε μαζί του, το Μανώλη Γλέζο και το Μίκη Θεοδωράκη.

Εκείνο το βράδυ παραμένει αδικαίωτο…

*αφιερωμένο σε όσους συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ως ΠΟΛΙΤΕΣ αυτής της χώρας για να έρθει ο λαός στην εξουσία...

Πηγή: http://diktioellada.blogspot.gr

Σχόλια

  1. Συγκλονιστικό κείμενο... Συγκλονιστικές περιγραφές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μόνο όποιος έζησε από κοντά εκείνες τις στιγμές μπορεί καταλάβει τι ακριβώς έγινε. Η συγκλονιστική περιγραφή του Μάνου αφήνει τον αναγνώστη να δημιουργήσει στο μυαλό του όλες εκείνες τις εικόνες που εκτυλίσσονταν εκείνη τη βραδιά. Ο Μάνος είναι μέλος της Κίνησης Ενεργών Πολιτών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σπίθα Νέας Ιωνίας "Αλέξανδρος Παναγούλης"16 Φεβρουαρίου 2015 στις 12:48 π.μ.

    Το κείμενο αντιπροσωπεύει όσους έζησαν έντονα την κατάσταση ακόμα και από μακριά! Ο φόβος μας μην πάθει τίποτα ο ηγέτης μας ήταν τρομερός!
    Ευχαριστούμε τον φίλο που έστειλε αυτό το κείμενο, μας εκφράζει πέρα ως πέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Πάρτε μέρος στον διάλογο.

Σχόλια υβριστικά και σχόλια που δεν έχουν σχέση με το περιεχόμενο της εκάστοτε ανάρτησης, όπως επίσης και σχόλια που προκαλούν εντάσεις και διαπληκτισμούς, θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Επίσης ανώνυμα σχόλια δεν θα αναρτώνται.